Tregime Te ndryshme!

Te Dua.......
Jo, kjo nuk është edhe një letër e dashurisë të cilën nuk do ta dërgoj kurrë...

Ky është një tekst i thjeshtë, të cilin shpresoj që kurrë nuk do ta lexosh, pasi që frikësohem nga përgjigjja.

Nuk mundem asgjë të bëj, dhe që ajo gjë të mos më përkujtojë ty. Mezi marr frymë. Këta lot që më vijnë çdo ditë thjesht më janë të tepërt. Vetë të menduarit për ty ndonjëherë më bën të qaj. Pasi që... edhe pse jemi miq më të mirë, unë të dua.

Secila lëvizje jotja, secila imtësi, të gjitha, ama bash të gjitha më bëjnë përshtypje. Ndonjëherë dëshiroj që kurrë mos të kisha takuar, pasi që jam duke u bërë e varur në ty. Nuk mundem pa ty.

Nuk e di se çka të bëj. Për herë të parë kur të kam parë e kam ditur se ti je ai i vërteti. Dhe kështu është qe një kohë, një kohë shumë të gjatë. Dëshiroj të të preki. Të përqafoj. Të puth. Të të them... se të dua.

Pa u frikësuar se çka do të marr si përgjigje për këto kërkesa të mia. Ndonjëherë natën mbes e zgjuar. Mendoj për ty. Çka dhe si do të ishte po të ishim së bashku. Madje edhe në një moment të vogël, gati sa të pavërejtshëm, të ndjej përskaj vetes.

E ndjej lumturinë e papërshkruar. Dhe kjo është e vetmja që më ndihmon që të përmbahem. Ditë. Muaj. Dhe madje edhe më shumë se një vit. Para së gjithash të tëra që i bëjë më kujtojnë ty. Thjesht je gjithmonë aty.

Dhe unë fatkeqësisht nuk mund të them se çka ndjej. Pasi që, edhe pse më do, e di këtë, e tëra kjo është në mënyrë të gabuar. Në sytë e tu unë gjithmonë do të mbetem vetëm mikja jote. E cila do të jetë gjithmonë përkrah teje. Të cilës do të duhet t’i thuash dhe t’i tregosh të gjitha.

E cila do të ndihmojnë kur të nevojitet ndihma. Kurdo. Dhe për të cilën nuk do ta dish se të do. Se të do më shumë se vetveten, më shumë se çdokush tjetër, së tepërmi...

Nje dite nje vajze 11vjecare e pyet babain e saj: Cfare do me blesh per 15vjetorin tim te lindjes? Babai u pergjigj: Ka shum kohe deri atehere bija ime... Kur vajza mbushi 14vite, filloi te paraqiste probleme me shendetin dhe u shtrua ne spital.Doktoret i thane te atit se vajza kishte nje zemer te dobet, dhe mundesit per te shpetuar ishin te pakta. Vajza e shtrire ne shtratin e spitalitpyet? Babi te thane se do vdisja? Babai i perlotur duke dal nga dhoma i pergjigjet: Jo, ti do jetosh...Si mund te jesh i sigurt? Thjesht e di... Ajo i mbushi te 15tat kur po dilte nga spitali dhe po drejtohej perne shtepi. Atje prane shtratit te saj, ajo gjeti nje leter ku shkruhej: E dashura ime bije, ne je duke e lexuar kete leter, do te thote se cdo gje shkoi mire ashtu sic te thashe. Nje dite ti me pyete se cdo tedhuroja per 15vjetorin e ditlindjes tende. Nuk e di per ate kohe por tani dhurata ime per ty eshte ZEMRA IME

