Procesi i turqizimit të shqiptarëve (në zhvillim e sipër)

Turqizimi i shqiptarëve është një proces që po kryhet që prej pushtimit
bizantino-osman dhe vazhdon në ditët tona nga regjimet sllave në
bashkëpunim me ato turke.

Në ndihmë të këtyre vijnë dhe fondet nga BE/OKB si dhe retorika e
vazhdueshme mediatike që i njëson shqiptarët me turqit, qoftë
ideologjikisht, qoftë biologjikisht. Kjo pasqyrohet vazhdimisht dhe në
mediat e huaja anglishtshkruajtëse ku çdo përmendje e Shqipërisë dhe e
shqiptarëve është vetiu e njësuar me Azinë, turqit, islamizmin, romët
etj.

Tema këtu është për mbulim të procesit, veprimet dhe pasojat.

Citim:




Pasojat e akraballëkut
Arbën Xhaferri

Skemat politike shpesh depërtojnë lehtë në botëkuptimet e njerëzve,
qofshin ata të zakonshëm apo njohës të mirë të rrethanave, dhe vështirë
çrrënjosen. Tanimë, çdo analist që zhvillon teorinë për pasojat e
konflikteve në Gadishullin Ilirik niset nga premisa, tashmë e
aksiomatizuar për ekzistencën e një aleance të natyrshme mes Serbisë dhe
Greqisë, si dhe ndërmjet Shqipërisë dhe Turqisë.

Ata që janë të prirë për patetikë nuk hezitojnë t'i shtojnë brengat e
njerëzve, duke pohuar se këto fërkime mund të shkaktojnë pasoja të
pariparueshme për strukturat veri-atlantike, meqë Turqia dhe Greqia
qenkan anëtare të NATO-s. Por, shikuar nga një kënd realist, i liruar
nga skemat paragjykuese, ekziston një aleancë paradoksale mes politikës
greke, serbe dhe turke, që i ka rrënjët më të thella sesa mendohet.

Politika dhe propaganda serbe, dhe ajo greke në vazhdimësi, e përsërisin
dhe e ndërtojnë tezën për shqiptarët si element jo luajal, si mish i
huaj në organizmin evropian. Kjo teori mbështetet mbi premisën e
përkatësisë fetare dhe mendësisë totalitare, në kuadër të së cilës çdo
gjë kundrohet nga këndi polarizues, manikeik, bardhë dhe zi, ku
shqiptarët paraqiten si element i huaj, si myslimanë, që asesi nuk mund
të jenë elementë integrativ në sistemin e vlerave evropiane.

Kjo propagandë, e përshkuar me imputime neveritëse është intensifikuar
deri në paroksizëm pas aktit terrorist të 11 shtatorit të vitit 2001.
Sipas njohësve të rrethanave dhe të fenomeneve të tilla, por edhe sipas
pohimeve të liderëve të partive politike serbe apo greke ( bie fjala si
V. Shesheli) për këtë qëllim janë destinuar me miliona dollarë. Me këto
para financohen incidentet e llojeve të ndryshme, prononcime apo ngjarje
që vërtetojnë këtë pohim. Segmentet e caktuara të institucioneve greke
apo serbe formojnë opinionin, për gjoja të rrezikut që i kanoset
qytetërimit perëndimor, nga islamizmi fondamental në përgjithësi, dhe i
shqiptarëve në veçanti.

Nga ana tjetër, segmente të caktuara të shoqërisë apo i shtetit turk,
me, apo pa vetëdije, japin argumente, ose thënë më mirë demonstrojnë
tezën se shqiptarët janë pjesë e pashkëputur e qytetërimit osman. Këto
ditë, sipas lajmit që dha kanali televiziv shqiptar "Top-Channel", në
Librazhd, autoritetet fetare të kësaj ane së bashku me segmente të
caktuara turke kanë organizuar synetimin kolektiv të më se 200 fëmijëve
shqiptarë, sipas traditës turke. Kamera e "Top-Channel-it" na ofroi
pamje nga kjo ngjarje bizare, ku fëmijët të veshur me rroba prej satenit
të bardhë, me kapuça në trajtë të fesit ku shkruhej "Mashallah",
valëvitnin herë flamujt të shtetit turk, dhe herë ato shqiptar.

Natyrisht se askujt nuk duhet t'i pengojë aspekti fetar i kësaj ngjarje
beninje, por konotacionet politike dhe efektet që ato krijojnë në
opinionin e jashtëm dhe atë të brendshëm. Ç'është e vërteta, kjo ngjarje
politiko-fetare nuk është aksidentale, por tashmë e shndërruar në
traditë. Kohë më parë në muajin e Ramazanit, strukturat e tilla
organizonin iftare kolektive në sheshet e qyteteve, që dikur ishin të
sunduar nga Perandoria Osmane.

Këto projekte që kontrabandohen përmes petkut fetar krijojnë një varg
problemesh brenda për brenda komunitetit shqiptar, por edhe në raportet
shtetërore, apo kombëtare të shqiptarëve me kontekstin evropian. Me këto
organizime, financuesit e këtyre manifestimeve, aspak religjioze, sikur
dërgojnë mesazhin për pretendimet kulturore-qytetëruese të shtetit
modern turk në hapësirat e dikurshme të Perandorisë Osmane.

Këto manifestime dhe heshtja jonë krijojnë pretekstin që edhe të tjerët,
grekët, apo serbët të organizojnë pagëzimin e një numri të ngjashëm të
fëmijëve ortodoksë shqiptarë, që në duart e tyre do të valëvitin
flamurin grek, apo serb. Nëse do të ndodhte kjo, reagimi ynë do të ishte
i rreptë dhe i arsyeshëm, që do të hapte debatet publike që do të
krijonin pistat e kontradiktave të pariparueshme fetare, kombëtare dhe
shoqërore në përgjithësi.

Tashmë në opinionin shqiptar është krijuar ideja fikse se grekët dhe
serbët janë të ligë, ndërkaq turqit janë të mirë. Nëse ky pohim do të
ishte i saktë, atëherë shqiptarët nuk do të ishin në këto telashe që nuk
dihet sesi do të përfundojnë.

Ky paragjykim, që është shtrirë në të gjitha hapësirat shqiptare, madje
edhe te pjesëtarët e të gjitha besimeve fetare, buron nga pohimi se
sundimi osman dhe islamizimi i shqiptarëve e ndërpreu procesin e
asimilimit të tyre. Mirëpo, ky pohim nënkupton se fjala asimilim ka
vlerë parciale, ngaqë dedikohet vetëm për rastet kur shqiptarët
asimilohen nga sllavët, grekët apo italianët, dhe jo nga turqit. Pra, në
mënyrë të pavetëdijshme bëhet selektimi i asimilimit, duke e ndarë atë
në të mirë dhe në të ligë.

Shikuar historikisht serbët dhe grekët kanë atakuar trupin tonë duke
tentuar ti shfarosin shqiptarët. Ndërkaq politika osmano-turke ka
tentuar të zhdukë qenien (shpirtin), identitetin kombëtar shqiptar. Të
gjitha këto tentativa kanë qenë antishqiptare pavarësisht nga format që
janë zbatuar në periudha të dukshme.

Tashmë, është bërë proverbial konstatimi i presidentit të dikurshëm të
Turqisë z. Demirel, i cili në takim me homologun e tij, me gjasë z.
Mejdani, ka pohuar se presidenti real i shqiptarëve qenka ai vetë, ngaqë
në Turqi jetuakan pesë milionë shqiptarë.

Sipas kësaj logjike, në vazhdimësi imponohet bindja se paska asimilime
pozitive dhe negative. Të bëhesh turk qenka mirë, ndërkaq të bëhesh
grek, serb, apo italian qenka mëkat. Në vijë të këtij konstatimi duhet
analizuar fakti pse në Turqi, gjatë krizës kosovare, nga pesë milionë
shqiptarët nuk u krijua një lobi që do ta detyronte shtetin turk, në
emër të stabilitetit të brendshëm të angazhohet, madje edhe të
implikohet më konkretisht në krizën jugosllave duke u dalë zot
shqiptarëve.

Të gjithë shqiptarët, sidomos përfaqësuesit politik, pa marrë parasysh
përkatësinë fetare, sot e gjithë kohën e përdorin frazën "populli vëlla
turk". Kjo shprehje intime do ta arsyetonte veten nëse do të kishte
efekte pozitive për mirëqenien e shqiptarëve, por fatkeqësisht bie
ndesh, jo vetëm me origjinën e dy popujve, por edhe me realitetin e
hidhur historik.

Para disa kohësh pata nderin ta takoja një këshilltar me ndikim në
qeverinë turke dhe u përpoqa t'i shpjegoja disa shqetësime të
shqiptarëve lidhur me paragjykimet që kanë dëmtuar vazhdimisht interesin
tonë kombëtar. Pas një elaborimi të gjatë dhe të sinqertë nga ana ime,
ai sërish e përsëriti si vlerë paragjykimi që vinte ndesh me realitetin.


"Ne, juve, boshnjakët dhe kurdët nuk ju trajtojmë si arabët, apo
iranianët, por ju ndiejmë shumë të afërt me ne. Për ne, ju jeni akraba (
kushërinj)". Këtë konstatim ai e tha me një patetizëm mëshirëplotë.

Me një akrobacion retorik, i prirë nga bindja se të jesh turk është
bekim hyjnor, këshilltari qeveritar turk me ndikim e ricikloi pa dilema
idenë se shqiptarët janë pjesë e idiomës turke, se ata nuk janë popull
(milet) si popujt e tjerë, arabët, iranianët, grekët, serbët, bullgarët
etj. Në mënyrë të pavetëdijshme, sa elegante, aq edhe brutale, ai e
suspendoi identitetin shqiptar, që me aq sakrifica është mbrojtur gjatë
furtunave historike.

Trajtimi i shqiptarëve si akraba të turqve, dhe jo si milet, ka pasur
pasoja katastrofale për interesat e shqiptarëve gjatë sundimit osman,
veçmas gjatë shpërbërjes së kësaj perandorie.

Tashmë
është vërtetuar katërcipërisht se mostrajtimi i shqiptarëve si popull
lë pasoja të rënda, jo vetëm në fushën politike, në kohën kur
formoheshin shtetet ballkanike, por edhe në fushën arsimore, kur
autoritetet osmane ndalonin hapjen e shkollave shqipe duke orientuar
shqiptarët që të edukohen në shkollat greke, apo sllave.

Meqë kohët e fundit bëri bujë kërkesa e kryeministrit shqiptar Berisha
për rishikim të historisë, e shoh të udhës ta përqendroj vëmendjen e
analistëve, për pasojat e marrëveshjeve, kryesisht turko-ruse ( sllave)
për interesin e shqiptarëve, apo të myslimanëve të asaj kohe.

Pas një vargu humbjesh të betejave me rusët, Perandoria Osmane ua jepte
të drejtën për autonomi sllavëve që kishte një klauzolë të veçantë që
shpjegon shkakun e shpërnguljes së shqiptarëve në Turqinë e sotme. Kur
iu dha autonomia serbëve, njëherësh u ndalua e drejta e myslimanëve që
të jetojnë në këtë shtet të krishterë.

Kjo klauzolë shpjegon pastrimin gradual etnik shqiptar nga zonat e
pushtuara nga serbët, fillimisht nga pashallëku i Beogradit, pastaj, me
zgjerimin e territorit serb në jug nga rrethi i Nishit, dhe
përfundimisht nga Kosova dhe Maqedonia, natyrisht edhe të boshnjakëve
nga Bosnja, Sanxhaku etj.

Këtë parim, prijësi legjendar i Turqisë moderne Kemal Ataturku e
shndërroi në parim obligues: në Turqi ka vetëm turq dhe jashtë Turqisë
nuk ka turq. Mirëpo, zhvillimet historike treguan se ky pohim nuk ishte i
saktë, por përkundrazi në Turqi paska shumë joturq, si dhe jashtë
Turqisë shumë turq.

Shpërngulja e shqiptarëve në Turqi, vështirësitë në krijimin e shtetit
shqiptar dhe cungimi i tij ishte pasojë e mohimit të identitetit
kombëtar të shqiptarëve.

Ideologët turq të këtij klasifikimi ishin logjikisht dhe moralisht
koherent. Duke na trajtuar si akraba të turqve, ata nuk shihnin asgjë të
keqe nga shpërngulja jonë në Turqi, meqë pas humbjes së luftërave në
Rumeli për ta ishte e natyrshme që popullin e vet ta tërhiqte në shtetin
ku ata qeverisnin.

Kulmi i këtij parimi, që lejonte pastrimin etnik, u arrit në
Marrëveshjen e Lozanës, kur Turqia dhe Greqia u pajtuan që të këmbejnë
popullatën greke nga Turqia Perëndimore dhe popullatën turke apo
myslimane, rrjedhimisht edhe të çamëve nga Greqia në Turqi.

Marrëveshje të këtilla Turqia bëri edhe me Jugosllavinë e parë, por edhe
me atë të Titos për shpërnguljen e shqiptarëve dhe boshnjakëve nga
trojet e tyre etnike. Pra, përfaqësuesit e "popullit vëlla turk" duke na
trajtuar si akraba u pajtuan, madje dhe hartuan projektin për
spastrimin e Rumelisë, të Gadishullit Ilirik nga popullata autoktone, të
islamizuar nga vetë ata.

Kjo mendësi ndikoi në dobësimin politik, ekonomik, ushtarak dhe
demografik të popullit shqiptar, kështu që sot e kësaj dite i ndiejmë
pasojat e këtyre vlerësimeve të gabueshme.

Këto paragjykime dhe botëkuptimet perandorake turke, me apo pa vetëdije,
lënë pasoja negative për interesin shqiptar, madje edhe në kontekstin
aktual ku vendoset përfundimisht fati i kombit shqiptar. Në Kosovë
kontributin e vet për vendosjen e paqes e jep edhe kontingjenti i
ushtarëve turq.

Shqiptarët ndiejnë obligimin që të falënderohen për impenjimet e tyre
për vendosjen e rendit dhe të sigurisë, por e kanë të vështirë të
kuptojnë përpjekjet e tyre për turqizim, asimilim të popullatës
myslimane sllavisht-folëse, apo shqip-folëse. Me këtë politikë, ata mund
të arrijnë vetëm një objektiv: zvogëlimin e përqindjes vetëm të
popullatës shqiptare, që në parim nuk do të ishte në favor të "popullit
vëlla turk".

Një popull që nuk arrin t'i zbërthejë paragjykimet e veta, po ashtu nuk
do të arrijë t'i kuptojë gabimet dhe përsëritjen e tyre. Gabimet e tilla
ndikojnë që të mos përkufizohet qartë dhe përfundimisht identiteti
kombëtar.

