Albanët me famë në mijëvjeçarë

Ky studim ka si objekt figurat më të famshme shqiptare, ose me rrënjë shqiptare, të cilët
kanë lënë gjurmë të thella në historinë botërore. Shqiptarët janë krijuesit dhe qeveritarët e
perandorive më të mëdha të njerëzimit; Perandoritë, si ajo e Aleksandrit të Madh, Romës,
Bizantit dhe Osmanëve, janë në thelbin e tyre perandori të krijuara dhe qeverisura nga
shqiptarët, apo nga paraardhësit e tyre, pellazgo-ilirët. Ata në rolin e qeveritarëve, i kanë
dhënë botës zyrtarisht fenë njëzotëshe dhe janë arkitektët dhe financuesit e veprave të
kultit më të vjetra dhe më të famshme të botës. Shqiptarët kanë dhënë kontributin e tyre
për krijimin e disa shteteve moderne si të Egjiptit, Turqisë, Greqisë, Rumanisë, Italisë etj.
Ata studiues të huaj, të cilët e njohin historinë, e vlerësojnë lart kontributin që kanë dhënë
shqiptarët për qytetërimin botëror. Një nga këta është amerikani Xh. Williams, i cili e
dënon ashpër persekutimin e shqiptarëve në shekullin e XX, kur thotë se: “Është tragjedi
tej çdo përfytyrimi që kjo racë e madhe dhe shumë e lashtë të katandisej në këtë gjendje, e cila meriton të quhet skandal i qytetërimit evropian”. Ka ardhur koha që të njihet e vërteta historike dhe shqiptarëve t’u jepet vendi që
meritojnë, për kontributin që kanë dhënë në historinë e qytetërimit botëror. Shqiptarët janë
gjyshërit e kombeve dhe gjuhëve të Evropës, si dhe krijuesit e qytetërimit më të lashtë
etnik evropian dhe nuk e meritojnë të trajtohen siç janë trajtuar, sidomos në shekullin e
XX. Bota duhet të dijë të shfrytëzojë dhe të kanalizojë aftësitë e shqiptarëve në drejtimin e
duhur, për të kontribuar për të mirën e njerëzimit dhe, për ta bërë këtë, ajo duhet të njohë
historinë e vërtetë të këtij kombi. Në këtë libër, për herë të parë përfshihen fakte të marra
nga burimet Mesjetare perëndimore, në të cilat flitet për origjinën iliro-trojane të popujve
të perëndimit, apo racës gjermanike nga ku del qartë roli i madh i genit shqiptar në
formimin e kombeve të Evropës dhe të gjuhëve të tyre. Këto të dhëna mendoj se meritojnë
të shihen me kujdes nga historianët shqiptarë dhe të huaj. Për të nxjerrë të vërtetat
historike, të cilat për një historian janë të rëndësishme, jam mbështetur në burimet
historike parësore, si të Antikitetit dhe të Mesjetës, i kam ballafaquar këto burime me njëra
tjetrën si dhe me të dhëna të tjear. Shpresoj që të kem dhënë sadopak kontribut mbi
njohjen dhe rivlerësimin e historisë së vërtetë të shqiptarëve. Falënderoj Zotin e vetëm të të
gjithë njerëzimit, që e dua më shumë se çdo gjë në këtë botë, i cili më ka dhënë vullnetin
për të studiuar dhe çdo gjë që unë kam. Falënderoj prindërit dhe profesorët e mi për
edukimin tim, nga ana njerëzore dhe profesionale si dhe të gjithë intelektualët shqiptarë
për mbështetjen që më kanë dhënë në punën time.
(Autoria: Elena Kocaqi)

Çfarë etniciteti kanë pasur trojanët

Qytetërimi trojano-dardan, është një nga qytetërimet më të lashta dhe më të ndritura që ka
njohur njerëzimi dhe së bashku me qytetërimet e Kretës dhe atë etrusk përbëjnë bazën e
atij që quhet qytetërimi evropian, apo Perëndimor, pasi si qytetërimi grek, dhe ai romak
nuk janë gjë tjetër veçse derivate të këtij qytetërimi.
Populli dardano-trojan i Azisë së Vogël është quajtur nga autorët e antikitetit si populli i
parë që ka banuar atë vend, që pas përmbytjes së madhe dhe Dardani si i pari njeri që ka
lindur në atë tokë. Për herë të parë në histori, dardanët përmenden si aleatë të Hetëve në
betejën e Kadeshit në vitin 1272 p.k. kundër mbretit legjendar Ramses II i Egjiptit. Të
dhënat e tjera rreth tyre jepen nga Homeri dhe më pas nga autorët antikë. Dardanët e
Trojës ishin qendra, ose kryeqyteti i Perandorisë trojano-dardane që përfshinte të gjithë
Azinë e Vogël me një influencë që shtrihej nga Gadishulli Ilirik deri në Evropën
Perëndimore. Troja është qytetërimi më i lavdishëm i racës evropiane.
Nga Troja dhe rrethinat si Thraka, Iliria, dëshmohet se e kanë origjinën pothuajse të gjitha dinastitë
dhe kombet e Evropës Perëndimore, kështu që, është e rëndësishme të përcaktohet se cilët ishin
trojanët dhe çfarë etniciteti kanë pasur ata.

Popullsia trojane e Azisë së Vogël, ishte dardano-albane

Autorët antikë kanë sjellë një numër të madh faktesh direkt apo indirekt, të cilat, po të
lexohen me pak vëmendje, nxjerrin në pah origjinën e trojanëve. Kur flasim për trojan
kemi parasysh të gjitha fiset që popullonin Azinë e Vogël si lidët, frigët, myzët, dardanët,
karianët, pellazgët, lelekët etj.
Faktet që tregojnë se popullsia e Azisë së Vogël është e një fisi me ilirët, dalin qartë nga të
dhënat e historianëve antik. Le t’i marrim me radhë:
1 – Paionët ishin një nga fiset më të mëdha ilire. Herodoti te vepra e tijHis to ria jep bisedën që zhvillohet midis disa paionëve dhe mbretit të Persisë, Dari, në të cilën ai përcjell fjalët e paionëve kur tregojnë për origjinën e popullit të tyre “Paionia në brigjet e Strymonit (në Maqedoninë bregdetare) dhe se ky lum nuk ishte shumë larg Helespontit, se ishin me prejardhje teukrase dhe koloni e trojanëve” 2 – Straboni teGjeo g rafia thotë po të njëjtën gjë për paionët “Paionët disa i quajnë koloni frigase disa të tjerë vendas”. Paionët një nga fiset më të rëndësishme të ilirëve quhen trojanë dhe frigas, nga Herodoti
dhe Straboni.
3 – Paionët Trojanë janë ilirë dhe këtë na e tregojnë autorët antikë, midis tyre Apiani, i cili
thotë se “Paionët janë një fis i madh pranë Istrit dhe shtrihen për së gjati që nga Japodët
deri te Dardanët. Prej helenëve ata quhen paionë, kurse prej romakëve quhen panonë, të cilët përfshihen në Iliri”. Pra, paionët janë ilirë, por e konsiderojnë veten e tyre si trojanë, atëherë edhe trojanët janë i njëjti fis me ilirët.

Nga këto fakte del se meqë paionët ilirë, janë trojanë, atëherë ilirët dhe trojanët janë një etni. Ky fis i madh Ilir siç do e shohim, ka qenë shtrirë nga Maqedonia deri në Danub dhe është ndarë në Panoninë e Sipërme dhe atë të Poshtme.
4 – Trojanët janë quajtur Dardanë nga Homeri dhe, sipas tij, janë të parët që kanë banuar
në Azinë e Vogël pas përmbytjes së madhe. Pas rënies së Trojës ka fakte që një pjesë e tyre
u shpërngulën për t’u vendosur në vende të tjera të botës pellazgo-ilire apo albane. Është
fakt që ishte Ene Dardanidi ai që themeloi Romën. Është fakt që një fis ilir ka pasur emrin
dardan. Ata jetojnë ende dhe sot në ato troje dhe quhen shqiptarë.
Çfarë kanë të përbashkët dardanët e Trojës me dardanët e Ilirisë? E përbashkëta e tyre është se ata janë një popull dhe fakti që dhe sot flasin shqip, tregon që
edhe Troja duhet të ketë folur këtë gjuhë. Dardanët e Ilirisë ndoshta u vendosën në Iliri tek
ilirët që ishin të së njëjtës kombësi me ta dhe i vunë vendit në Iliri emrin Dardani në kujtim
të atdheut të tyre. Por ka edhe mendime se Dardani nga Gadishulli Ilirik ka shkuar në
Trojë dhe ka themeluar aty qytetërimin trojan, dhe kjo mund të jetë e mundur.
5 – Straboni tek Gjeografia mban një qëndrim të tillë kur thotë se “Dardani dhe Jasoni
ishin dy vëllezër që jetonin në Samothrak (territori i Thrakisë së atëhershme) dhe pas vdekjes së Jasonit, Dardani shkon dhe themelon në rrëzë të malit Ide qytetin e quajtur sipas emrit të tij Dardania”. Straboni tregon se dardanët janë me origjinë Thrake. Pra, dardanët ilirë janë quajtur si ilirë,
thrakas e trojanë në të njëjtën kohë, rrjedhimisht nuk ka asnjë dallim etnik midis
thrakasve, ilirve dhe trojanëve.
Por sido të jetë, edhe sikur ata të kenë ardhur nga Troja në Iliri, edhe sikur të kenë ikur nga
Iliria në Trojë, kjo nuk bën ndonjë ndryshim, pasi bëhet fjalë për një popullsi të një gjaku
dhe gjuhe që shtrihej nga Azia e Vogël deri në Evropën Perëndimore. Sido të jetë
padyshim që dardanët e trojës janë dardanët e sotëm alban apo shqiptarë.
6 – Një fakt tepër interesant që tregon se dardanët e Ilirisë janë të një etniciteti me trojanët,
është ai që jepet tek libri romak “Historia e Perandorëve”. Autori romak tregon për
origjinën e perandorit ilir, Klaudi II dhe thotë se “Në këtë luftë që e udhëhiqte Klaudi, u
dallua shumë guximi i kalorësisë dalmate, pasi Klaudi linte të kuptohej se ishte nga kjo provincë, megjithëse të tjerët thoshin se ishte dardan dhe rridhte nga mbreti i trojanëve Ili dhe nga Dardani vetë''.
Dardanët e Ilirisë konsideroheshin nga autorët romakë si ekzaktësisht i njëjti popull me dardanët e Trojës, madje disa me origjinë dhe nga vetë dinastia dardane e Trojës. Pra, sipas autorëve romak, dardanët e Ilirisë janë i njëjti komb me dardanët e Trojës. Dardanët e Ilirisë mbajnë të njëjtin emër si dardanët e Trojës dhe kjo nuk është koinçidencë por vazhdim i
kujtimit të Trojës nga popullsia e saj.
7 – Trojanët e kanë quajtur veten si dardanë dhe albanë dhe kjo duket tek emrat që u vunë
vendeve të reja ku u vendosën, pas shpërnguljes së një pjese të popullsisë nga Troja.
Kështu, Ene Dardanidi qytetin që themeloi në Itali e quajti Alba. Nipi i tij Briti, pasi u
vendos në Britani e quajti një pjesë të saj Albani (Skocia emër që e ka trashëguar kryeqyteti
i New Yorkut). Pra, ka fakte që ata e mbanin veten për albanë dhe dardanë, emra që dalin
te dy fiset ilire të dardanëve dhe albanëve në antikitet. Por edhe sot, të vetmit popuj që
quhen albanë dhe dardanë, janë shqiptarët.
Nuk është rastësi që populli shqiptar i sotëm quhet me emrin më të vjetër të Evropës Alban, me të cilin janë quajtur tërë popujt e Evropës së vjetër.

Kështu, Britania është quajtur Albion dhe Skocia, Albani, fiset gjermane teutono-trojane janë quajtur nga Straboni me emrin Albane, në Itali trojanët ngritën qytet me emrin Alban, në Detin e Zi Skithët e quanin veten Alban etj... Edhe dinastitë perëndimore, siç do e shohim më vonë në këtë studim, së bashku me popullsitë e tyre, rrjedhin nga dardano-albanët. Albanët janë shumë të rëndësishëm për të përcaktuar historinë e Evropës dhe arkeologët, para se të merren me gërrmime arkeologjike, duhet të studiojnë albanët, të cilët me gjuhën dhe kulturën e tyre të lashtë tregojnë të gjitha misteret e botës së vjetër.Hist o r ianët e antikitetit duhet të mësojnë shqip për të kuptuar historinë botërore. Ata kërkojnë të
zbulojnë misteret me bijat e shqipes, si greqishtja dhe latinishtja, por nëse vazhdojnë
kështu duke lënë nënën e tyre pa mësuar, nuk kanë për ta kuptuar kurrë historinë antike.
8–Emri alban sipas të gjitha burimeve historike dhe shkencore, do të thotë I BARDHË. Skithët që banonin në veri të Detit të Zi të cilët ishin të së njëjtës racë me iliro-trojanët, thonë në kronikat e tyre se flokët tanë bjondë na vendosën emrin Alban”. Në të gjithë fjalorët fjala albino do të thotë njeri i bardhë. Me një fjalë, emri alban me të cilin njihen
shqiptarët e sotëm nga bota, ka kuptimin i bardhë.
9 – Fis tjetër trojanë është edhe ai i kaonëve, të cilët kanë bërë pjesë në shtetin e Epirit apo
Ilirinë e Jugut. Homeri përmend kaonët si një fis i rëndësishëm që banonte në Azinë e
Vogël, por nga ana tjetër ka fakte që një pjesë e kaonëve të Trojës, pas luftës u vendos në
Epir dhe në Itali, ashtu si dhe dardanët.
Kaonët e Epirit janë po i njëjti popull me kaonët e Trojës dhe kaonët e fiseve ilire të Italisë. Kaoni ia vuri vendit emrin Heleni, i biri i mbretit të Trojës, Priamit, pasi erdhi në Epir. Kaonët e
Italisë e kishin ruajtur mirë origjinën e tyre dhe gjatë kohës së Pirros u erdhën në ndihmë
kaonëve të tjerë që banonin në Korfuz dhe Epir, në luftë kundër Maqedonisë, edhe pse
kishin kaluar 1000 vjet nga rënia e Trojës. Kaonët e sotëm që banojnë nga Llogaraja në
lumin Cami, nuk janë gjë tjetër veçse trojanë të pastër të përzier me popullsinë vendase të
së njëjtës etnie me ta.
10 – Myzët janë një tjetër fis i rëndësishëm në Azinë e Vogël, dhe që ishin aleatë me
trojanët, por myzia më vonë del si një fis ilir që ishte vendosur në verilindje të Paionëve
apo Panonëve. Pas luftës së Trojës, krerët e këtij fisi duhet të jenë shpërngulur si dardanët
dhe kaonët dhe janë vendosur pranë popullsisë që ishte e një etnie me ta. Straboni tregon
se Mysët e Ilirisë dhe të Trojës janë të njëjtë, veçse ata të Trojës e kanë prejardhjen nga
Mysët, që banonin në Gadishullin Ilirik.
11 – “Mysët janë thrakë, dhe të njëjtë me njerëzit që tani quhen Moesi, nga këta mysë
kanë dalë, gjithashtu, edhe mysët që jetojnë ndërmjet lidëve, frigasve dhe trojanëve”. Pra, mysët e Trojës janë një fis me mysët e Evropës dhe se këta të Evropës kanë shkuar në
Azi.
12 – Por, nga ana tjetër, Apiani që ka shkruar një libër për Ilirinë, thotë se “Romakët, jo
vetëm ilirët po edhe paionët që janë afër tyre, dhe Retet, Norikët dhe Myzet që janë në
Evropë dhe tërë ato fise që janë kufitare me to që banojnë nga e djathta e atij që
lundron nëpër Ister nga lart poshtë i dallojnë nga helenët si kundër bëjnë dhe helenët
vetë dhe i quajnë secilin me emra të veçantë, por viset e gjithë këtyre, i quajnë me
emrin e përbashkët, “Ilir”.
Pra, romakët mysët i quajnë ilirë, nga ku del se, përderisa mysët e Evropës janë të njëjtë me mysët e Trojës, atëherë trojanët janë ilirë.

13 – Troja dardane ka një emër shqip pa i hequr asnjë gërmë, që do të thotë Trojë vend ku
ndërtohen shtëpi banimi, ndërsa të çdo lloji. Ky emër kështu përdoret edhe sot. Kur
kërkon të ndërtosh, të duhen troje që të ngresh ndërtesa mbi të. Këtë emër Troja ndoshta e
ka pasur, sepse ajo ishte një vend i ngritur që ka shërbyer për ndërtimin e banesave.
14 – Një fakt interesant është ai që trojanët kanë pasur si simbol të tyre shqiponjën, e cila
ka qenë simbol i Aleksandrit të Maqedonisë, i Pirros, i perandorëve ilirë të Romës,
Ptolemenjve, Skënderbeut dhe sot populli alban ose shqiptar është i vetmi që shqiponjën e
ka në flamurin e kombit dhe veten e quan me emrin shqiptar.
15 – Një fakt i rëndësishëm që tregon etnicitetin alban të Trojanëve dhe aleatëve të tyre,
është vetëIliada. Homeri jep emrat e vendeve, njerëzve, perëndive të asaj kohe, emrat e të
cilëve janë shqip. Këto emërtime nuk kanë nevojë për shpjegim, sepse vijnë në një variant
të pastër të shqipes së sotme.
Festi ishte luftëtar i zoti nga Lidia që i përgjigjet fjalës në shqip fest. Arna Menesti, nga Beocia quhej kështu se luftonte me vegla të vjetra që i përgjigjet fjalës shqip arna, gjë e vjetër dhe e arnuar. Soku që shqip do të thotë shoku, dhe ky ishte trojan. Alkatos, trojan emër që është përdorur dhe në Epir, përdoret edhe sot tek ne për vajzat dhe djemtë. Kliti, trojan emër që është përdorur në Iliri, Maqedoni e Trojë. Këtë emër ka pasur dhe mbreti ilir që luftoi me Aleksandrin e Maqedonisë në Pelion. Ky emër i bukur përdoret edhe sot. Perifati, është në shqip shumë pastër perri-fati, pra fat të mirë e të bukur si perri. Edhe sot te ne përdoret në disa krahina dhe nuk thuhet mirë, por bukur p.sh. bukur mirë që ka
kuptim shumë mirë, por bukur është e njëjta gjë si perri, por kjo e fundit është një shkallë
më e lartë se e bukur.
Aise, perëndi që sheh veprimet e njeriut gjatë gjithë ditës, që në shqip do të thotë Ai-sepr a
Ai-she, sheh se çfarë bën njeriu gjithë ditën.
Aretyre, vend i zhvilluar që i përgjigjet fjalës në shqip aretyre do të thotë arë-tyre, pra ara
e tyre. Erinjet është perëndi që mbron jetën që i përgjigjet shqip funksionit të saj. Ajo do të thotë Erinjet që ështëe-rin-j et, pra e rin e përtërin jetën. Haropi, që ishte trojan i pasur, në shqip do të thotë fjala ha-ro-pi, pra ha, rrodhe pi.
Hypokanti, që është nga Thraka, në shqip hy-po-kan-ti, pra, që je si hy i bukur.
Hypodon, që është emër trojan në shqip do të thotë hy-po-don, pra që don të jetë si hy.
Jadet quhej perëndesha e shirave që është në shqip ja-det, pra që është det me ujë.
Menti nga Qipro që në shqip mendi ose menti, pra që është person i mençur, ka mend
gjithashtu ka emër trojan të tillë siMento r, ka mend i ditur. Pra, siç shihet këto emra dhe pothuaj se të gjitha emërtimet që jepen nëIliadë janë shqip. Pra, popullsia që ka banuar në Azinë e Vogël ka qenë e njëjta popullsi nga etniciteti me
atë që ka banuar në Iliri, për aq kohë sa fiset trojane quhen trojane dhe Ilire në të
njëjtën kohë, dhe ka fakte historike që tregojnë se këto fise iliro-shqiptare e kanë
origjinën nga Troja pellazgo-iliro-albane.

Të dhënat e historianëve të antikitetit, vërtetojnë se pellazgët apo trojano-dardano-albanët kanë qenë të parët që kanë populluar territoret e Azisë së Vogël, Evropës dhe ndoshta më gjerë. Ka dhe një numër faktesh të cilat jepen më pas në studim (për të mos i përsëritur dy
herë, janë tek kapitulli që flitet për origjinën e popullsisë së Thrakisë dhe racës gjermanike)
që tregojnë qartë se Troja ka pasur të njëjtën etni me popujt e tjerë që banonin në
gadishullin Ilirik, si dhe me vet Mykenën kundërshtaren e saj politike.

