Poezi nga shkrimtari Gjakush Tana.

Nga Gjakush Tana ·

KUVENDO DHE KËNAQU



Një mikeje !


E kupton se sa ndihem i lënduar

ka netë e ditë që s'të flas e shkruaj!

Në jetë kurrë se kisha kujtuar

të dukem për ty i huaj!



Nëse mendon se unë keq mendova

dhe shpifjeve u bëre udhë !

Të them se kurrë në jetë s'gabova

kur shtova një thinjë e rrudhë!



Desha të jetojë tek ti lumturia

desha të shfaqesh gjithmonë si kanjushë...

JETA KA TË PAPRITURA !



Vargjet desha gjerdan të t'i thurrë

të të shtrihet qafës tek e bukura gushë!

Nëse malli më djeg si bukën në furrë -

mendo se vyshkem si lulet nga bryma në fushë!



Kjujtohu ! Jeta ka të papritura !

Kur të kujton një shpirt ,është bukur.

Në pritje gjithmonë mendova të arritura

si lulja që mban mbi krahë një flutur!

MOS MË SHPALOS PLAGËN



Mos më shpalos plagën e mos thuaj kurrë

se unë kam mundur të flas keq per ty

më është ndez shpirti si furrë

më rrjedh vullkan lotësh në sy!



Mos thuaj se unë shkrova të të lëndoj!

= Të dërgova shpirtin me rimë !

Nëse mendon se qetësisht pushoj

në vargje dëgjo ! Ka ushtimë ?!



Unë të shikoj pamjen në fotografi,

besa, sa shpesh të shikoj në ëndërra,

e ndjeva se të kishte mbuluar mërzia

ashtu si të mberthen në gjumë kandërra!



Ndaj kthehem me vrap në vargje të të them

m'u ndal frymëmarrja nga mungesa !

Nga shpifjet zemra e shpirti më dhem

më shtrydhet fjala e besa...

MINIATUARA : Do të bëhem lot


1.Një ditë - kur të mungoj!

Mos më kërko në jug e veri !

Do të bëhem lot - të pikoj,

nga qielli - për të bleruar ti!



2.Tani, nuk jam ndër të gjallë!

Më preku në damar një shfrim !

I verbuar endem me sytë në ballë ,

më shpiejnë në vend-varrim!



3.Të shenjtërova ! Yll të bëra !

i di të gjitha ato ndodhi!

Ra furtuna - u shemb rëra

Kalaja shpresë - u ngri !



4.Për një çast u bëra i "shtirë "

Një jetë pa jetë u shua!

Po deshe më bëj dhe xhevahirë

-dhe shekujt ! Nuk i dua!





5.Jam shndërruar në mërgatë

bart dhembje , bëhem hi!

Më ndjek kukama me shamatë

- se të desha Ty!

EJA ! SE DO TË PLAS PREJ HALLIT !





Nuk kishte mjegulla, as shi binte

yjet ndriçonin në errësirë !

Nga sytë lot, në zemër oshëtinte

vetëtimrrufe ajo: - Lamtumirë !



Mbeta meit ! Qysh fjalë të flisja

Kur më shkrove shkurt : Më lëndove !

Më lehtë ishte vdekjen të prisja !

Se shpinën që ktheve! U largove!



U enda gjithkah me lot krizantema

Ti në frymëzime vetëm mall e pikëllim !

I ngrirë mbi tokë u ndjeva

Errësira mbuloj çdo shpresë n'agim!



Të harrova zërin, buzëqeshjen, Syrin

vetmia me lot ujiti përmasën e mallit !

Drithmat në zemër më vunë dryrin !

- Eja ! Se do të plas prej hallit... !

Pa titull



Se di si lindi , përse më frymëzoj

ajo natë që ishim bashkë ne të dy,

në vargje përpiqem të shpjegoj

domethenien e lotit në sy!



Se di si ndodhi, përse gjithë ai mall

kur nisi gurra me aq dallgë vërshimi

nuk arrijë të kuptoj e kurrë t'i ndal -

lotët e mallit - nga pikëllimi!



Se di prej nga ,përse furtuna

e shpërndau atë kala Amuri !

Në beteja bijnë e vriten heronj

por, gjithmonë valon flamuri !



Se di përse, por e di qëllimin ,

e nisëm me lutje - doli shqetësim ,

pas gjumit të rëndë pasoj vdekja,

pastaj , dashuria i dha blerim!

MREKULLIA ME ZERIN KUSHTRIM!



Nuk ishte befasi përse të përshendeta

kënaqësia ishte një rikthim në kujtime !

Na shpërndau në shtigje jeta

të vijë ai zë kënge në zemrën time!



Ti ishe ajo që vulose në dekadë

një jehonë mirësie të dehish gjeneratën !

Sonte shijova një kujtim të kësaj kohe të gjatë

edhepse të shtypur , u rritëm me serenatën!



Tani nga largësia shfaqesh sërish ti

- Ajo mrekullia me zërin kushtrim !