Shekulli

Citim:




Kinema e Shqipërisë

(...)

Në
kinematografinë shqiptare të viteve të fundit, vihet re edhe një
interes për tema deri dje thuajse ekskluzivisht “sllave” si pasqyrimi i
jetës së romëve (Kusturica docet), të shndërruar në protagonistë në Mao Ce Dunin e Besnik Bishës, i pranishëm në Gjenovë.


Shekulli

Citim:




IRJM: Sllavët vazhdojnë popullimin e zonave shqiptare me romë

Banorët e Strugës në afërsi të udhëkryqit për në Ohër, Dibër dhe Qafë
Thanën ankohen se në afërsi të tyre ngrihet një lagje e egër e banuar me
romë.

Qytetarët që banojnë afër kësaj hapësire, apelojnë që romët e ardhur
para disa muajve të largohen nga lokaliteti. Banorët e rinj janë
vendosur pranë lagjes ekzistueses të romëve në anën e majtë të rrugës
magjistrale Ohër-Qafë Thanë.

Si pasojë e kësaj janë irrituar qytetarët që banojnë në afërsi të tyre,
ndërsa romët e posa ardhur janë vendosur në tokën që është pronë
shtetërore.


Koha

Citim:




IRJM: Shtohen joshqiptarët shqipkëndues

Një lloj biznesi që ka lulëzuar 10-të vjeçarin e fundit është edhe të
kënduarit, ku për arsye përfitimi dhjetëra njerëz kanë zgjedhur këtë
rrugë, edhe pse mund të mos kenë prirje për këndim. Për të depërtuar në
treg, ata kanë gjetur mënyra të ndryshme. Disa këngëtarë edhe pse në
fillimet e karrierës së tyre s’kanë ditur asnjë fjalë shqip, për të
përfituar më tepër publik, famë dhe para, janë bërë “këngëtarë
shqiptarë”.

Fjalët e para në shqip që mësoi Bertan Asllani, kanë qenë tekstet e
këngëve në gjuhën shqipe, ku ai gjeti terren për të vepruar. Adrian
Gaxha në fillimet e këndimit nuk lidhte dot dy fjalë në gjuhën shqipe.
Duke kënduar herë shqip e herë maqedonisht dhe duke u munduar që të
fitoj sa më shumë popullaritet, ai e pa se me këngën në gjuhën shqipe
mund të ecte më shpejt përpara. Big Mama që “bën emisione për kulturën
shqiptare” në emisionet televizive maqedonase deklarohet “gjysmë
shqiptare e gjysmë turke”, (jas sum polla allbanka i polla turçinka),
ndërsa në emisionet në gjuhën shqipe, si patriote e kulluar. Edhe Altuna
Sejdiu – Tuna, e gjetur “mes dy zjarreve”, ia mësyn nga të dyja anët,
por përsëri më tepër depërton me këngët në gjuhën shqipe.

http://www.lajmpress.com/?faqe=shfaqlajm&id=3877

Citim:




Fenomeni “Pollat”

“Historia magistra vitae est” apo historia është mësuesja e jetës,
nga Cicero, De Oratore, ose edhe “Ata që harojnë të kaluarën janë të
gjykuar(dënuar) ta përsërisin atë”, nga George Santayana, The Life of
Reason.

Nga Valon Kurtishi


Ernest Gellner, sociolog i madh britanik, në veprën e tij shumë të
njohur botuar në vitin 1983, “Nations and Nationalism”, flet për disa
fenomene shoqërore të sferës gjuhësore, etnike apo identitare që
gjithnjë e më shumë është duke i vërtetuar praktika e raporteve të
kësaj natyre në shoqëri të ndryshme anembanë ruzullit tokësor.

Sipas këtij shkencëtari të madh, shekulli i 20 ishte dhe shekulli i
21 do të vazhdojë të jetë në disa zona gjeografike dhe hapësira
kulturore, shekulli i impaktit vendimtar të shkollimit në gjuhë amtare
në formimin e identiteteve të veçanta kombëtare. Sipas tij, shkollimi
publik në gjuhë të njësuar standarde kombëtare, përdorimi i kësaj gjuhe
standarde në administratën shtetërore, në media, në libra, në art, në
shkencë, në filma, në jetën kulturore në përgjithësi do të ketë efekt
vendimtar në përcaktimet etnike të popullsive të caktuara.

Nga ana tjetër, disidenti i njohur çek Milan Kundera, në veprën e tij
gjithashtu të njohur por të ndaluar nga dikatura komuniste, “Libri i të
qeshurave dhe haresës”, përshkruan fenomenin e njëjtë jo aq në terma
shkencorë por në një gjuhë letrare shumë të drejtpërdrejtë dhe therëse,
që e godet fenomenin mu në qendrën e tij.

Sipas eruditit çek të letrave, “Hapi i parë në likuidimin e një populli
është të fshini kujtesën e tij. Shkatërroni librat e tij, kulturën e
tij, historinë e tij. Atëherë vini dikë të shkruajë libra të rinj, të
krijojë një kulturë të re, të shpikë një histori të re. Para se të
kalojë shumë kohë kombi do të harrojë se çfarë është dhe çfarë ka qenë”.

Këto dhe shumë raste tjera të manipulimeve e asimilimeve etnike më
shkuan në mendje duke vërejtur fenomenin e çuditshëm të dhënies së disa
filmave njëherësh në gjuhën turke në disa Tv “shqipfolëse” në IRJM, e
madje edhe prej një televizioni të tillë “shqipfolës” në Kosovën tonë
shqiptare.

Përpjekja që me anë të ndikimeve gjuhësore-kulturore të ndryshohet
identiteti kombëtar apo përkatësia etnike e një grupi të caktuar
popullsise nuk është asgjë e re. Kjo ka ndodhur në të kaluarën në forma
më të egra dhe më të drejtpërdrejta, që me kalimin e kohës të
modernizohet e sofistikohet aq shumë sa që të arijë në kohërat e sotme
në çështje filmash e dramash të llojit më të ulët të a.q “Soap Opera”.
Ky është një fenomen interesant që kërkon pakëz spjegim historik.

Në
viset shqiptare të gjendura për 5 shekuj nën okupimin otoman ka pasur
në të kalurën dhe ka akoma sot mbetje të vogla të popullsisë etnike
shqiptare e cila e përdor gjuhën e ish okupatorit në komunikim të
përditshëm. Ky grup njerëzish që në disa qytete shqiptare si Prizren të
Kosovës dhe Gostivar të IRJM arijnë në disa pak mijëra veta, janë
qytetarë të vjetër shqiptarë të cilët nën ndikimin e administratës turke
dhe më vonë asaj sërbe vazhdojnë akoma sot të përdorin këtë gjuhë si
mjet komunikimi.

Kjo i ka shkuar për shtati edhe okupatorit sërb në të shkuarën dhe
këtij maqedonas sot, të cilët problem kryesor e kanë uljen e numrit të
popullsië shqiptare respektivisht. Kështu okupatori sërb në të kaluarën
nuk ka lejuar shkolla në gjuhën shqipe por ka hapur sa ka mundur më
shumë shkolla turke për fëmijët shqiptarë.

Sot në disa qytete shqiptare kemi disa shkolla të mesme private të
quajtura “kolegje” ku fëmijët shqiptarë deshqiptarizohen që në moshë
rinore në një gjuhë joamtare aziatike. Njëra nga këto shkolla me emrin e
çuditshëm, “Universiteti Ballkan”, madje doli të ishte edhe një nga
sponzoruesit e vizitës së disa aktorëve turq në Shkup e disa qytete
tjera të IRJM-së. Këta janë aktorët të cilët i përmendëm më lartë të
atyre filmave të lirë dhe pa asnjë vlerë kulturore-edukuese që i
emitojnë disa Tv “shqipfolëse” në IRJM.

Po pse filma në gjuhën turke për publikun shqiptar në IRJM? Është e
rastësishme kjo apo ka një prapavijë të qartë politike-etnike?

Sami Frashëri në “Shqipëria çka qenë, ç’është dhe çdo të bëhet”, shkruan
se gjëja e parë në përcaktimin e kombësisë është gjuha. Qarqe të
caktuara nacionaliste nuk mund të pajtohen që shqiptarët e pavetëdijshëm
nga ana etnike që sot flasin turqisht në shtëpitë e tyre të rikthehen
në gjirin e kombit amë shqiptar. Duke e parë këtë rikthim të natyrshëm
të këtyre pak turqishtfolësve në rradhët e kombit të tyre shqiptar, këto
qarqe nacionaliste turke, në bashkëpunim të plotë djallëzor me qarqe të
fuqishme shoviniste të qeverisë maqedonase, kërkuan dhe gjetën mënyra
si e si ta pengojnë këtë.

Në
fillim hapën shkolla gjoja “më të mira private” në gjuhën turke. Pastaj
vazhduan me korruptime të apatridëve të caktuar dhe keqpërdorime të
ndryshme politike në gjirin e komuniteteve fetare. Tani vazhdojnë me
emitimin e filmave në gjuhën turke të cilët në mënyrë të drejtpërdrejtë
ndikojnë në përhapjen e gjuhës turke dhe ngushtimin e hapësirës së
gjuhës shqipe në IRJM. Kjo pasi maqedonasit nuk i shikojnë fare këto
filma pa asnjë vlerë artistike dhe nuk rezikohen nga asimilime aziatike.
Rezikun kryesor dhe dëmin konstant nga gjuha turke dhe antivlerat që
pasqyrohen në këto pseudo-filma e ka gjuha shqipe dhe kultura shqiptare
edhe ashtu në gjendje të mjeruar këtu.

Duke e parë nga ky aspekt, maqedonasit janë të interesuar që media të
caktuara vizive “shqiptare” të ofrojnë sa më shumë programe në gjuhë të
tilla joshqipe që çorodisin edhe më shumë identitetin edhe ashtu të
çoroditur kombëtar të shqiptarëve në Fyrom. Kjo është siç duket një
fushatë e mirëplanifikuar dhe mirëkoordinuar për zvogëlimin e numrit të
shqiptarëve dhe ngushtimin e hapësirës së kulturës shqiptare si në Fyrom
ashtu dhe në Ballkan. Se këtu ka një plan djallëzor antishqiptar, e
vërtetoi edhe vetë televizioni i cili shfaq këto filma, kur në edicionet e veta informative e shpalli publikisht se vizitën e “Pollatit” në IRJM e paska inicuar dhe organizuar një ministër në qeverinë turke.

Çështja pra doli nga sfera komerciale ku e kishin fshehur në fillim dhe
hyri në fushë të minuar politike nacionaliste. Pse të interesohet
“ministri i një qeverie të huaj” për emitimin e një “Soap Opera” në një
hapësirë tjetër kulturore, në një vend tjetër, tek vlerat e një një
kombi tjetër?

Fenomeni i i tillë i sulmit të një kulture ndaj një kulture tjetër me
qëllim pushtimin e territorit të kulturës më të dobët duke asimiluar.
d.m.th ulur numrin e pjesëtarëve të saj, në shkencat shoqërore njihet me
terma të ndryshëm. Këto emërtime janë të ngjashme në disa
karakteristika dhe dallojnë në disa tjera, duke filluar me përshtatje
kulturore, imperializëm kulturor, kolonializëm kulturor, e duke mbaruar
me nocione të tilla të tmershme e të frikshme bashkë si, kulturocid,
etnocid apo gjenocid.

Aplikimi
i formave të këtilla të zhdukjes së kulturës së më të vegjëlve njihen
në të kaluarën dhe funksionojnë edhe sot. Këto praktika asimiluese e
shfarosëse aplikohen në varësi të kushteve e rethanave edhe atë,
varësisht nga koha, rethanat, raportet shoqërore, mundësitë materiale,
situata në marrëdhëniet ndërkombëtare etj.

P.sh. gjatë kohës së okupimit klasik të një kulture nga një kulturë
tjetër vepron “Hegjemonizmi kulturor”, i cili mund të shkojë deri në
asimilim total të një populli apo kulturocid (vrasja, zhdukja e një
kulture). Në këtë drejtim, okupatori turk duke aplikuar në praktikë
hegjemonizmin kulturor nuk ka pranuar deri në vitin 1912 asnjë shkollë
fillore në gjuhën shqipe. Ose okupatori sërb nuk ka pranuar asnjë
shkollë të vetme në gjuhën shqipe gjatë gjithë periudhës kohore
1912-1941.

Forma më ekstreme është etnocidi dhe gjenocidi apo shfarosja masive e
gjithë një populli. Edhe kjo është aplikuar në periudha të caktuara
historike kundër pjesëve të caktuara të kombit shqiptar si nga
okupatorët romakë e bizantinë, ashtu edhe nga ata turq, sllav e grekë.

Imperializmi kulturor në shkencë definohet si “ Praktikë e promovimit,
vlerësimit, dhënies ose injektimit artificial të kulturës së një
shoqërie të caktuar në një shoqëri tjetër. Si zakonisht kështu ua bëjnë
kombet më të mëdhenj, më të fuqishëm ekonomikisht dhe ushtarakisht
kombeve më të vegjël dhe më pak të rëndësishëm”. Definicioni thotë edhe
se, “Imperializmi kulturor mund të marë formën e një politike legale,
aktive ose të një qasjeje të përgjithshme”. Në raste të caktuara kultura
të varfëra përpiqen të absorbojnë vlera kulturore nga më të fuqishmet.

Kultura shqiptare nuk është në nivele të tilla rudimentare primitive që të absorbojë. Por
kultura shqiptare, sidomos në Fyrom gjendet nën sulm të drejtpërdrejtë e
të planifikuar imperialist nga disa kultura bashkë. Një nga
ingredientët më të rezikshëm të këtij sulmi kundër kulturës shqiptare
është edhe “Pollati” bashkë me Pollatët e tjerë që shfaqen non-stop në
televizionet gjoja “shqiptare” tek ne.

Për më tepër temat e filmave të tillë që “mbrojnë shtetin turk nga
armiqtë e jashtëm”, nuk u duhen aspak shqiptarëve e as të tjerëve në
Fyrom. Shqiptarët duhet të shikojnë filma që mbrojnë shtetin shqiptar
dhe vetë shqiptarët e këtushëm nga oktapodët që i rethojnë dhe i
kërcënojnë më zhdukje të plotë çdo ditë të kalendarit tonë.

Ky duket të jetë një skenar ogurzi dhe plotësisht antishqiptar i grupeve
të caktuara turke dhe maqedonase. Kjo shkakton një ndjenjë të
përligjur frike e urejtjeje bashkë te komuniteti shqiptar i cili ndihet i
rezikuar nga kjo dukuri kërcënuese për kulturën shqiptare këtu. Frika
nuk është e mirë për marrëdhëniet ndëretnike pasi ajo shkakton
frustracione dhe keqkuptime që mund të shfrytëzohen nga ekstremistë të
çfarëdo ngjyre qofshin ato. Frustrimet e shqiptarëve janë të arsyeshme
dhe me shumë vend.