Të kujtoj me mall


Nuk po të shkruaj për të të thënë se të dua shumë, jo as për të të thënë se për ty po derdh lot në këto momente. Ajo që sot më shtyn të shkruaj është malli që kam për ty, vërtet në këto momente po ndjej mall... Mallin e respektoj, respekti për ty është e vetmja që më ka mbetur brenda meje dhe nuk po dua ta zhduk, dhe malli në këto momente nuk po më lë vërtetë të qetë.
Sot më erdhën në mendje kujtimet dhe ëndrrat që thellë i kam varrosur në shpirt, ato miliona ëndrrat që vërtet kanë kohë që kanë filluar të treten, por sot vetëm malli po më shtyn të të shkruaj, më bën që “të takoj” edhe një herë si një mikeshë të vjetër që kurrë nuk arrita t’ia hap vërtet zemrën, e vetmja ndjenjë që vërtet për ty nuk e kam shuar është respekti, po sot...
Kjo ndjenja po më çon në mallin që kam për ty, malli që kam për të parë dhe të të shtrëngoj një herë fort pas vetes, dhe të ulem me ty në një vend... për të kaluar disa çaste të bukura bashkë, thjesht si miq të vjetër.
Dhe ndërsa u ktheva me fytyrë nga muri më dolën dy pika loti nga sytë e mi, nuk e kuptova përse po qaja, po vetëm kur lotët më pikuan kuptova se ishin duke bërë rrugën e tyre që kishin kohë pa e bërë. Pra vetëm ajo ndjenjë e mallit më bëri të shpalos edhe një herë tërë kohën, eja dhe më përqafo të të jap lumturi, o zemër, do ishim një trup që rrezohej nga dielli e ndriçohej nga hëna.
Shikoheshim por nuk shiheshim, verbimi bie si një hije e zezë - trishtim, zemra ndjen puthjen e zjarrtë që valonte në ëndrrën e majit, ajo ëndërr më bëri që të jetoj me ty aty ku askush nuk dinte ku jemi, do ta ndjeja kraharorin tënd aty kur mund të shikoja jetën në sytë e tu, përse shkove me ëndrrën, mbeta me kujtimin e zemra më thotë “se të dua”.
Duhet dikur ta kuptojmë se kemi lindur për njëri-tjetrin, kujtoj zërin tënd, ndjej atë ngrohtësi, nuk e di a të pëlqen kjo që unë mendoj apo jo. Po këtë unë e dëshiroj tani...
Dreni nga Prishtina

Të lutem kthehu
Jam ulur këtu në shtratin tim, i lodhur, i trishtuar, i zhgënjyer nga jeta, e po shkruaj me forcën e lapsit, zhurma e të cilit kur prek fletoren e bardhë për ta njollosur më dhemb në vesh, dhe në shpirt. Dhoma ku gjendem është e errët, depërton vetëm pak dritë nga dritarja e mbyllur me perden e zezë, ngrihem ta hap dritaren, që të mos dëgjohej zhurma e lapsit.
Uaa paska ardhur vjeshta, gjethet shushurisin të rëna në tokë, paskan marrë ngjyrë tjetër, diellin e paskan mbuluar retë. Panoramë trishtimi edhe jashtë. Unë kthehem te shtrati im. Çfarë të them? Çfarë të mos them? Çfarë të shkruaj? Çfarë të mos shkruaj?...
Jam në dilemë! Kohëve të fundit më duket se dilema: “Të jesh apo të mos jesh?!” që e kishim parashtruar nuk ka më rëndësi të madhe! Dilema e vërtetë në këtë jetë është: “Të duash apo të mos duash?!” Shportën që kam afër meje, është e mbushur me letra, sepse asnjëra s’më pëlqen që e shkruaj, nuk di çfarë të them ty... ty për të cilin jeta ime po shuhet, e shoh e ndjej më ka mbetur edhe pak kohë.
Sytë po më mbyllen, më dridhet zemra sepse fillova të kem pak frikë. Jeta ime po perëndon për të mos aguar më kurrë! E ty nuk di çfarë të shkruaj, më ra lapsi nga dora, duhet ta arrij ta kap prapë, më shpejt, më shpejt. Tash dua ta ndjej edhe një herë zhurmën e lapsit tek prek fletoren e bardhë për ta njollosur, më duhet patjetër të them së paku një fjalë, atë që ta kam thënë çdo herë, atë fjalë që shumë si ti e thonë pa u menduar, pa i dhënë kuptim, që shumicës i del nga goja shumë lehtë...
Po vdes edhe nuk arrij ta kap lapsin, e ndjej shpirti po më lëshon. Por nuk dua të dorëzohem, e kapa lapsin, më dridhet dora, më dhemb shpirti, më djeg zemra, sytë i kam të mbyllur nuk shoh, nuk arrij t’i hap, duhet të shkruaj shkronjën e parë “T” arrita ta shkruajë, e dyta “Ë” u mbusha frymë sepse s’kam forcë, shkronjën “D” e pastaj shkronjën “U”.
Më ra lapsi e kapa dhe u mbusha frymë fort, vura dorën në zemer të ta mbaj se po më lëshonte! Edhe e shkruajta edhe shkronjën e fundit shkronjën “A”. Por... në fund e pashë që nuk vdiqa, por ky ishte vetëm një sulm i radhës i shkaktuar nga vuajtjet që m’i solle ti, dhe këto sulme janë gjithnjë e më të shpeshta që kur ike ti. Të lutem kthehu, ma kthe jetën, ma kthe lumturinë, të lutem.
Tani nga Prizreni

