Te gjithe u martuan....vetem ne te dy ngelem.

Ok nuk behet fjale per nje lidhje dashurie qe nuk perfundoi ne martese.
Ne fakt do te flasim per prinderit dhe femijet e vegjel te familjes.
Tradita shqipetare duke kaluar brez pas brezi ende vazhdon te ruhet,megjithese jo ne te njejten mase.
Prinderit ,kush e ka per detyre te kujdeset per ta???
Kur femijet jane te pamartuar dhe jetojne ende ne shtepine e prinderve,apo edhe gjate kohes se studimeve, prinderit kujdesen njesoj per ta.
Pra si per te madhin ashtu edhe per te voglin.
Sakrifica nga me te ndryshmet.
Po kur ne tashme jemi martuar apo kemi marre nje drejtim ne jete,nuk jemi me afer prinderve kush do kujdeset per ta???
Po per motren e vogel ,e cila eshte ne prag martese kush do shpenzoje???
Vellai i vogel i pamartuar???
Mos valle e ka ai per detyre kete???
-Une kam shtepine time,le te bejne si te duan ata,ai qe i ka le t'u pergjigjet.
Pra behet fjale per prinderit,qe zgjedhin gjithmone te rrine me me te voglin e femijeve.
Nese prinderit kane bere kaq shume sakrifica per ne ,nese ata na jane pergjigjur per cdo gje ne kemi kerkuar sa ishim te vegjel,nxenes me pas studenta dhe deri ende beqare.
Perse kur martohemi menjanohemi nga detyrimet dhe ua leme vetem atyre qe i kane ne shtepi???
A nuk eshte kjo nje padrejtesi???
Po vajza sa duhet te shpenzoje ajo per prinderit pasi eshte martuar???
Si mund te biesh ne konsensus me familjen e burrit???
Eshte e mundur kjo???

Ju pershendes e ju ftoj ne diskutim,ka mjaft per te folur
Ps .jam frymezuar nga nje histori e vertete e viteve me pare ,e cila mu kujtua sot ne mengjes.

Per fatin e tyre te keq, vjen nje moshe qe na e kane nevojen, e nuk po flas ketu vetem per nevoje ekonomike. Varet dhe c'raport ke me prinderit, por nuk e besoj dot qe dashuria dhe deshira per t'u qendruar prane qenka e ndare me thike. Femer a mashkull, i vogli apo i madhi i femijeve.. ne te njejtin qytet apo ne qytete te ndara - c'rendesi ka? Prindi ngelet prind, edhe kur ti vete behesh prind. Ndoshta nuk do kene perparesine kundrejt familjes qe krijon ti, por kjo nuk ben qe ata te ngelen nen hije. Thjesht kane vendin e tyre, jo paresor, por jo pak te rendesishem. Une jam e fundit e femijeve, kam si moter dhe vella. Por asnjehere nuk e kam cuar neper mend te pres nga te tjeret per te qene prezente. Bej cfare ndjej dhe ne masen qe e ndjej, me aq sa ma lejojne mundesite. Pasi u largohemi, ata kane me shume nevoje se kurre per ne. Eshte si nje nderrim rolesh, me pare te fortet ishin ata dhe ne femijet kishim nevojen e tyre.. me pas ndodh e kunderta. Duhet te jete dicka natyrale.. Madje mund te them qe, personalisht, raportin me ta e kam me te ngushte tani qe jam larg tyre, se sa me pare kur jetonim ne te njejten shtepi. Ndonjehere mjafton fare pak, per t'ua mbushur zemren plot. E nuk eshte ndonje pune qe kerkon sforcime te medha.