Civilizimi përparimtar, perëndimor, oksidental shqiptar nuk ka nevojë
për “vlera” asfiksuese primitive aziatike. Për më tepër, këto antivlera
reale i marin frymën, i ngushtojnë hapësirën, e mbysin atë. Civilizimi
shqiptar u ndalua në shekujt e mesjetës së hershme nga Bizanti dhe në
pesë shekujt e mëpastajmë nga Turqia që të kalojë në rugën e natyrshme
të zhvillimit njëjtë si sivëllezërit e tij europianë.

Përderisa europianët e tjerë kaluan nga humanizmi në renesansë, në
zbulimet e reja gjeografike, iluminizëm, revolucionin industrial,
romantizëm, modernizëm etj, kultura jonë lëngoi nën thundrën e
primitivizmit aziatik. Me këtë identiteti ynë kombëtar u rezikua aq
shumë saqë erdhi para zhdukjes së plotë.

Sot falangat e njëjta të errëta të së kaluarës tentojnë ti ndajnë
përsëri shqiptarët nga gjiri i amës së tyre të natyrshme europiane.
Dikur e ndalonin me ligje dhe me plumba gjuhën shqipe e kulturën
shqiptare. Sot përpiqen ta bëjnë të njëjtën gjë me filma dhe me shkolla
private në gjuhën e tyre anadollake, apo edhe greke e sllave në rastin e
filmave e shkollave sllavisht apo greqisht.

Rinia shqiptare, shoqëria shqiptare si tërësi e vetme dhe unike nuk kanë
nevojë për kësi lloj pseudo filmash me prapavijë tmerësisht
antishqiptare dhe anticivilizuese. Sipas Felix Dahn-it të madh, “Shpirti
i kombit jeton në gjuhën e tij”. Përpjekja që me anë të mjeteve të
informacionit publik në gjuhë të huaj të zvetënohet identiteti kombëtar
shqiptar dhe të krijohet një “Zombie” i ri joshqiptar apo i papërcaktuar
etnikisht është sa antishqiptare aq edhe antihumane.

Kjo zezonë kombëtare shqiptare duhet të ndërpritet sa më parë.
Intelegjencia shqiptare, akademikët, elita jonë intelektuale dhe rinia
jonë e mrekullueshme studentore duhet të jenë në ballë të luftës për
eliminimin sa më të shpejtë të këtyre dukurive të tmershme devijante nga
gjiri i shoqërisë shqiptare. Shoqëria jonë civile duhet të dalë nga
niveli katastrofal debatues dhe nga letargjia vetëvrarëse ku është sot
dhe të inicojë debat konstruktiv për këto çështje kardinale identitare
për shqiptarët në IRJM.

Çështja është vërtet shekspiriane për kulturën shqiptare e me këtë për
vetë kombin shqiptar. Do të ritet kombi ynë, do të shtohen përdoruesit e
gjuhës shqipe, do të ritet numri i atyre që ndjehen shqiptarë, që
ndjehen pjesë e botës shqiptare, civilizimit shqiptar, apo anasjelltas,
do të ulet numri i shqiptarëve këtu, do të dëmtohen prospektet kulturore
të kombit tonë për të ardhmen.

Beteja duket e rëndë dhe gati e humbur. Luftën nga ana tjetër nuk
guxojmë ta humbin asesi shkaku i atyre qindra mijëra heronjve e
viktimave shqiptare nga e kaluara që ranë për këtë gjuhë, për këtë
kulturë, për këtë identitet, për shtet shqiptar. Luftën ta fitojmë
gjithë bashkë për hir të shqiptarësisë së gjeneratave tona të ardhshme,
për hir të së ardhmes më të mirë të fëmijëve tanë.

Citim:




Shqiptarë e romë në një paralele
Qenan HASANI

Manastir, 15 tetor - Se në çfarë shkalle ka aritur diskriminimi i
shqiptarëve dhe romëve në Manastir, shembull drastik është shkolla
fillore "Dr. Trifun Panovski", në të cilën që prej vitesh po zvogëlohet
numri i nxënësve maqedonas dhe shumë hapësira mësimore kanë mbezur të
zbrazëta. Edhe në këtë shkollë, ashtu si dhe shumë të tjera të
Manastirit, arsimin fillor e fillojnë dhe e kryejnë edhe filloristë të
nacionaliteteve jomaqedonase, shqiptarë, romë e turq, megjithatë vetëm
në gjuhën maqedonase.

Numri më i madh i romëve, arsimin fillor e fillojnë dhe një pjesë edhe e
kryejnë në shkollën fillore "Gjorgji Sugare" ku gjithashtu janë të
ndarë në paralele etnikisht të pastra. Po në këtë shkollë janë
regjistruar edhe disa shqiptarë, prindërit e të cilëve, pa pikën e
arsyetimit kanë konstatuar se shkollën e vetme me paralele të pastra
shqipe "Goce Dellçev" e kanë larg vendbanimit të tyre.

Këta prindër i kanë regjistruar nëpër shkollat e afërta me mësim në
gjuhën maqedonase, duke i detyruar fëmijët e tyre tu nënshtrohen
përbuzjeve dhe fyerjeve në baza nacionale. Për pozicionimin e këtillë të
nxënësve shqiptarë nuk e kanë fajin askush tjetër, përveç prindërve e
nxënësve, pra shqiptarët, të cilët edhe përkundër faktit se udhëtimi i
filloristëve është i organizuar falas prej vendbanimit e deri në
shkollë, ata edhe më tej bëjnë të kundërtën, vetë asimilohen.

Në shkollën fillore "Dr. Trifun Panovski" sipas të dhënave në fillim të
këtij vitit shkollor është formuar një paralele prej 16 nxënësve(nga kaq
nxënës kanë të gjitha paralelet e të gjitha shkollave fillore
maqedonase, kurse ato shqipet nga mbi 30) nga të cilët tetë janë
shqiptarë dhe tetë të tjerët romë.

Pra shqiptarët dhe romët i kanë futur në një thes. Këta tetë filloristë
shqiptarë janë nga lagjia "Devejani", nga e cila shumë filloristë
shqiptarë procesin edukativo-arsimor e fillojnë dhe e kryejnë në
shkollën me paralele të pastra në gjuhën shqipe, pra në Shkollën "Goce
Dellçev".

Befasia të jetë edhe më tragjikomike, përderisa romët reagojnë ndaj
diskriminimit të këtillë maqedonas, prindërit e nxënësve shqiptarë
heshtin, sikur pajtohen me këtë dukuri.

Një dukuri të këtillë vërrehet edhe në lagjen "Maxhirmale" ku gjysma e
fëmijëve shqiptarë shkojnë në shkollën shqipe, kurse gjysma tjetër,
ndoshta edhe më numerike, mësmin e ndjekin në shkollën e afërt "Elpida
Karamandi", në të cilën, sipas do të dhënave numri i shqiptarëve
mundëson hapjen e dy paraleleve të kombinuara me mësim në gjuhën shqipe.
Prindërit nuk marrin parasysh faktin se, edhe fëmijët e moshës
parashkollore në lojë nëpër rrugët shpeshherë përdorin sintagmën
"Plemeto shiptarsko".

Në një anketë të realizuar nga një qendër televizive lokale me qytetarët
e Manastirit lidhur me reagimin e paradokohshëm të romëve të
Manastirit, të cilët reaguan mjaftë ashpër ndaj ndarjeve të këtilla në
baza nacionale, fetare e racore. Shumica e qytetarëve të anketuar ishin
për paralele të pastra në baza nacionale, fetare dhe racore, por jo edhe
kundër paraleleve të pastra në baza gjuhësore. Qëndrimi i këtillë i
maqedonasve të këtij qyteti edhe dëshmuan se maqedonasit e Manastirit
janë më ksenofobët.


Koha

Citim:




Dy miq historikë: Turqia dhe Shqipëria
Ahmet Davutoglu

Midis
Turqisë dhe Shqipërisë ka një miqësi të fuqishme, rrënjët e së cilës
gjenden në thellësitë e historisë sonë të përbashkët. Kjo miqësi e
ngushtë midis dy popujve mbështetet në lidhjet farefisnore që i hasim
shpesh në të dyja vendet dhe që çojnë më tej marrëdhëniet tona politike.

Populli shqiptar, me plot pasion për nderin dhe pavarësinë e tij,
simbolin e shqiponjës e ka vendosur edhe në flamurin kombëtar dhe
atdheun e tij e quan Vendi i Shqiponjave. Kjo nuk i çudit aspak edhe ata
që i shikojnë për herë të parë relievin e thyer, malet e mprehtë dhe
liqenet vezullues të këtij vendi të bukur.

Shqiptarët, rrënjët e të cilëve zgjaten deri tek ilirët që kanë jetuar
në shekullin VIII para erës sonë, në të gjitha periudhat e historisë së
tyre nuk kanë hequr dorë nga lufta për pavarësi. Megjithëse gjuhë
indoeuropiane, gjuha shqipe, duke pasur një karakter të veçantë, ka qenë
një faktor i rëndësishëm që i ka lidhur shqiptarët me njëri-tjetrin
gjatë historisë.

Ndoshta nën ndikimin e rolit që ka luajtur gjuha në historinë e
Shqipërisë, disa nga veprat më të rëndësishme të historisë sonë të
përbashkët i ka shkruar në shekullin XIX Shemsedin Sami Frashëri, i cili
ka një kontribut të rëndësishëm në zhvillimin e gjuhës turke dhe është
autori i Kamus-i Turkiye, fjalori i parë dhe një ndër më të mirët e
gjuhës turke, dhe i fjalorit të parë frëngjisht-turqisht. Intelektuali
dhe shkrimtari Shemsedin Sami Frashëri, me idetë e tij dha një kontribut
të vyer për zhvillimin e ndërgjegjes shqiptare, sa dhe për zhvillimin e
ndjenjave kombëtare turke.

Në të njëjtën kohë ai përgatiti alfabetin shqip me shkronja latine dhe
themeloi Shoqatën Shqiptare të Kulturës në Stamboll në vitin 1864. Ka
shumë shembuj me vlerë që vërtetojnë lidhjet tona të përbashkëta
kulturore në të kaluarën tonë të përbashkët.

Gjurmët
e historisë sonë të përbashkët shfaqen në letërsi dhe gjuhë, por edhe
në konakët e gurtë të Gjirokastrës, në shtëpitë beratase dhe në
arkitekturën e xhamisë Ethem Bej në qendër të Tiranës.

Si shtetas të besuar të shtetit osman, shqiptarët
kishin detyra të rëndësishme shtetërore. Ata krijuan lidhje familjare
me turqit dhe sot shumë kushërinj të tyre jetojnë të integruar me
popullin turk, duke kontribuar në jetën politike, shoqërore, ekonomike
dhe kulturore të vendit tonë.

Emigrimet e para të njohura drejt Anadollit kanë filluar në shekullin
XV. Emigrantët e parë shqiptarë bashkë me familjet e tyre erdhën në
kohën e Sulltan Mehmet Ngadhnjyesit dhe u ngarkuan me detyra të
rëndësishme në pallatin osman.

Pjesa më e madhe e të emigruarve në Anadoll u vendosën në Arnavutkëj, e
cila edhe sot është një ndër lagjet më të bukura të Stambollit. Supozohet se numri i shtetasve tanë me origjinë shqiptare që jetojnë në Turqi është i afërt me popullsinë e Shqipërisë.

Kjo lidhje midis popujve u shton përgjegjësinë personaliteteve
shtetërore turke dhe shqiptare për të zhvilluar në çdo fushë
solidaritetin dhe bashkëpunimin midis vendeve tona.

Marrëdhëniet dypalëshe në çdo fushë po ecin pa pasur asnjë problem.
Krahas lidhjeve me rrënjë të thella në histori, mbështetja e fuqishme që
i dha Turqia Shqipërisë pas ndryshimit të regjimit përbën një bazë të
rëndësishme për zhvillimin e marrëdhënieve midis dy vendeve.

Përveç faktit se zhvillohen pa probleme, marrëdhëniet dypalëshe
përparojnë çdo ditë në fushat politike, ushtarake dhe ekonomike. Qeveria
turke dhe qeveria shqiptare mbështetin njëra-tjetrën edhe në fushën e
diplomacisë ndërkombëtare.

Qëndrimet e dy vendeve për çështje rajonale dhe ndërkombëtare përputhen në një masë të madhe. Për më tepër, lidhjet farefisnore midis shoqërisë turke dhe asaj shqiptare forcojnë në shoqërinë shqiptare besimin ndaj vendit tonë.

Me Shqipërinë kemi lidhje kulturore, historike dhe njerëzore. Ne kemi
marrëdhënie miqësore të mbështetura në besimin reciprok me Shqipërinë.

Megjithëse me ulje dhe ngritje, këto marrëdhënie kanë ekzistuar edhe në
të kaluarën, por janë zhvilluar më shumë pas kalimit të Shqipërisë në
sistemin parlamentar demokratik.

Shqipëria
ka një pozitë strategjike në Ballkan dhe duke ruajtur e zhvilluar
stabilitetin e brendshëm, është bërë e rëndësishme edhe për vendin tonë.
Pozita gjeografike e saj në mes të pikave potenciale për
kriza në Ballkan e ka vendosur Shqipërinë midis aktorëve të rëndësishëm
në rajon.

Duke marrë pjesë në Konferencën Ballkanike të vitit 1931 me cilësinë e
Presidentit të parë të Turqisë, Mustafa Kemal Ataturku, duke u shprehur
se popujt ballkanikë kanë lidhje farefisnore me rrënjë që zgjaten deri
në Azinë Qendrore, theksoi rëndësinë e bashkëpunimit në fushën e
kulturës dhe të qytetërimeve dhe nënvizoi nevojën për të pranuar
historinë tonë të përbashkët si një pikë fillimi, edhe në qoftë se
përmban disa kujtime të hidhura.

Në fjalën e tij, Ataturku, duke tërhequr vëmendjen për rëndësinë e
bashkëpunimit dhe solidaritetit rajonal, tregoi se Republika e re e
Turqisë nuk e shikonte Ballkanin nën ndikimin e humbjeve territoriale të
shtetit osman dhe me një përqasje drejt së ardhmes pranonte identitetet
e pavarura të vendeve ballkanike.

Gjatë shembjes së regjimeve komuniste në vitet 90 të shekullit të kaluar
dhe krizave rajonale të mëvonshme Turqia përsëri filloi të ushqejë një
interes aktiv ndaj Ballkanit. Ndryshimet dramatike në politikën
ndërkombëtare pas vitit 1990 sollën përmasa krejt të reja edhe për
konceptimin e sigurisë në nivel europian dhe atë global.

