Nje nene 47 vjecare tenton te shese veshken per te mbajtur "gjalle" 5 femijet e saj! -

Kush e do veshkën time?...
Takimi u la pranë sheshit ?Isa Boletini?, në Shkodër, pasi edhe gruaja banonte në këtë qytet. Pasi arritëm në qytet, folëm në telefon përsëri dhe nuk kaluan as 10 minuta kur zëri që deri tani kishim njohur vetëm në aparatin e celularit, mori formën e një njeriu. Ishte një grua e mbajtur edhe pse hallet duket se e kishin lodhur shumë. Pak si e ndrojtur na u afruar dhe na pyeti nëse ishim ne personat që kishim folur me të nga Tirana. Pasi i dhamë të njohur, u drejtuam për në lulishten prapa bustit të ?Isa Boletinit?, për të folur. Zëri i dridhej dhe lotët mezi i mbante. ?Unë jam e gatshme ta shes veshkën?, na tha ajo. ?Nuk jam ndonjë mashtruese, por hallet më kanë mbuluar dhe nuk di se çfarë të bëjë më?. ?Quhem H.S., jam e martuar dhe kam pesë fëmijë?, fillon të tregojë gruaja. Edhe pse e kishim mjaft të vështirë të qëndronim duke mashtruar një nënë, u shtrëngum të vazhdonim të shtireshim. Pasi ju prezantuam si vëlla e motër, ne i qamë hallin tonë, gjoja se kishim dhe një vëlla tjetër në Greqi, i cili ishte shtruar në spital, pasi vuante nga veshkat. Kështu që ishim të detyruar të gjenim një dhurues, i cili do të na jepte veshkën në këmbim të një shume të konsiderueshme të hollash. Gruaja duket se u bind dhe me lot në sy filloi të tregonte, vuajtjet e saja, të cilët e kishin detyruar të merrte këtë vendim ekstrem. Nuk mund të besohej se si një nënë, për hirë të fëmijëve të saj, do të vetëskarifikohej e ndoshta do të humbiste dhe jetën e saj. Ajo ishte ende e re dhe kishte shumë kohë për të jetuar. Por ja që jeta e kishte futur kaq shumë në borxhe, sa nuk mund të duronte më peshën e turpit dhe të varfërisë. Burrin e kishte pa punë, sepse me urdhrin e famshëm të Berishës të vitit 1992, e kishin nxjerrë në lirim, pasi kishte qenë oficer. Edhe vetë ishte pa punë, pasi në një qytet të varfër është mjaft e vështirë të gjesh një vend ku të punosh. Dhe kusuret e kësaj gruaje nuk kishin të sosur. Ajo kurrë nuk kishte pasur një shtëpi të sajën. Që kur ishte martuar kishte lëvizuar bashkë me të shoqin në çdo qytet të Shqipërisë. Bashkëshorti duke qenë oficer i ishte përgjigjur thirrjes së atdheut për të shërbyer në çdo cep të tij. Por ja që tani shteti dhe atdheu i tij i dashur e kishin lënë pa shtëpi dhe katandi, ndërsa gruaja e tij kishte vendosur të shiste një veshkë të sajën për t?u bërë me shtëpi.

Sakrifikohet për hir të fëmijëve
Ajo nënë e mrekullueshme kishte pesë fëmijë, tri vajza e dy djem. Për të e rëndësishme ishte që jeta e fëmijëve të saj të ishte e qetë dhe pa probleme. Dhe jo vetëm kaq, ishte lumturia e këtyre fëmijëve që e kishte bindur nënën për t?u sakrifikuar. Vajzat e saja ishin në shkollë dhe kishin nevojë për mbështetje, për ushqim dhe për para. Por në gjendjen që ishte 47-vjeçarja, nuk mundej t?i plotësonte këto kondita. Ndërsa dhimbsuria e nënës nuk mund të lejonte që vajzat e saja të mos ishin si shoqet e tyre. Vajzën e madhe e kishte në fakultet, ndërsa dy të tjerat në gjimnaz dhe tetëvjeçare. Në të njëtën gjendje ndodheshin dhe dy djemtë e saj, të cilët edhe pse të rritur në moshë, nuk kishin mundur të siguronin jetën e tyre. Por edhe pse pa para, këta fëmijë kanë fatin që kanë për nënë një grua të tillë. ?Unë do të hyj në thikë dhe mbase edhe mund të vdes?, na tha gruaja, ?por fëmijët e mi do të jetojnë, dhe mbase mund të rregullohen. E di që është dhimbshme, e di që është krim, por unë këtë po e bëjë për lumturin e tyre?, tregonte me lot në sy gruaja. ?Të njëjtën gjë, vazhdon ajo, do ta bënte edhe burri im, por ai është i sëmurë nga veshkat dhe nuk mundet.? Dashuria e nënës nuk do të ndalej me kaq. Ajo kurrë nuk do t?iu tregonte fëmijëve të saj se do të shiste veshkën, pasi ata kurrë nuk do të pranonin që nëna e tyre të bënte një gjë të tillë.