MBRETËRIT E TROJËS DHE PRINCAT ALEATË

Dardani, sipas Homerit, është i pari njeri që ka banuar në Azinë e Vogël pas përmbytjes së madhe, nga i cili kanë rrjedhur dhe popujt e racës së bardhë me origjinë dardano-albane të
Azisë së Vogël si frigjia, lidia, mysia, karia, pellazgjia e Azisë së Vogël dhe popujt e racës
së bardhë Europiane si ilirët, keltët, gjermanët etj.
Teukri Sipas Deodor Siçilianit, mbreti i parë i Trojës ka qenë Teukri, që ishte djali i Skamandrit me Iden. Dardani Ai ishte pasardhës i Teukrit që i dha emrin trojanëve dhe pothuajse Azisë së Vogël si dardane. Ai themeloi qytetin Dardani buzë detit. Erithoni Ishte djali i Dardanit dhe mbahet si mbreti më i pasur i Trojës, madje Homeri e quan si burrin më të pasur ndër njerëzit e vdekur. Trojani Ai ishte djali i Erithonit dhe dardanët u quajtën edhe si Trojanë pas qeverisjes së tij. Në fakt, Homeri, përdor të dy emrat për të treguar trojanët, si atë dardan dhe atë trojan. Ilu ose Ylli Ai ndërtoi qytetin e Trojës duke e zgjeruar dhe lulëzuar atë, prandaj Homeri e quan Trojën edhe si Ilu, nga ku ka marrë emrin dhe vepra e tijIliada. Laomedon Qeverisi Trojën dhe pati dy djem, Priamin dhe Thithon. Djali i madh, Priami, u bë mbreti i Trojës pas vdekjes së të atit. Priami Ishte mbreti i Trojës, vendit që ishte ashtu siç është edhe sot një nga pikat më strategjike të planetit tonë. Priami ishte një mbret i pasur dhe kjo do të ketë shërbyer si shtysë për nisjen e një lufte kaq të madhe për kohën. Emri i tij në shqip do të thotëPri-am, jam prijës.Nga rrënja shqip, ka dalë dhe emri Princ, që përdoret edhe sot në disa gjuhë të botës, por që me siguri nuk e dinë se çdo të thotë me të vërtetë dhe në cilën gjuhë e ka kuptimin. Priami kishte shumë gra të cilat i kishte marrë nga fiset e Azisë së Vogël dhe nga Gadishulli Ilirik. Ai ishte baba i 50
fëmijëve me gra të ndryshme. Ka hyrë në historinë e njerëzimit për urtësinë, mençurinë
dhe besnikërinë e tij. Disa popuj të Evropës që e kanë origjinën nga Troja, e kanë mbajtur
Priamin si njeri të shenjtë, madje dhe si perëndi dhe kjo për shkak të cilësive të tij të
admirueshme. Ai është një nga burrat më të mëdhenj të historisë së njerëzimit.
Hektori Djali më trim i Priamit, që luftoi dhe vdiq në Trojë. Ai kishte marrë për grua Andromakën, vajzëne mbretit të Qiqilisë po në Azinë e Vogël. Hektori, një burrë trim, i printe në luftë ushtrisë së Trojës dhe u vra nga Akili. Siç do ta shohim më poshtë në këtë studim, nga djali i Hektorit dhe nga ilirët e Panonisë rrjedh populli dhe mbretëria e Frankëve. Pari Ishte i biri i Priamit dhe vëlla i Hektorit. Pari që në shqip do të thotë poPari, pra, që ështëi pari, nga ku del dhe fjala Pari që ka përdorur shqiptarët për parinë, apo aristokracinë. Ai rrëmbeu Helenën nga Mykena dhe e mbajti si gruan e tij për dhjetë vjet. Thuhet se lufta
shpërtheu për Helenën pasi ai e shkeli në besë Menelanë, sepse i mori gruan kur ky i
kishte besuar shtëpinë. Po t’i referohemi besës që ka qenë institut i së drejtës tek shqiptarët
deri sot, ndoshta mund të gjejmë ndonjë nga shkaqet e Luftës së Trojës, por shkaku
kryesor i saj nuk ishte as Helena dhe as Pari, por interesat gjeo-ekonomike midis vetë
fiseve pellazgo-albane. Pari vret Akilin, por vritet nga Filokteti.
Ene Dardani Ishte trojan dhe luftëtari më i zoti pas Hektorit, që i printe fisit të dardanëve. Pas rënies së
Trojës ikën për te fiset e tjera pellazgo-iliro-albane të Italisë, ku themelon Romën. Romakët
ia dedikojnë edhe sot Ene Dardanidit themelimin e qytetit të tyre. Ene Dardanidi sipas
Geofrey of Manmouth dhe autorëve të tjerë mesjetarë perëndimorë është edhe babai i
dinastisë britanike, sepse nga një nipi i tij Briti, themelohet mbretëria e Britanisë pasi ai
vendoset aty me popullin e tij. Në sagat mesjetare skandinave, të cilat tregojnë për
origjinën iliro-trojano-thrake të skandinavëve, thuhet se Evropa quhet ndryshe dhe me
emrin Enea. Kjo tregon sa i rëndësishëm ka qenë Ene Dardanidi për historinë e Evropës.
Hypothoni dhe Pyleu Prijësit e pellazgëve që banonin në Larisën e Azisë së Vogël dhe ishin bijtë e pellazgut Leto
Teutamidi.T eutamid që ishte mbiemri i tyre, është emër iliro-shqiptar, që përdoret edhe
sot.
Elefnor Halkadondia Princ i Abantëve popullsisë që në atë kohë pasi kishte ardhur nga Thrakia, jetonte në
Kalkida, Eube, Histe dhe Ritre, dhe që luftuan kundër trojanëve. Po ky fis, pas luftës së
Trojës ikën nga ishulli i Eubes dhe, siç na njofton Herodoti, do të vendoset në tokat ilire
dhe gjatë gjithë historisë së lashtë janë njohur si Amantë me qytet kryesor Bylisin dhe
themelues të Orikumit. Këtu edhe një herë del qartë se nuk ka dallim etnik midis ilirëve e
thrakëve.
Pandari dhe Glauku Ishin prijësit e lykaoneve që banonin në Trojë. Pandari ishte hedhësi më i mirë i shtizës. Ai
arrinte gjithmonë ta hidhte në shenjë, ndoshta dhe për këtë ka pasur emrinPa-ndar që do
të thotë se e hidhte shtizën në shenjë pa iu ndarë asnjëherë objektivit. Kaonët janë populli
trojan që pas rënies së Trojës, një pjesë u vendos në Kaonin e Epirit dhe në Korfuz, dhe
pjesa tjetër në Italinë ilire. Pasardhësit e tyre jetojnë edhe sot në Shqipëri nga malet e
Llogarasë deri në lumin Thiami. Ishin aleatë të trojanëve. Emri Glauk është përdorur
shumë në Iliri, ka pasur një mbret të taulantëve që quhej Glauk dhe që më pas u bë mbret i
ilirëve.
Pirro, Akamanti, Aksyli Ishin prijësit e thrakasve në luftë dhe ishin aelatë të trojanëve. Emri Pirro del në Thrakë po edhe në Epir, edhe sot në Shqipëri. Emri Akamant është i afërt me emrin Amantë që ishte fisi thrakas që u vendos në Iliri pas luftës dhe që quhej si fis ilir. Aksyli kishte baba Teutandrin, emër që e ndeshim te fisi tjetër trojano-pellazg dhe më vonë tek ilirët e sot në Shqipëri. Rez Eanidi Ishte mbret i Thrakës në atë kohë dhe ka një emër të bukur po shqip Rez që do të thotë rreze dielli. Me emrin Rez në këtë kohë ka dhe një lumë në Trojë. Ishte aleat i fortë i trojanëve, sepse kishte krushqi me ta. Pylemeni i Enetëve Ishte prijësi i Pelagonëve që banonin në Kytorr e Sezam, aleatë të trojanëve. Ka pasur dy
fise enetësh, një në Ulqinin e Kotorrin e sotëm, që banohet nga shqiptarë, edhe pse kanë
kaluar tre mijë e dyqind vjet nga lufta e Trojës, dhe fisi tjetër i enetëve në Venecian e
sotme, që sipas disa autorëve antikë e kanë themeluar trojanët dhe në antikitet është
njohur si territor ilir. Në luftë ndoshta kanë marrë pjesë Enetët e Kotorrit por ka mundësi
të kenë qenë edhe Enetët e Venetias sot, apo Enetët e Belgjikës, pra kjo është e
diskutueshme.
Askani dhe Forku të Frigasve Ishin prijësit e një tjetër fisi trojan në Azinë e Vogël, nga ku kishte dhe origjinën familja mbretërore e Mykenës. Askani dallohej për bukurinë e tij dhe prandaj e kanë quajtur me emrin Asgan, që i përgjigjet shumë mirë emrit të sotëm shqip, kur tregon për një djalë të
bukur dhe trim. Në ninullat që u këndojnë bebeve të tyre edhe sot nënat shqiptare
këndojnë që t’u rritet djali t’u bëhet asgan. Këtu duket qartë që lufta e Trojës ka qenë luftë
civile, sepse frigasit janë aleatë të trojanëve dhe kundërshtarë të mbretit mykenas, që ishte
i së njëjtës etni me ta.
Hyrt Gyrtiadi Ishte mbreti i Mysëve fis në Azinë e Vogël, që më pas dalin si një fis Ilir në vend të Ilirisë
në kufi me Danubin. Dhe siç e sqaron Straboni teGj eograf ia Mysët e Trojës kanë ardhur
nga Mysët e Evropës. Emri Hyrt në shqip do të thotë tokë afër shtëpis, që përdoret si
kopsht, ndërsa mbiemri i tij Gyrt, ka kuptimin në shqip gurt, sepse në këtë vend ka pasur
qytete të quajtur Gyr-tona, pra gur-tona po kështu ka pasur emra të tillë në Kretë e Thesali.
As Hyrtaku Prijësi i fiseve nga Përkoti dhe Arsiba hyjnore. Mbiemrin i As-it, Hyrt e shpjeguam më
sipër si një pjesë toke afër shtëpisë që punohet e mbillet për të plotësuar nevojat e familjes
për perime ose bar për lopët, pra, ka funksionin e një kopshti afër shtëpisë.Për-ko t i që
është shqipPër-ko ti. Arsib ishte një vend i pasur, nga më të pasurit në Azinë e Vogël.
Penthesilea e Amazonave Në ndihmë të trojanëve kanë marrë pjesë dhe amazonat, siç janë quajtur nga grekët, sepse
emri i tyre i vërtetë nuk dihet. Amazonat ishin nga Skithia një vend në veri të Detit të Zi.
Skithët e quanin veten e tyre albanë dhe ishin të një race me thrako-iliro-trojanët.
Mbretëresha e tyre luftoi krah trojanëve dhe u vra nga Akili.
Trojau shkatërrua, dhe u dogj, por nuk mori fund qytetërimi i saj i lavdishëm. Siç do e
shohim më pas në këtë studim fiset trojane emigruan në Itali, Britani, Irlandë, Francë dhe
themeluan mbretëritë trojane atje, por edhe fiset e ashtuquajtura gjermane, anglo-Saksone,
që nisën një valë të dytë emigrimi nga territoret etnike trojane dhe ilire duke u bashkuar
me të njëjtën popullsi që kishte prej 1000 vjet që banonte në ato vende, u përzie dhe formuan ato kombe që njohim edhe sot. Nuk ishte rastësi që Evropa Perëndimore ngriti
qytetërimin dhe kulturën më të lartë që ka njohur njerëzimi, sepse ata ishin njerëz me
kulturë të lartë, ishin trojano-dardano-albano-ilir.
Trojano-ilirët nuk vdiqën, ata janë të gjallë dhe sot më të fortë se kurrë, pasi kanë
ngritur qytetërimin dhe shtetet më të forta të botës së sotme si ato amerikano-veriorë,
anglezë, gjermanë, francez, skandinavë etj.

MBRETËRIA E MYKENËS

Atuorë të shumtë antik Grek dëshmojnë se Peloponezi ka qenë banuar nga një popullsi e
vjetër që ka lindur në ato troje dhe se grekët i gjetën atje kur erdhën dhe i quajtën me
emrin pellazgë.
1 – Efori thotë se “Peloponezi mbante dikur emrin pellazgjia se ky orakull (Dodona)
është ndërtuar nga pellazgët, për të cilët flitet se janë më të vjetrit që banuan Eladhën”. 2Eskili në “Lutëset” dhe “Danajt” thotë se raca e pellazgëve ka dalë nga Argoja pranë Mikenës”. Pra të dhënat e autorëve antikë grekë tregojnë që Peloponezi apo Mykena para se të vinin
grekët në Evropë ishte e banuar me pellazgë. Derisa të dhënat tregojnë që para grekëve në
atë vend kanë qenë pellazgët atëherë qytetërimi i vjetër Mykenës i cili daton shekuj para se
grekët të hidhnin këmbën në Evropë, është qytetërim pellazg. Po qytetërimi i ri i Mikenës,
ai që daton gjatë luftës së Trojës, i kujt është i grekëve apo pellazgëve?
Studiuesit grekocentrikë që nuk njohin qytetërim tjetër, në kundërshtim me të gjitha të
dhënat historike dhe arkeologjike, thonë se ishin grekë. Atëherë le t’u japin përgjigje
këtyre pyetjeve?
Përse qytetërimi dorë shkatërroi atë “ake” në momentin që dorët erdhën në Mykenë?A
nuk ishin grek ata e grek këta?
Pse grekët akeas patën kulturë në shekullin XIII-XI p.k. dhe grekët dorë qenë fare të paqytetëruar?
A nuk ishin një popull e një kulturë?
Si shpjegohet që dorët shkatërruan çdo gjë dhe në vend të pallateve madhështore të Mykenës dhe
Kretës, mbinë kasollet e kashtës nga shekulli XI deri në atë të VIII p.k. kur grekët na dalin në histori
si shumë të qytetëruar? Si shpjegohet kjo mungesë e madhe kulture?
Pse shkrimi linear B i Mikenës, që është deshifruar nga shkencëtarët, nuk përkthehet me gjuhën
greke të re dhe as me atë të vjetrën apo me asnjë dialekt të saj?
Si shpjegohet që nga të dhënat arkeologjike ka një kulturë të njëjtë midis Trojës, Mikenës dhe
Kretës?
Këto janë pyetje që historianët e mirëfilltë duhet t’ua bëjnë vetes, për të gjetur të vërtetën
historike që të mos e bëjnë historinë sipas simpative, por sipas fakteve të vetë grekëve të
lashtë mbi të cilat mbështetet historiografia antike. Pse këta historianë, kur vjen puna tek e
vërteta, anashkalojnë ato që kanë thënë vetë grekët duke folur me supozime të pabaza.
Qytetërimi i MikenësNU K është qytetërim ake grek, por vazhdimi i qytetërimit pellazg
dhe ka një numër të madh faktesh të qarta që e tregojnë.
1 Mikena gjatë luftës së Trojës nuk ka qenë qeverisur nga grekë sepse këtë na e tregojnë
autorët antikë të cilët e quajnë mbretin e Mikenës si barbar nga Frigjia apo Lidia.

Hekateu nga Mileti na jep të dhënat për origjinën e Atreut, babait të Menelaut dhe Agamemnonit. Ai dëshmon që “Pothuajse e gjithë Helada në kohët e lashta ka qenë banuar nga barbarë. Pelopi solli popullin nga Frigjia në vendin e quajtur sipas tij Peloponez”. Por Pelopi Frigas është babai i At-Reut, i cili ishte babai i Agamemnonit dhe Menelaut. Pra, në Mikenë qeverisi gjatë Luftës së Trojës një dinasti frigolidase me mbret Atreun, të birin e Pelopit dhe nipi i mbretit Tantali. Frigët banonin në pjesën qendrore të Azisë së Vogël dhe që nuk kanë absolutisht asnjë gjë të përbashkët me akeasit. Kështu, pra Atreu nuk ka qenë ake, por Iliada u shkrua në shekullin VI p.k. dhe lufta e Trojës u zhvillua në XIII p.k., kështu që me
kohë ndoshta është ndryshuar dhe i është përshtatur popullsisë që zotëroi këto territore
më pas.
Sipas të gjitha të dhënave të autorëve antikë, akejt jo vetëm që nuk kanë pasur pushtet
gjatë Luftës së Trojës në Mykenë, por ndoshta nuk kanë ardhur ende. Por edhe nëse ka
akej në këtë kohë në Mykenë, ata kanë qenë të pakët dhe pa pushtet. Qytetërimi i Mykenës,
si i riu dhe i vjetri, nuk kanë asgjë të përbashkët me grekët, ai është vazhdim i atij qytetërimi që kishte shekuj që ishte ngritur në atë territor.
2–Fakti që dyndjet dore shkatërruan qytetërimin e lartë të Kretës dhe Mykenës dhe ka një kthim pas të historisë nga pallatet te kasollet, tregon se në atë kohë ka një dyndje të vërtetë e të mirëfilltë greke dore, e cila kishte një nivel kulturor të ulët në momentin që erdhi, krahasuar me popullsinë vendase pellazge. Mykenën nuk e qeverisnin akejt, por popullsia vendase, e cila e humbi këtë pushtet në
kohën që erdhën grekët dor. Dorët u dëbuan në shekullin X p.k. nga shteti i Izraelit, në
kohën e Davidit dhe në këtë kohë erdhën në Evropë. Ka të dhëna, si nga Bibla dhe nga
historia e Izraelit për dëbim të një fisi të dorëve në këtë shekull nga tokat që pushtuan
izraelitët që koinçidon me ardhjen e dorëve në Greqi.
3 – Origjinën nga Lindja e Mesme të grekëve e vërtetojnë vetë grekët e vjetër. Kështu, sipas
Strabonit, i cili citon Hekateun nga Mileti “Danau (kështu quheshin Grekët) erdhi nga
Egjipti” Euripidi thotë se “Danau si erdhi në Argos u vendos në qytetin Inah dhe urdhëroi që pellazgët të linin emrin e tyre të vjetër dhe të quheshin danaj”. Pra, ka të dhëna që tregojnë dhe vërtetojnë origjinën e saktë të grekëve që para se të vinin në Evropë, kanë
banuar në vendin midis Egjiptit dhe Izraelit të sotëm. Me ardhjen e tyre ata mundën të
asimilojnë një pjesë të popullsisë vendase pellazge dhe këtë e vërteton edhe Herodoti kur
thotë “popullsia e Atikës pellazge nga origjina harroi të folmen e saj, duke u kthyer në
helene, prej të cilëve mësoi dhe gjuhën”. Ndërsa disa studiues të sotëm që nuk e shkruajnë historinë mbi bazën e atyre që thonë grekët, tregojnë se grekët erdhën nga veriu, që tingëllon sa absurde dhe qesharake. E vërteta është ajo që thonë vetë grekët e vejtër, se kanë ardhur nga Egjipti dhe vendi i Izraelit dhe këtë e tregojnë edhe tiparet e tyre që nuk janë si ato të Evropës së veriut pasi nëse duhet të kishin zbritur nga veriu, duhet të ishin bjondë.
4–Duke u mbështetur tek të dhënat arkeologjike midis popujve që morën pjesë në Luftën e Trojës, nuk ka dallime kulturore që tregojnë dhe vërtetojnë, se kemi të bëjmë me të njëjtin etni si në Mikenë dhe në Trojë.
5–Fakt tjetër është se shkrimet e Mykenës të deshifruara nga studiuesit, nuk janë përkthyer as me gjuhën greke të vjetër as me të renë. Kjo sepse ajo gjuhë nuk është e grekëve por është e atij populli që ata gjetën kur u vendosën aty.
6 – Po të shohim dhe emrin eA treut, përkthehet në shqip siAt-Reu, pra si Ati që e kishte
emrin Reu që i përgjigjet fjalës shqipe re në të shquarën e shqipes –reu, pra shqip pa asnjë
sqarim është e kuptueshme At-reu.
Pra familja mbretërore e Mikenës nuk është akease, por është nga Frigjia dhe frigët nuk
kanë asgjë të përbashkët me akejtë, nga ku del se në Mykenë nuk qeverisnin akejtë.
Frigët janë popullsi trojane, që në Luftën e Trojës ka qenë aleate e trojanëve, në të
njëjtën kohë ata luftonin kundër mbretit të Mikenës, që e kishin të një gjaku.
Popullsia që u ndesh në Luftën e Trojës ishte e së njëjtës kombësi. Nga ana e dardanëve ose
trojanëve luftonin disa fise si lidët, frigët, pellazgët, myzët, thrakët, maqedonët, amazonat, enetet
etj. Nga ana e Mykenës luftonin dinastia mbretërore frigase, pellazgët e Epirit dhe Thesalisë, së
bashku me Kretën.
Në luftën e Trojës nuk kanë luftuar grekët kundër Trojës, por trojanët e Mikenës kundër trojanëve të Dardanisë, pra ishte një luftë civile midis shteteve të të njëjtit komb. Ajo ishte luftë trojano-trojane. Mbretërit e Mykenës, para dhe gjatë Luftës së Trojës kanë qenë të së njëjtës etnie me popullin që banonte gadishullin Ilirik dhe Trojën. Perseu mbreti i Mikenës XV-XIV p.k. Ishte djali i Danës dhe nipi i Akrizit, mbretit të Argos Pellazgjike; sa për babanë e tij nuk
ka të dhëna, sepse pretendohet se e kishte me Zeusin. Në fakt Kreuzi e dëboi të bijën nga
shtëpia, sepse ndoshta ajo duhet ta ketë pasur fëmijën jashtë martese, ndërsa burimet
thonë se ai e dëbon të bijën, sepse thuhet se kishte parë në ëndërr që nipi kur të rritej, do ta
vriste. Mendoj se varianti i parë është i saktë, duhet ta ketë dëbuar se e ka pasur fëmijën
me ndonjë të dashur dhe për të qenë në rregull me të gjithë thoshte se e kishte me Zeusin.
Perseu mbahet si themeluesi legjendar i qytetit të Mykenës dhe kjo duhet të ketë ndodhur
diku nga shekulli XV-XIV p.k. Në fakt nga të dhënat arkeologjike Mykena ka një qytetërim
më të lashtë se këto shekuj me një kulturë të lartë e të sofistikuar siç paraqitet te maskat e
arta që janë gjetur dhe varret monumentale që datojnë në shekullin XVI p.k. Perseu duhet të
ketë qenë një nga mbretërit e Mikenës dhe themelues i dinastisë së Persejve që mbaron me Yllin, djalin e Herkulit kur Mikena pushtohet me luftë nga Pelopi, babai i Atreut. Emri Mykena ka lidhje me një lloj kërpudhe që quhejMy k. Në fakt myk i thonë edhe sot mykut në shqip, që është si një lloj kërpudhe, që mbin dhe rritet shpejt si ajo. Ka autorë që thonë se djali i Perseut, Perseu është themelues i shtetit Pers, pasi dhe vet persët ia dedikonin krijimin e mbretërisë dhe të shtetit të tyre një të huaji. Perseu ra në dashuri dhe u martua me Andromedën, vajzën e mbretit të Aethiopias,
Kefeut dhe mbretëreshës Kasiope. Andromeda shkoi në vendin e burrit të saj në Tiryn në
Argo dhe i dha atij disa fëmijë: Perseun, Alkeun, Heleu, Mestor, Sthenelu, dhe Eliktronin,
gjyshin e Herkulit.

Atreu, Agamemnoni dhe Menelau. Atreu ishte babai i mbretit të Mykenës, Agamemnonit, i cili mbretëronte në atë vend gjatë
kohës që u zhvillua Lufta e Trojës. Atreu ishte i biri i Pelopit frigas, apo trojan, që mori me
luftë pushtetin në Mykenë, të cilën e qeveriste dinastia e Perseut. Nga trojani Pelop ka
marrë emrin edhe gadishulli i Pelopit. Mykena njohu forcim ekonomiko-ushtarak gjatë qeverisjes së Atreut, por ajo kishte një rivale të fortë dhe të pasur, siç ishte Troja
kryeqendra e Azisë së Vogël. Gjatë qeverisjes së Agamemnonit u zhvillua një luftë 10
vjeçare me Trojën që drejtohej nga Agamemnoni dhe Menelau. Si pretekst për shpërthimin
e luftës shërbeu fakti që Pari rrëmbeu Helenën, gruan e Menelaut gjatë kohës që ai e kishte
ftuar Parin në shtëpi. Rrëmbimi i grave është një zakon që e kanë përdorur gjithmonë
shqiptarët, por rrallë e kanë ushtruar me gra të martuara.
Lufta filloi me pretekstin se Pari e kishte shkelur në besë, duke i marrë gruan kur Menelau
i kishte besuar shtëpinë. Në fakt, besa ka qenë një institut juridik i së Drejtës Zakonore në
botën albane, por nuk besoj se lufta shpërtheu për Helenën dhe as për besën, por për
shkak të pasurisë që kishte Troja. Kjo luftë e gjatë, nuk do të ishte fituar kurrë nga
Mykena, nëse ajo nuk do të kishte përdorur dredhinë pasi Troja ishte shumë e pasur dhe
kishte aleatë gjithë Azinë e Vogël dhe Gadishullin Ilirik, pra, një ushtri të madhe. Mykena
as mund ta ëndërronte që të fitonte përballë Trojës po të mos kishte qenë për kalin e
drunjtë të Trojës në barkun e të cilit ishin futur ushtarët që i hapën portat ushtrisë së
Mykenës natën. Ushtria e Mykenës e zuri në gjumë dhe në befasi ushtrinë trojane, e cila
nuk qe në gjendje të mbrohej. Mykenasit ndërmorën një masakër të vërtetë duke vrarë të
gjithë ata që i dolën para në mes tyre dhe anëtarët e familjes mbretërore të Trojës, Priamin
dhe Parin. Një pjesë e popullsisë i shpëtoi masakrës dhe u shpërngul për në vende të tjera
dhe nga kjo popullsi së bashku me popullsinë thrako-ilire krijohen kombe të tjera në
Evropë. Kjo zonë që përfshin Trojën, gadishullin Ilirik dhe territoret e Detit të Zi, ka qenë nëna që
populloi Evropën e bardhë. Tezeu themelues i Athinës XIII p.k. Tezeu ishte me origjinë nga fisi i Lapëve, të cilët jetonin në faqen lindore të malit të Pindit.
Lapët duhej të jenë i të njëjtit fis me labët e sotëm, ndoshta Labëri apo Lapëri është quajtur
zona malore nga Pindi deri në Karaburun. Këtë ide e hedh Aristidh Kola, që ishte një
njohës shumë i mirë i popullsisë së këtyre territoreve. Tezeu njihet si mbreti i parë i
Athinës dhe ka qeverisur në shekullin XIII p.k.
Tezeu njihet për reformat dhe ligjet që vendosi në qytet ku kryesorja ka qenë ndarja e
popullsisë në disa kategori sipas pasurisë. Ai ndërtoi akropolin e Athinës, por muret
rrethuese që janë quajtur si pellazge nuk dihet se në ç’kohë janë ndërtuar.
Ishte një burrë i pabesë dhe i linte femrat në mes të rrugës, pavarësisht se çfarë mund të
bënin ato për të. Kështu pati disa gra, të parën Arjanën, princeshën e mbretit të Kretës, të
cilën më vonë e braktisi. Rrëmbeu mbretëreshën e Amazonave, Hipolyten, me të cilën pati
një fëmijë dhe që më vonë e la dhe u martua me Fedrën, me të cilin pati djalin Akaman, që
mori pjesë në Luftën e Trojës. Ka burime që thonë se Hypolyta solli amazonat për të vrarë
të gjithë pjesëmarrësit në dasmë, por nuk ia arriti dot.
Gruaja e tij, Fedra, ra në dashuri me djalin që ai e kishte me amazonën Hypolyta, që quhej
si e ëma Hy-po-lyt, por ai e refuzoi atë. Thuhet se ajo e gënjeu Tezeun se gjoja djali i tij e
kishte përdhunuar dhe Tezeu vret të birin, por më pas del se ai ishte i pafajshëm dhe
Fedra vret veten. Tezeu mbahet si mbreti i parë i Athinës dhe si i pari që kreu reforma në
atë vend.
Akili
Ai ishte i biri i Peles dhe Thetit dhe kishte lindur në Fthija të Thesalisë. Fthija banohej në atë kohë nga pellazgë, dhe një fakt të tillë na e jep Dionis Halikarnasi në veprën e tij “Historia e vjetër e Romës” kur thotë për vendin e Akilit kështu “Në brezin e 6 ata (pellazgët) lanë Peloponezin dhe emigruan në Hajmoni, që sot quhet Thesali. Në krye të kolonisë ishin Aheu, Fthiu dhe Pellazgu të cilët e ndan vendin në tre pjesë në Fthioti, Ahe dhe Pellazgi”. Popullsia e Fthijes ku mbretëronte i ati i Ahiles, ishte pellazge atëherë Akili, që ishte biri i
një mbreti të pellazgëve, patjetër që është pellazg.
Straboni shumë shekuj pas luftës së Trojës thotë se: “Për pellazgët pothuajse të gjithë
janë të mendimit se ishin një fis i vjetër, i përhapur në të gjithë Helladën e sidomos në
vendin e etolëve afër Thesalisë... Thesalia që shtrihet nga gryka e Peneit dhe
Thermopileve dhe gjer në malet e Pindit quhet Argo pellazgjike”.
I ati i Akilit ishte mbret i pellazgëve të Fthijas, ndërsa e ëma ishte Theti, perëndesha
pellazge eDetit, pra emri i saj është shqip Theti do të thotë deti kështu që Akili me dy
prindër pellazgë nuk ka se si të jetë tjetër veçse Pellazg.
Në varrin e Akilit do të përulej një mijë vjet më vonë iliro-maqedonasi Aleksandri i Madh
dhe më vonë perandori i Romës me origjinë ilire, Konstandini i Madh, që tregon se këta dy
burra pellazgo-iliro-albanë e mbanin për të fisit të tyre Akilin.
Akili nëIliadë del me tiparet e popullit shqiptar, si mipritja që i bënë Priamit, edhe pse i
kishte vrarë të birin Hektorin, besa që i jep atij dhe që Priami u thotë të vetëve dilni jashtë
mureve, për çfarë të doni se më ka dhënë besën Akili. Këto kanë qenë institute të së drejtës
popullore të shqiptarëve deri më sot.
Akili kur i lutet Zotit, i lutet Dodonës së pellazgëve. Pse i lutej Dodonës pellazge që ishte
kryeqendra e pellazgëve? Fakti që ai i lutet për ndihmë Dodonës pellazge, tregon që ai
ishte pellazg dhe që do t’i drejtohej perëndisë që kishte trashëguar nga paraardhësit e tij.
Plutarku thotë se “Akili në Epir nderohej si hyjni dhe në gjuhën e atij vendi quhej
aspet”. Kjo fjalë në shqip i përgjigjet shumë mirë cilësisë kryesore të Akilit, i shpejt, që tregon vitalitetin e shqipes që s’ka ndryshuar, edhe pse kanë kaluar mijëvjeçarë. Pra spet=shpejt të shqipes së sotme, sepse nuk ka sh në gjuhën greke, siç ka shqipja dhe kur ne e përdorim këtë fjalë, edhe sot me nxitim e themi shpet-shpet pa ia vënë shkronjën j.
Pra në gjuhën e përditshme shqiptare edhe sot përdoret shpet ose kur thuhet akoma më
me nxitim e themispet.
Akili quhet Mirmidon dhe në vendin e tij Homeri jep vendbanime me emra shqip si këto
të sotme pa asnjë ndryshim.
Pel-jon që do të thotë po në shqip Pel-jon, mal në vendin e Akilit ku rriteshin kuajt.
Gyr-ton që në shqip do të thotë Gur-ton,
A-lopes që në shqip do të thotë A-lopë
Do-lop që në shqip do të thotë Do-lop
Ethik që në shqip do të thotë Thik, kështu quhej krahina malore në Thesali që do të thotë
është si thikë e pjerrët.
Kuajt e Akilit quheshin Ksanthi, siç quhej kali i Hektorit, kundërshtarit të tij trojan, dhe si
emri i një lumi në Trojë dhe kali tjetërbal. Sot në viset shqiptare të Ballkanit dhe kudo që
jetojnë shqiptarë si në Itali, Turqi, Greqi, gjysma e kafshëve të shtëpisë quhet,bal që tregon
se shqiptarët kanë gusto të njëjtë në vënien e emrave te kafshët. Pra emri bal i kalit të Akilit
është emri më popullor për kafshët në botën shqiptare, si për qen, lopë, kuaj. Fjala bal në
shqip do të thotë një kafshë që është me një bal, me shenjë, në trupin e saj.

