ËSHTË MË MIRË TË VUASH SE TË MBETESH I PA NDËSHKUAR

Mendoj se ia vlen të diskutohet kjo thënie e Gorgjias:
“ËSHTË MË MIRË TË VUASH SE TË MBETESH I PA NDËSHKUAR”.
Ndryshe:
A është më mirë të vuash në rast se ke bërë një faj, pra të vuash dënimin ose ndëshkimin, si meritë, apo është më mirë t’ia nënështrosh jetën tënde këtij faji duke e pranuar me vetëdije (nëse është sajim fund e krye ndërgjegjësor), mundësinë e shndërimit, në një ose në çdo ndërkohë, në përndjekës, ndryshe torturë? Këtu kemi një dilemë e cila parashtron dy zgjidhje: Njëra përcakton vitet e dënimit, tjetra vazhdimësinë e jetës.
Problem tek e para është fakti, tashmë i verifikuar; të qenit i paragjykuar. Nëse ndëshkohesh për një dënim dhe e kryen atë, paskësaj nuk trajtohesh si para dënimit, por si dikush që ke kaluar rrathët e Ferrit, ke bërë dizinfektimin në Purgator, e megjithatë nuk meriton “parajsën”. Përse? A nuk është ky një faktor që e shtyn tjetrin të bëhet një Mohës (pa vlera) para vetvetes, (gjë që e di vetëm ai) vetëm e vetëm sepse shoqëria pëlqen të shtiret si një Pohës (me vlera)? Atëhere përse lipset një diçka e tillë e cila merr trajta hipokrizie?
Nëse bën një faj për të cilin duhet të ndëshkohesh, ku qëndron ndryshimi i vuajtjes?
Pse duhet të zgjedhësh njërën vuajtje në vend të tjetrës?
Ku qëndron ndryshimi midis një Tirani që e ushtron dhunën nëpërmjet pushtetit dhe një njeriu çfardo? Përse i pari e ka të ligjëshme dhunën, ndërsa i dyti ndëshkohet? Përse të parin(duke e xhveshur megjithatë) nuk e vret ndërgjegjja dhe të dytin duhet ta vrasë?