Pazari për një veshkë
Pas çdo fjale të saj, gjendja jonë rëndohej edhe më tej. Fjalët na kishin mbetur në grykë dhe, në vend të flisnim, belbëzonim. Por ja që kishte arritur edhe pika më e vështirë. Çdo kush prej nesh ka bërë ndonjë pazar për të blerë ndonjë send apo ushqim. Por kurrë nuk kishim pyetur se sa e shet veshkën? Me zërin e mekur e pyetën gruan fisnike për çmimin. ?Nuk e di sa t?u them?, na u përgjigj ajo. ?Mendojeni vetë, pasi unë jap një organ që mund të më kushtojë edhe jetën?. Lotët vazhdonin t?i rridhin dhe nuk e linin të fliste. Por ja që për një moment bëhet e fortë, si një nënë trime, që vetëm në libra e kemi lexuar. ?Dua të blej shtëpinë dhe të laj borxhet. Mbase më duhen nja 70 milionë lekë apo 80 milionë, nuk e di?, belbëzoi ajo. Ky ishte çmimi për veshkën. Tashmë biseda me të, thuaj se ishte e pamundur të vazhdohej nga ne. Nuk dinim më se çfarë t?i thoshim. Duke i premtuar se ditën e nesërme do të flisnim përsëri në telefon, pasi të pyesnim prindërit tanë në Greqi, vendosëm të largoheshim. Por fisnikëria e kësaj gruaje nuk do të ngelej me kaq. Edhe pse paratë ishin një luk s për të, ajo në ofroi të pinim një kafe në një nga baret aty pranë. Madje na pyeti nëse kishim ngrënë, pasi i kishim thënë se u nisëm urgjent nga Tirana.


Aty ishin të gjithë
Me një bëzëqeshje falso dhe më një breng në zemër, u ndamë me nënën fisnike që do të shiste veshkën e saj për hirë të varfërisë, për hirë të fëmijëve të saj. Nuk mund të mos mbusheshim me urrejte, kur rrugës për t?u kthyer në Tiranë shikonim varuar me dhjetëra postera. Fytyra të qeshura dhe të majmura që ju kërkonin njerëzve votën. Fytyra që premtojnë se do të na bëjnë të lumtur pas 4 korrikut. Njerëz që kishin pushtuar taracat e Shkodrës me postera gjigande. Ata ishin të gjithë aty, por skishin sy të shihnin tragjedinë e nënës 47-vjeçare. Aty ishte Jozefina Topalli, deputete e Shkodrës. Aty ishte Ramadan Hasanaj, prefekti i dorëhequr i Shkodrës. Aty ishin të gjithë ata që kërkonin kolltukun në Paralament. Por askush nuk foli një fjalë. Nuk i tha asgjë nënës që po shiste një veshkë. Askush.
Me një bëzëqeshje falso dhe më një breng në zemër, u ndamë me nënën fisnike që do të shiste veshkën e saj për hirë të varfërisë, për hirë të fëmijëve të saj. Nuk mund të mos mbusheshim me urrejte, kur rrugës për t?u kthyer në Tiranë shikonim varuar me dhjetëra postera. Fytyra të qeshura dhe të majmura që ju kërkonin njerëzve votën. Fytyra që premtojnë se do të na bëjnë të lumtur pas 4 korrikut. Njerëz që kishin pushtuar taracat e Shkodrës me postera gjigande. Ata ishin të gjithë aty, por skishin sy të shihnin tragjedinë e nënës 47-vjeçare. Aty ishte Jozefina Topalli, deputete e Shkodrës. Aty ishte Ramadan Hasanaj, prefekti i dorëhequr i Shkodrës. Aty ishin të gjithë ata që kërkonin kolltukun në Paralament. Por askush nuk foli një fjalë. Nuk i tha asgjë nënës që po shiste një veshkë. Askush.