Të pres deri në fund të jetës
Përsëri në këtë natë ndjehem e vetmuar, dikush ma zë frymën. Qielli ka ngjyrën e fjalëve boshe. Lotët më pikonin pareshtur, zemra kërkonte dashurinë e humbur, kërkonte realitet me vështirësi dhe mospërfillje, por së paku le të jetë realitet. Fillova t’i numëroj yjet që rrinin në brendi të qiellit, por ngadalë ata filluan të zhduken.
Tik-taku i orës ishte instrument i vetëm në veshët e mi, por dhe ajo nuk më tregonte të vërtetën. Kishte filluar të agonte mëngjesi. Dora ime zgjatej si lypëse sa herë që të takoja, e ti nuk ofrove mëshirë për mua. Të desha aq shumë, jeta ime ishe ti. Të prita ditë të tëra se mos vallë do të ktheheshe përsëri tek unë.
I numërova muajt,vitet... por ti as që mendoje në rikthim. Të ëndërroj çdo natë, vetëm ëndrra është vendtakimi për ne të dy, e ëndrra këtë natë u zhduk. Të dua…më beso. Unë s’mundem pa ty. Vallë, është kaq e rëndë të më falësh dashuri? S’të kërkoj asgjë më shumë. Dua të jemi bashkë ashtu siç ishim dikur, të ndjej përqafimin tënd, puthjen tënde... I dua ato duar që shtrëngonin fort duart e mia që dridheshin sa herë që isha me ty. Dua zemrën tënde, më mungon, pa ty jam asgjë.
Emrin tënd po e përmend por s’po mund ta thërras. Je aq larg, nuk mund të të harrojë kurrë. Të lutem kthehu, kthehu edhe në qoftë se ajo ditë do të jetë pas shumë vitesh, kthehu edhe sikur të jetë shumë vonë. Unë do të pres deri në fund të jetës. Sepse vetëm me ty mund ta jetoj këtë jetë dhe të ndihem e gjallë. Mos harro të lutem çastet që i kaluam së bashku, a të kujtohet sa të lumtur ishim, a të kujtohet sa e donim jetën, a të kujtohet sa shumë qeshnim. E tash... vetëm vuajtje e mjerim. Për hir të kohës së shkuar, për hir të dashurisë që ndjenim ndaj njëri-tjetrit, të lutem kthehu. Kthehu e ma kthe jetën e gëzimin.
Arlinda nga Ferizaj

Mendo dy here

Në një natë, na ishte një grua e cila iu desh që të priste për disa orë para se ta arrinte fluturimin e saj të rradhës. Përderisa ajo priste ajo e bleu një libër dhe një pako me biskota që ta kaloj më shpejt kohën. Ajo shikoi që të ulej diku dhe filloi të priste.