Në vargun tim nga malli nis shi,

të kthehen shtegtarët të sjellin gëzim?!



I rrëmbyen shtigjet , por jo harresa!

Ata mendojnë një ditë të kthehen n' Arbëri.

Bashke me ta , le të na mbajë shpresa

se zeri i kushtrimit sërish do të vijë !

KUR MBIJETON HIDHËRIMI !





Le të rinisin ndjesitë , le të ndizet zjarri

malli le të bëhet si qiell me yje

nga i dehuri thonë ik dhe i marri

nuk lejon të krijoj kodra e pyje!





Nëse për shumë gjera na dalin thinjat

për dashurinë le të shlyhet një rrudhë!

Se nuk është njësoj sikur thyen brinjat

kur ndeshesh befasisht në udhë !





S'ka lidhje kjo vrasje me dëshirat

sado dhimbje ka e të nis rënkimi,

E ndjej se si këputen telat e heshtin lyrat

kur hap krah e mbijeton hidherimi!

JETA NUK ESHTE HILE





Kur jetës i hapen horizontet

ndalu dhe shiko qëllimin !

Gjithmonë në rrjedha ka një shqetësim

që e ngulfat lumturinë n'agim!



Atëhjerë -

Matu të përballesh me të vërtetën!



Sa herë nga besëprerjet rrënohemi

këndet e zgjimit si përflak zjarri

s'ka pamundësi në dëshira

merimangën e shtrydhjes e mund behari!



Ndaj ec -

kurrë mos e ndalo hapin!



Në dasmë mos shko pa ftuar

se mbetesh në skaj - pa rëndesi !

Mos këmbëngul sa je e uruar

se prish shijen dashuri!





Se jeta nuk është hile

Të flet- syri jeshile !

MESAZHARDHJE - ETINËS !





Dhembja e rënkimet u benë simfoni

mbuluan gjymtyrët e trupit tim me pamundësi

nderprenë krijimin e këngës për shpresë,

ti arrite të bartish magjinë për durim :

- do të bëhesh mirë!, më pëshpërisje

të bleronte shpresa dhe gëzimi!





Të këputa shpirtin mijëra herë

nëpër labirinthe misteresh nga kalonte jeta

unë i ndrydhur në lak pa hak,

e kuptova vonë se të bëra gjamën

në mirësinë tënde pa kufi

sa herë më fale dashuri...





Ura për të kaluar tek harku i ylberit

ka rënë nga dridhjet e padukshme

në bedena Rozafa ka bëlbëzuar:

- ma lejoni të mëkoj krijesën time !

Unë në errësirë tek ndahem prej teje

i percjell mesazhardhje - Etinës!







Nëse mbetet pezull kjo dëshirë

le të rritet në vargje e vërteta

për qengjin që turbullonte ujin !

Se në jetë ka shumë egërsira

që hajnë gjymtyrë e verbojnë pamje

për të mbijetuar zezona!

JEPI MUNDËSI GËZIMIT !







Lartësive jetojnë vetëm yjet

ata që djegin veten për të vërtetën

dhe ëndërrojnë të falin mirësi

për të krijuar linja të përhershme

dhe qëndresë shkëmbi në vuajtje!



Ngriten e bijnë si meteorët

ata që duan një çast të rrëmbejnë

për të krijuar hirin e pluhurin në blerim

dhe këngëve t'ua shtojnë gjamën

në refrenin e gëzimit!



Urata s'ka kuptime kur ka djallëzi

sa herë është shtruar në sofër

sa herë është ngritur dolli

ka rënkuar në shpirt dashuria

e përgjakur në zemër nga plaga!



Gjithmonë jepni mundësinë gëzimit

ai pushton me masë e të fal kaltërsi

nga dallgët e detit nisu shtigjeve

ku ngjiten shqiponjat për të vështruar

tërsinë e At Dheut të ndare në shekuj!

Ferit RAMADANI:



KUR TË LINDË DIELLI I PAVARËSISË





Meridianet më takuan me risi

n'horizontin e shpëtimit dëshirat e ngujuara

nëpër pika loti blerojnë për takim

të pres të të njoh tërësinë

që ta coptuan nëpër shekuj!



Krrokamat e qyqeve, krrakrratë e mallkimit

i dëgjojnë të shiturit në gjyqe arbitrazhi

të mbjellin në lulen e shëmtisë anatemën

që na u lidh lak kurorë -

të na shkulë e shfarojë nga trolli!



Dështimet ndodhën në mendjet skëterrë

ne rilindëm në shtigje me thirravaje

për dashurinë e Atdheut që se harruam

në kantierët e Evropës dhe restoranët e Amerikës

për një kafshatë nga mërgimi me gjak e lot shqiptari!



Kur të lindë Dielli i Pavarësisë një ditë

më lejoni të shikoj gjymtyrët e bashkuara të At Dheut

se rrezja e lirisë më ngriu në damar

Kur vritej Kosova, Plava e Gusia

kur shfarosej Pollogu, Pellagonia

kur digjej Arta , Preveza e Çamëria ...