Pas çdo fjale të saj, gjendja jonë rëndohej edhe më tej. Fjalët na kishin mbetur në grykë dhe, në vend të flisnim, belbëzonim. Por ja që kishte arritur edhe pika më e vështirë. Çdo kush prej nesh ka bërë ndonjë pazar për të blerë ndonjë send apo ushqim. Por kurrë nuk kishim pyetur se sa e shet veshkën? Me zërin e mekur e pyetën gruan fisnike për çmimin. ?Nuk e di sa t?u them?, na u përgjigj ajo. ?Mendojeni vetë, pasi unë jap një organ që mund të më kushtojë edhe jetën?. Lotët vazhdonin t?i rridhin dhe nuk e linin të fliste. Por ja që për një moment bëhet e fortë, si një nënë trime, që vetëm në libra e kemi lexuar. ?Dua të blej shtëpinë dhe të laj borxhet. Mbase më duhen nja 70 milionë lekë apo 80 milionë, nuk e di?, belbëzoi ajo. Ky ishte çmimi për veshkën. Tashmë biseda me të, thuaj se ishte e pamundur të vazhdohej nga ne. Nuk dinim më se çfarë t?i thoshim. Duke i premtuar se ditën e nesërme do të flisnim përsëri në telefon, pasi të pyesnim prindërit tanë në Greqi, vendosëm të largoheshim. Por fisnikëria e kësaj gruaje nuk do të ngelej me kaq. Edhe pse paratë ishin një luks për të, ajo në ofroi të pinim një kafe në një nga baret aty pranë. Madje na pyeti nëse kishi m ngrënë, pasi i kishim thënë se u nisëm urgjent nga Tirana. Me një bëzëqeshje falso dhe më një breng në zemër, u ndamë me nënën fisnike që do të shiste veshkën e saj për hirë të varfërisë, për hirë të fëmijëve të saj. Nuk mund të mos mbusheshim me urrejte, kur rrugës për t?u kthyer në Tiranë shikonim varuar me dhjetëra postera. Fytyra të qeshura dhe të majmura që ju kërkonin njerëzve votën. Fytyra që premtojnë se do të na bëjnë të lumtur pas 4 korrikut. Njerëz që kishin pushtuar taracat e Shkodrës me postera gjigande. Ata ishin të gjithë aty, por skishin sy të shihnin tragjedinë e nënës 47-vjeçare. Aty ishte Jozefina Topalli, deputete e Shkodrës. Aty ishte Ramadan Hasanaj, prefekti i dorëhequr i Shkodrës. Aty ishin të gjithë ata që kërkonin kolltukun në Paralament. Por askush nuk foli një fjalë. Nuk i tha asgjë nënës që po shiste një veshkë. Askush.
Ajo nënë e mrekullueshme kishte pesë fëmijë, tri vajza e dy djem. Për të e rëndësishme ishte që jeta e fëmijëve të saj të ishte e qetë dhe pa probleme. Dhe jo vetëm kaq, ishte lumturia e këtyre fëmijëve që e kishte bindur nënën për t?u sakrifikuar. Vajzat e saja ishin në shkollë dhe kishin nevojë për mbështetje, për ushqim dhe për para. Por në gjendjen që ishte 47-vjeçarja, nuk mundej t?i plotësonte këto kondita. Ndërsa dhimbsuria e nënës nuk mund të lejonte që vajzat e saja të mos ishin si shoqet e tyre. Vajzën e madhe e kishte në fakultet, ndërsa dy të tjerat në gjimnaz dhe tetëvjeçare. Në të njëtën gjendje ndodheshin dhe dy djemtë e saj, të cilët edhe pse të rritur në moshë, nuk kishin mundur të siguronin jetën e tyre. Por edhe pse pa para, këta fëmijë kanë fatin që kanë për nënë një grua të tillë. ?Unë do të hyj në thikë dhe mbase edhe mund të vdes?, na tha gruaja, ?por fëmijët e mi do të jetojnë, dhe mbase mund të rregullohen. E di që është dhimbshme, e di që është krim, por unë këtë po e bëjë për lumturin e tyre?, tregonte me lot në sy gruaja. ?Të njëjtën gjë, vazhdon ajo, do ta bënte edhe burri im, por ai është i sëmurë nga veshkat dhe nuk mundet.? Dashuria e nënës nuk do të ndalej me kaq. Ajo kurrë nuk do t?iu tregonte fëmijëve të saj se do të shiste veshkën, pasi ata kurrë nuk do të pranonin që nëna e tyre të bënte një gjë të tillë.