Akili në të gjitha pikturat e ardhura deri më sot, paraqitet me simbolet e Dodonës
pellazge, me shqiponjën që ishte simbol i Aleksandrit të Madh, Pirros, Skënderbeut dhe i
shqiptarëve sot, si dhe me simbolin tjetër të yllit ose diellit, që ishte simboli i ilirëve dhe i
flamurit të Aleksandrit të Maqedonisë.
Pra, etniciteti i Akilit është i qartë dhe i padiskutueshëm, ai ishte pellazg. Është e qartë se në
këtë kohë Grekët nuk kishin ardhur në territoret e tyre historike Peloponez dhe Atikë dhe jo më të bëhej fjalë që të gjenden në teritoret, të cilat shteti grek modern i përvetësoi shumë vonë. Odisea Ishte nga ishulli i Itakës në detin Jon, që shqip do të thotë i joni dhe ishte prijës i gjithë
ishujve të Jonit dhe Epirit pellazgjik. Janë autorët e antikitetit që japin të dhëna për
origjinën pellazge të Epirit.
Straboni thotë se “Shumë autorë të vjetër dhe fiset epirote i kanë quajtur Pellazge sepse
ato shtriheshin deri atje (Në Epir)”. Efori thotë se “Dodona është e ndërtuar nga Pellazgët”. Po Efori thotë se “Fillimi i Heladhës është Akarnania (poshtë Prevezës), sepse kjo takon e para me fiset epirote”. Kjo do të thotë se epirotët nuk ishin Grek. Hesiodi thotë se “Dodona (në Epir) dhe lisi ishin qendra e pellazgëve”.
Këto fakte tregojnë që Epiri ishte pellazg gjatë Homerit dhe gjatë antikitetit. Fillimi i
Greqisë për autorët antik grekë ishte jashtë tokave të Epirit.
Aia apo Ajaksi Emri i vërtetë i Aiaksit është Aia që shqi do të thotëAi, dhe që ajos që iu shtojnë grekët
emrave zakonisht nga pas e bën të lexohet ashtu. Aia ishte kushëri me Akilin dhe ishte i të
njëjtit gjak me të. Ajaksi kishte një vëlla me emrin Teukër, emër me të cilin quheshin
trojanët, pasi i ati i tij kishte rrëmbyer në Trojë motrën e Priamit që quhej Hesiona, me të
cilën kishte lindur Teukrin. Këtu del edhe njëherë i qartë se në Trojë luftuan trojanët kundër
trojanëve, se vëllai i tij Teukri e kishte dajë Priamin. Aia luftoi në Trojë si aleat i Mikenës dhe ka qenë një nga luftëtarët më të zot, saqë për trimërinë që ka treguar disa e quajnë i madh. Thuhet se vrau veten se nuk pati lavdinë që kishte Akili dhe Odisea. Helena e Trojës Helena, preteksi i luftës s’mund të ketë qenë tjetër përveçse pellazge, ashtu siç ishin të
gjithë ata që morën pjesë në Luftën e Trojës. Ajo ishte kushërirë e parë me Penelopën e
Odisesë. Thuqididi te libri “Historiae” na tregon për origjinën e emrit helen “Para Luftës
së Trojës, Helladamua bile më duket se ajo në tërësi nuk e mbante akoma këtë emër, se
një emërtim i tillë nuk ekzistonte para Helenit, të birit të Deukalionit dhe se emrin ia
kanë dhënë asaj sipas emrave të tyre fiset e ndryshme, më tepër pellazgët”. Pra, emri
Helena nuk është emër etnik grek, por emër Pellazg. Dionisi i Halikarnasit kur flet për pellazgët thotë “raca e lashtë e pellazgëve ishte helene nga Peloponezi” “Këtu del edhe një herë qartë se emri Helen është emër pellazg dhe jo grek. Helena e Trojës, apo Helena Dardanidi është personifikimi dhe simboli i bukurisë femërore të popullsisë vendase pellazgo-trojano-ilire. Në fakt, Homeri nuk e tregon direkt se ajo ishte shumë e bukur, por kjo del kur e shikojnë disa pleq trojanë të cilët thonë se ia vlen lufta që u bë për të, pra, që donte të thoshte se ajo ishte shumë e bukur, aq sa ia vlejti të luftoje për të.

MBRETËRIA THRAKE

Do thoni se çfarë lidhje kanë shqiptarët e sotëm me Thrakën e vjetër? Shqiptarët kanë aq lidhje me Thrakën sa kanë, edhe me ilirët; sepse ilirët dhe thrakët ishin
të së njëjtës etni. Shpesh studiuesit nga afërsitë që ka midis thrakasve dhe Ilirëve në lidhje
me gjuhën dhe kulturën nuk janë në gjendje të dallojnë ndryshimet midis këtyre dy
popujve. Në rrethet serioze shkencore është arritur përfundimi se thrakët dhe ilirët ishin
popuj të të njëjtit komb, ose që kanë afërsi të mëdha etnike midis tyre dhe faktet tregojnë
se kanë të drejtë. Duke iu referuar autorëve antikë gjen të dhëna interesante në lidhje me
këtë çështje.
1 – Amantët ishin një fis Thrakas, i cili në fillim ka banuar në ishullin e Eubes dhe pas
Luftës së Trojës u vendosën në iliri dhe më vonë autorët, duke na treguar origjinën e tyre, i
quajnë ilirë. Pra, fisi i Amantëve, që themeloi Bylisin dhe Orikumin, ishte thrakas, por ata
nga të gjithë autorët antikë më vonë janë quajtur si ilirë, dhe pasardhësit e tyre jetojnë ende
edhe sot aty ku kanë jetuar gjyshërit e tyre.
2 – Gjeografi më i madh i antikitetit Straboni, jep disa të dhëna interesante për thrakët, me
anën e të cilave arrijmë në konkluzionet se ata ishin i njëjti popull me ilirët.
Ai thotë se “Myzët tani (shek I të erës sonë) gjithashtu janë thrakas dhe identikë me
njerëzit që tani quhen Moesi. Nga këta mysi rrjedhin edhe Mysit që jetojnë midis
lidëve, frigëve dhe trojanëve. Dhe vetë frigët janë brigi një fis thrakas ashtu siç janë
Mygdoni, Bebri, Medobithyni, Bithyni dhe Thyni”.
Pra siç dëshmon Straboni, Myzët janë fis thrakas, por në burime të tjera quhen, dhe si fis
ilir, që do të thotë se thrakët dhe ilirët ishin të së njëjtës etni derisa studiuesit e antikitetit
nuk shikonin dallime etnike midis tyre dhe të njëjtat fise herë i quanin thrake dhe herë
ilire. Po aty Straboni thotë se fiset trojane janë thrake dhe myse për sa iu përket etnicitetit
që do të thotë se Trojanët me Thrako-Ilirët ishin të një etnie.
3 – Straboni vazhdon duke thënë se “poeti (Homeri) lidh me mysët dhe Hippemolgi,
edhe Galaktofagi dhe Abi, që janë vendet e skythve dhe saramantëve”. Vendet e Skythëve (e quanin veten e tyre me emrin Alban) dhe Saramantëve janë në veri të Detit të
Zi që do të thotë se populli i Azisë së Vogël dhe i rrethinave të Detit të Zi kishte të njëjtën
kombësi me popullin e gadishullit Ilirik.
4 – “Aeliu Catu, thotë Straboni, transportoi nga Isteri në Thrakë 50 mijë burra ndërmjet
Geotve, një fisi me të njëjtën gjuhë si Thrakasit, dhe ata jetojnë atje tani dhe quhen
Moesi, ndoshta këta njerëz në kohët e vjetra janë quajtur kështu dhe që në Azi emri i
tyre është ndryshuar në Mysi, ose që në kohët e hershme këta njerëz janë quajtur në
Thrakë, Mysi”.
Geotë ishin fisi gjerman i gotëve, që Straboni i quan mysë, dhe të së njëjtës kombësie e
gjuhe me thrakët. Të njëjtën gjë thotë dhe historiani i vetëm që ka shkruar historinë e
gotëve i cili ishte edhe vetë Got, me emrin Jordanes. Pra gotët gjermanik ishin iliro-thrakë
pasi ata quheshin myzë.
5 – Fisin e Tribalëve disa autorë e shtrijnë deri në Fushë-Dardani dhe e quajnë si fis
thrakas, por Apiani i quan tribalët fis ilir. Në Fushë-Dardani të gjithë autorët antikë kanë
treguar qartë se ka banuar historkisht, ashtu si dhe sot, fisi ilir i Dardanëve, kështu nëse ka
thrakas në Fushë-Dardani, ata nuk janë gjë tjetër veçse dardan ilir. Dardanët shpesh nga autorët antikë dhe modernë janë quajtur si fis thrako-ilir, çka tregon që nuk ka asnjë
ndryshim etnik midis ilirëve dhe thrakasve, përderisa fise të njohura si ilire janë edhe
thrake njëkohësisht.
6 – Fjalët që kanë mbërritur deri sot nga gjuha thrake janë shqip, madje dhe shumë fise
thrake kanë emra shqip. Në enciklopeditë dhe studimet e huaja kur flitet për gjuhën
thrake, së pari jepet ngjashmëria e saj me shqipen e sotme. Shumë fjalë të thrakishtes janë
shqip kështu p.sh.Mëz ka lidhje me fjalën shqipeMëz, që tregon të voglin e kalit dhe për
këtë kanë rënë dakord të gjithë gjuhëtarët. Sorin Paliga linguist rumun e lidh fjalënbuza
që si në shqip dhe rumanisht ka të njëjtin kuptim që do të thotë buza, me emrinBuza me
të cilin e quanin veten thrakët. Fiset thrake kanë emra që kanë kuptim në gjuhën shqipe ku
dallohen fiset Besa si Besa, fisiDi që po shqip do të thotë Di, Bythyni që shqip poBi th-
yni, Medobithyni që në shqipen e pastër do të thotë Me-do-bith-yni, Fisi Thyni, pra, që është Thyni, Edoni që do të thotëE -do ni në shqip. Pra, emërtimet dhe fjalët që kanë
mbërritur nga thrakishtja janë një variant tepër i pastër i shqipes së sotme.
7 – Dakët në bazë të të gjitha burimeve antike janë vetë thrakët dhe disa fjalë që kanë
ardhur në kohën e sotme, janë të një shqipeje të pastër, fakt që e kanë nxjerrë dhe e
pranojnë studiuesit perëndimorë. Kështu p.sh. fjalaV atër është po në shqipV atër. Fjalë
tjetër që studiuesit kanë rënë dakord ështëKarpate, nga ku kanë marrë emrin malet e
Karpateve, që rrjedh nga fjala shqip Karp që do të thotë shkëmb, naparka që do të thotë nepërka etj. Nga gjuha dake kanë mbërritur rreth 160 fjalë dhe nga këto 90 janë shqip, fakt që e pranojën të gjithë gjuhëtarët. Çfarë kërkon shqipja në Daki e cila ndodhej në veri të Detit të Zi? Kjo është shumë e thjeshtë derisa dakët kanë në gjuhën e tyre rreth 60 përqind fjalë të shqipes, padyshim, që ata kanë
qenë të një etnie me ilirët. Nga këtu del se, përderisa dakët janë të një etnie me ilirët,
atëherë dhe ilirët janë të së njëjtës etni me thrakët, skythët, trojanët dhe gotët me të cilët
dakët dalin si të një etnie.
8 – Fisi ilir i paionëve është quajtur nga Herodoti si koloni trojane, apo si trojanë. Trojanët
vetë janë quajtur nga autorët si popull që e kishte origjinën nga thrakët. Përderisa paionët
ilirë janë trojanë, atëherë ata janë edhe thrakas, sepse fiset e trojës ishin nga Thrakia. Ka një variant tjetër siç e kemi përmendur më sipër që thotë se Dardani, i cili themeloi
Dardaninë e Trojës ka ardhur nga Thraka, por Dardani është ilir.
9 – Maqedonia është quajturE mathia, që në shqip do të thotë poE -mathia dhe në kohën e
Homerit dhe Herodotit është quajtur e gjith me emrin Paioni, por paionët ishin fis iliro-
trojano-thrakas. Përderisa maqedonasit janë quajtur paion dhe Paionët ishin iliro-thrako-
trojan, atëherë maqedonasit janë popull i së njëjtës etnie me iliro-thrako-trojanët.
10 – Dionisi në gjuhën paione quhej si në shqip Dyalu pra djalë. Paionët kanë folur gjuhën
shqipe ashtu siç kanë folur maqedonët, thrakët edhe trojanët që ishin të një etnie me ilirët.
11 – Një fakt tepër i rëndësishëm dhe i patundur është se në Thraki vendbanimet kanë të
gjitha pas fjalën Fara p.sh. Besa-fara, Bendo-fara, Buzi-fara. Studiuesit vrasin mendjen
dhe nuk e kuptojnë se çfarë do të thotë emri fara? Po të dini shqip, patjetër që nuk do e
kishin problem për ta kuptuar. Vendbanimet thrake me fara tregojnë farën dhe fisin pra që
kjo është fara e besëve, kjo e buzëve e me radhë. Po ndarja në fara ekziston akoma në disa
zona të Shqipërisë edhe sot. Pra thrakët kanë përdorur emrin shqip Fara për të treguar vendbanimin e secilit nga fiset, që tregon edhe një herë që thrakasit ishin të një etnie me ilirët dhe shqiptarët janë të vetmit pasardhës të tyre që ruajtën gjuhën e vjetër të Evropës. Si konkluzin: nga të dhënat e mësipërme, thrakët, ilirët, trojanët, gotët, dakët, skythët dhe Maqedonasit ishin i njëjti popull. Këtë e vërtetojnë të dhënat historike, gjuhësore dhe
emrat e vendeve të cilat kuptohen lehtë nga shqiptarët e sotëm.
Herodoti i quan thrakët një popull i madh dhe shumë i shtuar, madje kombin e dytë në
botë pas indianëve. Territoret e Thrakës shtriheshin nga Deti Egje në Jug deri në Paioninë
ilire dhe Maqedoninë në Perëndim e Jugperëndim. Në lindje shumë fise trojane janë
quajtur si thrake pothuajse e gjithë Troja si Lidia, Frigjia. Në veri kapërcente Danubin në
vendin e dakëve dhe skythve të Amazonave që shtrihej në territoret që sot janë shtetet e
Rumanisë, Moldavisë, Ukrahinës dhe Rusisë Jugore. Pra, një territor i gjerë me një popullsi
të madhe. Autorët mesjetarë me emrin Paioni kanë quajtur të njëjtat territore që quhen dhe
Thraki. Koncepti Paioni është shtrirë nga disa, nga këta studiues deri në vendin e dakëve
dhe skithëve përtej Danubit në lindje dhe në të gjithë Alpet e Evropës në perëndim.

Mbretëria e Bithynit 328-75 p.l.k.

Bithynia ishte një mbretëri që u krijua në fund të shekullit të IV p.l.k. në Azinë veri-
perëndimore. Sipas autorëve antikë Strabon, Kenofon, Bithynët ishin një fis thrakas. Në
fakt siç e kemi parë më lart në këtë studim që në kohët më të lashta popullsia e Azisë së
Vogël e njohur si trojane ka qenë e një race me thrakasit. Fiset kryesore thrake që banonin
në Azi të vogël, sipas Herodotit kanë qenë Thyni dhe Bithyni.
Bithynia qe pjesë e Mbretërisë së Krezit të Lidisë dhe, pasi u pushtua nga Persia, ajo bënte
pjesë në Satrapin e Frigjisë. Gjatë pushtimit të Aleksandrit të Madh, Azia e Vogël që ishte e
një kombësie me të, i hapi portat, kështu që patën dhe privilegje duke ruajtur pavarësinë e
tyre, përveç qytet-shteteve greke të cilat bënë luftë. Nikomedi është i pari mbret që e
meritoi këtë titull, pasi ai sundoi tërësisht mbi mbretërinë e tij. Ai themeloi si kryeqytet
Nikomedin që do të forcohej shumë gjatë qeverisjes së pasardhësve të tij. Sundimtari i
fundit, Nikomedi i IV, në vitin 74 p.k. ia dorëzoi me dëshirën e tij mbretërinë Romës së
fuqishme, pasi ai nuk mundi të përballonte dot më fushatat ushtarake të Mithridatit të
Pontit.

Mbretëria Thrake e Odryseve shekulli V-III p.k.

Rez Eanidi është mbreti i parë i thrakasve, që njohim nga burimet e shkruara historike, por pa diskutim që mund të ketë pasur dhe mbretër të tjerë para tij. Ai qeverisi në fund të
shekullit XIII dhe ndoshta në fillim të shekullit të XII p.k. dhe mori pjesë në luftën e Trojës
si aleat me trojanët. Rezi kishte lidhur një numër të madh krushqish me dardanët e Trojës
dhe ishte aleat i fortë i tyre.
Mbretëria thrake ka vazhduar të ekzistojë dhe pas luftës së Trojës, por ajo e arriti kulmin
me mbretërinë e Odrysëve. Kjo mbretëri u krijua nga bashkimi i të gjitha fiseve thrake nga
Egjeu deri në Danub nën mbretin e fuqishëm Tere 450-431 p.k.
Nën sundimin e të birit të Tereut, Sitalkut 431-424 p.k. mbretëria arriti kulmin e shtrirjes
territoriale dhe fuqisë ushtarake. Ai ndërtoi rrugët që lidhnin Egjeun me Danubin dhe
ngriti një ushtri prej 150 mijë ushtarësh. Sitalku ndërmori një sërë fushatash ushtarake kundër maqedonasve dhe vdiq në fushatën ushtarake kundër fisit ilir të tribalëve, të cilin
donte ta bashkonte me mbretërinë e tij.
Gjatë qeverisjes së Seuthe I 424-415 mbretëria njohu paqe dhe zhvillim, por një numër
fisesh u larguan nga mbretëria e përbashkët thrake. Pas këtij mbreti, mbretëria erdhi duke
u dobësuar.

Mbretërit e Lidisë

Lidia ishte një shtet në veri të Azisë së Vogël me një qytetërim të lartë dhe të lashtë. Lidët
janë trojanë dhe gjatë Luftës së Trojës luftuan për mbrojtjen e Trojës. Nga Lidia kanë
ardhur edhe tyrrenët apo etruskët. Kështu Straboni citon Antiklidin që thotë se“pellazg ët
qenë të parët që populluan ishujt Lemno dhe Inmbro dhe disa prej tyre kaluan në Itali me Tyrrenin të birin e Atit”. Qytetërimi i lidëve dhe frigasve, të cilët ishin popuj trojanë, pa dyshim ka qenë një nga qytetërimet më të larta që ka njohur njerëzimi. Nga Lidia
shtetet greke, dhe ato të tjera fqinje morën shpikjen me patentë lide, që quhej monedhë.
Një nga mbretërit e Lidisë, sipas Herodotit, ka qenëAg roni i njëjtë me emrin Agron të
mbretit Ilir. Aty ka emra që kanë shpjegim në shqip dhe që shqiptarët i përdorin edhe sot
si mbretiAti po siati në shqip, mbretiKoti po si koti në shqip, emriA r-di që përdoret dhe
sot në Shqipëri.
Një fakt tjetër interesant është një mal në Lidi që quhejTmo l, pra mol që quhej po mos si
në shqipen e sotme. Lidët e frigët i thoshinBukës po si i thonë shqiptarët sotBukë.
Tantali 1300 p.k. Tantali është një nga mbretërit legjendarë të Lidisë. Ai kishte djalë Pelopin, babanë e
Atreas që mori mbretërinë e Mykenës. Në fakt Tantali njihet si mbreti i Frigjisë, por edhe i
Lidisë. Meqë këto dy shtete kanë qenë afër, ka mundësi që në atë kohë ai t’i ketë bashkuar
në një shtet mbi të cilin sundonte vetë. Tantali, thotë legjenda, ka sakrifikuar djalin e tij
Pelopin për perënditë, por perëndia që e kishte emrinF ati, e ringjalli përsëri Pelopin.
Perëndia lideFati, në shqip ka kuptim të njëjtë me fjalën që përdorin edhe sot shqiptarët
Fati, pra që përcakton fatin dhe jetën e një njeriu, kështu pavarësisht çdo gjëje nëse është e shkruar nga fati, ashtu do të ndodhë. Mbretër të tjerë pas Tantalië ishin Moloni, Koti, Ati, Liduja, Aciasmu, Ermon, Alkim, Kamblitu, Tmoli, Teoklemenu, Marsia, Iardanu,
Omfal, Filomenu, Alkau, Belu, Ninu, Agron, Ardi, Aliate, Mirsu, Kandal Gigi 720-682,
Ardi 682-633, Sadiate 633-621.
Aliati 621-564.
Ishte djali i Sa-di-atit dhe në histori njihet si themelues i perandorisë së Lidisë. Gjatë
mbretërimit të tij, arriti të nënshtroi të gjithë Azinë e vogël si Karinë, Miletin dhe Smirnën.
Media në këtë kohë po shndërrohej në një kërcënim të vërtetë për interesat e perandorisë
Lide. Gjendja u acarua aq shumë, sa këto shtete hynë në luftë kundër njëra-tjetrës dhe
beteja finale u zhvillua në lumin Hali. Në kohën që të dyja ushtritë po ndesheshin ndodhi
një eklips që friksoi pa masë të dyja palët, të cilat e morën për një shenjë të keqe. Ata
menjëherë ndërprenë luftën, dhe përfunduan një marrëveshje paqeje që i dha mundësi
shtetit lid të jetonte edhe disa vite.
Krezi 564-546 Ai ishte djali i Ali-atit dhe kur erdhi në pushtet, trashëgoi një perandori dhe pasuri përrallore. Krezi ka qenë një nga mbretërit më të pasur të botës së atëhershme. Në këtë kohë persët kishin krijuar një perandori të fortë dhe të madhe, dhe kërcënonin egzistencën e shteteve të tjera fqinjë duke përfshirë këtu edhe Lidin. Krezi lidhi një aleancë ushtarake me mbretin e Egjiptit, dhe atë të Babilonisë për të përballuar kërcënimin e mbretit Kiri të Persisë. Në 547 p.k. nën komandën e tij, ushtria Lide kapërceu lumin Hali dhe ndeshet me Kirin. Krezi nuk qe me fat si Aliati, sepse nuk ndodhi asgjë për të penguar humbjen e tij përballë mbretit pers, nga i cili u kap rob. Kiri donte ta ekzekutonte, por më pas u bind se ai ishte njeri i mirë dhe e mbajti si një nga këshilltarët e tij më të besuar, detyrë që ai do ta mbante edhe pas vdekjes së Kirit. Krezi njihet në histori për pasurinë e madhe që kishte dhe për besnikërinë e tij ndaj kundërshtarit.