Ajo u thellua shumë në leximin e librit të saj dhe papritmas takoi një njeri i cili ishte ulur afër saj dhe i cili e lëvizte dorën e tij pa asnjë mëndyshje, duke xjerrur nga pakoja biskuitet të cilat ishin mu në mes të dyve. Ai filloi ti shijonte një nga një.

Për të mos filluar të bëjë ndonjë rëmujë ajo vendosi që ta injorojë veprimin e tij. Gruaja, u ndje e shqetësuar, hante biskota dhe shikonte orën, përderisa i riu i paturpshëm dhe hajdut i biskotave gjithashtu i ngrënte ato. Gruaja filloi vërtetë të zemërohet në këtë moment dhe mendoi “ Po të mos isha aq e mirë dhe një person i edukuar, këtij njeriu deri tani do tia bëjë syrin zi për veprimin e tij.”

Secilën herë që ajo hante një biskotë, ai e kishte një gjithashtu. Dialogu ndërmjet syve të tyre vazhdoi derisa mbeti vetëm një biskotë, ajo pyeste veten se çka do të bënte ai tani. Me butësi dhe me një buzëqeshje të nervozuar, njeriu e rrëmbeu biskotën e fundit dhe e ndau në dysh. Ai i ofrojë një pjesë asaj dhe tjetrën pjesë e mori për vete.

Me shpejtësi e mori biskotën dhe mendoi, “ Sa njeri i pafytyrë! Sa i pa edukuar!” Ajo kurr nuk ka takuar dikë kaq të ri dhe papritmas ndëgjoi lajmërimin për fluturimin e saj. Ajo rrëmbeu cantat e saj dhe shkoi drejtë portës hyrëse duke refuzuar që të shikoj prapa në vendin ku qëndronte njeriu hajdut dhe i paturpshëm.

Pasi aeroplani u nis dhe ajo u akomodua në ulësen e saj, ajo shikoi për librin e saj që ishte afër së përfunduari nga të lexuarit. Përderisa shikoi në çantën e saj, ajo u befasuar totalisht duke parë se pakoja e biskotës së saj ishte aty dhe e paprekur. ” Nëse biskotat e mia janë këtu”, mendoi në ndjesi tmerruese, “ato tjera ishin të atij dhe ai u mundua që ti ndaj ato me mua.” Shumë vonë tani për t’i kërkuar falje njeriut, ajo u ndje shumë e dëshpëruar dhe ndjeu keqardhje, dhe se ajo ishte e paturp, e pa edukuar dhe hajdute, dhe jo ai.

“Sa herë në jetët tona, kemi kuptuar me siguri se diçka po ndoh ashtu se si ne mendojmë se është e sigurt, dhe vetëm për të zbuluar më vonë se nuk ishte e vërtetë? Sa herë mungesa e besimit tonë na bën që ti gjykojmë njerëzit padrejtësisht me kryelartësi nga idetë tona, zakonisht shumë largë nga realiteti.”

Transmetohet nga Abdullah Ibn Abasi r.a. (radi Allahu anhu) se I Dërguari I Allahut (Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) tha:

Mos u bëni ziliqar ndaj njëri tjetrit, mos i ngritni çmimet artificialisht kundrejt njëri tjetrit, mos e urreni njëri tjetrin, mos iu shmangni njëri tjetrit; dhe mos luftoni njëri tjetrin me çmime të ulëta në transaksionet e biznesit; dhe bëhuni sikur vëllezër mes veti dhe shërbëtor të Allahut. Muslimani është vëlla i Muslimanit. Ai as nuk e shtyp atë e as nuk e turpëron dhe as që shikon poshtë ndaj tij. Devocioni është këtu- duke vendosur gishtin e tij tri herë drejt krahërorit të tij. Është mëkat për Muslimanin që ta mbajë vëllaun e tij në mospërfillje. Të gjitha veprime të një muslimani janë të padhunshme për Muslimanin tjetër: gjaku i tij, pasuria e tij dhe nderi i tij.

