Injoranca, Kulmi i Lumturise.

Ne kohen e Enverit, te gjithe e kishin nje arsye te zgjoheshin ne mengjes e te ngriheshin nga krevati. Ai i dha nje arsye per te jetuar duke i frymezuar me "idealet boshe te Partise". Njerzit vertet ishin injorante dhe te paditur po te gjithe ishin te lumtur.

Ndersa tani, kemi shume me teper njohuri per boten, shofim se cfare kane te tjeret e cvfare na mungon ne. Lodhemi cdo dite te arrime te paharritshmen. perpiqemi me kot te jetojme boten e televizorit. E jemi gjithmone e me pak te kenaqur nga jeta.

E cfare rendesie ka qe je i paditur kur ne vetvete je i lumtur? A nuk ehste qellimi perfundimtar i njeriut te jete i lumtur?

Sipas jush a e sjell dituria pakenaqesine, dhe a eshte me mire te jesh i paditur dhe i lumtur?

Injoranca eshte lumturi vetem per ato lloj gjerash qe po ti dinim do na shqetesonin .Ndoshta ne kete pik eshte me mire te rrim !#*! .

Kur kthehem pas ne kohe dhe analizoj argumentet qe me kane dhuruar lumturi, arrij ne perfundimin sesa me femijenor, me i pafajshem dhe i padjallezuar te jesh, aq me i lumtur ndjehesh.

Por kjo nuk do te thote kurrsesi se te qenit i pjekur, i rritur, i rrahur me jeten, nuk mund te te dhuroje lumturi. Mendoj qe ndryshon thjesht forma. Eshte kenaqesi e madhe nje arritje ne karriere, ne plan i finalizuar mire, nje ide e cmendur, mund te lumturohesh kur takon nje mik qe prej kohesh nuk e ke pare, kur behesh prind e femija yt nis e belbezon. Mund te lumtohesh duke ndjekur komunikimin midis 2 zogjve qe cicerojne mbi peme etj etj.

Ka gjithmone hapesire per pak lumturi, mjafton te kesh vend per te.