DINASTITË TROJANO-DARDANO-ALBANE TË EVROPËS

Dianstia Trojano-Dardane e Alba-Longës Pas luftës së parë të Trojës (1189 disa thonë 1230) disa fise trojane që kishin qenë drejtuese
të luftës, megjithë princat apo mbretërit e tyre u larguan nga Troja për në perëndim. Ene
Dardanidi ishte princ i dardanëve që shpëtoi pa u vrarë gjatë luftës. Ai me gjithë familjen e
tij dhe shumë anëtarë të fisit mori rrugën për në perëndim. Para se të ikte në Itali qëndroi
në Butrint, dhe kodra ku ata qëndruan gjatë zbarkimit u quajt Trojë. Deti i trazuar e hedh
Enean në Afrikë ku qëndron për një kohë të shkurtër dhe më pas vendoset përfundimisht
në Itali. Ene Dardanidi së bashku me gjithë bashkatdhetarët që e ndiqnin, zbarkuan në
Latium ku u prit shumë mirë nga prijësi i vendit, i cili i dha vajzën Lavinia për grua. Më
vonë vjehrri i tij, vritet në luftë, kështu që drejtimi i mbretërisë i mbeti Enesë. Nga martesa
me Lavianin ai pati djalin Silvi, të cilit iu vu ky emër pasi e ëma e lindi poshtë një peme që e kishte emrin Selvi. Studiuesit e huaj kanë rënë dakord që emri Selvi është një emër peme, por ata thonë se nuk e dinë se për çlloj peme bëhet fjalë. Nga shqipja e sotme jepet zgjidhja se kjo pemë është Selvia që shqiptarët edhe sot pas mijëra vjetësh e quajnë Selvi. Fakt që tregon edhe njëherë që trojanët kanë qenë gjyshërit e shqiptarëve të sotëm. Kjo pjesë e historisë së
Dardanëve është përjetësuar nga Virgjili te vepra e tijE neida si, dhe nga autorë të tjerë të
cilët vërtetojnë këto fakte historike.
Ene Dardanidi 1181-1176 Ene Dardanidi ishte djali i Angisesit dhe ishte martuar me një nga vajzat e mbretit Priam të Trojës, por në ikje e sipër ai humbi lidhjet me të dhe nuk e mori në Itali. Kështu që në Itali u martua me një grua tjetër, me të cilën pati pasardhësin e tij Selvi. Pas vdekjes së tij, pushtetin në Luaret e mori i biri i tij Azgani me të cilin erdhi nga Troja. Asgani ose Julu 1176-1151. Asgani e la Laureten dhe ndoshta në të vazhdoi qeverisja nga trojanët dhe themeloi një qytet tjetër të quajtur Alba-Longa, ku ai mbretëroi vetë. Pas Asganit qeverisën disa mbretër të tjerë në Alba-Longa si:

Asgan Julu 1151-1138 p.k.
Selvi 1138-1109
Ene Selvi 1078-1027
Ati 1027
Alban 1027-988
Epyti 988-962
Kapi 962-934
Kapetu 934-921
Tiberi 921-913
Agripa 913-872
Allodiou 872-853
Aventin 8353-816
Proka 816-793
Numitori 793-?
Kluilu ?-670
Meti Fufeti 670-655

Këtu merr fund edhe dinastia Trojane në Alba-Longa. Vajza e Numitorit, Rea Selvia lindi
dy binjakët Romulin dhe Remin, të cilët thuhej se i kishte me perëndinë më të lartë
Jupiterin. Pa dyshim që i ka pasur me ndonjë të dashur dhe për t’i shpëtuar qortimeve të
të afërmve, ka pretenduar se i kishte me Jupiterin, ose njerëzit me botëkuptimin e tyre
fetar të kohës u kanë ngjitur një atë hyjnor për shkak të lavdisë së tyre si themelues të
Romës.
Të dy fëmijët u hodhën në lumë ngaqë xhaxhai i saj nuk donte rivalitet për fronin e Alba-
Longës, por lumi Tiber i nxori në breg dhe për ta u kujdes një familje, e cila i rriti dhe i bëri
burra. Romuli vrau të vëllanë Remin gjatë kohës që po debatonin se në cilën kodër do të
ndërtonin qytetin e Romës. Romuli e ndërtoi qytetin në kodrën Palatin, ku u vendos ai me
një grup të vogël banorësh dhe ishte afër me qytetin Etrusk, Vei. Në kodrën Palatin jetonin
vetëm burra, nuk kishte gra, sepse sabinët që jetonin afër, nuk ua jepnin vajzat për gra.
Kështu Romuli dhe shokët e tij vendosën t’i rrëmbenin dhe ti sillnin në Palatin vajzat e
sabinëve. Mbreti i Sabinëve, Taiti, u shpalli luftë, por me ndërmjetësimin e vajzave të tyre,
që ishin bërë gratë e atyre që i rrëmbyen, u vendos paqja dhe mbreti sabin Tati, që i
përgjigjet në shqip po Tati që përdorin disa zona në Shqipëri për atin, u vendos në Kapitol
ku të dy fiset jetuan së bashku. Gjatë një mosmarrëveshjeje midis Tatit dhe Romulit, ky i
fundit e vret atë dhe qeverisi vetëm Romën, deri sa vdes.

MBRETËRIT TROJANO-ALBANO-ETRUSK TË ROMËS

Romuli qeverisi në vitet 753-716 Romuli njihet jo vetëm si themelues i Romës, por edhe si i pari mbret i saj. Ai rridhte nga
familja e princërore e dardanëve të Trojës dhe njihet në histori si themeluesi i
Institucioneve të Romës. Kështu, ai formoi Senatin e famshëm romak, që këshillonte
mbretin për çështje civile e ushtarake dhe që më vonë do të këshillonte magjistratët gjatë
sistemit republikan të qeverisjes. Senati ishte institucioni më i rëndësishëm i Perandorisë
Romake.
Romuli mbahet në histori për krijimin e kalendarit, që është quajtur më vonë si Kalendari
Romak. Ky kalendar kishte 10 muaj dhe 304 ditë dhe fillonte në muajin Mars. Festa e 14
marsit Dita e Verës që në Shqipëri është festë kombëtare nuk është gjë tjetër veçse Viti i Ri
sipas kalendarit të vjetër, që tregon, edhe njëherë autoktoninë e padiskutueshme të
shqiptarëve në këto troje. Kjo traditë është përcjellë brez pas brezi dhe, nëse populli i sotëm shqiptar nuk do të ishte ai i vjetri, atëherë kjo traditë do të ishte ndërprerë dhe nuk do vazhdonte, ashtu si nuk e kanë popujt e tjerë, të cilët nuk janë vendas.

Numa 716-672 Ai ishte mbreti i dytë i Romës dhe qeverisi për një kohë të gjatë këtë qytet. Gjatë qeverisjes
së tij, mbretëroi paqja në vend. Numa njihet si i pari që vendosi ceremonitë fetare në Romë
dhe ngriti tempuj fetarë. U organizua hierarkia e priftërinjve dhe më i larti nga ata quhej
pontifeks.
Numa i shtoi kalendarit romak 2 muaj, janarin dhe shkurtin dhe i bëri muajt me nga 29-30
ditë. Ky kalendar ka mbizotëruar për shumë kohë në të gjithë botën romake. Sot muaji
shtator është muaji i nëntë, por sipas kalendarit romak ka qenë i shtati, sepse viti fillonte
në mars, prandaj quhet dhe shtator, dhe ai i dhjeti quhet tetor dhe me radhë, pasi me
kalendarin e vjetër janari dhe shkurti ishin muajt e fundit të vitit.

Tul Hostili 672-640 Pas vdekjes së Numitorit, Hostili zgjidhet mbret nga populli i Romës. Gjatë kohës që
qeverisi Romën, shkatërroi mbretërinë trojane të Albanisë, nga ku kishte origjinën Romuli
dhe kapi rob mbretin e fundit të saj Met Fufetin, të cilin e vrau. Pas kësaj ai filloi luftën me
sabinët të cilët, ashtu si dhe etruskët e albanët ishin shumë afër, madje një pjesë e sabinëve
jetonin në Romë. Hostili arriti t’i nënshtrojë qytetit të tij fiset e albanëve dhe sabinëve,
përveç etruskëve, të cilët jetonin në qytete të zhvilluara dhe të fortifikuara. Tul Hostili
ndërtoi godinën e senatit të quajtur sipas mbiemrit të tij Ku-ria Hostilia.

Anku Marku 640-611 U zgjodh mbret pas Tulit nga popullsia e Romës dhe u miratua nga Senati. Ai ngriti një
urë mbi Romë dhe e zgjeroi atë duke populluar një kodër tjetër të quajturJan-kulum. Në
politikën e jashtme qe i suksesshëm, sepse vazhdoi pushtimin e qyteteve të tjera afër
Romës.

Lokum Tarkuin Prisku 616-578 Nëna e tij ishte nga familje e lartë etruske dhe quhej Tana e babai i tij vinte nga Korinthi
dhe quhej Demarat, por emri i tij i vërtetë ishte Lokum, të cilin e mori dhe i biri. Në
burimet e Mesjetës thuhet se Demarati vinte nga Paionia ilire. Emri Lokum ndoshta ka
lidhje me fjalën Lokum që përdoret edhe sot tek albanët apo shqiptarët dhe që emërton një
lloj ëmbëlsire. Ai njihet si rregullues dhe ndërtues i qytetit të Romës. Gjatë qeverisjes së tij
u ngrit sistemi i kullimit të Romës, që është ruajtur deri sot. Ai pati dy djem të quajturL uk
ose Lokum sipas emrit të të atit dhe Arrun që u vranë nga pasardhësit e Anku Markut, të cilët pretendonin të merrnin pushtetin në Romë. Kështu, duke mos pasur djem, pushtetin në Romë e mori dhëndrri i Priskut, i cili ishte martuar me vajzën e tij, Tarkuina

Serve Tuli 578-534 Emri i tij origjnal ishteMastar, ndërsa emri Serve e mori kur hipi në fron. Ai ndërtoi muret
rrethuese të Romës; njihet si reformator dhe që zhduku dallimet midis patricëve dhe
plebejve. Kështu, ai ndërtoi ushtrinë romake sipas shtresave të popullsisë, duke vendosur
që edhe plebejtë të shërbenin në ushtri, që deri në këtë kohë që flasim kishte qenë privilegj
i patricëve. Serve Tuli e ndau popullsinë në katër kategori sipas pasurisë dhe jo sipas asaj
në ishin patricë apo plebej. Emri Patric ka rrënjën tek fjala shqipat që tregon të parin e fisit
apo të familjes nga ku ka dalë dhe fjala Pater që në latinishte e në disa gjuhë do të thotëat.
Ai e mbajti pushtetin në Romë, derisa u vra nga vajza e tij Tula dhe dhëndri Lukum.

Luk Tarkuin Superbu 534-510 Ishte dhëndri i Mastarit apo Serv Tulit dhe erdhi në pushtet duke vrarë të vjehrrin. Ai
është mbreti i fundit që qeverisi Romën, sepse në 510 p.k. me revolucion u përmbys
mbretëria dhe u vendos një formë e re qeverisjeje-Republika. Gjatë qeverisjes së tij ngriti
sistemin e shkarkimit të Romës në lumin Tiber dhe i ndërtoi një tempull perëndisë Jupiter.
Ai njihet si tiran dhe pati marrëdhënie të këqija me Senatin, duke vrarë shumë senatorë.
Tarkuini u rrëzua nga froni dhe u strehua në Kuma të Etruris, derisa vdiq në vitin 496 p.k.
Ai kishte tre djem që quheshin Tati, Arrun dhe Seksti; ky i fundit përdhunon Lukrecian
gruan e kushëririt të tij në kohën që i ati dhe burri i saj nuk ishin në shtëpi. Ajo i tregon të
atit dhe burrit për përdhunimin dhe pas kësaj vrau veten. Lukum Juni Bruti ishte kushëri
si i mbretit, ashtu edhe i Lukrecias dhe në këtë mes mbajti nga familja e viktimës, duke
ndihmuar që të vritej Sekstu dhe të rrëzohej nga froni i ati i tij që kishte qeverisur si tiran.
Ai organizoi një revolucion në Romë që përfundoi me rrëzimin nga froni të mbretit etrusk,
kushëririt të tij. Në krye të Romës u vendosën etruskët Lokum Juni Bruti dhe bashkëshorti
i Lukrecias Trakuin Kollatini që u zgjodhën dhe konsujt e parë të Romës, por më vonë
bashkëshorti i Lukrecias do të zëvendësohej nga Mark Horat Pulvili. Lokum Bruti u vra
nga kushëriri i tij Arrun, djali i mbretit të fundit etrusk, që mbetet edhe vetë i vdekur në
këtë betejë. Mbreti i rrëzuar nga froni caktoi një etrusk tjetër Lar Porsena që të merrte
fronin për të, por sipas Tacitit, ai arriti të marë fronin, por qeverisi vetë në të.
Kështu mori fund edhe dinastia trojane-albane-etruske e Romës. Romën e kanë themeluar
trojano-dardanët dhe ajo u rrit në bashkëpunim me fise të tjera vendase të një etnie me
trojanët, por që janë quajtur me emra të ndryshëm sipas fiseve si etruske, ilire, sabine,
pellazgë etj. Bashkimi i këtyre fiseve solli dhe formimin e Romës, e cila më vonë u zgjerua
dhe u bë një perandori e madhe. Për trojanët apo ilirët, që i ruajtën rrënjët e prejardhjes së
tyre dhe emrat e fiseve do të flasim më poshtë. I ashtuquajturi komb latin romak nuk është
asgjë tjetër vetëm sa përzierje e fiseve të ndryshme albane të antikitetit si trojanët, etruskët,
ilirët me një element ndoshta të ardhur, apo jo nga diku, që askush nuk e di dhe nuk
mund ta përcaktojë deri më sot. Ajo që është e sigurtë është fakti se kombi romak pati si
bazë të tij popullsinë iliro-trojane që ka qenë sipas humë të dhënave e një etnie me atë
etruske.

DINASTIA TROJANO-DARDANO-ALBANE E ALBIONIT (BRITANISË)

Do të thoni ju se çfarë lidhje kanë britanikët me dardanët dhe albanët? Britanikët janë komb dardano-alban, sepse dinastia dhe populli i vjetër britanik e kishin
origjinën e tyre nga dardanët e Trojës, por edhe Anglo-Saksonët si do të shohim më poshtë
në këtë studim e kishin origjinën nga Iliria. Kjo periudhë e historisë ka qenë konsideruar
nga disa historianë si mitologji deri në kohën që u zbulua Troja në fund të shekullit të XIX,
e cila tregonte se ishte atje dhe doli të vërtetonte ato që kishin shkruar për të, me mijëra
vjet rresht historianët. Zbulimi i Trojës vërtetoi ato që kishte thënë Homeri dhe historianët
e vjetër të Antikitetit dhe Mesjetës, duke përfshirë këtu edhe vërtetimin e veprave të
shkruara nga historianët britanikë në Mesjetë. Historinë e Britanisë e kemi filluar
gjithmonë me Cezarin në momentin që ai pushton Britaninë në 55 p.k. dhe për periudhën
më përpara nuk flitet, sikur këta njerëz të mos kenë ekzistuar fare në atë vend para këtij viti. Ka një histori para vitit 55 p.k. që është pasqyruar nga disa historianë britanikë me tepër dinjitet. Historia e vjetër e Britanisë lidhet me dardanët e Trojës, sepse ishte kjo popullsi që populloi këtë ishull pas rënies së Trojës. Trojanët mbërritën në Albion në shekullin e XI p.k. Por përpara sesa trojanët të mbërrinin në Britani, ka jetuar një popullsi tjetër. Sipas një kronike të vjetër të quajturHo linshed, të parët njerëz që pas përmbytjes së madhe kanë banuar ishullin janëSamo theant, të cilët ndërtuan një perandori të madhe nga Rini në Pirenej. Samotheantët u mundën nga Albionët (mendohet se kanë shkuar në Albioni në 1721 p.k.), të cilët e quajtën ishullin, Albani deri sa mbërriti Briti trojan që e quajti me emrin e tij, Britani. Në kronikë jepen emrat e disa mbretërve të kësaj kohe të quajtur si Druid, Bard(h)u, Albion, Pari, Romi, Nane, etj. Në fundin e shekullin të XII e fillimit të XI p.k. disa vite nga përfundimi i Luftës së Trojës, mbërrin një pjesë e popullsisë trojane me në krye Britin. Neniu (që së bashku me Geofrey of Monmouth) janë dy historianë më të rëndësishëm të Britanisë Mesjetare) thotë trojanët e Britit ishin të së njëjtës origjinë me popullsinë që gjetën në Albionë kur mbërritën. Pra,
Neniu thotë se populli që banonte në Albionë në momentin që erdhën trojanët, ishte i së njëjtës etnie
me trojanët.
Briti, siç na tregon Geofrey of Monmouth, ishte nga familja e Ene Dardanidit. Ai ishte nipi
i Enesë. Pasi pa dashje vret të atin, Selvin, merr një pjesë të trojanëve të tjerë dhe shkon në
Angli. Faktet që tregojnë se britanikët janë trojanë, janë të shumta.
1 – Autori Britanik i shekullit të VIII Nennius siç e tham më sipër tregon origjinën trojane
nga Briti të britanikëve në librin e tij “Historia Britnum” pra, Historia e Britanisë. Ai
paraqet linjën e dinastisë trojane deri te Briti i britanikëve, i cili ishte nipi i Ene Dardanidit
dhe themelues i mbretërisë së Albionit.
Neniu ka shkruar në shekullin e VIII dhe të dhënat që jep për origjinën e britanikëve
koinçidojnë me ato të Geofrey of Monmouth dhe autorëve të tjerë të Mesjetës. Vepra e tij
është një nga veprat më të vjetra të historisë Anglo-Saksone.
2 – Geofrey of Monmouth në librin e tij “Historia e mbretërve të Britanisë”, botuar në
shekullin e XII, jep qartë gjithë historinë e Britanikëve nga shekulli XI p.k. deri në 650 kur
Britania pushtohet nga Anglo-Saksonët. Autori thotë se ky libër ishte i shkruar në gjuhën
britanike dhe se ai po e përkthente nga gjuha e vjetër e britanikëve në atë latine në
shekullin e XII. Këta dy historianë janë më të rëndësishmit e Britanisë së Mesjetës dhe të
dy flasin për të njëjtën gjë, për origjinën trojano-dardane të britanikëve.
Për të qenë sa më të qartë, dyndjet e popullsive në Britani janë kryer në disa valë, por më
të rëndësishmet kanë qenë dy. Së pari, dyndja dardane e shekullit të XI p.k. dhe së dyti,
dyndja anglo-sakse në shekullin e VI-VII të erës së re. Bashkimi i këtyre dy popullsive
krijoi kombin britanik. Le të shohim me radhë edhe faktet e tjera që tregojnë për origjinën
trojane të britanikëve.
3 – Historianë të Antikitetit dhe të Mesjetës tregojnë për shpërnguljen e popullsisë trojane
dhe vendosjen e tyre në Evropën Perëndimore. Kronistët Mesjetarë të popullsive
gjermanike, anglo-saksone, skandinave tregojnë për emigrimin e popullit të tyre nga rajoni
i Trojës, Gadishulli Ilirik dhe nga Deti i Zi, drejt perëndimit, në epoka të ndryshme të cilat
do i shohim më me hollësi tek kapitulli për racën gjermanike.

4 – Në dorëshkrimin anglo-saksonPseudo -Sy bella i shkruar në latinisht, tregohet se Britania ishte një ishull i populluar nga të mbijetuarit e Trojës(insulam reliquiis Trojanorum inhabitatam). Pra, pushtuesit anglo-saksonë thonë për popullin që gjetën në Britani se ai është trojan. Ndërsa flasin për britanikët, ata tregojnë edhe origjinën e tyre. 5 – Kështu, Kronika Saksone “Widukind” thotë se “Saksonët kanë prejardhje nga Maqedonia nga ushtria e Aleksandrit të Madh”. Ushtria e Aleksandrit përbëhej nga ilir dhe maqedonas, të cilët ishin të një etnie. Pas Luftës së Trojës një pjesë e trojanëve u
vendos në Maqedoni, që quhej Paioni. Por siç e kemi shpjeguar, paionët ishin në të njëjtën
kohë ilirë, Trojanë, thrakas dhe maqedonas, pra e njëjta etni. Anglia pas emigrimit të parë
ka një emigrim tjetër, po nga fise iliro-maqedono-trojane, të cilat së bashku me britanikët e
vjetër dardano-trojan, formuan kombin britanik. Saksonët kur flasin për popullsinë e tyre
thonë se kanë ardhur nga Maqedonia dhe kur flasin për britanikët Trojanë që gjetën kur erdhën në
shekullin VI-VII, thonë se janë nga Troja, por ata thonë gjithashtu se ne me trojanët, që janë
britanikët e vjetër, jemi të një etnie. Ata vërtetojnë edhe njëherë në shkrimet e tyre që iliro-
Maqedonasit ishin i njëjti popull me dardano-trojanët, sepse ata i konsiderojnë si të së
njëjtës etnie, ashtu siç del edhe nga burime të tjera historike. Madje, po t’u referohesh
autorëve mesjetarë, ata thonë se emri Maqedoni vendit ia kanë dhënë fiset që erdhën nga
Troja pas luftës. Kjo është tërësisht e vërtetë, sepse emri Maqedoni nuk ka ekzistuar për
maqedonasit gjatë kohës së Luftës së Trojës, pasi Homeri e quan popullsinë e vendit të
Maqedonisë me emrin Paioni dhe këta paion ishin ilirë. Pra, që Maqedonasit janë ilirë, nga
fisi i paionëve dhe që emrin ia dhanë asaj po paionët që banonin në territoret e
Maqedonisë, dhe që e mbanin veten për Trojanë. Kështu që kanë të drejtë autorët
mesjetarë që maqedonët e kanë marrë emrin nga paionët dhe që maqedono-paionët janë të
një etnie me trojanët.
6 – Lord Chancellor Fortescue në punën e tij Ligjet e Anglisë thotë: “Mbretëria e
Britanisë ka institutet e veta origjinale nga Briti i Trojanëve”. Pra, që tregon se kjo ka qenë e njohur shumë mirë nga britanikët në vitet e mëpasme.
7 – Po kështu, Mbreti Eduard fliste me krenari që ishte pasardhës i Trojanëve.
8 – Cezari e quajti qytetin e Londrës si Trinovante, sepse ai e konsideronte si Troja e re nga
ku edhe familja e tij kishte origjinën. Cezari e ka ditur shumë mirë hsitorinë e britanikëve
dhe ai thotë kështu, kur mbërriti përballë Britanisë: “Në të vërtetë ne romakët dhe
britanikët kemi të njëjtën origjinë, sepse rrjedhim nga raca trojane. Babai ynë i parë pas shkatërrimit të Trojës ishte Enea. Briti, që kishte baba Selvin, djalin e Asganit, djalit të Enes”. 9 – Studiuesit mesjetarë Wace, Laymon mbështesin origjinën trojane të britanikëve, të cilët
erdhën aty pas rënies së Trojës.
10 – Fakte të tjera jepen dhe nga autorë të tjerë, të cilët tregojnë për një shpërngulje të një
pjese të popullsisë së Trojës drejt vendeve të perëndimit, që na e paraqetV irg jili me
Eneida-n për vendosjen e Ene Dardanidit në Itali. Gjithashtu Strabonite Gjeografia, i cili tregon për vendosjen apo udhëtimet e disave nga këto fise dhe vendosjen e tyre në
Perëndim.
11 – Në Britani në vitin 1103 në Toton në lumin Dart ishte një gur historik që përkujtonte
ardhjen e princit trojan, Briti në Albionë.

