Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve

Auitor:Nexhat Ibrahimi


Hyrje:

Lëvizjet dhe ndryshimet e vazhdueshme në botë, sidomos pas Luftës së Dytë Botërore, shpiejnë para faktit se pësimi i vazhdueshëm i vendeve dhe i popujve muslimanë në tërë botën është konstant. Ne në këtë prezentim të shkurtër nuk do merremi me të gjitha vendet muslimane, apo me tërë diasporën muslimane. Kjo do të ishte punë e madhe dhe për një ekipë njerëzish kompetentë. Po fillojmë me:


Palestina:

Shenja ogurzezë e këtij fati tragjik të muslimanëve në botë në shekullin XX fillon me Palestinën më 1948, për të vazhduar deri në ditët aktuale me Irakun, Çeçeninë, Afganistanin etj. Është interesant se hebraikët, deri sa pësonin nga robëria faraoniste mijëvjeçare, robëria 200 vjeçare asiriano-babilonase dhe në fund nga robëria dhe persekutimi 19 shekullorë romako-kristian, kanë qenë prijatarë, ideologë dhe pishtarë botëror i parullave për lirinë, vëllezërinë, barazinë, ligjësinë, liberalizmin dhe kozmopolitizmin. Mirëpo, disa luftëra izraelito-arabe (1948, 1956, 1964) dhe tërë historia e tyre nga vitit 1948 tregojnë se Izraeli shumë e më shumë shtrihet në dëm të fqinjve muslimanë, duke grabitur tokën e tyre dhe duke i larguar arabët, vëllezërit e tyre semitë dhe miqtë e vetëm të vërtetë në botë.
Pas luftës së njohur në qershor më 1967, Izraeli okupoi Sinain, Gazën, Golanin, Jerusalemin dhe Bregun perëndimor të lumit Jordan. Kjo nuk do të mjaftojë për Izraelin, ndaj ai do të vazhdojë shkatërrimin e palestinezëve nëpër kampe në Liban: Sabra, Shatila dhe Tar Zatar gjatë viteve të 70-ta dhe 80-ta. Izraelitët i shndërruan pelestinezët në atë që vetë ata ishin në 3000 vitet e kaluara. Në vend që Izraeli të lejojë kthimin e refugjatëve palestinezë në shtëpitë dhe pasuritë e tyre dhe t’ua kompenzojë dëmin material që ua ka shkaktuar, ai konfiskoi pasurinë e tyre, i rrënoi shtëpitë e tyre, kurse në tokat e tyre ndërtoi vendbanime për izraelitët të sjellur këtu nga Evropa. Në vend që të veprojë sipas rezolutave mbi internacionalizimin e Jerusalemit (1916), të cilat i solli Këshilli i Sigurimit të KB prej viteve 1948-1970 mbi Palestinën, Izraeli i përgjigjet me aneksim të plotë të qytetit dhe me përdhosje të çdo gjëje islame.

Libani:

Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve -2

Fqinj i Izraelit është Libani. Pavarësinë e arriti më 1943. Nga viti 1920 ishte nën protektoratin e Francës. Më 1932, pas një marrëveshjeje nacionale, të imponuar nga francezët, Libani “fitoi” që shumica muslimane për kryetar të ketë një kristian maronit, kurse për kryeministër një sunit. Në Liban ndeshen interesat e Botës dhe të Izraelit, por edhe të forcave tjera, për fat të keq, mbi shpinën e muslimanëve. Para protektoratit francez dhe para marrëveshjes së dhuruar nga të huajtë, libanezët nuk janë zënë ndërmjet veti e lëre të kenë luftuar. Pas kësaj kohe muslimanët reciprokisht zhduken në llogari të francezëve dhe izraelitëve. Pasojat e luftës qytetare, që filloi më 15. 04. 1975, ishin: 94 mijë banorë të mbytur dhe 115 mijë banorë të plagosur, kryesisht civilë.