Në kuadrin e këtyre kushteve të reja duhet pranuar që shqetësimet për
sigurinë e sotme të Ballkanit i kanë tejkaluar përmasat rajonale dhe i
interesojnë gjithë botës.
Shkaku më i rëndësishëm për këtë situatë është interesimi i shteteve
kryesore të mëdha të botës për dinamikat politike në Ballkan dhe rritja e
vazhdueshme e këtij interesimi.

Sot është e detyrueshme që siguria e Ballkanit të trajtohet në kuadrin e
gjerë europian. Ky fakt tregon rëndësinë që ka integrimi në sistemin
euroatlantik të Shqipërisë, e cila ndodhet në fokusin e sistemit të
gjerë të sigurisë në Europë.

Në këtë këndvështrim, ruajtja e sigurisë dhe e stabilitetit në Ballkan
është një ndër përparësitë e politikës së jashtme të Turqisë. Bashkë me
anëtarët e tjerë të komunitetit ndërkombëtar, Turqia duke vlerësuar
politikën paqësore dhe të ekuilibruar të Shqipërisë, që i shërben
stabilitetit në Ballkan, është krenare se është aleate në kuadrin e
NATO-s me një vend të tillë mik dhe të besuar. Në të njëjtën kohë Turqia
mbështet me gjithë zemër kërkesën për anëtarësim të Shqipërisë për në
Bashkimin Europian dhe gjithë procesin e anëtarësimit.

Që
prej shekullit të 16-të portet e Shqipërisë kanë qenë elemente
ekuilibri në detet e rajonit. Qytete të rëndësishëm si Durrësi dhe Vlora
kishin rëndësi strategjike për ruajtjen e sigurisë tregtare dhe
ushtarake në Detin Adriatik. Shqipëria, e cila sot është një portë e
hapur drejt Mesdheut për vendet e rajonit, edhe në të ardhmen duhet të
ruajë pozicionin historik ekuilibrues dhe strategjik në Mesdhe.

Shqipëria, e cila në fillim të viteve ‘90 kaloi në ekonominë e tregut të
lirë, brenda më pak se 20 vjet, që konsiderohen thjesht një çast në
historinë e një vendi, ka realizuar një hop të ndjeshëm në nivelin e
zhvillimit dhe të mirëqenies. Të gëzon fakti që populli dhe biznesmenët
shqiptarë janë ndikuar më pak nga kriza ekonomike globale në krahasim me
disa vende të tjera.

Marrëveshja e Stabilizim-Asocimit, e nënshkruar me Bashkimin Europian në
vitin 2006, Marrëveshja e Tregtisë së Lirë për Europën Qendrore që hyri
në fuqi në vitin 2007 dhe procesi i anëtarësimit të Bashkimin Europian,
i cili mbështetet me gjithë zemër nga Turqia, që më në fund është një
vend kandidat, fuqizojnë më tej zhvillimin e Shqipërisë.

Edhe sot vendet ballkanike kanë histori, fat dhe të ardhme të
përbashkët. Gjithmonë Ballkani ka qenë një ndër qendrat e pasurisë
kulturore të Europës. Po të shikohet prapa në historinë e Europës mund
të vërehet se deri në shekullin e 16-të qytetet ballkanike jetonin në
një nivel mirëqenieje më të lartë se qytetet e Europës Perëndimore.

Është e vështirë të harrosh aspektet e dhimbshme të historisë së
Ballkanit të ngulitura në kujtesë, por duke lënë mënjanë gjurmët e
krizave që kanë përfunduar ngaqë struktura njerëzore nuk mund të jetojë
mes dhimbjeve, duhet që vendet ballkanike të kenë një unitet force. Në
këtë kuadër integrimi dhe bashkëpunimi rajonal kanë një rëndësi të
veçantë. Prandaj është e nevojshme edhe një përqasje e re në Ballkan.

Ndjenja
e solidaritetit dhe dashuria që ushqejnë populli turk për popullin
shqiptar dhe interesi i secilës palë për tjetrën në aspektin gjeografik,
kulturor dhe tregtar përbëjnë potencialin e marrëdhënieve tona në
zhvillim.

Me gjithë klimën zgjedhore në vendet tona gjatë vitit 2009, vazhdimi i
vizitave të nivelit të lartë simbolizon këtë lidhje dhe
reciprok. Edhe vizita që Presidenti ynë Abdullah Gül parashikon të bëjë
në Shqipëri gjatë dhjetorit të këtij viti do të jetë kuptimplote dhe e
rëndësishme për të konfirmuar në nivelin më të lartë këtë realitet
shembullor të marrëdhënieve tona.

Një përmasë tjetër gjatë kësaj vizite të Presidentit të Turqisë do të jetë takimi i Këshillit të Biznesit turko-shqiptar.

Gjatë
5 viteve të fundit, vëllimi tregtar midis të dyja vendeve është rritur
3 herë, ndërsa investimet turke në Shqipëri janë 8 herë më shumë.
Megjithëkëtë është një realitet potenciali i madh që pret të
shfrytëzohet në fushën ekonomike dhe tregtare. Në takimin e Këshillit e
Biznesit, biznesmenët turq dhe shqiptarë do të kenë rastin të trajtojnë
mundësitë e reja për investime reciproke.

Ashtu si tani, edhe në të ardhmen populli turk do të vazhdojë të jetë përkrah popullit shqiptar.

http://www.gazeta-shqip.com/artikull.php?id=73516

Citim:




Për cilin “popull tim” e ka fjalën drejtori apatrid i QNK-së
Valon Kurtishi


1. Kuptimi i fjalës Patria dhe apatridi B.Sh

Fjala (emri, termi, nocioni) Patria në korrelacion historik, është shumë
kuptimplotë, është përdorur shumë dhe ka dhënë shkas e është bërë
shtytje për krijimin e një numri të pafundmë të kronikave historike,
veprave e shkrimeve tjera epike. Romakët e vjetër e përdornin në kuptim
të vendlindjes, atdheut, amës. Megjithatë, kjo fjalë ka edhe kuptim më
të gjerë dhe shumë dimensional, atë të së përjetshmes, ose eternales
(eternity), atë që u mbijeton të gjitha furtunave historike e nuk mbaron
kurrë.

Nga kjo gjuhë e madhe antike fjala ka depërtuar edhe në gjuhën tonë të
shenjtë shqipe. Populli ynë i mrekullueshëm shqiptar e përdor në
komunikimin e përditshëm edhe një fjalë tjetër me një kuptim
kontradiktor, krejtësisht të kundërt dhe mohues ndaj kësaj fjale, termin
“Apatrid”.

Me këtë term etiketohen ata persona që e mohojnë kombin e tyre, gjuhën e
tyre, origjinën e tyre etnike, kulturën e tyre kombëtare. Me një fjalë,
si “Apatridë”, emërtohen personat që e mohojnë vetveten. Kjo në gjuhën
popullore. Në shkencat juridike termi ka kuptim tjetër teknik në lidhje
me qytetaret pa shtetësi që nuk na intereson dhe nuk na duhet këtu.

Tani të dalim me terma më të kapshëm dhe më konkretë tek personi ynë që
është temë e këtij shkrimi. Nuk kam dashur të reagoj ndaj punës së
personit dhe udhëheqësit të QNK së FYROM-it, B.Sh.

Megjithatë, si qytetar i këtij vendi, e kam ndjekur me vëmendje punën e
institucionit që ai drejton pasi është shumë e rëndësishme për interesat
e popullit tim shqiptar. E sidomos për kombe të tillë si ai shqiptar që
pa fajin e tij gjendet gjithmonë në udhëkryqe të rrezikshme historike. E
sidomos për kultura të tilla të vogla e të rrezikuara nga zhdukja
totale si ajo e kombit tonë Ilirian. Kjo pasi puna e institucioneve të
tilla që e mbrojnë, studiojnë, restaurojnë dhe konservojnë kulturën
materiale të së kaluarës, është shumë e rëndësishme si për të kaluarën
dhe të sotmen, por akoma më shumë për vazhdimësinë e pandryshuar
kulturore të popullit tonë martir.

Por gjithmonë e më tepër kemi mbetur të habitur e të shokuar nga puna e
këtij individi të cilën edhe e publikon haptas dhe pa fije turpi për
mediat shqiptare e sllavo-maqedonase këtu.


2. Dallimi kardinal në mes të kombëtarizimit artificial të Pasko Kuzmanit dhe anti kombëtarizmit real të Baxhahudin Shehabit

B.H do të duhej të ishte në pararojë të mbrojtjes së vlerave autentike
nacionale shqiptare në këtë shtet diskriminues dhe antishqiptar si
FYROMI i sotëm.

Me
vetë pozitën që e ka si drejtor i Qendrës kombëtare për konservim të
trashëgimisë kulturore të Maqedonisë, personi në fjalë do të duhej të
ishte gardian i kujtesës (memories) kolektive të shqiptarëve në IRJM, e
jo të shndërrohet në shërbëtor me pagesë i imperializmave kulturorë të
huaj, në veçanti atij turk.

Keqpërdorimi i fesë së pastër e burimore islame për qëllime nacionaliste
dhe influencuese turke është e paprecedentë. B.Sh si intelektual që
pretendon të jetë, duhet ta dijë se kultura shqiptare është shkatërruar
dhe zhdukur nga faqja e dheut që nga e kaluara e tmerrshme historike
duke filluar me okupatorët greko-bizantinë, duke vazhduar me okupatorët
turko-otomanë, dhe duke ardhur në fund tek okupimi sllav.

Një shkatërrues shumë aktiv i kulturës shqiptare si dhe vrasës masiv i
popullsisë shqiptare të Pollogut e Vardarit në këto treva ka qenë edhe
Isa Beu, emrin e të cilit nuk e heq nga goja Baxhahudini.

Drejtori i QNK së FYROMIT, i ndan paratë e taksapaguesve të varfër
shqiptarë për restaurimin e disa objekteve që i ka ndërtuar Isa “Beu” në
Shkup, e nga ana tjetër historia vërteton se ky Isa ka qenë vrasës
masiv i shqiptarëve dhe shkatërrues i kulturës autentike shqiptare.

Isa “Beu” ka qenë komandant i ushtrisë okupuese otomane në luftërat e
kësaj kundër shqiptarëve nën Mbretin tonë legjendar Gjergj Kastriot
Skënderbeun. A është në vete dhe a e kupton se çka është duke bërë
Baxhahudin Shehabi?

Me ratsin e vendosjes së monumentit të heroit kombëtar të shqiptarëve,
Skënderbeut në Shkup, kanë reaguar një numër i gazetave turke. Dhe për
çudi, në artikujt e tyre shkruhet se ka edhe shqiptarë që janë kundër
vendosjes së përmendores së këtij armiku të turqve në Shkup!

Madje
në një artikull me titull të çuditshëm “armiku i turqve në tregun
turk”, (turk dusmani, turk carsisi”), këtë qëndrim antishqiptar e
jonormal për mendjen e shëndoshë njerëzore, e kanë shprehur haptazi edhe
përfaqësuesit e organizatës El Hilal, ku militon dhe udhëheq prej shumë
vitesh edhe Bexhihudin Shehabi.

Tani të pyesim Bexhihudinin të na përgjigjet publikisht, si e mendon ai
personalisht Skënderbeun dhe përmendoren e tij në Shkupin shqiptar: Si
ngjarje të rëndësishme për popullin e shtypur historikisht të Shkupit
apo si “turk dusmani turk carsisi”?.

Në një rast tjetër publik, ditën e okupimit të qytetit shqiptar të
Shkupit nga okupatori turk, personi në fjalë e ka quajtur ditë të
çlirimit? Nga kush e kanë çliruar turqit Shkupin? Nga banorët dhe
feudalët shqiptarë autoktonë të tij? Prej kur paska dalë kjo teori e re
që okupatorët i shpallka për çlirimtarë? Këtë vetëm B.Sh mund të na e
sqarojë.

Rethprejet masive të fëmijëve shqiptare që me paratë e gjithfarë
organizatave fantazëm nga jashtë i organizon në kalanë e Shkupit, duken
si rituale mesjetare të vrasjeve masive të shqiptarëve nga sulltanët
turq. Në ato ceremoni primitive, familjet e varfra shqiptare detyrohen
te dëgjojnë buçimën në gjuhën e pakuptueshme turke për ta. Detyrohen që
fëmijët e tyre ti veshin me veshje kombëtare te shëmtuara aziatike.

Pse fëmijët shqiptarë të bartin veshje kombëtare të huaja? Ç’kërkon
flamuri shtetëror i Republikës së Turqisë në synetimin e fëmijëve
shqiptarë në Shkup?!. Ç’kërkon gjuha turke në rrethprerjen (synetimin) e
fëmijëve shqiptarë? Mos flitet shqip në synetimin e mongolëve të
Anadollit?

Kjo duket njëjtë si prezenca e terroristëve grekë në kishën ortodokse
shqiptare me ato veshjet popullore greke të fëmijëve të çoroditur
shqiptarë dhe me ato ikonat në gjuhën e pakuptueshme greke.

Përderisa nga njëra anë Pasko Kuzmani kishat ortodokse dhe katolike
shqiptare i shpall për maqedonase dhe eksponatet antike ilire për
maqedone, nga ana tjetër B.Sh, xhamitë myslimane shqiptare dhe teqetë
shi-ite po shqiptare i shpall për otomane-turke. Ky është një krim i
përbindshëm antishqiptar me bashkautorë dy shqiptarë etnikë të paguar
dhe instruktuar nga qendra e mentorë joshqiptarë: Pasko Kuzmanin e
sllavizuar dhe Baxhahudin Shehapin e turqizuar.

Kjo na duket si realizimi në praktikë i atyre teorive serbo-greke për
“turci sa nasih juznih krajeva koji trebaju da se iselavaju u Tursku”.
Kjo bie erë Vasa Cubrilloviç e Fuat Kuprulu, Miladin Stojadinoviç e
Ruzdi Arasi, Evangjelos Venizelos e Napoleones Zervas.

Kjo na i sjell para syve ato marëveshjet “xhentëlmene” turko-jugosllave
për zhdukjen e shqiptarëve nga trojet e tyre historike në Europën
juglindore dhe degdisjen e zhdukjen e tyre etnike në shkretëtirat e
mallkuara të Anadollit.

B.H duhet të shpjegojë para opinionit publik shqiptar në vend,
bashkëpunimin e tij perfekt me antishqiptarin e sëmurë psikopat Pasko
Kuzman. Ky bashkëpunimi i Baxhahudin Shahabit me Pasko Kuzmanin na e çon
paksa mallin e bashkëpunimit të dikurshëm të dovletit të Stambollit dhe
Fanarit ortodoks grek po të Stambollit kundër Rilindësve shqiptarë.