Pra, të dhënat e të gjithë autorëve më të rëndësishëm të Mesjetës flasin për origjinën
trojane të britanikëve të vjetër. Nuk ka kronika ose histori të autorëve të tjerë që të
kundërshtojnë këto fakte edhe të tregojnë për ndonjë variant tjetër të origjinës së
britanikëve apo albionit. Autorët antikë dhe mesjetarë janë të gjithë të një mendjeje, që
britanikët e vjetër ishin dardano-alban dhe anglo-saksët, që erdhën më pas, ishin të një
etnie me ta, pra, trojano-iliro-shtrak.
Kështu, Briti pasi vret të atin pa dashje, detyrohet të shpërngulet për në Albionë. Gjatë
rrugës qëndroi në brigjet e Galisë, Francës së sotme, ku themeloi qytetin e Turit. Pas një
udhëtimi relativisht të gjatë, Briti dhe trojanët e tjerë mbërritën në atë vend që quhej
Albionë. Ishulli ku mbërritën ishte i pasur dhe pothuajse i pabanuar, përveç një popullsie
të pakët. Kështu, Briti u vendos përfundimisht atje së bashku me pasardhësit e tij dhe
popullsinë trojane që kishte me vete. Vendi quhej Albionë para trojanëve, por Briti e quajti
Britani, sipas emrit të tij dhe e ndau në tre qendra të mëdha, të cilat u emëruan sipas
emrave të djemve të tij, Albani u quajt Skocia, Kamberi u quajt Wells dhe Lokrini, Anglia.
Ai themeloi Londrën në lumin Thame, por ajo do e merrte emrin Londër shumë kohë më
pas në shekullin e I p.k. sepse në këtë kohë që flasim quhej Troja e re. Cezari një tjetër
trojan e quajti Londrën kur e pushtoi si Troja e re dhe jo si Londër. Kështu, në Britani u
vendos një dinasti trojano-dardano-albane, që do të qeverisi atje për shumë shekuj.
Briti ishte i pari që themeloi dhe ndërtoi Trojën e re, Londrën e sotme dhe e rrethoi atë me mure të larta dhe të forta. Në kohën që Briti qeveriste Britaninë, djali i Hektorit ishte
rikthyer në Trojë dhe qeveriste Trojën, që ishte marrë sërish nga duart e atyre që e
pushtuan, ndërsa Dardani tjetër Selvi Enea qeveriste Alba-Longën në Itali, kështu thotë
Geofrey of Manmouth. Autorët e Mesjetës flasin për tre luftëra trojane, sepse disa vjet pas
luftës së parë dinastia e Priamit u rikthye në pushtet me djalin e Hektorit. Jordanes autori
Myso-Got që ka shkruar një vepër për historinë e gotëve thotë gjithashtu se nuk ka vetëm
një luftë Trojane. Ai dëshmon se për herë të dytë Trojëne pushtuan myzët. Këta popuj që e
kanë shkruar një gjë të tillë, ishin me origjinë nga Troja dhe duhet ta dinë mirë një gjë të
tillë, sepse e kishin përjetuar vetë dhe po e shkruanin vetë historinë e tyre, dhe nuk po
shkruanin të huajt për ta.
Nga lufta e Trojës e shekullit të XIII-XII p.l.k. deri tek Hesiodi dhe Herodoti janë rreth 700
vjet të pambuluar nga historia, sepseIl iada dheOdisea bëjnë fjalë vetëm për luftën e parë.
Mund të ketë pasur edhe vepra të tjera që kanë folur për këtë periudhë, por ato ndoshta
nuk i kanë rezistuar kohës dhe nga ana tjetër grekët ishin të ardhur dhe nuk e kanë ditur
mirë historinë e popullit që gjetën këtu. Iliada dhe Odisea duhet të jenë ruajtur vetë nga
populli Alban që e zhvilloi këtë luftë dhe grekët vetëm sa e transmetuan në veprat e tyre
duke e marrë nga historia e popullsisë vendase.
Pas vdekjes së Britit, Britania u nda midis tre djemve të tij. Lokrini mori për grua të bijën e
Korinel Guendolenit një tjetër trojani që Briti e kishte gjetur në brigjet spanjolle gjatë
rrugës për në Albionë. Me të pati një djalë të quajtur Madan. Lokrini pati edhe fëmijë të
paligjshëm me një grua shumë të bukur të cilën e mori për grua pas vdekjes së të atit të
gruas së tij të ligjshme, sepse sa ishte gjallë Korineli ai nuk guxonte t’i linte të bijën.
Kështu, pas vdekjes së Korinelit ai divorcoi gruan dhe mori të dashurën, kjo zemëroi pa
masë gruan e tij të parë, e cila mblodhi një ushtri tek vendi i të atit dhe arriti të mundë ushtrinë e Lokrinit duke vrarë dhe vetë atë. Në krye të Trojës së Re u vendos ajo me djalin e saj Madan. Madan 1056-1016. Ai pati dy djem Meibirin dhe Malin të cilët pas vdekjes së të atit qeverisin 40 vjet. Ata hynë në luftë për pushtet dhe në fund doli fitues Meibyr 1016-996. Efrauk 996-957. Ai ishte i pari nga mbretërit trojan që kapërceu ngushticën dhe ndërmori ekspedita luftarake kundër galëve. Shkatërroi qytetet e tyre dhe plaçkiti një sasi të madhe
ari dhe argjendi. Ai mbahet si themelues i qytetit të Yorkut që e quajti sipas emrit të tij
Kaer-Efrauk. Efrauku kishte 20 gra me të cilat pati 20 djem dhe 30 vajza. Të 20 vajzat i çoi
në Itali tek Selvi Alba dhe i martoi me aristokraët Trojanë të qytetit Albani. Djemtë e tij
ikën në Gjermani dhe me ndihmën e Selvi Albaës morën në dorë mbretërin atje. Pas tij
vijnë mbretërit si Briti, Leili, Hudibra, Bladudi.
Lir 861-801. Ai qeverisi për një kohë të gjatë prej 60 vjetësh, por nuk la djem pas që të trashëgonin mbretërinë e tij. Pati tri vajza dhe vajzën e vogël Kordelian e kishte më për
zemër. Kordelia u martua me mbretin e galëve, Aganipin që ishte gjithashtu trojan sepse
siç do e shohim më pas trojanët u shpërndanë në të gjithë Evropën. Dy vajzat e mëdha së
bashku me bashkëshortët e tyre e hoqën nga pushteti mbretin Lir. Në ndihmë të të atit
vjen vajza e vogël Kordelia me bashkëshortin e saj Aga-nip, të cilët duke përdorur ushtrinë
e mbretërisë së tyre, e sollën në pushtet Lirin.
Kordelia 801-796. Pas riardhjes në pushtet, Liri vdes, dhe pas tij vdes dhe bashkëshorti i Kordelias, kështu që ajo mbeti e vetme në pushtet për 5 vjet. Djemtë e motrave të saj që
ishin dukë të dy qyteteve të rëndësishëm, mblodhën një ushtri dhe e rrëzuan nga pushteti.
Ajo burgoset dhe vret veten në burg. Pastaj dy kushërinjtë filluan një luftë për pushtet që
përfundoi me vrasjen e Morganit nga Kyneda. Kjo luftë është quajtur si lufta civile midis
Albanit dhe Cornwellit, që u fitua nga ky i fundit.
Dinastia Trojane vazhdoi me nipin e mbretit Lir, Kyneda, që si nga nëna dhe babai kishte
gjak trojan. Por, po të kesh parasysh se popullsia që banonte Albionin pas Britit, ishte e
gjithë trojane nuk bëhet fjalë për kalim pushteti jashtë derës së Trojës. Kyneda qëndron
nga 796-761 në pushtet.
Rriallon 761-743, ishte një mbret i zgjuar që qeverisi shumë mirë shtetin e tij, por gjatë kësaj kohe ra një sëmundje që mori shumë jetë njerëzish. Pas vdekjes së Rriallonit erdhën në pushtet pasardhësit e tij: Gurgusti, Sisyli, Jame, Kimarku, Gurduku që pati dy djem Ferrek e Porrex, të cilët luftuan midis tyre për pushtet, luftë që u fitua nga Porrex. Por pas kësaj filloi një luftë e dytë civile 200-vjeçare që përfundoi me ardhjen në pushtet të një
pinjolli të familjes së Cornwellit që lidhej me familjen e Britit, nga vajza e mbretit Lir, që
ishte martuar në atë derë dhe kishte lënë djalin e saj Kyneda.
Dunvalio Molmutiu 430-390. Pas vdekjes së të atit që ishte mbreti i Cornwellit, kundërshtarët e tij i morën pushtetin. Kështu, ai bëri luftë kundër mbretit të Loegris
Ymnerit, të cilin e vrau. Pas kësaj ai luftoi kundër mbretit të Kamberias, Hereupon
Radakut dhe kundër atij të Albanit të quajtur Stateri, që kishin bërë aleancë me njëri-
tjetrin. Molmutiu i mundi dhe mori skeptrin e mbretërisë së Britanisë. Ai vendosi rregullin
dhe qetësinë në vend dhe nxori një sërë ligjesh të quajtura si ligjet Molmutine. Kishte disa
rregulla për trajtimin e mirë të robërve të luftës, për azilin politik etj. Ai ndërtoi tempullin
eK on kordit ku edhe u varros pas qeverisjes së tij të gjatë prej 40 vjetësh. Molmutini ishte i
pari mbret që la një kurorë që simbolizonte mbretërinë.

Beli i madh 390-374 p.l.k. Pas vdekjes së Molmutiut pushtetin e trashëguan dy djemtë e tij, Beli dhe Breni, të cilët filluan një luftë të gjatë civile për fronin e Britanisë. Në fillim ata
arritën një marrëveshje, sipas së cilës Beli do të merrte Loegrin, Kamberin, Cornwollin,
sepse sipas së drejtës trojane, e drejta e trashëgimisë së fronit i mbetej vëllait të madh, e
drejtë që u trashëgua në Britani gjatë gjithë historisë ku djali i madh mbante tokën ose
pronën e babait. Breni mori nga lumiHumbur dhe në Veri, por ai nuk ishte i kënaqur dhe
për t’i marrë pushtetin vëllait të tij, u martua me vajzën e mbretit Elsinki të Norvegjisë, me
qëllim që të siguronte ndihmë ushtarake prej tij. Gjatë kohës që Breni ishte në Norvegji,
Beli i merr tokat. Sapo u njoftua për një gjë të tillë, Breni u vendos në krye të ushtrisë dhe u
nis për në Britani. Mbreti i dakëve Guithlaku, ishte i dashuruar marrëzisht pas vajzës që
mori Breni për grua. Ai e ndjek nga pas dhe zhvillohet midis tyre një luftë detare që
përfundon me marrjen e vajzës dhe anijes nga mbreti i dakëve. Breni nuk hoqi dorë dhe e
sulmoi sërish vëllanë e vet. Beteja midis Belit dhe Brenit u zhvillua në Albani, ku ky i
fundit u mund dhe u largua për në Gali.
Breni në Gali u martua me vajzën e një duke të pasur dhe arriti të ngrejë një ushtri kundër
vëllait të tij, por kur mbërriti në Britani nëna i del ëprpara dhe arriti që ta bind të pajtohet
me vëllanë e tij, Belin. Kështu, të dy vëllezërit pas një lufte disa-vjeçare vendosën
përfundimisht paqen midis tyre dhe më pas ndërmorën një ekspeditë ushtarake në Gali
dhe arritën ta pushtonin atë. Breni pas kësaj arriti që pa ndihmën e të vëllait të sulmojë,
dhe të pushtojë Romën për pak kohë, sipas Gofrey of Manmouth. Beli ka bërë një numër të
madh rrugësh me gurë që lidhnin Britaninë. Në historinë e Britanisë është quajtur si Beli i
madh.
Gurgut Barbtruk 374-369 ishte djali i Belit dhe gjatë qeverisjes së tij mbretëroi paqja dhe drejtësia në të gjithë Britaninë. Ndërmori një ekspeditë ushtarake ndaj Danimarkës. Kyhylyn 396-363 ishte djali i Gurgutit dhe u martua me një grua të zgjuar që quhej Marsiana, me ndihmën e të cilës arriti të nxjerrë disa ligje që mbajtën emrin e saj. Pas vdekjes së Kyhylynit ajo mbajti pushtetin si regjente për djalin e saj, Sisylin. Beli 113-73 pati tre djem Ludin, Kasibelin dhe Neniun. Ludi është shquar për rindërtimin që i bëri Trojës së Re, pra Londrës dhe rrethimit me mure të saj. Ai i vendosi emrin e tij Kaer-lud që më vonë u quajt London nga romakët. Pushtimi i Britanisë nga Cezari Pasi Cezri pushtoi Galin, i dërgon letër mbretit të Britanisë që të nënshtrohet pa luftë, por përgjigjja që mori nga mbreti Kasabeli, ishte e tillë: “Kërkesa jote Cezar është skandaloze, derisa i njëjti gjak aristokratik i Enes rrjedh si te romakët dhe te britanikët dhe i njëjti zinxhir gjaku na lidh ne, i cili duhet të jetë një urë miqësie dhe këtë duhet të na kishe kërkuar ne, dhe jo skllavërin”(Geoffrey of Monmouth History of the kings of Britain, London 1966 libri IV, faqe 55) Pra, si Cezari dhe mbreti i Britanisë e ndiqnin dhe e dinin linjën e gjakut dhe origjinën e tyre, edhe pse kishin kaluar mbi një mijë vjet që nga rënia e Trojës. Kasabeli nuk pranoi kërkesën e Cezarit për nënshtrimin e Britanisë pa luftë. Kasvallaun 58-38 ishte djali i Kasabelit dhe e vazhdoi konfliktin që kishte nisur i ati me Cezarin. Në këtë kohë Cezari kishte pushtuar Galin, por nuk kishte fituar dot mbi
britanikët, ndoshta ngaqë të dy palët vinin nga e njëjta derë trimash. Cezari pas dy vjetësh
u rikthye në Britani që të luftonte me britanikët, por edhe kësaj here nuk i mundi dot,
sepse anijet e tij që u futën në lumin Thame, u mbytën nga britanikët dhe vetë Cezari u largua për në gjirin e Morinit. Festimi i fitores kundër Cezarit u krye me një therori të
madhe për nder të perëndive që i dhanë fitoren britanikëve.
Por kjo nuk do të zgjaste shumë, sepse britanikëve u hyri përçarja, kështu duka i Trojës të
cilit i qe vrarë nipi, pretendonte se mbreti nuk kishte dhënë drejtësi dhe ishte armiqësuar
me të. Kjo bëri që ai të afrohej me kundërshtarin e mbretit, Cezarin, dhe të dy
bashkëpunuan që të rrëzonin nga froni Kasvallaun. Me ndihmën e dukës së Londrës
Cezari mndi trupat britanike, por pas kësaj Duka nuk pranoi që mbreti britanik të shetiste
si skllav në Romë. Kështu duka i Londrës u bë ndërmjetës midis mbretit Britanik dhe
Cezarit, dhe i kërkoi këtij të fundit vendosjen e paqes. Cezari dhe Kasvallauni në
bisedimet me ndërmjetësinë e dukës ranë dakord që Britania t’i paguante një tribut vjetor
Romës dhe të pranonte nënshtrimin. Pas marrëveshjes së paqes, marrëdhëniet midis
këtyre dy burrave u përmirësuan aq shumë, sa u bënë shokë. Pas Kasavallaut qeverisën
Taskiovanti dhe Kynobeli, të cilët ruajtën marërdhënie të mira me Romën.

Guideriu
....................
Arvirag
...............
Mario 57-97
......................
Gurthena 437-480
...............................
Emri 480-501
........................
Uther Pendragoni 501-521
...................
Arthuri 521-542
.............................
Kadvan 600-625
............................
Kigvalad Vendigaid 633-664
...............................

Këtu merr fund edhe dinastia Trojane-Dardane e Britanisë. Një komb i ri filloi të formohej
në Britani që po mbipopullohej me fiset e quajtura Anglo-Sakse. Trojanët u tërhoqën në
Wells. Nga bashkimi i trojanëve të tjerë me Saksonët, të cilët në kronikat e tyre tregonin se
ishin i njëjti komb me britanikët, u formua kombi Anglez. Fillojnë dinasti të reja në Britani,
të cilat kishin po të njëjtin gjak me Trojanët. Mbretërit e më pasëm do e mbanin veten e
tyre si pasardhës të Trojanëve. Në shekullin e VIII nga rrënjët Pellazgo-Iliro-Albane u
formua një komb i ri, ai Britanik i cili në dejet e tij ka të njëjtin gjak që kanë edhe shqiptarët
e sotëm.

MBRETËRIT TROJANË TË GALISË 1216-776 P.L.K.

Këtu do të flasim për mbretërit që kanë qeverisur Galin para Luftës së Trojës.F reculphe në librin mesjetar Historia de Hainhaut (një përkthim francez nga latinishtja në shekullin e XIII, shih tek Compendium of the World History volumi II i Herman Hoeh botim 1963) thotë se në vitin 1216 p.l.k. në territoret e Francës së sotme mbretëronte një dinasti galo-kelte që e kishte origjinën nga Troja. Ai sqaron se ata ishin trojanë, por ishin vendosur atje në kohën kur Troja ishte perandori e fortë dhe nuk kishte rënë ende. Ai jep një të dhënë shumë interesante dhe thotë se në Luftën e Trojës mbreti i galëve kishte marrë pjesë si aleat i trojanëve. Homeri, kur flet për aleatët e Trojës, përmend fisin e enetve që i vinte në ndihmë Trojës që
mund të ishin enetet e Italisë dhe përderisa mund të kenë marrë pjesë enetët e Italisë,
mund të kenë marrë pjesë edhe galët që nuk ishin larg tyre. Nëse galët kanë marrë pjesë
ose jo përkrah trojanëve dhe nëse kjo luftë ka qenë ose jo e përmasave të mëdha, duhet
vërtetuar dhe me fakte të tjera.
Këta mbretër, sipas autorit, qeverisnin keltët në Gali nga 1216-776 p.l.k. Apiani në librin e
tij Ilirike jep një fakt interesant kur thotë se “Këtë emër (Ilir) ky vend e mori nga Iliri i
biri i Polifemit. Bijtë e ciklopit Polifem dhe Galatës të quajtur Keltë, Ilirë dhe Galë lanë
Siçilinë dhe bënë sundimtar mbi fiset të cilat nga emrat e tyre u quajtën Kelt, Ilir dhe
Galë”. Pra, legjenda tregon se keltët, ilirët dhe galët janë vëllezër. Edhe kronika bavareze e
Mesjetës i quan prej një nëne dhe baba ilirët-keltët dhe galët. Kjo dinasti, sipas autorit,
është trojane, por vendase dhe ka qenë në Gali gjatë kohës që zhvillohej Lufta e Trojës.
Ai jep të plotë linjën dinastike të trojanëve që sunduan në Gali dhe e fillon atë në vitin 1216
me mbretin që quhej Franko 1216-1169 p.l.k. dhe më pas Sikamberi 1169-1118, Priami
1118-1095, Hektori 1095-1067, Troili 1067-1045, Trogoti 1045-969, i cili nuk është pasardhës
i Troilit, por erdhi nga Panonia ilire një emigrim në vitin 1045 dhe bëhet pauses në fronin e
keltëve në Gali. Pas tij vijnë mbretërit, Tongre 969-935, Teuto 935-903, Agripa 903-875,
Ambrio 875-842, Thuringu 842-808, Kamberi 808-776.
Pas këtij viti mbretëria trojane e Belgjikës pushtoi tokat e Keltëve në Gali, dhe sundoi mbi
to. Pra, në këtë vit, merr fund kjo dinasti që sundoi me shekuj në Gali.

Dukët trojano-dardano-alban të Galisë 1181-416 p.l.k.
Në dallim nga mbretërit trojan të Galisë, të cilët ishin vendas, por me origjinë trojane,
dukët e Galisë emigruan në Gali pas rënies së Trojës. Historia e emigrimit në Gali është
shkruar në një kronikë të Mesjetës franceze me titullin “Le Myreur d’Histoire”
(compendium of World... pjesa II). Dhe ky historian e fillon këtë dinasti me mbretin
Franko në vitin 1181 p.l.k., pra rreth tre vjet pas rënies së Trojës, sepse në kronikat e
Mesjetës dhe të këtyre historianëve, Troja ka rënë në vitin 1184. Autori jep linjën
mbretërore të panono-trojanëve dhe unë kam seleksionuar disa nga mbretërit apo dukët e
Galisë.
Franko I 1181-1171, u largua nga Troja sipas këtij autori me Ene Dardanidin dhe të dy udhëtuan drejt perëndimit. Në fillim era i hodhi në Afrikë dhe pas kësaj Enea u vendos përfundimisht në Itali dhe Franko në Gali. Këta themeluan një dukat në Gali, mbi të cilin qeverisën për shumë vite. Sigurisht që dukati nuk kishte territore të gjera, por shtrihej në disa pjesë të Francës së sotme. Melu 1171-1120. Vajza e tij, Odela, u amrtua me mbretin Selvi, të birin e Ene Dardanidit. Siç duket shokët e udhëtimit, Eneja dhe Franko, bënë krushqi, edhe pse njëri vendoset në Gali dhe tjetri në Itali. Nëse Selvio nuk do të ketë pasur grua tjetër, atëherë djali i tij, Briti, që u vendos në Britani, duhet të jetë i Odelës. Ektori I 1096-1080. Ishte djali i Selvios me Odelën dhe është themeluesi i Trojës në Burgonjë. Alemani 1080-1058. Pushtoi një pjesë të Gjermanisë së sotme dhe nga ai ky vend e mori emrin Aleman, sipas autorit. Kastori 1058-1028. Themeloi qytetin e Kastrit dhe vdiq në luftë me mbretin e Italisë Latinë Selvinë. ........................................................

MBRETËRIT DARDAN TË BELGJIKËS 1179-52 P.L.K.