Pakistani, Bangladeshi, Kashmiri …:

Tragjedia e muslimanëve vazhdon edhe në nënkontinentin e Indisë prej pavarësisë së saj në vitin 1947. India dhe Pakistani, së pari me gjak, janë ndarë tragjikisht dhe në dëm të Pakistanit. Pastaj janë ndarë edhe popujt nëpërmjet shpërnguljeve dramatike. Kashmiri, edhe pse i banuar me shumicë muslimane, mbeti në përbërje të Indisë. Persekutimet, abuzimet, mbytjet e muslimanëve në Indi dhe rrënimi i xhamive nga ana e hindusëve janë temë e rregullt të agjensioneve botërore. Kjo nuk i mjaftoi Indisë që në vitet e 70-ta, me BRSS-në, nëpërmjet luftës së inskenuar qytetare, ta ndajë Pakistanin nga një në dy vende të reja: Pakistani dhe Bangladeshi. Kjo luftë mori më shumë se gjysmë milioni viktima. SHBA-të, aleati ushtarak i Pakistanit në paktin SEATO, me asgjë nuk e ndihmoi aleatin e tij.

Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve -3

Cejloni, Nepali:

As në Cejlon, ku janë mbi 8% të popullsisë, muslimanët nuk kanë jetë normale. Tigrat tamilë krahas trupave qeveritare i sulmojnë edhe muslimanët.
Në Nepal pozita e muslimanëve nuk është më e mirë. Muslimanët përbëjnë rreth 4% të popullsisë, apo më pak se një milionë. Edhe në këto vende është i hapur gjahu sezonal, i papagesë dhe i pa pasoja ndaj muslimanëve.
Kemi edhe një varg shtetesh, si Mongolia, Butani, Koreja veriore dhe jugore, Fixhi, Papua Guienja e Re, Kaledonia e re, Tajvani etj., ku muslimanët nuk gëzojnë të drejta më të mëdha. Kryesisht janë pa ndikim politik, ekonomik e kulturor.

Indonezia, Malejzia, Brunejet:

Në Azinë juglindore tretmani i muslimanëve është i ndryshëm. Në Indonezi, Malezi dhe Brunej, muslimanët janë shumicë dhe për pozitën e tyre jo të mirë janë përgjegjës vetë muslimanët. Natyrisht, pozita e muslimanëve në këto shtete është e kushtëzuar nga presioni i forcave kryesore botërore, të cilët nëpërmjet grushtshteteve apo sulmeve të drejtpërdrejta ushtarake mbi këto shtete, pengojnë zhvillimin normal industrial, ekonomik e kulturor të këtyre shteteve. Pretekstet janë të ndryshme.

Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve -4

Burma, Filipinet, Tajlanda, Vjetnami, Kamboxha, Kina:

Në Burmë, Tajlandë, Filipine dhe Kinë muslimanët janë pakicë e konsiderueshme, kurse në Vjetnam dhe Kamboxhë janë pakicë margjinale.
Edhe pse muslimanët në Burmë përbëjnë 5-10 % nga 50 milionë banorë, nacionalistët burmanë menjëherë pas arritjes së pavarësisë më 1947 i vendosën muslimanët para alternativës: muslimanët ose të integrohen në shoqërinë budistike burmane ose të shpërngulen. Kjo ishte asimilim i potë i fesë, gjuhës, kulturës dhe mënyrës së jetës. Shumica e madhe e muslimanëve zgjodhi shpërnguljen. Vala e dytë e shpërnguljes erdhi më 1947 pas të a.q. ekonomisë nacionale. Vala e tretë e spastrimit etnik erdhi në vitin 1978 në provincën Arakan, kur 200 mijë muslimanë kaluan në Bangladesh, në vendin më të varfër të botës. Vala e katërt përfshinë kohën prej 01.12.1991 deri 01.03.1992, kur 250 mijë muslimanë nga Burma ikin në Bangladesh. Muslimanët në Burmë kryesisht kanë jetuar në dy provinca, në Arakun dhe në zonën e Rangunit. Muslimanët e Burmës kishin pasur 2500 xhami, disa medrese dhe pasuri vakufore. Ndaj muslimanëve të Burmës qeveria ka kryer dhunime të organizuara nëpërmjet ushtrisë dhe grupeve të organizuara.
Në Filipine, në arqipelagun prej më tepër se 700 ujdhesa, vendin me mbi 80 milionë banorë, muslimanët përbëjnë 6%. Muslimanët atje janë vendosur rreth vitit 1210, në zonën Mindanao Sulu. Pa pushim kanë luftuar kundër pushtuesit spanjoll 300 vjet, dhe si rezultat e kësaj lufte ishin disa sulltanate: Sulu, Mindanao, Maguindahao, Maranao, arritën në shek. XX të pavarur apo gjysmë të pavarur. Nga viti 1970 kur janë masakruar 70 muslimanë në xhaminë e Manilës, erdhi deri te lufta ndërmjet qeverisë dhe muslimanëve Moro, ku për 5 vjet pësuan së paku 60 mijë muslimanë. Edhe sot e kësaj dite muslimanët ndiqen nga trupat qeveritare dhe ndihma amerikane pa kurrfarë mëshire.
Në Tajlandë, vendin me mbi 65 milionë banorë ka rreth 6-9 milionë muslimanë apo 14%. Ata jetojnë në provincat jugore dhe posedojnë traditë disashekullore shtetërore dhe kulturore dhe vetëdije të lartë mbi mëvetësinë. Çdo tendence të qeverisë tajlandeze me të cilën rrezikohet identiteti i tyre religjioz, etnik dhe kulturor muslimanët i rezistojnë me të gjitha mjetet, qoftë edhe me kryengritje e cila është shuar me gjakë. Në periudhën më të vështirë (1947-1957) muslimanëve u qe ndaluar gjuha malaje, veshja popullore, emrat personal dhe aplikimi i të drejtës së sheriatit. Pa marrë parasysh të gjitha këto sprova, muslimanët tajlandez i mbetën besnik fesë së tyre.
Në Vjetnam deri në vitin 1982 muslimanët përbënin pakicën prej 1 % dhe prej atëherë në atë vend jetonin vetëm rreth dhjetëra mijë muslimanë, më së shumti 100 mijë muslimanë. Janë dobët të organizuar për shkak të ngulfatjes nga ana e qeverisë.
Gjatë kohës së sundimit të Kmerëve të kuq në Kamboxhë muslimanët si pakicë prej 3.8% përjetuan holokaust të vërtetë. Kmerët e kuq ua patën ndaluar ta përdorin gjuhën nacionale, i kanë detyruar t’i shkelin rregullat fetare, femrat të qethen shkurt, të mos përdorin shami në kokë. Janë shkatërruar fshatra të tëra dhe qytetin Kampong Çam. Në këtë ekzodus kanë pësuar ndërmjet 200 deri 300 mijë njerëz.
Për numrin dhe gjendjen e muslimanëve në Kinë, sidomos në provincën Sinkjang ose në Kazahstanin jugor, ku janë shumicë, asgjë nuk dihet veçantë. Sipas të dhënave zyrtare mendohet se ka mbi 20 milionë muslimanë, por pa dyshim ky numër është disa herë më i madh, por ata gjatë periudhave të ndryshme janë shpërngulur nëpër vende të ndryshme të Kinës, në mënyrë që mos të paraqesin tërësi etnike apo religjioze.
Ajo që është tragjike, në Sinkjang, ku muslimanët paraqesin shumicën dërmuese, nga viti 1964 deri 1996 Kina ka bërë 42 prova bërthamore. Nga pasojat e rrezatimit nuklear, fëmijët muslimanë lindin me defekte të tmershme. Çdo kërkesë të muslimanëve për përmirësimin e të drejtave njerëzore dhe ekonomike, Kina i ndëshkon me masa të papara. Bota rregullisht ka mbyllur sytë para këtij gjenocidi.

Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve -5

Federata ruse dhe disa nga vendet muslimane në Kaukaz:



Në rrënojat dhe reliktet e ish-Bashkimit sovjetik, sot ka konflikte dhe luftëra të dirigjuara nga 15 republikat vetëm atje ku ka muslimanë. Gruzia kundër abhazianëve, Jermenia kundër azerbejxhanëve në Nagorni Karabah dhe rusët kundër Taxhikistanit. Para shpërbërjes, BRSS-i ka zhvilluar luftë dhjetëvjeçare të pamëshirshme kundër Afganistanit.

Nga 145.537.200 banorë, sa duhet të ketë Rusia e këtyre viteve, sipas krerëve muslimanë, në Rusi ka rreth 25-30 milionë muslimanë. Muslimanët në Rusi janë të rendit të dytë. Ata provokohen me simbole kristiane në dokumente zyrtare dhe vende publike. Edhe pse mendohet se në Moskë ka rreth 1.5 milinë muslimanë ata kanë vetëm 4 xhami.





Egjipti, Nigeria, Sudani, Somalia, Libia, Çadi, Algjeria, Tunizia, Maroku:



Vendi më i rëndësishëm musliman në Afrikë, Egjipti, ishte i detyruar të zhvillojë katër luftëra shkatërruese me Izraelin, respektivisht me Perëndimin. Egjipti edhe sot është nën presion të fuqishëm amerikan e në dëm të popullit të vet.
Vendit më të populluar afrikan me shumicë muslimane, Nigerisë, kah fundi i viteve të 60-ta, i është imponuar lufta e përgjakshme qytetare secesioniste për copëtimin e Bijafresë me ndërhyrje të hapur të huaj (Franca) dhe ndihma secesioniste.
Vendit më të madh afrikan me territor, në Sudan, vazhdimisht i imponohet lufta nga ana e animistëve dhe kristianëve jugor, për këtë shkak muslimanët në veri të vendit ekskluzivisht për vete e fusin sheriatin.
Somalia para një kohe ka luftuar kundër Etiopisë, për shkak të Ogadenit i cili konsiderohet krahinë e saj. Miku dhe aleati i saj, me të cilën ka pasur kontratë 20 vjeçare për miqësi dhe bashkëpunim, BRSS-i, në këtë luftë, bashkë me perëndimorët, haptazi ndihmoi Etopinë.
Roli i Etiopisë me Somalinë nuk është përfunduar, por ajo zhvilloi me vite luftë të përgjakshme dhe të pamëshirshme kundër provincave të pavarura muslimane të Tigresë dhe Eritresë, në të cilat nga uria dhe lufta kanë vdekur disa milionë njerëz.
Pa marrë parasysh çfarë është regjimi në Libi, Amerika vazhdimisht e kontrollon me avaksë dhe fantomë, e izolon politikisht, ekonomikisht etj..
Franca nuk privohet nga sponzorimi mbi Çadin, Algjerinë dhe Tunizinë dhe me Spanjën mbi Marokun, edhe pas pavarësisë së tyre. Drejtpërdrejt ndikon në zhvillimet politike, por edhe sponzoron shoqatat e ndryshme religjioze antiislame.

Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve -6

Qipro, Greqia, Bullgaria:

As në Evropë, djepin e “demokracisë”, të “të drejtave njerëzore”, “të lirisë”, “barabarësisë” gjendja e muslimanëve nuk është më e mirë se sa në Azi dhe Afrikë. Përkundrazi, gjatë kohë pas luftës së II botërore kryetari i Qipros arqipeshkvi Makarios, nën maskën e figurës fetare dhe mjekrës së dendur, njërit nga themeluesit e të painkuadruarve, deri në 20 korrik të vitit 1973, deri te intervenimi energjik turk, ka hedhur muslimanë të gjallë në gropat paraprakisht të hapura.
Çfarë janë të drejtat e turqve dhe muslimanëve përgjithësisht në Greqi, përndryshe aleatit turk në NATO dhe kundërshtarit kryesor të hyrjes së Turqisë në BE, është çdo gjë e ditur. Ato nuk plotësojnë as minimumin fetar, kulturor e politik. Edhe pse muslimanët në pjesë të caktuara të Greqisë përbënin mbi 50% të popullsisë, për shkak të politikës gjenocidale të qeverisë greke kjo përqindje ka rënë në minimum, diç mbi 2%. Këtë e dijmë edhe nga fati i muslimanëve të Çamërisë dhe tokave tjera. Sipas Amnesti internacional, nga viti 1991 e deri sot në Greqi janë vrarë 120 shqiptarë, shumica nga motive fetare dhe raciste dhe asnjë vrasës nuk është dënuar.
Para disa vitesh, fqinji i Greqisë, Bullgaria, ka shokuar tërë botën me tentimin për aplikimin e asimilimin total të muslimanëve turqë, duke ua mohuar të drejtën në emër, fe, kulturë, traditë dhe mënyrë të jetës. Madje edhe të vdekurve në epitafe (nishane) ua kanë ndërruar emrat, ndërsa i pari që mori emrin bullgar ishte muftiu bullgar. Disa qindra mijëra turqë, para rrezikut të vdekjes, kurse për ta ruajtur identitetin fetar e nacional, ikën në Turqi.
Të gjitha këto ngjarje aziatiko-afrikane dhe evropiane me muslimanët ishin vetëm uvertyrë psikologjike-kryqtare për krimet, gjenocidet, holokaustet, inkuizicionet dhe grabitjet e muslimanëve boshnjakë nga ana serbo-malazeze.

Fundamentalizmi masono-kryqtar mbi kokë të muslimanëve -7

Kosova dhe trojet tjera shqiptare:

Krimet serbe-malazeze në Kosovë paraqisnin sintezë, leksikon të të gjitha krimeve botërore të shekullit XX, paraqisnin një lloj të enciklopedisë aktive. Serbo-malazezët në Kosovë përmirësuan të gjitha gabimet apo lëshimet e deriatëhershme të tyre apo të aleatëve të tyre që kishin bërë. Nëse u kishte shpëtuar diçka në Kroaci apo Bosnjë, atë e bënë në Kosovë.
Ngjashëm u veprua me shqiptarët edhe në Kosovën lindore dhe në Maqedoni pas vitit 2000, por edhe në Shqipëri në konfliktet qytetare të vitit 1997 nga shërbimet famëkeqe greko-ortodokse dhe agjentëve të tyre vlleho-ortodoksë si Fatos Nano etj.

Përse tërë kjo?

Aktualisht, bota perëndimore dhe vende të tjera i konsiderojnë vendet dhe popujt muslimanë hapësirë boshe dhe të përshtatshme për ushtrimin e ndikimit të tyre, hapësira për eksperimentime.
E dyta, vendet muslimane nuk janë të organizuara dhe të lidhura reciprokisht as në nivel të vetëekzistencës.
E treta, njerëzia hynë në fazën e individualizmit, egoizimit, indiferentizmit dhe paganizmit nëpërmjet formave të ndryshme të shovinizmit dhe racizmit. Për një njerëzi të tillë parimet universale dhe normat ndërkombëtare janë deklarata të thata dhe të vdekura.
Natyrisht, njerëzisë së tillë, pa marrë parasysh se çfarë muslimanë janë, frika e imagjinuar nga islami është arsyetim “i përshtatshëm” për të gjitha barbarizmat pagane, kryqtare dhe të tjera.