Edhe atëherë, edhe sot, goditja e tyre ishte e drejtuar kundër
interesave kombëtare të shqiptarëve, kundër gjuhës shqipe, kundër
kulturës shqiptare, pra kundër gjithë asaj që mund të quhet trashëgimi
kombëtare shqiptare.

Shqiptari ortodoks i sllavizuar Pasko Kuzmani e uzurpon dhe shkatërron
kulturën antike ilire të shqiptarëve duke e shpallur për sllave kurse
shqiptari mysliman i turqizuar Baxhahudin Shahab i uzurpon objektet
islamike shqiptare duke i shpallur për turke, me përkrahjen financiare
të instituteve të ndryshme shoviniste nga Turqia.

Kuptohet se Baxhahudin Shahabi me atë “sherr-budallallëkun” e tij tipik
oriental nuk i quan xhamitë që i kanë ndërtuar shqiptarët etnikë si
“turke”, por përdor për to një eufemizëm djallëzor duke folur gjithnjë
për “xhami otomane”.

Paradoksalisht, kohët e fundit e ka shpalosur fare haptas urrejtjen e
tij të pakufishme ndaj kulturës shqiptare. Ka filluar ti quajë
tekstualisht “turke” gjithë objektet e ndërtuara gjatë kohës së okupimit
otoman.

B.Sh nuk lëshon rast për ti ikur dhe është prezentë në vizitat që kori
diplomatik i huaj u bën sajteve kulturore nga e kaluara e popullit
shqiptar. Në gjithë këto raste Bexhihudin Shehapi nuk e heq nga goja e
tij fjalën “turke”.

Edhe në rastin e fundit me banjon (hamamin) publike të Tetovës, është
shprehur tekstualisht “ekspozita organizohet në hamamin turk”. Nuk e
paskemi ditur se edhe hamamet ndaheshkan në apo paskan përkatësi etnike!

Por, (ama), një gjeneratë më e re e shqiptarëve që po ritet e zhvillohet
pandalshëm gjithandej trojeve shqiptare i kupton shumë mirë këto
“shejtanllëqe otomane” të B.Sh.

Njëjtë siç i kupton dhe i detekton shumë mirë idiotizmat me “maqedonas
antikë” dhe “kisha maqedonase”, të Pasko Kuzmanit apo bizantinizmat me
“kishat greko-bizantine” të Maks Velos dhe kompanisë së një pakice
grekomane antikombëtare të vllehëve të Shqipërisë.


3. Ku janë projektet me karakter etnik shqiptar të QNK-së së IRJM me drejtor “shqiptarin” B.SH?

Baxhihudini që e ka fituar atë karrige drejtori në të cilën qëndron sot
me gjakun e djemve shqiptarëve nga lufta heroike e vitit 2001, duhet të
na shpjegojë se ku janë projektet shqiptare për realizimin e të cilave
është emëruar apo punësuar atje.

Ku janë projektet etnike shqiptare të institucionit që drejton ai? Le të
numërojë projektet me karakter etnik shqiptar që janë projektuar dhe
realizuar nga Instituti në periudhën kur ai gjendet në krye të tij.

Në një reagim të tijin ndaj një kritike që ia bën një klerik mysliman
nga Manastiri, në gazetën Koha (datë 3 korrik 2009), B.Sh numëron një
numër të projekteve që i paska financuar dhe realizuar QNK-ja e Fyromit.
Ai përmend dritaret e njëfarë xhamie me një emër që ne nuk e kuptojmë
në shqip - Jeni; Pastaj në bashkëpunim me një agjenci me emrin Tika
punon në renovimin sipas karakteristikave kombëtare turke të xhamisë së
njëfarë okupatori mongol me emrin Mustafa dhe tiullin “pasha” në Shkup.

Kjo organizata Tika sa për informim të lexuesve është një organizatë
shtetërore(!) turke e cila përpiqet ta përhapë sa më shumë gjuhën dhe
kulturën turke.

Nga
kjo tani zbulohet një problem akoma më i madh. Nga kjo del që në mënyrë
të drejtpërdrejte B.Sh punon kundër afirmimit të gjuhës shqipe dhe
kulturës shqiptare në IRJM, pasi sipas teorive të imperializmit
kulturor, afirmimi, zgjerimi, ekspansioni i një kulture më të madhe
bëhet në dëm të kulturës më të vogël.

Vjen me radhë turbeja e ndonjë mongoli tjetër në qytetin shqiptar të
Ohrit, në Plaoshnik; Këtë “turbe”, e renovon në bashkëpunim me një
organizatë tjetër, përsëri nga Turqia, “Kubeallti Akademisi”; Vazhdon me
një objekt me një emër që përsëri nuk e kuptojmë në gjuhën shqipe
“Arasta”, të cilën e renovon gjithmonë në stil etnik turk me komunën
Bursa, po nga Turqia (!).

Pastaj në kuadër të njoftimeve tjera tregon për disa vepra të tjera për
të cilat financimet janë siguruar po nga Turqia. 650.000 mijë euro për
shtëpinë “turke” të Ataturkut shqiptar në Koxhaxhikun po shqiptar. E
kështu me radhë, Turqia, Anadolia, e deri në Bangladesh. Pa shikoni
çudinë?!. Askund emrat Shqipëri, shqiptar, Kosovë, etj..etj..

Në mesin e gjithë këtyre projekteve nuk gjendet:

- Asnjë i vetëm me karakter etnik shqiptar edhe pse shqiptarët përbëjnë mbi 35% të popullsisë së përgjithshme të IRJM-së?
- Asnjë bashkëpunim serioz me Shqipërinë dhe me Kosovën? Asnjë bashkëpunim me Tiranën dhe Prishtinën?!
- Asnjë bashkëpunim afatgjatë dhe serioz me Institutet shqiptare të
Historisë e kulturës, me Institutin e kulturës popullore, me muzeun
arkeologjik kombëtar, me muzeun e historisë kombëtare, me katedrat e
historisë, gjeografisë, arkeologjisë, me muzetë të Tiranës, Prishtinës.
- Asnjë projekt konkret për mbrojtje të objekteve karakteristike shqiptare në vend?
- Askund gërmime arkeologjike për të vërtetuar vijimësinë iliro-shqiptare në këto troje.
- Asnjë projekt për të vërtetuar autoktoninë shqiptare këtu.
- Asnjë përpjekje për zbulimin e kalave dhe vendbanimeve e qyteteve ilire në këto hapësira.
- Asgjë për fiset Ilire të Dardanëve, Penestëve, Pajonëve, Dasaretëve,
Enkelejtëve, Lynkestëve, Epirotëve, të Maqedonëve antikë që kanë jetuar
në këto territore dhe janë paraardhësit e drejtpërdrejtë të shqiptarëve
të sotëm në IRJM.
- Asnjë reagim ndaj katastrofave që janë duke shkaktuar në kalanë ilire
të Shkupit shovinistët sllavomëdhenj dhe në kalanë e Tetovës
falsifikatorët dhe hajdutët sllavë dhe turq njëkohësisht.
- Asnjë veprim për të zbuluar historitë, ndërtimet dhe renovimet e
princave shqiptarë në mesjetë, si Andrea Gropa, Teodor Muzaka, Vojsava
Tribaldës, Gërgur Tribaldit, Pjetër Budit, si dhe të shtëpive të
heronjve më të vonshëm si Dervish Carës, Mehmet Derallës, Xhemë Hasës, e
të tjerë emra të mëdhenj shqiptarë të këtyre trojeve.
- Asgjë për luftërat, fortifikatat dhe kalatë e Mbretërisë shqiptare të
kohës së Skënderbeut në Pollog, në fushën e Shkupit, në Dibër, në
fushëgropën e Ohër-Strugës, Prilepit, Manastirit.
- Asgjë për te potencuar traditën shtetërore dhe kishtare shqiptare të
mesjetës e cila do të mund të shërbente si bazë për ringritjen e
traditës aq shumë të dëshiruar e munguar njëkohësisht shtetformuese të
shqiptarëve të sotëm këtu.
- Asnjë projekt për të zbuluar përkatësinë etnike të kishave ortodokse dhe katolike shqiptare nga e kaluara.
- Asnjë përpjekje për të vendosur para objekteve fetare e jofetare
tabela në gjuhën shqipe e angleze për të njoftuar botën se kjo xhami apo
ajo teqe është shqiptare, ose kjo kishë apo ajo kala është ndërtuar nga
shqiptarët për nevojat e shqiptarëve, në mënyrë që të demaskohen
falsifikimet sllave kundër autoktonisë së shqiptarëve këtu.
- Askund projekte për renovimin e shtëpive karakteristike qytetare shqiptare.
- Asnjë projekt për të zbuluar e konservuar kulturën materiale të shqiptarëve ortodoksë në Rekë dhe në Manastir e Krushevë.
- Asnjë përmendje e Nënës sonë të madhe Terezë, shtëpisë së saj, apo kulturës shqiptare katolike në Shkup.
- Asgjë për të ndarë kulturën burimore islamike shqiptare nga ajo turke.
- Asnjë projekt për shpëtimin e kullave tradicionale shqiptare.
- Asnjë projekt për shpëtimin e veshjeve popullore shqiptare, të odave të burrave në shtëpitë e malësorëve shqiptarë.
- Asgjë për veprat shkencore shqiptare nga e kaluara.
- Asgjë për librat e vjetër në gjuhën shqipe.

Thjesht, në projektet e QNK-së sllavo-otomane të Baxhahudin Shehapit nuk
ka asgjë shqiptare. E tmerrshme. Si është e mundur që në mënyrë kaq
arrogante dhe të pacipë të dalë para opinionit publik shqiptar duke e
faktuar vetë me dorën e tij një antikombëtarizëm të tillë ekstrem?

Kjo është e pabesueshme! Paratë e taksapaguesve të varfër shqiptarë në
IRJM shkojnë për të meremetuar e mbrojtur veprat e ish okupatorëve
bizantinë, turq e sllavë të shqiptarëve.

Paratë e 800.000 mijë shqiptarëve të Fyromit shkojnë për financimin e
kulturës sllave dhe turke. Nga kjo mënyrë e diferencuar dhe fashizoide e
mbrojtjes së monumenteve nga e kaluara historike, duket sikur
shqiptarët nuk kanë ekzistuar dhe nuk ekzistojnë në kohë dhe në
hapësirë.

Duket
sikur në gjithë territorin e IRJM-së ka vetëm objekte historike greke,
sllave dhe turke. Shqiptarët nuk janë askund. Shqiptarët janë
inekzistentë (!)

Kjo është tronditëse dhe e pabesueshme njëkohësisht. Këtu ka vetëm një
shpjegim të vetëm të mundshëm të kësaj gjendjeje paradoksale në trurin e
këtij personi. Ky njeri është tjetërsuar tërësisht në të gjitha
përkatësitë e tij.

Ky person jeton në një botë paralele, të imagjinuar dhe të veçantë të
tijën, ku okupimi 500 vjeçar otoman i duket si çlirim. Në të vërtetë
B.Sh me këtë e tregon edhe njëherë haptas, para të gjithëve se nuk
ndjehet si shqiptar etnik. Për këto arsye dhe shumë tjera, Baxhahudini
të shpallë haptas përkatësinë e tij kombëtare dhe të largohet nga ai
Institut.

Thjesht, nëse nuk ndjehet shqiptar të largohet nga ajo pozitë e cila në
bazë të Marrëveshjes së Ohrit u takon shqiptarëve etnikë.

Batakçinjtë dhe të dështuarit e ndryshëm antikombëtarë gjithmonë
përpiqen të mbulojnë antivlerën e tyre kombëtare me insistimin e tyre në
gjoja “vlera universale”. Ata vetëshpallen si pseudombrojtës të vlerave
universale duke shkelur me të dyja këmbët mbi vlerat e tyre kombëtare,
autoktone dhe origjinale. Duke mbrojtur vlera universale kujtojnë se
mbulojnë shkatërrimin e vlerave të shenjta kombëtare.

Si mund të mbrohen “vlerat universale”, duke mohuar, shkatërruar e
tjetërsuar vlerat e shenjta kombëtare. Si mund të veprohet kështu në
anno domini 2009? Ky ekzemplari ynë objekt i këtij shkrimi duket se i
përshtatet më së miri dhe plotësisht diagnozës së mësipërme.

Kështu veprojnë në përgjithësi personat apatridë me komplekse të
ndryshme të inferioritetit të cilët akoma nuk e kanë qartësuar
përfundimisht përkatësinë e tyre kombëtare.


4. Për fund

Sa projekte etnike shqiptare nga ato që ai i quan të “popullit tim” ka
projektuar, organizuar, financuar dhe realizuar në praktikë Baxhahudin
Shehabi, i cili ka zënë atë karrigen e drejtorit të Qendrës për
konservimin e trashëgimisë kulturore të FYROMIT me gjakun e shqiptarëve?

Në atë shkrimin e tij reagues ndaj një kleriku të Manastirit, B.H e
përmend në një fjali si shkarazi shprehjen “popullin tim”. Tani,
logjikisht shtrohet pyetja se për cilin “popull tim” flet zotëria në
fjalë. Për popullin shqiptar, apo për ndonjë popull tjetër. Ia bëjmë një
pyetje publike dhe bën mirë të përgjigjet edhe pse në bazë të praktikës
së respektimit të privatësisë nuk është i obliguar ta bëjë këtë: Jeni
ju shqiptar me kombësi z.B.Sh? Nëse po shumë keq. Nëse jo, shpallni
publikisht përkatësinë tuaj etnike joshqiptare dhe mos zini vendet
udhëheqëse që në bazë të Marrëveshjes së Ohrit u takojnë punëtorëve
shkencorë me kombësi shqiptare.

Por çështja kryesore qëndron diku tjetër. Përderisa në politikën
shqiptare në IRJM të vegjetojnë grupet e ndryshme të interesit,
gjysmë-analfabetët, karrieristët dhe organizatat amorfe që veten e
quajnë “parti politike”, Baxhahudin Shehabi mund të qëndrojë rehat në
karrigen e tij në atë Institut me rëndësi kardinale për shqiptarët këtu.


Në momentin e parë të ardhjes në pushtet të organizmave seriozë
shqiptarë, këtij personi nuk i mbetet rrugë dhe rrugëdalje tjetër veçse
“Via Anadollia”. Atje bashkë me Anastas Janullatosin e “Kisës
Ortho-dhokse te Skiperise”, Maks Velon e “Vorio Epirit” dhe shqiptarin e
sllavizuar Pasko Kuzman, mund të kërkojnë bashkërisht për kulturë
osmane i pari dhe bizantine e sllave maqedone antike(!) këta të dytët.