Në librin Historia e hainautit (Annales Hannoniae), e shkruar në latinisht në shek. 13 nga
autori Jacques de Guise (shih volumin e 19 cit. tek. Compendium of World pjesa II) flitet për
origjinën e dinastisë së vjetër të Belgjikës, Jacque de Guyse jep të gjithë linjën princore të
Belgëve nga Troja.
Mbretëria e Belgjikës fillon me Bavon, nipin e Laomedonit, kushëririt të Priamit. Bavoja,
me një grup të madh lë Trojën dhe shkon në vendet e ulta dhe si qendër duhet të ketë
pasur qytetin e sotëm belg me emër ilir, Gent, sepse aty ndodhet katedralja e Shën Bavos.
Autori që ka përkthyer këtë libër të De Gyse, quhet Wauquelin (shek. XV) dhe në
parathënien e përkthimit të cilin e bëri me kërkesën e mbretit, Filipit të Mirë, ka shkruar
“Arsyeja që po përkthej këtë vepër është se kronika e Hainautit demonstron jo vetëm antikitetin e Kontes (Burgundisë), por edhe se zotëria im i fortë është pasardhës nga gjaku i lartë dhe i shkëlqyeshëm i trojanëve. Bavoja ishte profet, sipas autorit, që kishte parashikuar rënien e Trojës dhe që i qëndroi
deri në fund besnik Priamit. Ai i priu një pjese të popullit të tij sipas profecisë që i ishte
dhënë, dhe e çoi në lumin Ren, ku u vendosën përfundimisht. Autori thotë se ai u largua
me anije nga portat e Herkulit, kaloi në Albion dhe më pas në Belgjikë.
Po Straboni në librin e tijGjeo g rafia flet për një qytet Venetia në Belgjikë dhe që e lidh
me venetet e Italisë, që Homeri i quan enetë. Këta Enet, sipas Homerit, ishin aleatë të
trojanëve dhe morën pjesë në mbrojtje të Trojës. Enetia e Italisë është mbajtur se është
themeluar nga trojanët, ndaj dhe ishte aleat me ta, por ajo është quajtur dhe ilire në të
njëjtën kohë. Ajo që ka rëndësi është fakti që Enetët e Belgjikës janë njëlloj me enetet e
Italisë dhe janë racë me Trojanët. Pra, si burimet nga Homeri, Straboni dhe nga vetë
populli i këtyre zonave, tregojnë se kemi të bëjmë me të njëjtin fakt, origjinën trojane apo ilire të belgëve. Ai themeloi një dinasti priftërore, në të cilën qëndronte një princ me besim druid. Fjala Druid është shqip dru dhe lidhet me drurin. Në Dodonë kryeqendrën fetare të pellazgo- iliro-albanëve (të racës së Jafetit e Javanit sipas Biblës, nga ku ka prejardhjen popullsia e
bardhë e Evropës), kur lexohej profecia dëgjohej fëshfëritja e gjetheve të pemëve të lisit
apo dushkut. Pra, besimi i Albionit të vjetër, Irlandës, dhe pellazgo-ilirëve ishte i njëjtë dhe
quhej me emrin druid, që pa dyshim është shqip dhe i përgjigjet po fjalës Dru.
Belgët praktikonin në fillim Princ Druid fetar, dhe më pas monarki të zgjedhur jo të
trashëguar. Belgët e shtrinë mbretërinë e tyre në vendet e ulta dhe në një pjesë të Francës e
Gjermanisë së sotme.

Kështu Bavo trojani është themelues i mbretërisë së parë në Belgjikë në vitin 1179-1169 p.k.
Në vitin 885-835 në pushtet vjen Aganipi, i cili martohet me princeshën trojane të
Britanisë, Kordelia, vajza e mbretit Lir. Aganipi ndihmoi Lirin që të vinte në pushtet pasi
dhëndurët e tij të mëdhenj, që ishin dukë në Albion, i kishin marrë pushtetin.
Kjo dinasti pushon së ekzistuari në kohën e mbretit Andromad, në vitin 52 p.k. kur
pushtohet nga Cezari.

Mbretërit Irlandezë
Irlandezët kanë një histori të vjetër dhe valë të tëra dyndjesh popujsh, të cilët populluan
herë pas here këtë ishull. Të parët që populluan këtë vend, ishin partholanët, që mendohet
se janë baskë që sunduan në ishull nga 1484-1184. Pas tyre vjen një popullsi e quajtur
Tuatha da danan.
Irlandezët e sotëm ia dedikojnë origjinën e tyre Milesianëve, ose Trojës së Azisë së Vogël.
Kronistët irlandezë thonë se Milesët trojanë u nisën nga Thraka drejt e në Irlandë. Dy
udhëheqësit e eksodit milesian janë Eremoni dhe Doni. Trojanët themeluan kombin dhe
dinastinë irlandeze. Është një varg i gjatë mbretërish që kanë qeverisur Irlandën në disa
mijvjeçarë.

Mbretërit Skandinavë
1 – Robert Wace shkroi kronikën Roman de Rou, në të cilën tregon prejardhjen e Normanëve nga Troja. Ata, thotë autori, e quajtën veten danë për nder të mbretërisë së vjetër të Trojës. 2–Ka shkrime që tregojnë për origjinën e danezëve nga fisi thrakas, Agathyrsi, nga i cili doli Odini, ose Adini, që i priu popullit të tij për në Skandinavi.
Te Proza Eda, një prozë skandinave e Mesjetës, jepet historia dhe origjina e racës
skandinave. Në tekst autorja e quan Evropën me emrin Ene, ndoshta ngaqë ai ishte babai i
disa nga kombeve të saj. Në prozë thuhet se një nga vajzat e mbretit Priam, ishte e martuar
me një mbret thrakas, edhe Homeri e dëshmon një gjë të tillë. Kjo vajzë quhej Troa dhe
lindi një djalë të quajtur Thor. Ai pati fëmijë Loridin, Einridin, Modën, Athran, Jatin, Finin
dhe Odin, që u martua me Frigen. Odini ishte ai që emigroi për në Skandinavi së bashku
me gruan e tij. Ai sipas Prozës Eda ngriti një shtet sipas modelit trojan në atë vend ku u
vendos përgjithmonë me pasardhësit e tij.
3 Heminskringla flet për të njëjtën gjë që Odini ka ardhur nga Deti i Zi dhe nga lumi Don në Ukrahinën e sotme. Odini ishte nga Troja, por fisi i tij u shpërngul për në Detin e Zi pas
lufte dhe që aty shkoi në Skandinavi. Në fazën e dytë të dyndjeve ishin teutonët që u
vendosën në Skandinavi dhe së bashku me popullsinë e vjetër të vendosur atje pasi u
shpërngulën nga Troja, formuan kombin skandinav. Mbreti i parë i skandinavëve, që është
njohur edhe si perëndi, është Odini, ose i quajtur ndryshe me emratA din dheAdo n. Ai
udhëhoqi emigrimin e popullit të tij trojano-thrak nga territoret e Thrakës dhe Trojës për
në Skandinavi. Me Odini fillon edhe mbretëria e Skandinavisë.
Odini i Skandinavëve, siç tregohet nga të dhënat, mendohet se ka shkuar deri në Amerikë
ku ka themeluar mbretërinë Maja, sepse në traditën e tyre Majat ia dedikonin krijimin e
mbretërisë një të bardhi të quajtur Votan ose Odin. Po të kihet parasysh se nga gërmimet
arkeologjike në Amerikën e kësaj periudhe historike ka dalë një kulturë materiale e njëjtë
me atë të Evropës para-greke, si sëpata me dy tehe që ka qenë dominuese në botën
pellazgo-ilire gjatë periudhë së Bronzit, si dhe qeramika e njëjtë me atë pellazgo-Ilire, mund të jetë e vërtetë dhe për këtë të shtyn fakti që banorët e parë evropianë kanë qenë lundrues të shkëlqyer, por megjithatë kjo hipotezë mbetet për t’u vërtetuar.

Mbretëria e lashtë spanjolle
Spanja ka një histori shumë të vjetër, por që për të është shkruajtur shumë pak. Spanja
duke pasur një pozitë gjeografike të mirë dhe klimë të ngrohtë ishte tërheqëse për popujt e
vendeve të tjera. Në Spanjën e kohëve të lashta kanë shkuar të parët popujt e Azisë së
Vogël dhe më pas popujt nga Afrika, të cilët formuan dhe popullsinë e lashtë spanjolle. Në
librat e Anderson’s ‘Royal Genealogies’ dhe ‘Universial History’, të publikuara në 1748
në Angli jepet gjithë historia e Spanjës, që nga mbretëritë e para deri në kohën e Romës. Në disa periudha historike dalin edhe sundues të fuqive detare të Mesdheut lindor.
Kam zgjedhur ato mbretëri që janë trojane-pellazge në këtë territor dhe vitet që kanë
qeverisur.

Lidët kanë qeverisur nga viti 1149-1101
Pellazgët nga viti 1101-970
Thrakët 970-884
Rodët nga viti 884-864
Frigasit nga viti 864-838
Milesia nga 723-694
Karianët 694-646
Lesbosi nga 646-578
Pas këtij viti kontrollin mbi Iberikun e marrin fenikasit dhe më pas kolonia e tyre
Kartagjena.

ORIGJINA ILIRE E RACËS DHE DINASTIVE GJERMANIKE

Fiset e ashtuquajtura gjermanike, të cilat formuan kombet e Evropës Perëndimore dhe
Veriore emigruan nga Lindja drejt Perëndimit. Si pikënisje këto fise patën territoret e Detit
të Zi, Ilirisë dhe Trojës.
Fiset kryesore, të cilat formuan kombin francez, anglez, gjerman, skandinav, janëfrankët,
teutonët, gotët, anglo-saksët, normanët, langobardët etj. Të gjitha këto fise kanë ruajtur në historinë e shkruar nga vetë ata faktin e emigrimit, se nga ku, dhe si emigruan, luftërat
që kanë bërë dhe vendet ku u vendosën. Ajo që ka ruajtur një popull në traditën e tij, është
shumë herë më e vlefshme, nga ajo që thonë të tjerët për të. Këta popuj që populluan
Evropën dhe që i dhanë botës qytetërimin më të lartë që ka njohur, nuk vinin nga pylli dhe
nga hiçi, ashtu siç është thënë deri më sot, por ishin pasardhës të gjyshërve të tyre etnikë
evropianë, sepse rrjedhin nga ata.
Frankët janë fisi me origjinë gjermanike që formoi së bashku me galët dhe romakët kombin
francez.
Teutonët një nga fiset kryesore gjermanike, formuan kombin gjerman dhe atë skandinav.
Shpesh me emrin Teuton përfshihen të gjitha fiset gjermanike.
Anglo-saksonët janë fiset që populluan Albionin (Britaninë) dhe që u bashkuan me
britanikët e vjetër për të formuar kombin britanik.
Normanët janë, gjithashtu, fis gjermanik, që kanë luajtur rol në etnogjenezën e kombit
gjerman.

Gotët e quajtur albanë, janë një fis i rëndësishëm gjerman. Dihet që këto kanë populluar
Evropën me emigrimet e tyre nga Lindja.
Por cilët ishin këta popuj dhe nga dolën?
Këta popuj kanë qenë të së njëjtës origjinë me popujt pellazgo-trojano-iliro-thrak, ose e
thënë ndryshe gjermanët janë iliro-thrakë.
Shkrimet e historianëve antikë dhe atyre të Mesjetës, vërtetojnë që frankët, gjermanët
dhe skandinavët janë popuj iliro-thrakë, të cilët emigruan në kohë të ndryshme drejt
Perëndimit.
Ka dy valë dyndjesh kryesore të fiseve gjermanike, nga territoret trojane dhe ilirike, në drejtim të perëndimit. Faza e parë fillon pas Luftës së Trojës, pra rreth shekullit XII p.l.k., por edhe më përpara për të cilat folëm më parë. Siç e pamë, janë të dokumentuara emigrimet e trojano-
dardanëve drejt Italisë me Ene Dardanidin, emigrimi i nipit të Ene Dardanidit, Britit drej
Albionit në shekullin XI p.l.k., emigrimi i trojanëve drejt Belgjikës dhe drejt Skandinavisë.
Këto janë vërtetuar nga autorët antikë si Virgjili, Straboni, Dionis Halikarnasi etj., si dhe
nga historia e shkruar nga këta popuj gjatë Mesjetës.
Faza e dytë fillon në shekullin IV p.k. dhe vazhdon deri në shekullin e VI-VII të erës së re. Në këtë fazë janë emigrimet masive të popujve të quajtur gjermanikë, nga Iliriku dhe
Troja. Pse morën rrugën e emigrimit këta popuj që lanë pas vende të ngrohta dhe të begata
dhe shkuan në vende të ftohta dhe të varfra?
Shpërnguljet e popullsive nga Troja, Thraka, Iliria, Dakia apo Deti i Zi ndodhën si pasojë e
luftërave të vazhdueshme dhe dyndjeve barbare nga lindja. Me pushtimin romak, një
pjesë e popullsisë që nuk iu bind rregullave të Romës, kapërceu Danubin dhe emigroi
drejt perëndimit dhe veriut, ku ishin më të lirë. Popullsia etnike evropiane thrako-ilire e
shtyrë nga dyndjet e sllavëve që vinin nga Azia emigroi përtej Danubit në vende të sigurta
dhe këto dyndje janë quajtur Gjermanike por në fakt, janë dyndje iliro-thrake. Faktet që
tregojnë origjinën iliro-thrake të rracës gjermanike në mënyrë të drejtpërdrejtë janë të
shumta.
1- Kronisti i mesjetës Gregorius of Tours thotë se “Frankët kanë dalë nga fisi i
Panonëve”. Panonët ishin fis ilir, që do të thotë se frankët janë ilir. 2 – Dudu, kronisti i Normandëve tregon se “Normanët dhe frankët ishin i njëjti popull dhe kishin gjysh Antenorin”. Pra, siç tregohet edhe nga kronisti i Normandëve, edhe ata kanë dalë nga Iliria, pasi Antenori është udhëheqësi legjendar që u priu frankëve në
rrugën e tyre nga Panonia e Ilirisë, deri në Francën dhe Gjermaninë e sotme.
3 – Edhe në kronikën ‘Chronicle of Hunibald’ jepet emigrimi i pasardhësve të Antenorit
nga Iliria për në Francë.
4 –F rederg ar, një tjetër kronist i Mesjetës, ka shkruar një kronikë në të cilën thotë se
“Frankët vijnë nga Troja”. Ai thotë se një grup trojanësh u vendos në Paioni dhe që aty u nisën për të emigruar për në Francën dhe Gjermaninë e sotme.
Të dy grupet e historianëve mesjetarë janë të një mendjeje lidhur me origjinën e frankëve,
sepse paionët ishin dhe ilirë dhe trojan dhe maqedonas në të njëjtën kohë, pra, një etni,
kështu që nuk ka ndonjë ndryshim midis thënieve të autorëve për këtë çështje. Ata janë
tepër të saktë dhe të një mendjeje lidhur me faktin se frankët janë nga Panonia Ilire dhe se
që aty u nisën drejt Perëndimit.

5 – Rethanan Macre, është një tjetër studiues mesjetar që ka dhënë të plotë linjën
mbretërore të frankëve nga Priami deri te dinastitë Merovinge dhe Karolinge, mbështet
prejardhjen trojane të frankëve, por ai thotë se, kur emigruan, dolën nga Panonia Ilire.
6 – Këto të dhëna të autorëve të Mesjetës, koiçidojnë me të dhënat që jep edhe autori
Virgjilit ek Eneida, thotë se "Antenori kaloi përmes liburnëve, retëve, dhe vendolikëve
të cilat ndanin Panonin nga Reni, dhe u vendos tek ky lum ku themeloi qytetin
Patavium." Pra Virgjili para këtyre kronistëve thotë të njëjtën gjë që ka një Antenor që nga
ilirët shkoi në Ren. Fiset e liburnëve, retëve, vendolikëve ishin fise ilire, kështu që Antenori
ka dalë nga Iliria. Autori në këtë rast e shtrin konceptin e Panonisë Ilire në të gjithë Alpet e
Evropës deri në kufi me Renin.
7 –Strabo ni te Gjeografia thotë se "Udhëtimet e Enesë janë fakte tradicionale, ashtu si
ato të Antenorit". Po Straboni thotë se qyteti Opsicella, i themeluar nga Ocelasi, të cilët së bashku me Antenorin dhe fëmijët e tij, kapërcyen Italinë". Pra, Straboni, flet për një shpërngulje të popullsisë me në krye Antenorin të njëjtën gjë që thonë edhe kronikat e
Mesjetës. Ai flet edhe për koloni të tjera trojane, apo fise të tjera që ishin vendosur atje pas
Luftës së Trojës. Straboni i quan Henetët si kelt, por ai thotë, se sipas disave ata janë
pasardhës të Antenorit që iku nga Troja pas luftës.Këto fakte që japin autorët mesjetarë për udhëtimin e Antenorit nga Iliria në Ren vërtetohen edhe nga Virgjili dhe Straboni. Kjo do të thotë se janë të vërteta. Pra, sipas autorëve antikë ka një emigrim të frankëve nga Iliria drejt perëndimit dhe vetë kronistët e këtyre popujve kanë treguar se ata vijnë nga Iliria. Fisi gjermanik i frankëve ishte fis ilir, i cili formoi kombin francez, që do të thotë se, përsa i përket etnicitetit, nuk ka pasur dallim midis ilirëve dhe gjermanëve, ashtu si midis këtyre të fundit dhe fiseve thrake, trojane. Me një fjalë frankët apo francezët janë Ilir. Edhe kronisti i normanve ka shkruar që normanët janë të së njëjtës origjinë si edhe frankët, që do të thotë se janë ilirë, për aq kohë sa frankët kishin dalë nga Iliria. Pra, fiset e Frankëve dhe Normanëve janë Ilir, gjë që tregon se gjermanët janë Ilirë. 8 – Gotët gjermanikë janë quajturGetae dhe Straboni kur flet për etnicitetin e tyre i quan si "Getae ishin thrakë, dhe jetonin në anën tjetër të Danubit, ashtu si dhe mysët, të cilët janë thrakas gjithashtu, dhe janë identikë me njerëzit që tani quhen Moesi. Nga këta myse dalindhe myët, që tani jetojnë ndërmjet frigasve, lidasve dhe trojanëve. Dhe vet frigasit janë brigianë një fis thrakas". Straboni tregon se gotët gjermanik ishin të një race me thrakët, mysët dhe trojanët, nga ku del se gotët ishin fis me etniciteti iliro-thrako-
trojan.
9 – Straboni thotë për Dakët e Getae se "disa njerëz janë quajtur dakë dhe të tjerët janë
quajtur getae, të cilët shtrihen në drejtim të Pontit, dhe dakët që shtrihen në drejtim të Gjermanisë dhe burimit të Isterit. Gjuha e getaeve është e njëjtë me atë të dakëve. Ai thotë se emigrimet e geatëve përtej Istrit, janë të vazhdueshme". "Gjuha e thrakasve është e njëjtë me atë të gotëve". Straboni e tregon qartë që dakët janë të një race me gotët, ashtu siç ishin edhe thrakët, atëherë edhe trojanët dhe ilirët të cilët siç e kemi parë janë të një etnie me thrakët, janë të një etnie me dakët dhe gjermanikët. Ai dëshmon për emigrimet e herëpashershme të gotëve drejt perëndimit, që e tregon qartë se nga cili popull kanë dalë gjermanët. Fjalët e gjuhës dake përkthehen 60 përqind me shqipen që do të thotë se, meqë
Straboni tregon se thrakët, dakët e gotët gjermanikë flisnin një gjuhë, atëherë ajo ka
qenë të paktën 60 përqind shqip apo një dialekt i shqipes. Shqiptarët janë i vetmi popull
etnik evropian që ruajti gjuhën e vjetër të Evropës, pasi kombet e tjera që rrodhën nga kjo
racë e njëjtë krijuan gjuhë të tjera, por që nënë kanë shqipen.
10 – Në kronikën mesjetare të piktëve, të cilët ishin një popull që erdhën nga vendet e
skythëve, territoret e të cilëve shtriheshin në Moldavinë dhe Ukrahinën e sotme, nga ku
ata emigruan për në Britani, thuhet se "Dakët janë prej së njëjtës prejardhje ashtu si dhe
goetet, pra gotët". Po në këtë kronikë thuhet, gjithashtu, se "Skithët e gotët kanë të njëjtën origjinë". Piktët në Mesjetë thonë po të njëjtën gjë që ka thënë Straboni në Antikitet se gotët janë i të
njëjtit etnicitet me thrakët, dakët, trojanët, ilirët dhe me skithët. Gotët gjermanikë janë
quajtur dhe me emrin albanë.
11 – Fakti i fortë është libri i vetëm i shkruar nga një gjerman got, i quajtur Jordanes në
shekullin e VI, me titullin "Origjina dhe bëmat e gotëve", në të cilin tregohet origjina e
gjermanëve. Vetë autori është got dhe e njeh mirë historinë e popullit të tij dhe faktet që ai
jep, janë dëshmi që nuk mund të kontestohen lehtë, sepse ai jetoi në periudhën kur gotët
filluan të emigronin drejt Gjermanisë.
Ai tregon se gotët quhen myzë dhe fisi i tyre kufizohej në jug me Maqedoninë Veriore. Pra, ai dëshmon se gotët gjermanikë jetonin në veri të Maqedonisë dhe quhen myzë, por
myzët në të gjitha burimet dalin si fis iliro-thrakë që do të thotë se vetë gotët gjermanikë
janë iliro-thrakë.
Në libër ai tregon një pjesë të historisë së thrako-iliro-trojanëve pjesë e të cilëve ishin edhe
goto-myzët që nuk e njohim fare nga burimet historike greko-romake. Kështu tregon se
mbreti i myzo-gotëve, i quajtur Tanau luftoi kundër faraonit Vesos të Egjiptit, i cili kishte
ardhur për të pushtuar gadishullin Ilirik. Myzët i mundin egjiptianët dhe i ndjekin deri në
Egjipt. Në rrugën e kthimit ata pushtojnë sipas tij Azinë dhe nënshtrojnë Sornusin mbretin
e medëve. Jordanes thotë se parthët e kanë origjinën nga myzo-gotët që qendruan në atë pjesë të
Azisë. Ai tregon se paraardhësit e tij pushtuan Kaukazin, Armenin, Sirinë, Kilikinë, Galatinë, ishujt e Egjeut si dhe ishin Myzët, ata që ngritën tempullin e Dianës në Efes.Sipas tij myzët ngritën një perandori nga Deti i Kuq në jug deri në vendin e skythëve në veri. Këto të dhëna interesante dëshmojnë se mysët, iliro-thrakas kanë pasur ushtri të fortë dhe
kanë luftuar deri në Egjipt dhe nën sundimin e tyre kanë qenë territore të gjera. Kjo pjesë e
historisë nuk njihet fare nga grekët pasi ata nuk kishin ardhur ende në Evropë prandaj dhe
nuk flasin për këto ngjarje. Në fakt, të dhëna të plota e interesante për historinë e vjetër të
Iliisë, gjen më tepër në kronikat gjermanike të Mesjetës, se sa tek autorët antikë greko-
romak. Kjo tregon se këta popuj gjermanikë e kanë ditur mirë historinë e iliro-thrakëve se
ishin vetë iliro-thrakë.
Jordanes dëshmon se myzët kanë marrë pjesë në luftën e Trojës dhe se mbreti i tyre vret
Thesandrin, por vritet nga Akili. Pas vdekjes së mbretit, në pushtet vjen djali i tij Euripyli, i
cili ishte nipi i Priamit, pasi mbreti kishte marrë të motrën e Priamit për grua. Troja
rindërtohet dhe rimerret nga dera trojane, por janë myzët ata sipas tij që e shkatërrojnë për herë të dytë. Edhe kronikat dhe librat e tjerë historikë të mesjetës së Evropës perëndimore,
flasin për tri luftëra trojane që do të thotë se, autorët grekë e kanë njohur shumë pak
historinë e popullsinë që banonte Ilirikun dhe për të njohur historinë e Ilirisë duhet të
bazohemi me seriozitet në të dhënat e burimeve mesjetare të hershme të racës gjermanike.
Pra Jordanesi tregon histori të panjohura që i përkasin një periudhe historike të
hershme dhe dëshmon se gotët ishin në truallin iliro-thrak që në këto kohë të lashta
fakt që tregon se gotët ishin vet iliro-thrakët, pasi nuk ka të dhëna nga autorë të tjerë që
t'i quajë myzët si të një etnie tjetër që nga koha e Homerit e deri në kohën që flet
Jordanesi në shekullin e VI.
12 – Në "Pictich Chronicle" thuhet se "Skithët kanë lindur me flokë të bardhë nga bora që bie në mënyrë të vazhdueshme dhe ngjyra e flokëve i dha emrin skithëve dhe për këtë u quajtën albanë dhe nga ata skotët dhe piktët e kanë origjinën. Albania kishte fqinj amazonat". Pra, te kronika Pikte thuhet se piktët vetë dhe skotët e kanë origjinën e tyre nga Skithët e quajtur albanë. Skithët (nga të cilët rrjedh një pjesë e kombit britanik), siç e thamë, ishin të një
kombësie me thrakët e dakët, që do të thotë të një kombësie me pellazgo-ilirët.
Straboni thotë se Thraka është bërë zakon të quhet Skithia e Vogël. Kjo tregon se thrakët
ishin vetë skythët.
13 – Straboni i quan fiset gjermanike në Veri siA lbane, dhe më të mirënjohurit tek këto
fise gjermane të quajtura albane janë Cimbrit dheSucambrit. Sukambrit autorët i
vendosin në Panoni, dhe cimbret në Detin e Zi, përpara se të gjendeshin në Gjermaninë
Veriore. Pra, që albanët e Gjermanisë janë ilirë, sepse sukambrit janë panonas, pra ilirë.
Autorët e Mesjetës shpesh e shtrinin konceptin e fisit panonas deri në lumin Don dhe
Dnjepër, ndërsa autorët romak në Panonin ilire fusnin edhe Alpet e Evropës. Kështu pra,
emri Panoni në disa raste ka përfshirë brenda vetes edhe fiset thrake, dake, skithe, gote të
cilat Straboni dhe autorë të tjerë dëshmojnë se kanë një gjuhë dhe janë të një etnie.
14 – Retet e Vendolikët janë quajtur nga Straboni dhe autorë të tjerë si fise ilire. Emrat e
tyre janë shqip dhe tregojnë vendin ku ata banonin. KështuRe do të thotë që banoj tek
retë, janë fis i reve, dhe ata vërtet banonin në Alpet e Evropës në një lartësi me retë. Vendolik po në shqip do të thotë Vendolik, pra që jam vendas dhe ku ka më vendas se ata që banojnë në majë të malit. Nga fiset ilire të Alpeve të Evropës u popullua një pjesë e
madhe e Gjermanisë dhe Italisë Veriore.
15 – Tek belgët, Straboni përmend të parët venetët apo enetët, të cilët bënë luftën detare
me Cezarin, dhe ai tregon se janë të njëjtë me venetët e Italisë. Nëse Venetët e Belgjikës janë të
një popullsie me Venetët e Italisë, atëherë venetët apo enetët e Belgjikës janë ilirë, sepse autorët e antikitetit i kanë quajtur enetët, si ilirë. Pra, ilirët kanë populluar edhe Belgjikën. 16 – Në kronika Saksone"Ëidukind" të shek. X thuhet se "Saksonët kanë prejardhje nga Maqedonia nga ushtria e Aleksandrit të Madh". Maqedonët ishin një fis iliro-pellazg, sepse Maqedonia është quajtur me emrin Paioni dhe paionët janë ilirë, që do të thotë se edhe
maqedonasit ishin po ashtu ilir.
17 – Në kronikën anglo Saksone, të quajtur si dorëshkrimiPseudo -Sy bella, e shkruar në
latinisht, tregohet se Britania ishte një ishull i populluar nga të mbijetuarit e Trojës
(insulam reliquiis Trojanoru inhabitatam). Këtu e ka fjalën për trojanët që u quajtën britanikë
nga Briti dhe që zbarkuan në Albion në shekullin XI p.l.k. Pra, pushtuesit anglo-Saksonë e
dinin mirë origjinën e popullit të Britanisë në kohën që pushtuan Britaninë, dhe i konsideronin ata si të një race me veten e tyre. Anglo-Saksonët ishin maqedonas, fakt që do të thotë se nuk ka dallim etnik midis ilirëve, maqedonëve dhe Trojanëve.Ang lo - Saksonët tregojnë, gjithashtu, se ata kanë të njëjtën kombësi me gotët dhe frankët që
vërteton se ilirët, thrakët, trojanët ishin një komb, sepse frankët dhe gotët dolën nga Iliriku
dhe Troja.
18 – Teutonët janë gjermanikë dhe nga ata kanë prejardhjen edhe skandinavët. Shpesh me
emrin Teutonike quhen të gjithë gjermanët. Emri Teuton është një emër pellazgo-ilir, dhe
del për herë të parë tekIliada e Homerit kur mbreti i pellazgëve të Azië së Vogël quhet
Leto Teutamidi. Teuta ka qenë emër ilir, pasi ka pasur një mbretëreshë ilire me këtë emër
që përdoret edhe sot në botën shqiptare. Teutonët kanë shumë lidhje për sa i përket emrit
të tyre me ilirët dhe trojanët.
19 – Teutonët tregonin se ishin trojanë dhe këtë e kanë thënë autorë mesjetarë, midis të
cilëve një Kronist Frank ka shkruar në shekullin e gjashtë një kronikë, e cila është dhe një
nga më të vjetrat e frankëve, në të cilën thotë se "Populli Teutonik i kishte thënë
kronistit, se ata kishin të njëjtën gjak si romakët dhe që ata kishin emigruar si romakët nga Troja, dhe se ata kanë të njëjtën prejardhje nga heronjtë e Trojës". 20 – Taciti thotë për teutonët se janë racë e pastër dhe që për t'u mos u përzier me fiset e
tjera erdhën me anije nga oqeani. Kjo do të thotë se dhe për Tacitin, i cili ishte një njohës
shumë i mirë i gjermanëve, teutonët janë të ardhur, por ai vë në dukje se janë të ardhur
nga rruga detare, nga oqeani ndërsa tek kronikat e tjera konsiderohen të ardhur por
nëpërmjet luginës së Danubit. Pra, burimet tregojnë që teutonët gjermanikë janë të ardhur
dhe jo vendas.
21 – Më 787, historiani i mirënjohur Paulus Diaconus shkroi një histori për bishopin e
Metz dhe njëri nga të afërmit e arkipeshkopit kishte një djalë me emrin Anchises. Pauli
thotë se ky emër është vendosur në kujtim të babait të Ene Dardanidit që shkoi nga Troja
në Itali, dhe duke iu referuar evidencave të vjetra ai thotë se frankët ishin pasardhës të
trojanëve. Angises kishte qenë një nga udhëheqësit e teutonëve për në Gjermani.
22 – Islandezët dhe skandinavët kur flasin për origjinën e popullit të tyre teutonik, e
quajnë atë si racë trojane. Kjo tregohet në kronikat mesjetare skandinave të quajtura si
Heimskringla dhe Prosa Edda.
23 –Ro bert Wace me Roman de Rou si e pamë dhe më sipër thotë se normanët janë
Trojanë dhe se ata lanë Trojën në flakë dhe emigruan në Skandinavi, e cila është quajtur
Danë për nder të emrit të lavdishëm të Trojës.
24 – Galët, Cezari i quante si të të njëjtës racë me romakët, pra trojanë që kishin ardhur në
ato territore pas rënies së Trojës (fratres consanguineique). Ndërsa frankët, që erdhën më
pas, pretendonin se me galët ishin një fis, se të dy e kishin origjinën e tyre nga Troja, që
ishin ndarë në dy grupe dhe u ribashkuan pas 1500 vjetësh. Pra, si romakët dhe frankët i
quajnë galët trojanë. 25 – Në librin Historia e Britanisë, e Neniut vepër e shekullit VIII, jepet një e dhënë nga
autori, që ai thotë se e ka marrë nga Bibla e vjetër dhe nga autorë të mëparshëm, në të cilën
tregon se kombi britanik e ka prejardhjen nga njëri nga bijtë e Nohut, Jafeti dhe nga djali i
tij, Jovan. Në Bibël, Zoti e quan Aleksandrin e Madh të Maqedonisë si mbret të Jovanit.
Maqedonasit janë quajtur panon, por panonët ishin ilirë, prandaj dhe anglo-saksonët ishin
ilirë.