Shoku i vërtetë

Na ishin një herë nja dy shokë. Njëri ishte i ngathët, i drejtë dhe i qetë, kurse tjetri shumë i shkathtë, i zgjuar dhe i lëvizshëm. Një ditë ky i shkathëti shkon te shoku i vet dhe i thotë se ka probleme në punë dhe lyp prej tij para. Shoku i sinqertë nuk ia prish dëshirën dhe pa një pa dy ia jep të gjitha paratë që kishte. Ky i merr paratë dhe e rregullon situatën e vet. Pas një kohe, i shkathëti vjen sërish te shoku i vet dhe i thotë që të hiqte dorë nga vajza me të cilën ai ishte i fejuar dhe priste martesën, duke i thënë se ky e donte shumë këtë vajzë, pra të fejuarën e shokut të vet. Shoku u habit tej mase. Nuk dinte çfarë t’i thoshte. Mirëpo, midis tyre ekzistonte një dashuri aq e madhe dhe e fuqishme, saqë nuk mund t’i thoshte shokut “Jo”. Si pasojë ky heq dorë nga e fejuara.

Me kalimin e kohës, këtij të ngathëtit nuk i shkojnë punët mbarë dhe përnjëherë i vjen ndërmend shoku i vet. Shkon te vendi i punës së shokut duke menduar se do t’i ndihmonte pasi që edhe ky i kishte ndihmuar atij kur ai kishte qenë ngushtë. Kërkon prej tij që t’i gjente vend pune në punëtorinë e vet, mirëpo ai nuk i gjeti dot. Kthehet prapë i mbushur plot dëshpërim e pendesë. Mirëpo, prapë, nuk mund të zemërohej me shokun që kishte.

Një ditë, duke ecur rrugës, atij i afrohet një plak i sëmurë. I thotë djaloshit se ishte i varfër dhe se nuk mund t’i blinte ilaçet. Djaloshit i dhimbet fort plaku, shkon ia blen ilaçet, e çon në shtëpinë e vet, e shtrinë në shtrat për t’u qetësuar dhe vazhdojnë të bisedojnë për një kohë… Pas disa ditësh djaloshi merr vesh se plaku kishte ndërruar jetë… Plaku kishte qenë shumë i pasur dhe gjithë mallin e tij ia kishte lënë trashëgim djaloshit të ngathët.

Ky i ngathëti, me pasurinë që i kishte lënë plaku, dhe paksa me zemër të thyer ndaj shokut të vet, shkon dhe blenë një shtëpi karshi punëtorisë së tij… Një ditë, vjen një lypëse plakë dhe i troket derës së djaloshit. Plaka i thotë se është shumë e uritur dhe kërkon prej djaloshit t’i jepte diçka për të ngrënë. Djaloshi, pa menduar fare, e merr plakën brenda dhe ia ngop barkun me ushqim të ngrohtë. Ky dëgjon prej saj se ajo ishte e vetme, ndaj i thotë se edhe ky ishte i vetmuar fare. I thotë plakës që nëse ajo donte, mund të rrinte bashkë me të, t’i bënte punët e shtëpisë dhe të përgatiste ushqimin… Gruaja plakë, pa menduar fare, e pranon menjëherë propozimin e djaloshit.

Pas një kohe, plaka i drejtohet djaloshit të ngathët duke i thënë se duhej të gjente një vajzë të përshtatshme dhe të martohej me të. Djaloshi i thotë se nuk dinte si ta gjente dhe nuk dinte a kishte dot ndonjë të tillë. Plaka i thotë se ajo e njihte një dhe se nëse ky donte mund ta takonte me të… Dhe pas shumë takimesh me vajzën, këta dy të rinjtë vendosin të martohen. I përgatisin dhe i shpërndajnë ftesat për dasmë… Djaloshi edhe pse me zemër të thyer, përsëri nuk kishte mund ta harronte shokun e vet të ngushtë. Andaj edhe atij i dërgon një ftesë.