Në fund të fundit le të mos i(u) mbetet hatri. I tërheq bashkëjetesa
1200 vjeçare otomane –bizantine (greko-turke), që e kanë kaluar dikur
bashkë si në të mirë ashtu edhe në vështirësira në stepat e Azisë së
vogël.

Pak më në veri nga stepat e Rusisë së Kievit mund tu bëjë fresk Paskoja i
sllavizuar me stërgjyshërit imagjinarë kozakë të tij. Ne si shqiptarë
të urtë e të moçëm i respektojmë të gjithë. Ne i kemi respektuar dhe u
kemi dhënë shumë edhe sllavëve, edhe turqve, edhe grekëve. Por mjaft më.
Më mirë i bie të realizohet ajo e njohura “Çdonjëri në të veten”.

*Kryetar i Shoqatës për mbrojtjen dhe afirmimin e Identitetit kombëtar “ILLYRICUM LIBERTAS” – Tetovë

http://www.sot.com.al/index.php?opti...tid=55:komente

Citim:




Në Prishtinë u promovua Abetarja e parë për nxënësit në gjuhën turke

Ministri
i Arsimit, Shkencës dhe Teknologjisë, ministri i Mjedisit dhe
Planifikimit Hapësinor dhe ambasadori i Turqisë në Kosovë, kanë
shpërndarë sot nxënësve të klasës së parë në gjuhën turke, të Shkollës
Fillore “Elena Gjika” në Prishtinë, abetaret e para në gjuhën turke.

Me këtë rast ata folën për bashkëpunimin e ngushtë dhe ndihmën që jep Republika e Turqisë për Kosovën.

"Synimi ynë është i përbashkët që ti kontribuojmë Kosovës që të merr
vendin e saj brenda komunitetit ndërkombëtar. Këto mbështetje tona do ti
vazhdojmë po ashtu me përkrahjen e ministrit të arsimit dhe atë të
ambientit," ka thënë z. Metin Hysrev Unler, Ambasador i Turqisë në
Kosovë

Ndërsa ministri Mahir Yagcilar është shprehur shumë i kënaqur, siç ishin
të kënaqur edhe nxënësit dhe pjesëmarrësit tjerë. Ai tha se ky është
një fryt i punës së përbashkët.

“Dua të falënderoj mësimdhënësit tanë për bashkëpunimin e tyre. Dua të
falënderoj edhe Qeverinë e Republikës së Kosovës dhe atë të Turqisë, ku
me mbështetje të tyre ne kemi arritur këtë sukses të sotshëm”, tha
ministri Yagcilar.

Kjo abetare është me rëndësi të veçantë pasi që, në historinë e arsimit
turk në Kosovë, është abetarja e parë e hartuar nga ekspertë turq të
Republikës së Kosovës.

http://www.rtklive.com/new/?cid=9,1&newsId=33656

Citim:




Sfida Osmane
Arbën Xhaferi

Në fund të viteve '80 - të në Jugosllavinë e pushtuar nga ethet e
nacionalizmit, agjitimi, baltosja e kundërshtarit politik, etnik dhe
fetar u bë e vetmja mënyrë e komunikimit ndër-njerëzor. Politika nxori
në shesh njerëz të etshëm për role shoqërore, të cilët tregonin
gatishmëri që të shpifin çkado kundër secilit, nëse prej tij kërkohej
një detyrë e këtillë "sublime".

Kjo gatishmëri e një mase të madhe shpifësish, të ligjëruesve të
urrejtjes ishte njëri nga shkaqet e shkatërrimit të sistemit social,
etik dhe fetar gjatë periudhës së komunizmit. Shpifësit, jo vetëm që nuk
kishin problem me ndërgjegjen e tyre, por përkundrazi, ata fanatizmin e
tyre e arsyetonin me misionin që ua paska besuar vetë Zoti, apo kreu
kombëtar.


Kohë e manipulimeve cinike

Propaganda zhvillohej në të gjitha planet, veçmas në atë qytetërues,
duke kopjuar në mënyrë banale idenë e Hantigtonit për përplasje të
qytetërimeve.

Nga ajo kohë e manipulimeve cinike, të lejuara nga klasat politike,
sidomos serbe, kanë mbetur fraza paradigmatike propaganduese, si
togfjalëshi "Zetra", emri i një salle sportive të Sarajevës (zelena
transferzala, transferzalja e gjelbër) që sugjeronte idenë e depërtimit
të islamit nga Turqia, Bullgaria (ku paska më se dy milionë myslimanë),
pastaj Maqedonia, Kosova, ku stafetën e depërtimit islam në perëndim e
bartin shqiptarët dhe ua përcjellin myslimanëve të Sanxhakut, të cilët
pastaj ua dorëzojnë boshnjakëve... dhe pastaj, siç lehtë-lehtë
parashikonte agjit-propi (agjitim dhe propagandë) serb, s'do të ketë më
të krishterë.

Me këto pohime shumëkush tallej ngaqë besohej se janë trillime tipike të
serbëve që kauzën e vet përpiqeshin ta përhapin si terapi planetare për
pengim të këtij rreziku, të islamizmit që i kanosej Perëndimit...
Boshnjakët nuk e lodhnin veten që t'i kundërviheshin propagandës
kundër-islame serbe ngaqë ata besonin thellë se Evropa nuk është
kundër-islame dhe se ata paskan të drejtë që ta ekspozojnë përkatësinë e
tyre fetare.

Evropa mbase jo, por serbët gjithsesi po. Shqiptarët u treguan shumë më
të rezervuar dhe betejën e tyre historike e zhvillonin në dimensionin
kombëtar. Pas vitit 1999 edhe në hapësirat shqiptare, disa grupe të
vogla besimtarësh myslimanë, filluan në mënyrë intensive, demonstrative,
me prapavijë kryekëput politike, ta shquajnë përkatësinë e tyre fetare,
duke i dhënë argumente propagandës kundër-shqiptare serbe.

Nga këto elemente, demonstrime, më shumë teatrale sesa fetare, propaganda serbe e sajonte akuzën e tyre kundër shqiptarëve.

Kohët e fundit argumente të këtilla që e ushqejnë propagandën serbe
mjerisht vijnë edhe nga shteti më demokratik islam në botë, Turqisë, hiç
më pak nga vetë ministri Ahmet Davutogllu, njëri nga intelektualët më
brilant jo vetëm i Turqisë, por i të gjithë botës islame. CV-ja e tij
intelektuale është mbresëlënëse. Ai është autor i disa librave
interesante socio-politike të botuara në shumë gjuhë të botës, natyrisht
edhe anglisht, si bie fjala "Paradigmat alternative", "Transformimi
qytetërues dhe bota islame", "Thellësitë Strategjike", 'Kriza globale"
etj.

Përmes veprave të tij, të shkruara me një metodë moderne hulumtuese, ai
në Turqi u bë personi më me ndikim në trekëndëshin ushtri-qeveri dhe
akademi. Më 1 maj të vitit 2009, z. Davutoglu u emërua ministër i Punëve
të Jashtme i Turqisë.

Shumëkush priste prej tij që ta bëjë një lloj të "brain storming" (një
stuhi ndjellëse mendore), mirëpo, sipas të gjitha gjasave kjo nuk do të
ndodhë. Shkas për këtë pesimizëm është ligjërata e tij, mbajtur në
Sarajevë, lidhur me politikën e jashtme të Turqisë në Ballkan. Shumëkush
u befasua nga tezat aktuale radikale të ministrit, që nuk përputheshin
me natyrën e dikurshme të intelektualit racional.


Tezat radikale

Ata që janë të interesuar ta lexojnë ligjëratën në tërësi mund të
kërkojnë në Google: DANI, Ahmet Davutoglu "Sta hoce Turska na
Balkanu"(23 tetor 2009), ose në NSPM (Nova Srpska Politicka Misao,
Mendimi i ri politik serb).

Me ardhjen e tij në kreun e diplomacisë turke ai nënshkroi disa
marrëveshje me fqinjët e saj, duke zbatuar parimin "zero probleme me
fqinjët". Zbatimi i këtij orientimi strategjik menjëherë rezultoi me
zbehje të raporteve me Izraelin. Cilat do të jenë këto pasoja për
Turqinë me prishjen e marrëdhënieve me Izraelin do të kuptohet shumë
shpejtë.

Reagimi
i parë ndaj ligjëratës së tij "Trashëgimia osmane dhe bashkësitë
myslimane në Ballkan" mbajtur në Sarajevë, erdhi nga diplomatët e huaj,
të habitur nga tezat radikale, plot vetëbesim të ministrit turk. Njëri
nga ata e pyeti "pse kaq befas ratë nga qielli në Bosnjë?".

Duke shpërfillë esencën e kësaj pyetjeje që në vete përmban një dozë
fine të akuzës, të ironisë lidhur me rolin e zbehtë të Turqisë në kohët
më të vështira, ministri turk i përgjigjet: "Nuk zbritëm nga qielli me
parashutë, por në Bosnjë erdhëm me kuaj, duke aluduar në periudhën e
depërtimit të osmanëve në Ballkan."

Në këtë ligjëratë që mëton ta ringjallë rolin e osmanëve në Ballkan,
përhapet ideja se riosmanizmi i këtyre hapësirave qenka strategjia e
vetme për qetësimin e gjakrave. Duke kritikuar konceptet perëndimore që e
trajtojnë Ballkanin si zonë periferike gjeo-strategjike të Evropës,
ministri turk e trajton Ballkanin si zonë qendrore.

Ashtu si në librin e tij "Thellësitë strategjike", ai Ballkanin e
trajton si bafër-zonë (si tampon zonë) ndërmjet Evropës dhe Azisë, duke
filluar nga Baltiku e deri në Mesdhe. Vlera e dytë e Ballkanit osman
është pesha e tij gjeo-ekonomike, ndërkaq vlera e treta qenka
ndërveprimi kulturor.

Sa për shqiptarët kjo vlerë e tretë nuk mund të vërtetohet, ngaqë në atë
periudhë vetëm shqiptarëve u ndalohej shkollimi në gjuhën amtare dhe
disa veçori etnike (ata nuk trajtoheshin si "milet" por si "akraba",
kushërinj).

Duke trajtuar Ballkanin si zonë qendrore dhe jo periferike, siç e
trajton politika perëndimore, ministri i tanishëm turk i Punëve të
Jashtme, në esencë e ringjall periudhën e sundimit osman, pra rolin
thelbësor të popullit turk, duke filluar prej Afganistanit e deri në
Sarajevë.

Në këtë konferencë ai njëanshëm (në mënyrë unilaterale) e zbulon
strategjinë shumë ambicioze, lidhur me rolin e Turqisë në ish kolonitë e
saj, ose thënë më saktë rolin e ardhshëm global të Turqisë.


Perandori e re universale

Në këtë plan përfshihet Ballkani në tërësi, pastaj Lindja e afërt,
përfundimisht edhe Afganistani. Në këtë mënyrë, Ballkani prej një zone
periferike të Evropës shndërrohet në qendër të një perandorie të re
universale, të ngjashme me atë osmane, ku rolin kyç do ta ketë Turqia.

Këtë zbërthim nuk e bën ndonjë politikan margjinal, por një intelektual i
formatit ndërkombëtar dhe ministër i Punëve të Jashtme të shtetit më
demokratik islam në botë.

Por, kjo strategji ka një mangësi elementare: Nuk ka përkrahës, veçmas
ngaqë autori i këtij projekti e shpall periudhën e sundimit osman si
ideal, si periudhë të artë në historinë e Ballkanit. Pra, ky projekt me
karakteristika perandorake, hap dy lloje problemesh:

- si do të realizohet dhe
- çfarë do të ndodhë me trashëgiminë e Ataturkut, i cili e mbylli të
kaluarën anakronike dhe me guxim hapi krahun për modernizim të Turqisë,
sipas standardeve evropiane?

Problemi i parë ka të bëjë me
vetë popujt e Ballkanit që gjatë kohë luftuan sundimin osman dhe ende
vazhdojnë të manifestojnë haptazi një distancë fanatike ndaj çdo
ringjalljeje të idesë osmane. Këtë distancë e kanë të gjithë popujt e
Ballkanit, një pjesë e madhe e popullit turk, por edhe shtetet
evropiane.

Si do të merret pëlqimi nga Greqia, Bullgaria, Serbia, Rumania, pastaj
UE-ja që të formohet një shtet universal që e bashkon Evropën me pjesët
më problematike të botës, me Lindjen e Afërt dhe atë të Largët? Për këtë
pyetje nuk ka përgjigje të argumentuara në ligjëratën e ministrit
Davutoglu.

Argumentet e tija për këtë opsion janë kryesisht emotive. Në këtë
ligjëratë ai periudhën e sundimit osman e lartëson me pohimin se jeta në
atë kohë paska qenë shumë më e mirë sesa sot.

"Po të mos kishte qenë Perandoria Osmane çdo të ndodhte me fshatarin e
varfër serb, Mehmet Pasha Sokolloviçin", pyet z. Davutoglu? Përgjigjen e
jep vetë: ai do të mbetej ashtu si ka qenë, një fshatar i varfër serb.

Po këtë argument ai e përdor lidhur me Mehmet Ali Pashën, shqiptarit që e themeloi Egjiptin modern.

Me këto shembuj ai përpiqet ta bindë auditorin se vetëm në periudhën e
sundimit osman Ballkani ka pas progres, jo vetëm njerëzit, shtetet, por
edhe qytetet.


Dy pretendime antagoniste

Pas luftërave të përgjakshme ndërmjet popujve të Ballkanit, si mund të
arrihet që ringjallja e kësaj pjese të padiskutueshme politike dhe
gjeografike e Unionit Evropian t'i dorëzohet një shteti, Turqisë që në
vazhdimësi pretendon të bëhet anëtare e UE-së?

A pretendon Turqia të hyjë e vetme në UE, apo do të tërheqë zvarrë pas
vetes Sirinë, Irakun, Libanin, popujt e Kaukazit, Avganistanin etj? Edhe
nëse ndodh kjo mrekulli, atëherë si do të arrihet pajtimi ndërmjet
popujve të armiqësuar përjetësisht? Si të harmonizohen këto dy
pretendime antagoniste turke, anëtarësimi në UE dhe ringjallja e
Perandorisë Osmane, madje qoftë vetëm të frymës së saj? Ose si do të
harmonizohen konceptet historike të popujve që kanë formuar shtetet dhe
identitetin e tyre etnik mbi baza anti - osmane? Si do të pranojnë
boshnjakët tezën se Mehmet Pashë Sokolloviçi qenka fshatar serb?