26 – Autori Panajot Kupitori nga Hydra në veprën e tij "Studime Shqipëtare" thotë se "Historianët bizantinë të shekujve të XIV, XV, XVI shqiptarët i quajnë, arvanitas, alvanus, ilirus, trivallus, skithas, myzë, kroat, polanius dhe saramantes". Këto të dhëna janë shumë të rëndësishme që tregojnë se shqiptarët nga historianët janë
quajtur me të gjithë emrat e fiseve nga ku doli raca gjermanike, që do të thotë se ka qenë e
qartë për historianët e Bizantit se shqiptarët kanë qenë të një etnie me të gjitha këto fise, gjë
që vërtetohet nga të gjitha burimet historiket.
27 – Laibinici thotë se, shqiptarët janë keltë nga origjina dhe gjuha e tyre është fis me
gjermanishten dhe frëngjishten. Laibnic studioi pak fjalë nga shqipja dhe arriti në
përfundimin se shqiptarët dhe gjuha e tyre janë të një race me gjermanët.
Si konkluzion, fiset që populluan Evropën e kanë origjinën të gjitha nga populli iliro-thrako-trojan që ishte i së njëjtës kombësie, fakt që vihet në dukje si nga autorët e Antikitetit dhe nga ata të Mesjetës së hershme dhe të mesme. Këto fise populluan Evropën në disa valë, të cilat kishin filluar që para Luftës së Trojës, vazhduan pas Luftës së Trojës dhe vala më e madhe ishte ajo që filloi nga shekujt IV p.l.k. deri në shekujt V-VI-VII pas erës së re. Kombet gjermane, angleze dhe skandinave janë të një race me ilirët, pra, me albanët, shqiptarët e sotëm.

MBRETËRIT ILIR-DARDAN-ALBAN TË FRANKËVE

Frankët dolën nga Panonia e ilirëve dhe emigruan me në krye djalin e Antenorit, Sunno.
Këta autorë i quajnë frankët si panonë, po ashtu dhe normanët, të cilët kishin të njëjtin
gjysh, Antenorin. Rethaan Macaré në librin e tij "Oude Kronijk van Brabant", në "Codex
Diplomaticus Neerlandicus", seria 2, pjesa 3 (publikuar nga Het Historisch Genootschap te Utrecht, Holland në 1855), jep të gjithë linjën dinastike nga Hektori deri te Karli i Madh i frankëve, që ishte dhe Duka i Brabanteve. Studiuesit e Mesjetës janë të një
mendimi që dinastia mbretërore franceze e ka origjinën nga djali i Hektorit, që quhej
Franko. Rethanan Macre jep dhe linjën e djalit të Hektorit, që qëndroi në Sikambri të
Panonisë ilire. Priami i II, nipi i Hektorit të dytë, stërnipi i Priamit dhe Hektorit të Trojës,
sipas tij filloi të qeverisë në Panoninë Ilire 1063-1036, dhe themeloi qytetin e Sikambrit, dhe
që më vonë, kur emigrojnë, quhen si gjermanë. Pas tij vjen Enea 1063-1036 dhe Priami i III
976-965.
Selvi Brabon 965-916 ishte djali i Priamit të III. Ai pati 6 djem të quajtur Vandal që i dha emrin fisit të quajtur Gjerman të Vandalve, Polex që i dha emrin Polonisë së sotme,Ruso që shkoi në Rusi që e mori emrin sipas tij, Himu dhe Frixi që shkuan në Frigji dhe Brabon Selvia mbajti pushtetin e të atit. Pra siç e shohim nga kjo e dhënë që jep autori dhe fisi i Vandalëve që njihen si gjermanë, ashtu si dhe frankët dhe normanët që njihen po ashtu si gjermanë kanë dalë nga fisi ilir i panonëve. Hektori III 881-847 në vitet që ai qeveriste vendin e tij, gjashtë heronj sikambrian, pra panonët emigruan për në Francën e sotme me 4000 veta. Ata ndërtuan një qytet që për nder të djalit të Priamit të quajtur Pari e quajtën Paris. Autori jep me radhë mbretërit në Panoni dhe thotë se djali i Hektor Brabonit 732-700, i quajtur Demfon martohet me vajzën e mbretit Anku Marku të Italisë, me të cilën pati Tarkuinin, i cili u bë mbret. Në historinë e Italisë ka një Demrat, që martohet me vajzën e Anku Markut, por burimet thonë se ai ishte nga
Korinthi. Në fakt Panonia e poshtme ka qenë shtrirë deri në jug të Maqedonisë antike dhe
kështu që nuk përjashtohet mundësia që Demrati apo Demfoni të jetë nga Panonia ilire.
Një nga prijësit e Sikambrit në Panoni quhej Pylime (552-522) që pati tre djem; Priamin, Arkadhin dhe Makedon, nga i cili rrjedh dhe emri Maqedoni. Në fakt Maqedonia është quajtur Panoni nga Homeri kështu që autori mendoj se mund të ketë të drejtë kur thotë se emri Maqedoni
ia dhanë panonët pasi të thuash Panoni dhe Maqedoni është e njëjta gjë.
Në kronikën "Chronicle of Hunibald" jepet emigrimi i pasardhësve të Antenorit nga Iliria
për në Francë. Trojanët kishin qëndruar në Paioni, e cila quhej edhe vet trojane, në fund të
shekullit V p.l.k. filluan të emigrojnë drejt perëndimit. Ky është edhe grupi më i madh dhe
më i rëndësishëm që krijoi edhe kombin francez. Antenori dhe pasardhësit e tij njihen
edhe si etër të Frankëve, Normanëve dhe Vandalëve. Suno dhe Markomiri ishin pasardhës
të Antenorit që u vendosën në Francë në 439 p.l.k. Ata ishin këshilluar me një prift, i cili iu
kishte thënë të shkonin në perëndim, ku kishte shkuar Briti i Britonëve dhe që profecia i
premtonte fitoren mbi galët dhe romakët.
Më 439 p.l.k. ata lanë Danubin dhe lëvizën për në perëndim, ku u vendosën në lumin Ren
me rreth 0.5 milion njerëz, përveç skllevërve, pra, një numër i madh njerëzish që do
formonin një komb të madh.

Markomiri444-416
...........................
Dioklea 341-302
..........................
Besani i Madh 288-252
.......................................
Meradaku 125-97.
..................................
Anthari 76-41
........................
Mbretëria e frankëve Franku 41-13
.........................
Rathheri 66-87
........................
Rishmir 87-111
........................
Odomar 111-125
...........................
Markomir IV 125-146
.....................................
Faraberti 163-183
...............................
Hilderik 211-251
............................
Clodomir V 317-335
.................................
Richimir II 335-348
............................
Teodomir 348-358
............................
Clodi V 358-376
..........................
Marcomirus V 376-391
..................................
Dagobert II 391-396
...............................
Pharamund 396-417
.................................
Clodi VI 424-444
.............................
Meroveus 444-456
..............................
Hilderik II 456-459
..............................
Clodove or Klovis 481-511
........................................
Dukdomi i Frankonisë Lindore Genebaldi I 322-352
.................................
Klodi II 487-503
........................
Mbretërit e Brabantit (Austrazisë)
...........................
Mbretëria e Frizisë (Vendet e Ulta) 321 p.k.-775 erës së re.
.........................
Dinastia e Habsburgve
...............................
Dinastia maqedonase

Çfarë e lidh Maqedoninë me ilirët?
Maqedonasit ishin pellazgo-ilir. Në burimet antike ata dalin herë si ilirë, si maqedonas, si epriotë, si pellazgë dhe herë si Trojanë. Maqedonët janë quajtur si paionë nga autorët antikë, por paionët janë një fis ilir, që ka banuar territoret e Maqedonisë dhe më gjerë, që nga koha e Homerit, Herodotit, madje edhe në kohën kur mbretëria Maqedonase ishte e fortë, një pjesë e saj quhej Paioni.
1 – Homeri tek [b]Iliada në bisedën që zhvillohet midis Akilit dhe Pelagonit, udhëheqësit të Paionëve, në Luftën e Trojës, i vë në gojë të Pelagonit këto fjalë për origjinën e tij: "Jam nga Paionia pjellore dhe e largët burrave pajonë heshtgjatë u prij... fisi im vjen prej Aksit me rrjedh të gjerë".

Lumi Aks është lumi Vardar i sotëm, që derdhet në gjirin e Selanikut dhe që është në
zemër të Maqedonisë antike të Filipit dhe Aleksandrit të madh. Pra, sipas Homerit paionët
janë maqedonas, por paionët janë ilir, atëherë edhe Maqedonasit janë ilirë.
2 – Straboni teGjeo g rafia thotë po të njëjtën gjë si Homeri: "Paionët në viset rreth lumit
Aks të quajtur për këtë Amfaksitë". Pra edhe Straboni i quan maqedonasit, Paionë. 3 – Herodoti te libriHi sto ria përforcon të njëjtën gjë që ka thënë Homeri, por i shtrin më
në lindje "Paionët që banonin rreth Strymoni". Edhe për Herodotin tokat ku banonte
popullsia e Maqedonisë quheshin, Paioni, pasi lmi Strymoni derdhet më në lindje të lumit
Vardar, pra derdhen në truallin etnik të Maqedonisë.
4 – Apiani i quan paionët dhe panonët si i njëjti fis kur thotë se "Paionët janë një fis i
madh pranë Istrit dhe shtrihen për së gjati që nga Japodët deri te Dardanët. Prej
helenëve ata quhen Paionë, kurse prej romakëve quhen Panonë, të cilët përfshihen në
Iliri". Pra, Panonët dhe Paionët janë i njëjti fis dhe kanë pasur një shtrirje të gjerë.
5 – Straboni i quan të njëjtë nga ana etnike si Maqedonasit dhe Epirotët kur thotë se:" E dhe gjithë fiset deri në Korkyr disa i quajnë Maqedoni, për arsye siç thonë se banorët e
këtyre krahinave përdorin edhe të qethurin edhe të folmen edhe mantelin edhe gjërat e
tjera në mënyrë të ngjashme". Kjo e dhënë e Strabonit dëshmon se maqedonët dhe
epirotët kanë pasur të njëjtin etnicitet. 6 – Justini thotë se "Maqedonia më parë quhej e Emathia populli quhej pellazg e krahina Botia". Pellazg janë quajtur dhe epirotët që do të thotë se maqedonasit dhe epirotët ishin një komb dhe sot meqë epirotët janë popullsi etnike shqiptare atëherë dhe maqedonasit ishin pellazgo-ilorë me një fjalë shqiptarë. 7–"Paionia thonë se shtrihej deri në Pelagoni dhe Pieri, Pelagonia më parë quhej Oresti. Sikurse më parë edhe tani duket se paionët zënë një pjesë të madhe të Maqedonisë së sotme". Orestët janë paion, por ata janë njohur edhe si fis Maqedonas, edhe si fis epirot, çka do të thotë edhe njëherë se epirotët, maqedonë dhe ilirët kanë qenë
fise të së njëjtës etni.
8 – Po te Straboni "Maqedonia kufizohet nga Perëndimi me bregdetin e Adrias dhe nga
Lindja me vijën paralele me këtë, e cila kalon nëpërmjet derdhjes së lumit Hebrit" (Maricë). Straboni quan Maqedoni një pjesë të territoreve të mbretërisë ilire. 8 – Gjeografi tjetër, "Ptolemeu, territoret e Maqedonisë i vendos nga Durrësi, duke mbaruar në jug me Amantët". Pas Amantëve vendosë fiset epirote. Ai quan Maqedoni truallin historik të shtetit Ilir. Pra, të dy gjeografët më të mëdhenj të Antikitetit, quajnë
territoret e Ilirisë si Maqedonase. Siç shihet koncepti Maqedoni përfshin tokat ilire të
Adriatikut, që do të thotë se Maqedonia ka qenë një entitet politiko-shtetëror, ashtu si
mbretëria ilire, epirote, por që ka qenë e së njëjtës etnie me to. Dardanët nuk bënin pjesë në
mbretërinë ilire, kishin një mbretëri më vete, por ata quheshin ilirë, kështu edhe
maqedonasit, kishin shtetin e tyre bashkim fisesh ilire, epirote, thrake fise të cilat ishin të
një kombi.
9 – Një pjesë e ushtrisë së Aleksandrit të Madh rreth 6000-10000 ikën nga ushtria pasi
Aleksandri, në gjaknxehtësi e sipër, vret të birin e dados së tij Lanika Mila. Aleksandri u bë aq shumë pishman, saqë donte të vriste dhe veten, por nuk e la garda që e ruante. Këta
ushtarë iliro-maqedonas që ikën nga ushtria e tij vendosen në një vend midis Afganistanit
dhe Pakistanit të sotëm.
Para disa vjetësh skenaristi James Hilton xhiroi dokumentarin Horizonte të Humbura, ku
tregohej se banorët e atij vendi ishin të gjatë, të bardhë me flokë gështenjë. Ultësira ku
jetojnë quhetHundëza, që në shqip ështëhunda. Kjo ka marrë këtë emër ndoshta ngaqë
fusha ku jetojnë mbyllet me një hundë midis dy maleve që e rrethojnë. Një tjetër vend
moçalor quhetBalta, që si në shqip moçali ështëbaltë. Gjuha që flasin është e ndryshme
nga ajo vendase dhe quhetBurrusheski, pra gjuhë burrash, po në shqip. Ata hanë mish
derri dhe pinë verë, edhe pse janë myslimanë ekzaktësisht siç bëjnë një pjesë e shqiptarëve
myslimanë sot. Atje ndodhet një kala që quhet Qala e Aleksandrit, pra në shqip fjalaqala
është kala.

10 – Feverial citon Puarson dhe Coyx në "Saktësimin e Historisë së lashtë" kur thonë se "Maqedonia ia detyron origjinën e saj një kolonie pellazgësh të dëbuar nga Histioktida
prej Kadasmëve rreth 1302 p.l.k. Ata u vendosën në Pind me emrin Maqedonas dhe u
shtrinë deri në Emathia". Kuint-Kyras dhe Plutarku shohin se midis Greqishtes e
Maqedonishtes ekziston një ndryshim i thellë, saqë duke kuptuar njërën prej këtyre
gjuhëve, nuk mund të kuptosh tjetrën" – "Maqedonasit nuk flisnin greqishst dhe për t'u
amrrë vesh ishte e nevojshme një përkthyes".
11 – Herodoti thotë se Aleksandrit, të birit të Amyntës, nuk iu lejua të merrte pjesë në
Lojëra Olimpike, sepse nuk ishte grek.
12 – Se çfarë i lidhte maqedonët me grekët e tregon qartë Demosteni, i cili thotë për
mbretin e Maqedonisë Filipin e II, të atin e Aleksandrit të Madh, kështu: "Jo vetëm që nuk je grek dhe nuk ke asnjë lidhje me grekët, nuk je as edhe një barbar nga ndonjë vend që mund të quhet me nder, por je një zuzar shtypës nga Maqedonia, që dikur nuk ishte kurrë në gjëndje për të blerë një skllav të saktë''.
Fjalët e Demostenit e vulosin origjinën jo greke të Maqedonasve dhe tregojnë origjinën e tij
barbare, që do të thotë i huaj. Territoret e Maqedonisë i kanë banuar me shekuj iliro-
shqiptarët ashtu siç i banojnë edhe sot. Vet ekzistenca e shqiptarëve në këto territore që në
mënyrë absolute është kombi më etnik i Evropës tregon qartë se shqiptarët i kanë banuar
ato territore që prej mijëra vjetësh, kohë para Filipit dhe Aleksandrit.
Mbreti i parë i Maqedonisë sipas burimeve historike ështëPelag o ni, i cili mori pjesë në
Luftën e Trojës si aleat i trojanëve. Dinastia maqedonase e ka fillesën me Keraunin në
shekulin e nëntë para erës së re. Në shekullin e shtatë ka të dhëna për një mbret i quajtur
Trimi. Pas tij qeverisën Perdika, Argoja, Filipi, Aeropi, Alketa.

Amynta 540-498
Me të cilin fillon historia e Maqedonisë, sepse ai ishte i pari mbret që lidhi marrëveshje me shtetet fqinje. Në këtë kohë Maqedonia ishte ende një shtet i dobët dhe vasale e Darit të Persisë, ashtu si dhe Thraka dhe një pjesë e ilirëve të Lindjes.

Aleksandri I 498-454
Ai nuk ishte shumë miqësor me persët, por sidoqoftë i shërbeu Persisë në kohën që ajo po pushtonte Greqinë. Nën Aleksandrinë e parë Maqedonia fitoi pavarësinë nga Persia.Ai shprehu dëshirën që të merrte pjesë në Lojërat Olimpike të grekëve, por u fefuzua, sepse ishte barbar, pra, i huaj jo grek, pasi ato lojëra ishin vetëm për ata që ishin grekë.

Perdika II 454-413
Ishte djali i Aleksandrit dhe qeverisi Maqedoninë në një kohë shumë të vështirë kur fiset e
saj ishin bërë autonome nga shteti qendror dhe në një kohë kur shtetet greke kishin hyrë
në një luftë të gjatë me njëri tjetrin, gjë që ndikoi në të gjitha vendet fqinje, që nga Italia
deri në Azi të Vogël. Në politikën e jashtme është treguar diplomat, sepse herë lidhej me
Spartën dhe herë me Athinën, sipas interesave të shtetit të tij, gjë që solli përfitim prej
Maqedoninë. Ai e shfrytëzoi luftën civile të grekëve për të forcuar shtetin e tij.

Arkelau 413-399.
Ishte djali i Perdikës me një grua jashtë martesës. Për të siguruar pushtetin, zhduku të gjithë njerëzit e afërt që i kishte rivalë. Arriti të përfitoi shuma parash
duke ndërtuar anije, të cilat ia shiti me çmime të larta AThinës, që në këtë kohë luftonte
ende kundër Spartës. Ai ndërtoi rrugët e Maqedonisë dhe organizoi ushtrinë dhe
kalorësinë. Arkelau vendosi kryeqytetin e Maqedonisë nëPela, që është një emër që i
përgjigjet në shqipen e sotme fjalës Pela, femrës së kalit. Në Maqedoni ka pasur shumë
qytete me emrin Pela, si Pelion, pasi Maqedonasit ishin shumë të dhënë pas rritjes së
kuajve. Ai e shndërroi qendrën shpirtërore fetare të Maqedonasve,Dio nin, në një qendër
të rëndësishme. Ai u vra nga një shërbëtor i pallatit ndërsa po gjuante në pyll dhe ndoshta
ka qenë një plan i përgatitur më përpara për ta eleminuar fizikisht. Tuqididi thotë se
Arkelau ka bërë për Maqedoninë më tepër sesa bënë të gjithë mbretërit përpara tij. Pas
vdekjes së Arkelaut, fillon një garë e madhe për pushtet dhe disa mbretër hipin e rrëzohen
nga pushteti, deri në 392 vjen Amynta.