Dhe ja, dita e dasmës erdhi… Në sallonin e mbushur plot mysafirë, djaloshi e merr mikrofonin dhe fillon t’u tregojë mysafirëve krejt atë çfarë i kishte ndodhur në jetë: “Dikur kam pasur një shok të cilin e doja shumë fort. Një ditë, kur s’i shkonte mbarë, erdhi dhe më kërkoi para borxh. Ia dhashë të gjitha që kisha. Një herë tjetër më tha se e pëlqente shumë të fejuarën time dhe kërkoi prej meje të hiqja dorë prej saj. Me zemër të thyer e të përgjakur, e braktisa edhe të fejuarën… Thjesht nga arsyeja se ne ishim shokë të vërtetë. Nuk kisha dëshirë t’ia prishja qejfin shokut… Kur më vonë mua s’më shkonte mbarë, shkova te punëtoria e tij dhe e luta të më gjente punë. Mirëpo ai nuk më dha punë. U dëshpërova shumë. Mirëpo, prapëseprapë, nuk jam i zemëruar me shokun tim. Sepse ne ishim shokë të vërtetë.”

Me të dëgjuar këto fjalë, shoku i shkathtë nuk duron dot dhe e merr mikrofonin në dorë dhe fillon edhe ky të flasë: “Edhe unë dikur kam pasur një shok të vërtetë që e doja fort. Kur nuk më shkoi mbarë, kërkova prej tij para. Ai m’i dha të gjitha paratë që kishte… Më vonë ia kërkova të fejuarën. I dëshpëruar dhe i brengosur, ai e braktisi edhe të fejuarën. Mirëpo, arsyeja pse kërkova të ndahej nga e fejuara ishte se ajo vajzë nuk meritonte të bëhej grua e tij. Meqë shoku im ishte i ngathët dhe s’e kuptonte dot këtë, unë vetëm në këtë mënyrë mund ta shpëtoja… Kur ishte ai në zor, erdhi tek unë dhe kërkoi ta punësoja, mirëpo unë nuk mund ta shihja shokun tim më të ngushtë të punonte nën komandën time. Për këtë arsye dhe nuk i gjeta punë… Plakun që ai e takoi në rrugë, ishte babai im. Ai ishte pranë vdekjes. Atë unë e dërgova te shoku im dhe unë i thash atij që gjithë pasurinë t’ia linte trashëgimi atij… Gruaja plakë që erdhi të lypte te porta e tij ishte nëna ime. Unë e dërgova atë te shoku që ai të jetonte më mirë e më lehtë… Kurse gruaja me të cilën ai sot po martohet, është motra ime më e vogël. Unë e binda atë që të martohej me shokun tim…