Me këtë tezë rrëzohet njëra nga premisat kryesore të historisë së
boshnjakëve, ajo e prejardhjes së tyre prej bogumillëve! Përgjigjet e
tij për pyetjet shumë konkrete siç është bie fjala vullneti i popujve
për të hyrë në këtë perandori të ringjallur janë shpeshherë naive,
sidomos nëse shikohet nga aspekti i një projekti tjetër që formohet mbi
baza të interesave konkrete të shteteve të ndryshme siç është ai i
Unionit Evropian dhe NATO -s.

Ballkani i ri si urë ndërlidhëse mes Afganistanit dhe Evropës me rolin
qendror të Turqisë nuk mund të ndërtohet vetëm mbi baza emotive, as me
oferta të paketuara me një fjalor të butë demokratik, siç është bie
fjala bashkëjetesa shumëkulturore. Kjo tezë i acaron sidomos boshnjakët
ngaqë hapë një kapitull tragjik që shumë vështirë do të korrigjohet. Shumëkulturalizmi
në historinë e popujve të Ballkanit gjatë kohëve do të funksionojë si
një ngjarje tragjike që i ka traumatizuar të gjithë popujt e Ballkanit.

Ofertat e këtilla retorike-emotive, krahasuar me ofertat reale të
strukturave perëndimore perceptohen si një fyerjeje jo vetëm për
ndjenjat e qytetarëve të traumatizuar, por edhe të intelektit të çdo
populli që tashmë premtimet joreale i vlerësojnë si një cinizëm
kardinal. Si do të interpretohej teza "Se ne (Davutogllu) parapëlqejmë
një rajon ballkanik, të bazuar në vlera politike, ndërvarësinë ekonomike
dhe harmoninë kulturore?"


E mundëm vetveten

Kush nuk e parapëlqen këtë? Cila do të jetë përgjigja e serbëve dhe
grekëve bie fjala? Serbët reaguan shumë ashpër kundër vizitës së
presidentit turk Abdulla Gylit në Beograd dhe mund të merret me mend se
si do të reagonin ndaj idesë së shumëkulturalizmit, nën patronazhin
turk.

Ose si do të interpretohej nga çdokush fjalia se "gjatë viteve të
'90-të jemi ballafaquar me shumë vështirësi në BE, në Kosovë dhe në
Maqedoni. Kur shfaqen problemet e këtilla, nga e kthejnë kokën
boshnjakët, shqiptarët dhe maqedonasit? Nga Turqia! Kësaj i thonë
"lidhje historike",- konstaton Davutoglu.

Ky projekt i rikthimit të Ballkanit në një perandori aziatike-evropiane vjen
ndesh me vetë premisat e Politikës së Jashtme të proveniencës së
Ataturkut. Ai nuk pranonte se në Turqi jetojnë popuj të tjerë, por as
tezën se jashtë Turqisë jetojnë turqit. Ai madje përfundimisht refuzoi
që ta pranojë rolin e Kalifit, duke përdorur argumentin se shumë shtete
myslimane i kanë udhëheqësit e tyre politikë të cilët nuk do të pranojnë
të kontrollohen nga një Kalif.

Duke
klithur se ardhmëria e popujve të Ballkanit është e përbashkët me atë
Turqisë, Kavkazit, Lindjes së Mesme, Afganistanit, me Turqinë në qendër
do të bëhet strumbullar i politikës botërore në të ardhmen. Në këtë
projekt përfshihen edhe çeçenët, afazët dhe të tjerët që kanë qenë të
sunduar nga osmanët.

Ministri i Jashtëm turk, Davutoglu, mbase ka ndonjë argument të fshehtë
kur pohon se integriteti territorial i Bosnjës është njësoj i
rëndësishëm sesa i Turqisë. Në pyetjen e gazetarit, se për kë bënte tifo
në ndeshjen e futbollit ndërmjet Turqisë dhe Bosnjë - Hercegovinës, z
Davutoglu tha se zemrën e paska të ndarë dhe fjalinë e përfundon me "ne e
mundëm ne" (vetveten). Me këtë fjali ai merr një duartrokitje të gjatë
nga auditori.

Evropa bashkë me SHBA-të shpenzojnë miliarda dollarë për t'u ardhur në
ndihmë shteteve të Ballkanit që të integrohen në Bashkimin Evropian, por
prapë hasin në vështirësi. Vallë a do të mund Turqia ta ringjallë
Perandorinë Osmane vetëm mbi argumente nostalgjike? Pra, a ka mundësi që
edhe një herë Davidi ta mundë Golijatin? Sipas mbiemrit Davutogllu do
të thotë i biri i Davidit. Pale...

Tani
për tani këto ide shënuan vetëm një fitore, edhe atë kundër nesh: e
nxorën jashtë Institutin e Trashëgimisë Shqiptare (që në popull u
identifikua me emrin e Pjetër Bogdanit) nga objekti i periudhës osmane
"Kapan Han". Ky akt hap të paktën dy dilema:

- Kujt i takon trashëgimia osmane jashtë Turqisë?
- A ka vend për kulturën shqiptare? (Pjetër Bogdani është një kapitull i madh i kësaj kulture, në konceptin e ri të osmanizmit.)

Sipas të gjitha gjasave jo.

http://www.koha.com.mk/Opinion120.html

Citim:




Mbi debatin Arbër Xhaferri-Ahmet Davutoglu
Kastriot Myftaraj

Shtetet e krishtera ortodokse ballkanike nuk do të mungojnë dhe në të
ardhmen që ta përdorin alternativën strategjike turke nëse u konvenon.

Në tekstet strategjike greke si rreziku më i madh shikohet një aleancë
ushtarake turko-bullgare, në të cilën do të hyjë dhe Maqedonia, e cila
do t’ i japë mundësi ushtrisë turke që të anashkalojë vijën e
fortifikuar në kufirin turko-grek në Trakë, dhe nëpërmjet Bullgarisë dhe
posaçërisht Luginës së Vardarit, të hyjë në Greqi, saktësisht ashtu siç
bëri ushtria gjermane në Luftën e Dytë Botërore.

Në sytë e grekëve, bullgarët i kanë të gjitha arsyet për ta bërë këtë
aleancë antigreke me Turqinë, se përfitojnë territorin që iu është marrë
nga Greqia pas Luftës së Parë Botërore, dhe që është me rëndësi të
madhe për ta në çdo aspekt, se përbën dalje në Detin Egje. Në mungesë të
kësaj daljeje Bullgaria sot detyrohet ta bëjë transportin detar
nëpërmjet ngushticave turke.

Në kryeqytetet e vendeve të krishtera ballkanike kumti i Davutoglu
merret si rrezik, por edhe si një alternativë strategjike. Secili bën
llogaritë e veta, sesi mund ta përdorë kartën turke, e në daçi
neoosmane, për interesat e veta.

Edhe serbët nuk do të mungojnë të bëjnë llogarinë e tyre. Tekefundit, a
nuk ndodhi pas betejës së fushë-Kosovës të vitit 1389 që Serbia u bë
vasale e Imperisë Osmane dhe princat serbë e përdorën mbështetjen osmane
për interesat e tyre, deri edhe kundër shqiptarëve në Kosovë dhe në
Shqipërinë e sotme.

Në vitin 1448, Skënderbeu u gjend në luftë me sunduesin e Serbisë,
Gjergj Brankoviç, vjehërrin e Sulltan Muratit II, në territorin e
Kosovës së sotme. Sunduesi serb, donte ta përdorte ndihmën osmane për të
zgjeruar sundimin e vet në Kosovë dhe në Shqipërinë e sotme.

Shteti serb lindi pikërisht në një kryengritje që bënë serbët në vitet
1804-1805 kundër jeniçerëve, të cilët sundonin Pashallëkun e Beogradit
dhe qenë rebeluar ndaj sulltanit. Kryengritja serbe pati mbështetjen e
Portës së Lartë.

Siç
shihet edhe kombet fqinje të krishtera ortodokse kanë një traditë të
madhe të bashkëpunimit me osmanët për interesat e përbashkëta. Kjo
traditë mund të shërbejë fare mirë si një bazë për një bashkëpunim në të
ardhmen, deri edhe mes Serbisë dhe Turqisë, aq më tepër kur Turqia ka
bërë paktin “Molotov-Ribentrop” me Rusinë.

Gjeopolitika është fabrika e surprizave. Në rast se Turqia shikon se
Shqipëria, Kosova dhe kombi shqiptar në përgjithësi, e refuzojnë
krejtësisht alternativën strategjike turke, atëherë Turqia mund të
mbështesë Serbinë kundër shqiptarëve, edhe për quid pro quo në
marrëdhëniet e saj me Rusinë.

Unë nuk jam entuziast për idenë osmane të z. Davutoglu, por nuk do të më
pëlqente që ne shqiptarët t’ ua linim krejtësisht në dorë vendeve
fqinje kartën e arternativës strategjike osmane në lojën gjeopolitike në
Ballkan.

Bashkëpunimi shqiptaro-turk duhet ta ketë edhe dimensionin strategjik, pa implikime kulturore.
Duke qëndruar fort kombi shqiptar në shtratin kulturor perëndimor,
duhet ta vlerësojë alternativën strategjike turke, thjesht si një
ekspedient. Tekefundit një Turqi e fortë nuk përbën tjetër veçse një
peshë të favorshme për shqiptarët në balancën e fuqisë në Ballkan.
Pikësëpari, Turqia e fortë ushtron presion ndaj Greqisë, çka përbën një
të mirë të madhe për ne shqiptarët.

Pastaj, Davutoglu në librat e vet nuk mungon që konceptin e tij për
skemën e re gjeopolitike turke, ta shikojë si kompatibël me
gjeopolitikën amerikane në hapësirën nga Ballkani në Afganistan.

Davutoglu e shikon konceptin e sotëm gjeopolitik të SHBA si zhvillim të
koncepteve themelore të gjeopolitikës amerikane, posaçërisht ato të
admiralit amerikan Alfred Thayer Mahan, ku elaborohet koncepti i
projektimit të fuqisë detare, apo koncepti i heartland-it i Halford
Mackinder, të cilat janë kompatibël.

Admirali Mahan i shikonte SHBA si një superfuqi detare të ardhme, që
duhej të kontrollonte blloqet masive kontinentale të botës duke zënë
pika kyçe ishullore dhe bregdetare që do t’ u mundësonin të kontrollonin
rrugët e tregtisë. Halford Mackinder e vinte gishtin tek blloku
kontinental euraziatik (ishulli botëror) si pika më e rëndësishme
strategjike, ku projektimi i fuqisë detare duhej të pengonte kontrollin
nga një apo dy fuqi kontinentale.

Davutoglu në librin “Kriza globale”, gjen atë që mund të quhet simetri
gjeopolitike mes Afganistanit dhe Kosovës. Për Davutoglu, Kosova dhe
Afganistani, edhe pse janë dy vende të kyçura në tokë (pa dalje në det)
përbëjnë dy pika me të njëjtin funksion gjeopolitik.

Të dy këto vende përbëjnë rrugëkalime në brendësi të bllokut tokësor
euraziatik, duke u nisur nga një pikë hyrjeje e përshtatshme detare, çka
në rastin e Afganistanit është Pakistani dhe në rastin e Kosovës është
Shqipëria. Prej këtej angazhimi ushtarak i NATO-s dhe posaçërisht ai
amerikan në Kosovë dhe Afganistan, por edhe në Shqipëri dhe Pakistan .

Në rastin e Afganistanit, është shfaqur ambicja e Kinës për të ndërtuar
rrugë të reja strategjike për tregtinë dhe projektimin e fuqisë së saj
ushtarake, rrugë që kalojnë nëpërmjet Afganistanit dhe dalin në detin e
hapur nëpërmjet Pakistanit, duke evituar rrugën e gjatë detare për në
Gjirin Persik dhe Europë që kalon nëpërmjet ngushticave dhe që Kina e
shikon si të pasigurt në perspektivë.

Në rastin e Kosovës kemi të bëjmë me një vend nga ku SHBA-të mund të
depërtojnë nëpërmjet detit në zemër të një rajoni me rëndësi strategjike
të Eurazisë, siç është Ballkani, ku kalojnë naftësjellësat,
gazësjellësat dhe korridoret e reja të tregtisë mes Europës dhe Azisë,
ku kanë interesa të mëdha Bashkimi Europian dhe Rusia, por në
perspektivë edhe Kina.

Davutoglu me doktrinën e tij i bën një uverturë gjeopolitike SHBA, duke i
kërkuar revizionimin e aleancës turko-amerikane, në pajtim me
realitetet e reja gjeopolitike në botën e shekullit XXI.

Pyetja që duhet t’ i përgjigjet Arbër Xhaferri në këtë rast është ajo se
nëse SHBA pranojnë revizionimin e aleancës me Turqinë, sipas ofertës së
Davutoglu (dhe duket se SHBA nuk kanë zgjedhje tjetër), atëherë a duhet
që ne shqiptarët, në krejt hapësirën shqiptare në dy anët e kufirit
shtetëror, të përshtatemi me këtë zgjedhje amerikane.

Unë mendoj se po, se ne nuk kemi zgjedhje tjetër. Natyrisht duke
përjashtuar implikimet kulturore Kjo është dilema të cilën duhet të
ndajë Arbër Xhaferri dhe të cilën ai e anashkalon, se një përgjigje për
të do ta shpërbënte gjithë arsyetimin e Arbër Xhaferrit.

Davutoglu në librat e vet e shikon gjeopolitikën në funksion të rrugëve
tregtisë (duke përfshirë këtu dhe linjat e energjisë), nga të cilat ai
shikon gjashtëmbëdhjetë rrugë si më kryesoret në Eurazi, dhe Turqinë e
shikon si një nyje të tyre.

Në këtë pikëpamje ka një shtrirje të pamohueshme të Turqisë drejt
Ballkanit dhe ne shqiptarët nuk mund ta neglizhojmë këtë gjë. Turqia
është duke u bërë një fuqi e madhe ekonomike, gjë që konfirmohet dhe nga
prania e saj në G-20. Dashur pa dashur vendet ballkanike do ta ndjejnë
forcën e gravitacionit të kësaj qendre të fuqishme ekonomike, madje kanë
filluar ta ndiejnë prej kohësh, duke përfshirë dhe shqiptarët.

Por Arbër Xhaferri duket se e shikon vizionin strategjik të Davutoglu,
nga pikëpamja e të qenit ideologjikisht korrekt në raport me Europën.
Arbër Xhaferri e refuzon vizionin e Davutoglu dhe me këtë është në
rregull me Europën. Madje Arbër Xhaferri shkon më tej, duke e parë
jokorrektesën qemaliste, europeiste të vizionit të Davutoglu, si të
metën e tij, siç e kam cituar më lart.