Amynta III 392-370.
Erdhi në pushtet pas 10 vjet trazirash dhe vrasjesh, që vazhduan pas vrasjes së Arkelaut II. Ai luftoi me ilirët që e dëbuan nga pushteti në Maqedoni, por që më
vonë u arrit një marrëveshje paqeje, që u firmos me martesën e tij me Euridikën,
princeshën lynkeste të ilirëve, që në atë kohë shtrihej në territoret ku sot banojnë
shqiptarët në Maqedoni në pjesën perëndimore të saj. Euridika pati tre djem dhe një nga
ata ishte Filipi II, babai i Aleksandrit të Madh. Pra, pasardhës të gjyshes së Aleksandrit të
Madh, janë shqiptarët që banojnë sot në ato territore ku kanë banuar paraardhësit e tyre
prej mijëra vjetësh. Shqiptarëve u takon flamuri me diellin simbolin e Ilirëve, të mbajtur
nga gjyshi i tyre Aleksandër, si edhe emri, Maqedoni.

Aleksandër II 370-368.
Ishte djali i Amyntës dhe Euridikës së Lynkeste. Ai u fut në një sërë luftrash dhe aleancash për të mbrojtur pushtetin e tij, megjithatë nuk arriti të qeverisë, sepse u vra nga kundërshtari i tij politik brenda pallatit, burri i motrës, Ptolemeu.

Ptoleme 368-365.
Ishte dhëndër i Amyntës dhe Euridikës, sepse kishte marrë vajzën e tyre për grua. Aleksandri II ishte djali i madh i Amyntës dhe pas vdekjes së tij pushteti i kaloi djalit të dytë Perdika III dhe regjenca i kaloi Ptolemenut.

Perdika III 365-359.
Perdika vrau Ptolemeun që mbante realisht pushtetin në Maqedoni dhe siguroi fronin që i takonte. Perdika u vra në luftë kundër mbretit të ilirëve Bardhylit dhe froni i kaloi djalit të tij të vogël, Amynta IV me regjent Filipin II që më vonë e mori vetë pushtetin në dorë, sepse Maqedonia kërcënohej të zhdukej si shtet nga fqinjët e saj.

Filipi II i Maqedonisë 382-334 p.l.k.
Filipi ishte mbret i Maqedonisë gjatë viteve 356-334 p.l.k.. Ai lindi në vitin 382 p.l.k. nga
një baba maqedonë dhe një nënë ilire nga Lynkestia e quajtur Euridike. Nga martesa me
Amynten II, ajo lindi 3 djem dhe një vajzë". Euridike ishte vajza e princit të lynkestëve, mbesa e
mbretit ilir, gruaja e Amyntës së dytë mbretit të Maqedonisë, nëna e Filipit II dhe gjyshja e Aleksandrit të Madh.
Me vdekjen e të shoqit të saj, ajo së bashku me dhëndrin Ptoleme, morën realisht pushtetin
në dorë në Maqedoni dhe Filipin e dërgoi peng në Iliri tek Lynkestët, për të garantuar
marrëveshjen e paqes midis Lynkestisë dhe Maqedonisë, e vendosur që me martesën e
princeshës Euridike me Amyntën. Pas Ilirisë Filipi dërgohet peng në Tebë.
Situata do të ndryshojë më vonë, pasi trashëgimtari i fronit maqedonas, Perdika vritet në
luftë me ilirët, dhe froni maqedonas i jepet të birit të tij, Amynta, me regjent Filipin që
kthehet në Maqedoni. Në vend plasë kontradikta për marrjen e pushtetit ndaj dhe Filipit
iu dha kurora e mbretit të Maqedonisë.
Kështu në 359 p.l.k. Filipi, hipi në fronin mbretëror kur ishte 23 vjeç.

Jeta e Filipit II Filipi gjatë viteve të adoleshencës kishte qëndruar peng në Lynkesti dhe Tebë nga ku mori
shumë njohuri të artit luftarak. Ai ishte një burrë tipik maqedonas, të cilit i pëlqente të
pinte, por edhe punonte shumë.
theopompi thotë se "Çështja e jetës që Filipi kuptonte më pak ishte velra e parasë" këtë zakon e
trashëgoi dhe i biri i tij Aleksandri i Madh, i cili pasuroi të gjithë ata që e ndoqën nga mbas
duke mos mbajtur asgjë për vete. Ai i kishte shumë për zemër gratë dhe binte në dashuri
nga shkonte rrugës duke lënë shumë fëmijë të ligjshëm, dhe të paligjshëm.
Gruaja e parë e tij e ligjshme ishte ilirja Audata, me të cilën pati një vajzë, Kynën. Por më
vonë gjërat do të ndryshonin pasi në ishullin e Samotrakës ai njohu një grua të bukur,
princeshën epirote Olimpian, e cila me emrin e saj origjinal është quajtur Mirtal. Ishte e
bija e mbretit Neoptolem I.
Siç thotë Vajgal, vizita e Filipit në Samotrakë pati rëndësi për historinë botërore se aty pa
gruan me të cilën u martua, dhe që u bë nëna e Aleksandrit të Madh. Olimpia ishte një
bionde e bukur me flokë me onde të mëdha. Ajo merrej me zbutje gjarpërinjsh, ishte
shumë fetare, ambicioze dhe xheloze.
Marrëdhëniet mes Filipit e saj nuk ishin të mira, pasi ajo pretendonte se Aleksandrin nuk e
kishte me të, por me Amonin, perëndinë më të lartë. Kjo e tërbonte Filipin, sepse ajo me
Amonin, që ishte një gjarpër i pështirë, rrinte në shumicën e kohës, madje dhe flinte, fakt
që do t'i jepte fund dashurisë së tij për të. Mohimi i atësisë së padiskutueshme të Aleksandrit, e
xhelozonte pa masë Filipin, i cili urrente nëpërkën Amon, që i kishte rrëmbyer dashurinë e gruas, dhe atësinë e të birit. Në fakt Olimpia si nënë e si besimtare e ndiente se nuk kishte lindur një mashkull dosido, por Aleksandrin, një nga burrat më të mëdhenj të njerëzimit, një burrë biblik.

Jeta politiko-ushtarake e Filipit të II Qëllimi krysor i Filipit ishte zgjerimi i Maqedonisë, prandaj ai filloi të forcojë ushtrinë,
duke formuar kalorësinë me 600 ushtarë, ndërsa këmbësoria ishte e pajisur me falanga
prej 7 metrash dhe një shpatë të shkurtër, përkrenare dhe mburojën.
Fushatën kundër lynkesteve
Filipi fushatat e tij ushtarake në fillim i drejtoi kundër lynkestëve, fisit të së ëmës, sepse
nuk mund të vazhdonte të varej nga ata, ndërkohë që pretendonte të zgjeronte territoret e
shtetit të tij dhe për këtë duhet të kishte prapavijën e sigurt. Lynkestët që nga viti 423 p.l.k. kishin dominuar me politikën e forcën e tyre ushtarake në Maqedoni, por Filipi i detyroi
që mos kishin më atë rol, sepse i mundi.
Dëbimi i kolonive greke nga territori maqedonas
Pas kësaj ai pushtoi dhe dëboi të gjitha kolonitë greke në gjirin e Selanikut, pasi i shihte si
shkaktare të rrënimit të ekonomisë vendase. Në luftë për marrjen e kolonisë greke të
Methanës ai humbi dhe njërin sy pasi u godit nga një grek me emrin Aster. Ai filloi të
presë monedha ari, të cilët u përhapën kudo në botën tregtare, sepse futi në dorë disa
miniera ari në vendet që pushtoi.
Pushtimi i Paionisë, Thrakisë dhe Skithisë
Më vonë zgjeroi territoret në Paioni, Thraki, Skithi, dhe në këto territore zhduku 200
koloni greke, duke e çuar kufirin në Helespont, ku sot ndodhen ngushticat e Dardaneleve
e Bosforit, ndërsa në veri deri në Danub.
Pushtimi i Greqisë nga Filipi II
Fitoret kundër grekëve i festonte me komedi greke, pasi atij i pëlqente të qeshte e pinte
gjithë ditën. "Athinës i dërgonte fjalë se kishte dashur që të spastronte brigjet e atdheut të tij prej
kolonizatorëve të huaj, të cilët nuk kishin asnjë të drejtë mbi tokën maqedonase". Pasi dëboi të gjithë kolonët grekë kudo në tokat e pushtuara prej tij, kërkonte marrëdhënie të mira me
grekët, pasi tani donte t'i pushtonte dhe vetë ata.
Në botën greke këtë synim të Filipit ishin të paktë ata që e kuptonin, dhe njëri prej tyre
ishte Demosteni, i cili njihet në histori për Filipiket, të cilat ishin fjalimet publike kundër
barbarit Filip, që kërcënonte interesat e botës greke. Madje Demosteni mburrej se kur të
shkonte në Maqedoni do e vinte Filipin me shpatulla pas murit, por në realitet kur shkoi
s'tha asnjë fjalë, pasi nga natyra ishte shumë frikacak, ligjëronte kundër Filipit, por kur
ishte larg.
Ai priste shkakun të pushtonte Greqinë e cila ishte e pasur, dhe preteksti erdhi kur në
Pele, kryeqytetin maqedonas, vjen një lajmëtar nga Delfi, i cili i kërkon ndihmë Filipit për
ndëshkimin e malësisë së Amfisas, pas ata kishin grabitur tempullin e Delfit. Kështu, çasti
i ëndërruar për të pushtuar Greqinë erdhi nga vetë grekët, ai mori të birin Aleksandrin
dhe u nis. Teba, mikja e tij ishte bërë me Athinën, të cilën e kishte ngritur në këmbë
Demosteni. Kështu filloi një luftë maqedono-greke, ku Sparta e Arkadhia qëndruan
asnjanëse.
Pasi pushtoi Amfisasin ai i propozoi Athinës dhe Tebës paqe, por ato nuk deshën. Atëherë
në frontin kundër tebanëve vendosi të birin Aleksandër, i cili kishte përballë çetën e
shenjtë tebane, të cilën e asgjesoi komplet dhe i shkoi në ndihmë të atit kundër Athinasve.
Athinasit morën arratinë së bashku me Demostenin, i cili me filipiket e tij i kishte çuar në
luftë.
Filipi ishte burrë i madh, ai nuk u tregua ashpër me të humburit, disa athinas të shquar i
uli për të ngrënë në tavolinë me të pas fitores dhe lëshoi robërit e luftës, por nuk u soll
kështu me tebanët, pasi ata e kishin ngrënë në besë se nga miq të tij ishin bërë armiq, duke
u bashkuar me Athinën.
Kështu ai pushtoi tërë botën greke, përveç Spartës. Tani e kishte të lehtë të përdorte grekët si të
donte për qëllimet e tij, duke i vrarë në sedër ai u kujtoi persët, armiqtë e tyre, por që në fakt ishin më tepër të Filipit, se sa të grekëve, të cilët putheshin e përqafoheshin me persët prapa krahëve të maqedonasve.
Megjithatë ai arriti t'i detyronte grekët që të merrnin pjesë në luftë kundër persëve dhe për
këtë në vitin 337 p.l.k. u mblodh Kuvendi i Korinthit, në të cilin ai u bë komandant i
ushtrisë greke. Kështu Filipi me luftë e me zgjuarsi arriti të vendosë nën sundimin e tij
botën greke që ishte e pasur dhe ta përdorë atë si mashë për qëllimet e veta.
Bashkimi që i bëri Filipi me forcë botës Greke, ishte në të mirën e Grekëve, të cilët për
shkak të xhelozisë e ambicies së tyre kishin pataksur botën e kohës, sepse i kishin larë në
gjak territoret greke, në luftë me njëri-tjetrin.
Ajo që ndërpreu fushatën e Filipit kundër persëve ishte rënia në dashuri me një grua tjetër
që quhej Kleopatra, e cila donte të bëhej mbretëreshë, ambicje që do t'i hante kokën asaj
dhe Filipit.
Dashnorja e re e Filipit pretendonte të mënjanonte mbretëreshën e Maqedonisë, Olimpian.
Në fakt ajo nuk i kishte bërë hesapet mirë pasi nuk kishte grua të matej me Olimpian,
madje dhe as edhe vetë Filipi nuk merrej dot me të. Ajo e akuzoi Olimpian se Aleksandrin
nuk e kishte me Amonin, por me një burrë tjetër të vdekshëm dhe se ia kishte dredhur
Filipit, por që në fakt nuk diskutohej që Aleksandri ishte i biri i Filipit, sepse Olimpia nuk
njihej si imorale.
Meqë Aleksandri s'ishte i Filipit dhe as i Zotit më të lartë, Amonit, ajo pretendonte të
lindte trashëgimtarin e fronit. Filipi aq sa i fortë ishte në fushën e betejës, aq i dobët bëhej
me gratë, sepse dashurohej marrëzisht prapa tyre, kështu ai ndau Olimpian dhe u martua
me Kleopatrën. Por gjatë dasmës ndodhi një incident pasi një i afërm i nuses së re, uroi që
së shpejti të lindë trashëgimtari i fronit. Atëherë Aleksandri, që ishte detyruar nga Filipi të
merrte pjesë në dasmë, përmbysi tavolinën e tha "Pse kopil jam unë!"
Filipi ngriti shpatën të qëllonte të birin, por rrëshqiti e ra. Pas kësaj Aleksandri iku te fisi
ilir i gjyshes në Lykesti për një vit dhe Olimpia në Epir te familja e saj. Filipi sulmoi
Lynkestet, për të marë me forcë të birin por s'i mundi dot dhe nuk arriti të marrë
Aleksandrin nga fisi i gjyshes, ku qe strehuar. Në betejën me Lynkestët, Filipi për pak
humbi jetën. Pas një viti ai kërkoi të pajtohej me Aleksandrin, por ky i fundit vuri kusht që
e ëma të kthehej në Maqedoni e të respektohej, kusht që Filipi e pranoi. Për të forcuar
miqësinë me fisin e Olimpias, ai i dha mbretërit të Epirit, vëllait të saj, të bijën për grua të
quajtur Kleopatra. Në dasmën e së bijës së tij Kleopatra me mbretin e Epirit, grekët, persët
dhe Olimpia ngritën një komplot. Ata nxitën një ushtar të tij, i cili e vrau Filipin me thikë
në zemër. Pas kësaj Olimpia vret nusen e re të Filipit së bashku me fëmijën e saj, dhe për
këtë krim Aleksandri e qortoi ashpër. Në fronin maqedonas hipën Aleksandri i Madh.
Filipi mbetet i famshëm në histori se e bëri Maqedoninë nga një mbretëri të vogël malësore
vasale të një fisi ilir të Lynkestëve, në një mbretëri të madhe, nga Danubi në Egje duke
pushtuar edhe Greqinë. Ai ngriti një ushtri moderne për kohën pa të cilën Aleksandri nuk
do të kishte pushtuar dot pjesën më të madhe të botës së atëhershme në një kohë rekord.
Filipi ka një pjesë të meritës në veprën që realizoi Aleksandri.

Aleksandri i Madh i Maqedonisë 356-323 p.l.k.

Aleksandri i Maqedonisë padyshim është burri dhe strategu ushtarak më i madh që ka njohur njerëzimi deri më sot. Sot për të fituar të drejtën e pasardhësit të tij, janë futur në garë shumë kombe, të cilat nuk kanë të bëjnë fare me Aleksandrin dhe Maqedoninë antike. Cila është e vërteta? Cilës etnie i përket ai?

Etniciteti i Aleksanrit të Madh të Maqedonisë
1 – Emri i vërtetë mbretëror i Aleksandrit të Maqedonisë është Mirjamun Aleksandër
(Alexander's royal name Meryamun Setepenra Alexandro) Këtë emër e ka vendosur në një
mbishkrim në Egjipt ku thuhet një citim dhe në fund vendoset emri i tij "Horus, the strong
ruler, he ëho seizes the lands of the foreigners, beloved of Amun and the chosen one of Ra–meryamun setepenra Aleksandros". Emri i Aleksandrit, Mir-jam-un do të thotë nga shqipja Mir-jam- un, jam mir unë. Pra, Aleksandri e ka emrin shqip të pastër.
2 – Babai i tij ishte Filipi II i Maqedonisë, i cili ishte gjysmë Maqedon dhe gjysëm nga fisi
ilir i Lynkestëve të cilët banonin rreth liqenit të Ohrit dhe kishin kryeqytet Manastirin e
sotëm.
3 – E ëma e tij ishte Mirtali ose Olimpia, princesha e Epirit, i cili në antikitet është quajtur
nga autorët antikë grekë si popull "barbar" që ka kuptimin jo-grek, pra që nuk ka të njëjtën
gjuhë dhe zakone me grekët dhe janë të shumtë autorët që i kanë quajtur me emrin
pellazg. Epiri historikisht është banuar ashtu siç banohet edhe sot në pjesën më të madhe
të tij nga rraca shqiptare.
4 – Në të gjitha të dhënat e autorëve antikë, Maqedonia asnjëherë s'është quajtur nga
grekët si greke, por si barbare, pra jogreke. Autori Pompe Trogu që ka shkruar një vepër të
plotë për Maqedoninë, e cila ka ardhur përmes Justinit, shprehet "Populli quhej pellazg,
kurse krahina Beotia". Straboni i quan me gjuhë dhe zakone të njëjta si maqedonasit dhe epirotët pellazgë. Maqedonasit janë quajtur si paion, por paionët ishin ilirë që tregon se edhe maqedonët ishin ilir. Maqedonasit kishin një gjuhë të tyre që ndryshonte nga gjuha greke. Ka fakte të forta që
ata flisnin me përkthyes dhe se Aleksandri, ushtrisë së vet i fliste maqedonisht dhe
grekëve, greqisht, të cilën nuk e zotëronte mirë. Kur ka fakte që maqedonasit flisnin një
gjuhë të ndryshme nga grekët atëherë si ishin grek kur nuk flisnin asnjë dialekt greke.
Nëse ishte grek pse duhet që Aleksandri të mësonte greqisht?
Që këtu del se Aleksandri ishte 100 përqind ilir. Them 100 përqind sepse nga e ëma ishte epirot nga
i ati 50 përqind ilir e 50 përqind maqedonas, por siç e pamë maqedonasit ishin pellazgo-ilirë, atëherë
në dejet e tij rridhte 100 përqind gjak pellazgo-ilir, pra shqiptar.
Historia duhet të thotë të vërtetën dhe t'u japë shqiptarëve meritat që ata kanë në lindjen dhe rritjen
e burrave të mëdhenj si Aleksandri. Grekët apo sllavët mund të pretendojnë Aleksandrin
vetëm nëse plotësojnë një kusht, nëse në dejet e tyre rrjedh gjak iliro-shqiptar. Kur të
vërtetojnë përqindjen e gjakut iliro-shqiptar në dejet e tyre, atëherë mund të pretendojnë
se në raport me përqindjen e gjakut shqiptar që kanë, është edhe përqindja që u përket
Aleksandri.

Kush është Aleksandri i Madh? Cila është jeta dhe vepra e tij?

Aleksandri lindi në një ditë vjeshte me stuhi në tetor të vitit 356 p.l.k. në pallatin mbretëror
të Maqedonisë, ndërsa sipas gojëdhënave të popullit shqiptar ka lindur në Emathia dhe
pasi u bë një vjeç, Mirtali e çon në Pela. Disa thonë se Emathia mund të jetë Mat i sotëm, por kjo mund të vërtetohet vetëm nga të dhënat arkeologjike në të ardhmen. Mirtali nëna e
tij një natë para martese thuhet se kishte parë në ëndërr se një rrufe shkrepi mbi trupin e
saj, ndërsa Filipi pa në ëndërr një natë pas martese sikur vulosi me unazën e tij me kokë
luani trupin e Olimpias. Pra, nga ëndrrat që panë të dy prindërti e tij, ishte shkruar se do
lindte një njeri i madh.

Profecia e Biblës për Aleksandrin

Po të shikosh me vëmendje Biblën te profecia e Danielit, lajmërohet që në shek. e 7 p.l.k. lindja e Aleksandrit. Kështu te profecia e Danielit te "Vegimi i dashit dhe Cjapit" thuhet: "Pashë një dash që godiste kundrejt perëndimit, drejt veriut dhe drejt jugut. Asnjë kafshë nuk
mund t'i rezistonte, askush nuk mund të çlirohej nga pushteti i tij, kështu ai bëri atë që deshi, dhe u
bë i madh ndërsa kisha parasysh këtë, ja ku po vinte nga perëndimi njëcjap që përshkonte tërë
sipërfaqen e dheut pa prekur tokën. Cjapi kishte një bri të madh midis syve të vet. E pashë që i
afrohet, dhe të zëmrohet kundër tij pastaj i ra me bri dashit dhe copëtoi dy brirët e tij ndërsa dashi
nuk kishte fuqi për t'i rezistuar kështu e hodhi për tokë dhe askush nuk mund ta çliroi dashin nga
pushteti i tij. Cjapi u bë shumë i madh, por kur u bë i fuqishëm biriri i tij i madh u thye, në vend të
tij dolën katër brirë të mëdhenj që drejtoheshin në të katër erat e qiellit".
Po te Danieli shpjegohet "Dashi me dy brirë që ti ke parë, përfaqëson mbretin e Medisë dhe Persisë. Cjapi leshtor është mbreti i parë i Javanit dhe briri i madh që ishte mes
syve të tij, është mbreti i parë. Briri i thyer dhe katër brirët që dolën në vend të tij janë
katër mbretërit që do të dalin nga ky komb, por jo me të njëjtën fuqi të tij" Dashi ishte
mbreti i Medisë e Persisë, të cilët në shekullin e 6 e 5 p.l.k. arritën të vendosin nën
vasalitetin e tyre Maqedoninë e Thrakën, por duhet theksuar veç Greqisë.
Ndërsa cjapi me një brir është Aleksandri i Madh, i cili mundi mbretin e Persisë, Darin III
që na paraqitet me simbolin e dashit. Ky cjap pushtoi Persinë e territore të tjera shumë
shpejt, përreth 10 vjet, ashtu siç thuhet aty ku cjapi "përshkonte dheun pa prekur Tokën",
ashtu si e realizoi Aleksandri.
Briri i thyer në katër pjesë në drejtimet e erës ishte ndarja e mbretërisë së Aleksandrit nga
gjeneralët e tij të një kombësie me të ashtu siç u nda në të vërtetë ndërmjet gjeneralëve të tij
Ptolemeut, Lisimakut, Antipatrit, dhe Selekut.
Danieli e jep të njëjtën profeci te "Konflikte të ashpra deri në kohën e mbarimit" ku thotë
"Atëherë do të dalë një mbret i fuqishëm që do të sundojë mbi një perandori të madhe dhe do të bëjë çfarë të dojë. Por kur të jetë formuar mbretëria e tij do të coptohet e do të ndahet në drejtim të katër erërave të qiellit, por jo midis trashëgimtarëve të tij dhe as me po atë forcë me të cilën ai mbretëonte, sepse mbretëria e tij do të çrrënjoset do t'u kalojë të tjerëve dhe jo trashëgimtarëve" Mbretëria e tij u ndaj midis katër gjeneralëve, por të së njëjtës kombësi me të, dhe jo midis trashëgimtarëve të tij, ashtu si ndodhi në realitet, sepse djemtë e tij nuk trashëguan asgjë. Dhe sa për sqarim me emrin Jovan, Zoti në Bibël ka quajtur nipin e Nohut të birit të Jafetit që mitologjia thotë se pellazgët e mbajnë si gjyshin e tyre. Duke qenë se Aleksandrin në Bibël e quan bir të Jovanit, atëherë me këtë emër kuptohet popullsia
pellazge e Maqedonisë e rrethinat gjë që vërteton se kjo popullsi është aq e vjetër, sa thonë
dhe grekët e lashtë, të cilët thonë se me parë ka dalë pellazgu në tokë, se sa hëna. Pra, dhe
para Zotit, Aleksandri s'ka të bëjë me kombësi tjetër, veç asaj më të vjetër evropiane që është quajtur pellazge që nuk është e ardhur por vendase.

(Për më tepër, në këtë adresë...)

http://www.scribd.com/doc/31988314/Albanet-me-fame-mijevjecare-Kocaqi-Elena-2006