Në kohët e lashta, një nga perandorët kinezë, urdhëroi që në rrugën kryesore ku kalonin njerëzit dhe karvanët, të vihej një shkëmb i madh, dhe ashtu u bë. Shkëmbi, pothuaj e bllokoi të gjithë rrugën. Nga ana tjetër, perandori urdhëroi njërin nga rojat e tij, që të fshihet pas një peme dhe të vështrojë reagimet e njerëzve.
Kaloi personi i parë, i cili ishte një nga tregtarët dhe zengjinët më të mëdhenj në vend. Ai i hodhi një vështrim plot mllef e neveri shkëmbit dhe tha:”Kush është ai horr që e ka sjellë këtë shkëmb këtu në mes të rrugës?! Është prishur mileti fare!” pa e ditur se ishte pikërisht perandori i vendit. Mandej, u soll rreth shkëmbit dhe mezi gjeti një hapësirë për të kaluar. Teksa kalonte me vështirësi, tha:”Mjerë ai që e ka vënë ç’ka për të hequr! Këtë çështje do e çoj gjer tek organet më të larta të perandorisë! Nuk mbaron me kaq kjo punë!”
Personi i dytë që erdhi, ishte një burrë që punonte në ndërtim. Edhe ai u mbush gjithë neveri kur e pa shkëmbin në mes të rrugës, por zëri apelues i tij ishte disi më i ulët se i tregtarit. S’kishte si të ishte ndryshe, ai nuk i përkiste të njëjtës shtresë.
Më pas, vijnë tre të rinj plot energji, të cilët ishin në kërkim të identitetit të tyre dhe një qëllimi në jetë. Ata qëndruan pranë shkëmbit dhe filluan të ironizojnë personat që e kishin sjellë atë shkëmb dhe e kishin vënë në mes të rrugës. Jo vetëm kaq, por vajtuan dhe gjendjen e mjerë ku ishte zhytur vendi. “Ai që e ka bërë këtë akt të shëmtuar, duhet të jetë ndonjë horr, idiot dhe injorant! Mjerë ne dhe mjerë vendi nga njerëz të tillë!” thanë djemtë, pastaj u larguan për në shtëpitë e tyre.
Kaluan dy ditë dhe shkëmbi qëndronte në të njëjtin vend. Derisa erdhi një bujk i thjeshtë, nga shtresa e varfër e perandorisë. Me ta vënë re shkëmbin, pa folur fare ai përveshi mëngët dhe ia nisi punës për të bërë diçka. Duke parë se ishte i pafuqishëm vetëm për ta lëvizur shkëmbin, u kërkoi ndihmë dhe kalimtarëve të tjerë, duke i motivuar se vetëm kështu mund të lirohej rruga dhe se ankesat dhe sharjet s’kishin asnjë dobi. Pasi u mblodhën disa burra, arritën ta largojnë shkëmbin nga rruga. Teksa kthehej për të marrë torbën e tij të cilën e kishte vënë mënjanë, bujkut i zunë sytë një sënduk të vogël, i cili kishte qenë poshtë shkëmbit. E hapi dhe pa që brenda tij gjendej një pllakë floriri dhe një letër, e cila mbante emrin e perandorit të Kinës dhe ku shkruhej:”Nga perandori, drejtuar atij që do të heqë këtë shkëmb nga rruga. Ky është shpërblim për individin pozitiv dhe iniciator për zgjidhjen e problemeve, në vend të ankesave të padobishme.”
Vëlla dhe motër:
Hidh sytë përreth dhe shih sa probleme presin një zgjidhje nga ana jote! Shumë prej tyre janë lehtësisht të zgjidhshme. Thjesht duhet bërë diçka në vend të ankesave, fajësimeve dhe kritikave që adresohen lart e poshtë!

mjaft bukur

Gruaja mbrrinte gjithmonë zbathur në takim. Burri qëndronte gjithmonë me kurriz, veshur me të njëjtën xhaketë të kadifenjtë. Ajo qëndronte disa çaste përpara tij, ndërsa ai kthehej ngadalë dhe i hidhte një nga ato vështrimet që vetëm ai dinte t’i dhuronte. Asaj i drithërohej çdo skutë e shpirtit dhe ndjente të kishte shume dritë përreth… por seç kishte një ndjenjë ankthi se mos ai ulte sytë dhe shikonte këmbët e saj, të zbathura.

Shqetësimi i saj ishte i pavend. Burri asnjëherë nuk i ulte sytë. Ai e shihte gruan drejt e në sy, me veshtrimin e ngrohtë, të papërsëritshëm… pa thënë asnjë fjalë…

Për çdo natë, ata të dy takoheshin në ëndër…

Çdo natë, me shputat e buta që nuk i vriteshin prej guriçkave, ajo endej rrugicave të shkreta me ecje somnaumbulje, për në takimin e saj, të dashurisë.

Për çdo natë, takimi ishte i parë…

Nuk mbathte këpucë. Kujtohej për to, vetem kur mbrrinte përpara tij, e frigohej si fëmijë se mos ai e vinte re këtë gjë.

Ajo ishte e aftë të ecte mbi parmakun e ballkonit të një ndërtese të lartë, shumë të lartë, dhe asnjëherë të mos rrezohej. Dinte ku të shkelte, pa u lënduar. Dukej se një forcë misterioze e drejtonte atë, në një jetë tjetër, paralel dhe krejt ndryshe, nga ajo që jetonte kur qe zgjuar.

Mëngjeseve, ajo niste përhumbur, rrugëtimin e saj, të përditshëm, nëpër botën me ngjyra të kursyera, në të cilën jetonte, jo per zgjedhje te saj. Mëngjeseve i mbathte këpucët. Këpucët e saj, të ngrëna, të përbaltura, me baltën e tharë, të ditës së mëparshme. I mbathte pa i pastruar më parë. I dukeshin të lodhura këpucët e saj. Në të vërtetë këpucët ishin paksa të vjetra por asaj i dukeshin më shumë të lodhura… të lodhura e të rraskapitura së renduri pas ëndrave të ditëve me diell që asnjëherë nuk mundi t’i prekë.

E kërkonte kudo njeriun misterioz, edhe pse nuk e dinte se në ç’cep të planetit jetonte, ( nëse ai ekzistonte… padyshim që po, ndryshe nuk kishte si shpjegohej gjithë ajo dritë ). Ajo nuk e dinte përse ai i vinte për natë, në të njëjtën ëndër… Shpesh pyeste veten nëse drithërohej edhe ai kur e shihte të mbrrinte…

Të gjitha këto i mendonte gjatë ditës. Ditëve, ajo nuk kishte shumë për të bërë, përveçse të pëshpëriste lutjen e saj, të përhershme, që muzgu të binte shpejt. Nuk trishtohej për këtë… netëve kishte gjithçka… Netët, në të kundërt nga ditët, po tregoheshin ekstremisht bujare me të..

Në mbrëmje, përpara se të binte për të fjetur, ( përpara se te binte në ëndër ), rregullohej për një kohë të gjatë para pasqyrës, duke lëvizur kujdesshëm krehërin e vjetër mbi flokë, pastaj, mjaftonte të mbështeste pakëz kokën në jastëk e të mbyllte sytë… dhe kishte gjithë botën.

Deri atë natë, kur nuk mundi më të bjerë në gjumë…

Ajo mbyllte syte me forcë, por gjumi nuk donte të vinte. Zemra filloi t’i rrahë e shqetesuar… Ajo asnjëherë nuk kishte munguar në takim. Ai do shqetësohej. Mund të mendonte se ajo nuk e donte më. U përpëlit për një kohë të gjatë në shtrat, pastaj u ngrit, ndezi dritën, hodhi një triko krahëve dhe, duke u dridhur nga të ftohtët, doli të blejë ca kokrra valium në farmacinë më të afërt. Nuk donte kurrsesi të vonohej në takim. Ai po e priste.

U kthye nga farmacia dhe u rregullua sërish para pasqyrës. Edhe një herë, filloi të shpërndante nëpër fytyrë kremin e saj, të natës. Edhe një herë, limoi me krehër ondet e gështenjta… Ndëroi këmishën e natës dhe veshi më të mirën që kishte.

Ngutej. Buzëqeshja e tij, qiellore, po e priste ta ngrohte.

Ajo i piu të gjitha kokrrat e valiumit… dhe gjumi, ashtu siç shpresonte, nuk vonoi ta nanuriste.

Në takim mbrriti duke iu marrë fyrma.

Ai qëndronte me kurriz, si gjithmonë, veshur me të njëjtën xheketë të kadifenjtë. U kthye nga ajo, me të njëjtin vështrim qiellor, dhe e morri në krahë. Ai asnjëherë nuk kishte guxuar kaq shumë, ai asnjëherë nuk e kishte marrë në krahë… dhe çuditërisht, për të parën herë, ajo nuk u frigua se ai do t’i shikonte këmbët e zbathura…

Mëngjesi trokiti ngadalë… ndërsa ajo… nuk u zgjua të mbathte këpucët e saj, të lodhura…

Nuk u zgjua më… kurrë… ...................(Arlinda Guma)