Sa për trashëgiminë e Ataturkut, për të cilën flet Arbër Xhaferri, ajo
mund të quhet e zhvlerësuar për Turqinë derisa Europa tashmë e ka bërë
të qartë prej dekadash se refuzon ta pranojë Turqinë qemaliste në
Bashkimin Europian, pavarësisht mimetizmit perëndimor të saj. Tashmë
është e qartë se Europa nuk mund të fshihet më pas perdes së lotëve që
derdh për armenët apo kurdët.

Franca ka vrarë shumë më tepër arabë në kolonitë e saj se ç’ e akuzon
Turqinë se ka vrarë armenë. Franca dhe Spanja i trajtojnë baskët dhe
korsikanët (Franca) jo më pak keq se ç’ e akuzojnë Turqinë se i trajton
kurdët.

Sa për atë që thotë Arbër Xhaferri për trashëgiminë qemaliste të
Turqisë, me të cilën bie ndesh doktrina e Davutoglu, Arbër Xhaferri, i
cili supozohet që t’ i ketë lexuar librat e Davutoglu, duhet ta dijë se
ky i fundit mbështetet fort tek teza e Osvald Shpengler, i cili ka
shkruar që në kohën kur Ataturku ishte gjallë, se qytetërimi dhe kultura
të cilat krijojnë teknologjinë, dhe vetë kjo teknologji, kanë prirjen
që të ndahen në një pikë të caktuar, duke mos qenë më qytetërimi dhe
kultura perëndimore kusht sine qua non për krijimin e shkencës dhe të teknologjisë.

Këtë gjë e vërteton sot Kina, por e vërteton në një masë të madhe edhe
Turqia, madje edhe Irani. Qemalizmi në Turqi mbështetej në tezën e
kundërt me atë të Shpenglerit, me shpresën se Perëndimi do ta pranonte
Turqinë në komunitetin e vet.

Por edhe në kohën e partneritetit më të afërt të Turqisë me Perëndimin,
gjatë Luftës së Ftohtë, siç thotë Davutoglu, në hartat strategjike
perëndimore Turqia figuronte si “barriera turke”, do të thotë si një
barrikadë ndaj Rusisë. Pra, Turqia shikohej si një ekspedient strategjik
në mbrojtje të Perëndimit, si diçka e jashtme, që nuk i përkiste
Perëndimit.

Ajo që mund të quhet si Doktrina “Davutoglu” është edhe reagim ndaj
kësaj mënyre të kqyruri të Perëndimit ndaj Turqisë, e cila është e
njëjtë me atë të cilën e kqyr Izraeli Turqinë sot dhe që e kam analizuar
më lart.

Në përfundim dua të bëj të qartë një gjë. Aleanca
e kombit shqiptar me Turqinë e sotme ka edhe ajo dilemat e veta, të
cilat imponohen nga gjeografia, do të thotë nga fakti se as Shqipëria,
as Kosova, dhe as Maqedonia, ku jeton një pjesë e rëndësishme e kombit
shqiptar, nuk kufizohen me Turqinë.

Në rast se kombi shqiptar kërcënohet nga një genocid i ri, siç ndodhi në
vitet 1998-2001 në Kosovë dhe Maqedoni, nuk duhet pritur që të ketë një
ndërhyrje ushtarake turke, siç bëri Turqia në 1974 për të shpëtuar
turqit e Qipros nga genocide grek. Ky kufizim i vlerës së aleancës
shqiptaro-turke imponon që në të, nga ne shqiptarët, të evitohet çdo
dimension kulturor i prejardhur nga tradita osmane, dhe në rradhë të
parë dimensioni fetar. Për këtë nuk duhet të ketë dilema.

Mjafton që t’ i hedhësh një sy hartës ku në perëndim të Ballkanit janë
shqiptarët (në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Luginën e Preshevës, Malin e
Zi), të ndarë prej Turqisë nga Greqia, Bullgaria, por edhe nga pjesa
sllave e Maqedonisë, për të kuptuar se gjeografia na imponon ne
shqiptarëve, edhe si masë sigurie që të identifikohemi kulturalisht me
Perëndimin, në çdo aspekt, deri edhe në atë fetar.

Unë jam i sigurt se vetë Davutoglu, i mbiquajtur “Kissingeri” turk (unë
duke konsideruar specifikat e fesë islame ku koncepti i klerikut
relativizohet do ta quaja edhe “Richelieu”-Rishelje turk), me sensin e
tij realpolitik, do ta mirëkuptonte këtë gjë.

http://www.sot.com.al/index.php?opti...tid=55:komente

Citim:




Ç’ka i bashkon Sitelin serb dhe Gumushin turk?
Valon Kurtishi

Televizioni privat maqedonas me ndikime të fuqishme serbe dhe me një
politikë redaktuese thelbësisht dhe tradicionalisht antishqiptare, Sitel
TV, ka filluar kohëve të fundit të transmetojë një film në gjuhën turke
me emër “Gumush”. Kjo është një Soap Opera e mërzitshme aziatike e
ngjashme në formë dhe tematikë me serialet po të mërzitshme latine të
Amerikës së jugut që janë në modë në këto 10 vitet e fundit në
televizonet private të Fyromit.

Seriali shfaqet vazhdimisht në orët më të frekuentuara të ditës duke iu
shtuar katër serialeve të tjera në po këtë gjuhë aziatike që i emeton
një televizion tjetër privat nga Shkupi por kësaj radhe “shqiptar”,
Alsat TV.

Është interesante të shohim se pse një televizion serb emeton për çdo
ditë një serial turk?A nuk janë sërbët dhe turqit “armiq” me njëri
tjetrin? A nuk janë demonizuar vazhdimisht turqit në median serbe madje
duke i shpallur dhe fyer njëkohësisht popullatat autoktone europiane të
boshnjakëve të Bosnjë dhe Hercegovinës dhe shqiptarëve të Ish
Jugosllavisë në përgjithësi si “turci” të cilët duhet të shkojë në tokat
e tyre në Anadoll?! Ç’është duke ndodhur me agjenturat serbe të
Sitelit? Ç’është kjo dashuri e re që i ka lidhur dhe bërë bashkë serbët
karpatianë të Sitelit me turqit mongoloidë të Anadollit? Kjo në shikim
të parë duket shumë e çuditshme, apo jo?

Megjithatë, çdo veprim social e ka kuptimin, prapavijën dhe synimin e
përcaktuar se ku do arrijë dhe asgjë nuk është e rastësishme në këtë
botë të madhe gjithnjë e më të globalizuar dhe më të hapur drejt
ndikimeve të ndryshme kulturore.

Edhe kjo iniciativa e fundit e Sitelit serb për të transmetuar për një
periudhë të gjatë kohore një serial në gjuhën turke e ka prapavijën dhe
objektivin e përcaktuar qartë se ku do të arijë. Ajo i ka të përcaktuara
qartë edhe grupet tek të cilat synon ta përçojë ndikimin e vet kulturor
dhe mesazhin politik, apo “Target groups”, siç quhen në shkencat
shoqërore.

Target Grup i Sitelit nuk është popullsia laramane sllave e Fyromit e
përbërë nga bullgarë, sërbë dhe maqedonas etnikë. Grupi i popullsisë i
cili synohet të ndikohet nëpërmjet këtyre përçuesve shumë efikasë të
kulturës aziatike janë shqiptarët etnikë në këtë republikë të vogël
ish-jugosllave.

Sllavët etnikë këtu duke qenë të ndryshëm nga turqit aziatikë si në
origjinat etnike ashtu edhe në përbërës tjerë kulturorë si feja për
shembull, nuk ndikohen në botëkuptimin e tyre sllavo-lindor mbi jetën
nga këto seriale primitive dhe të mërzitshme pa asnjë vlerë e shije
artistike.

Grupi i vetëm etnik për të cilin Siteli i emiton këto filma janë ato që
propaganda sërbe dhe greke në Balkan në 200 vitet e fundit i quan “turci
na Ballkanu”, që në fakt janë shqiptarët etnikë europianë e autoktonë
me mijëra vjet këtu. Politikat shekullore asimiluese shoviniste sërbe
dhe greke në Ballkan kanë qenë mohimi i shqiptarësisë së komuniteteve
myslimane në Kosovë, Maqedoni dhe Çamëri.

Ky mohim ka qenë politikë shtetërore e mirëorganizuar dhe
mirëplanifikuar. Vetë termi shqiptar madje ka qenë i ndaluar me ligj në
Jugosllavi dhe Greqi. Shqiptarët e këtyre zonave janë shpallur
zyrtarisht nga këto dy shtet shoviniste si turq. Shteti jugosllav dhe ai
grek kanë ndaluar me ligj çdo përmendje të fjalës shqiptar dhe çdo
shkollim në gjuhën shqipe. Nuk kanë lejuar asnjë shkollë në gjuhën
shqipe. Por kanë lejuar dhe madje kanë stimuluar shqiptarët që të
shkollohen në gjuhën turke.

Vetë mbreti serb Aleksandër në vitet 20 e ka hapur “Velika Medresën u
Skoplje”, ku është mësuar në gjuhët turke dhe arabe. Gjuha shqipe aty ka
qenë e ndaluar reptësisht (shih për këtë veprën e një spiuni serb nga
Sanxhaku, Mustafa Memiç (Mema), “Velika Medresa u Skoplju i njeni
ucenici”).

Gjithë kjo është bërë për të mjegulluar identitetin kombëtar të masave
shqiptare analfabete në atë kohë në mënyrë që këto masa të emigrojnë në
Turqi. Kjo ka qenë një pastrim etnik i tokave shqiptare të Kosovës,
Maqedonisë e Çamërisë i bërë në bashkëpunim mes tre shteteve mike:
Mbretërive Jugosllave e Greke dhe republikës Turke.

Nga kjo periudhë e zezë kohore për kombin tonë të shenjtë shqiptar
rrjedh edhe e ashtuquajtura “pakicë turke” në Ish –Jugosllavi dhe
Greqinë e veriut (deri në vitin 1945). Kjo gjoja “pakicë turke” përbëhet
në realitet nga shqiptarë të pavetëdijshëm nga ana kombëtare të cilët
nën ndikimin e shtetit jugosllav dhe agjenturave turke si dhe duke pasur
mungesë të shkollimit në gjuhën shqipe është asimiluar dhe sot mendon
se është më prejardhje nga Azia e vogël. Mirëpo vetë karakteristikat
antropologjike, doket, zakonet, si dhe vetëdija për origjinat e tyre të
largëta familjare e vërtetojnë shqiptarësinë e tyre historike.

Edhe sot në IRJM, shteti sllavo-maqedonas përpiqet që në forma të
ndryshme ta ulë sa më shumë që të jetë e mundur numrin e popullsisë
shqiptare. Kjo bëhet sa në forma të hapura e brutale aq edhe me metoda
të fshehta e më të sofistikuara.

Duke
qenë se shqiptarët në IRJM i takojnë në shumicën e tyre dërmuese
komunitetit mysliman, shteti sllav bën përpjekje maksimale që ta
instrumentalizojë për qëllimet e veta asimiluese këtë grup popullsie.
Kështu, nga grupi mysliman në Maqedoni, organet shoviniste maqedonase
kanë prodhuar artificialisht një numër të etnive të ndryshme.

Pra nga shqiptarët myslimanë, shteti okupator sllav ka prodhuar pseudo turq, pseudo maqedonas myslimanë dhe pseudo boshnjakë.
E gjithë kjo bëhet siç thamë me qëllim të uljes së numrit të
shqiptarëve dhe dobësimit apo çarjes së homogjenizmit kombëtar të
faktorit shqiptar në Fyrom.

Sllavizimi
i shqiptarëve dhe prodhimi artificial i një grupi inekzistent të
popullsisë si ai i “maqedonasve myslimanë” bëhet me shkolla publike në
gjuhën maqedonase.

Turqizimi i shqiptarëve në të kaluarën është bërë me shkolla publike dhe
me dhunë të pastër fizike. Sot kjo bëhet me metoda moderne. Hapen
shkolla private me mësim në këtë gjuhë aziatike si dhe propagandohet me
të madhe shteti turk, gjuha turke, kultura turke në përgjithësi.

Për këtë punën e propagandimit të Turqisë është shumë intersante të
shihet memorandumi “O Iselavanju Arnauta” e shqiptarofobit të tërbuar
sërb, Vasa Çubriloviç, ku ai e paraqet pikë për pikë planin djallëzor
sesi duhet të zgjohet të masat analfabete shqiptare dashuria për
Dovletin, për Turqinë, për kohën e kaluar, për vendet e bukura në
Anadoll etj...etj, në mënyrë që shqiptarët të largohen sa më shpejtë
prej Kosove e Maqedonie.

Siç duket këto amanetet e Çubriloviçit aplikohen akoma edhe sot ndaj
shqiptarëve të Fyromit. Por kjo sot realizohet me metoda moderne
televizive apo me anë të Gumushit.

Rasti
i hapjes së kolegjit antishqiptar Jahja Kemal në Gostivar pikërisht në
periudhën kur shteti maqedonas nuk lejonte hapjen as të një klase të
vetme shqipe në shkollimin e mesëm, e vërteton më së miri këtë strategji
terroriste sllave për uljen e numrit të shqiptarëve me anë të të
turqizimit afatgjatë të tyre. Kohëve të fundit strategjia shtetërore për këtë është duke marrë përmasa të frikshme e skandaloze.


Programet në gjuhën turke në Televizonin publik maqedonas prej tre
orëve në ditë janë në kontrast të thellë me proporcionin që ky minoritet
fals ka në numrin e përgjithshëm të popullsisë së IRJM-së. Në
fakt programi në gjuhën turke i TVM e mer kohën e gjuhës shqipe aty pasi
nuk mundet që një komunitet që përbën vetëm 2% të popullsisë të ketë
3 orë program në ditë kurse një komunitet tjetër që përbën 35% të
popullsisë të ketë vetëm 12 orë program ditor në gjuhën e vet amtare.
Këtu shihet qartë strategjia maqedonase e fryerjes artificiale të të a.q
“minoritet turk” në dëm të interesave të komunitetit shqiptar këtu.

Uzurpimi
nga Nikolla Gruevski i Institutit të trashëgimisë shqiptare “Pjetër
Bogdani” dhe dhënia në mënyrë krejtësisht jotransparente i monumentit
kulturor shqiptar, Hanit “Kurshumlia”, shovinistëve turq është një
veprim tjetër i qeverisë maqedonase në drejtim të zhdukjes së kulturës
shqiptare dhe prodhimit artificial nga hiçi të një kulture false turke
në qytetin shqiptar të Shkupit.

Se këtu ka një strategji të qartë të eliminimit të shqiptarëve dhe
prodhimit artificial të turqve u pa tash së voni në Këshillin kombëtar
të sigurisë ku presidenti i vendit Ivanov emëroi një të a.q”turk” duke
eliminuar një anëtar shqiptar.

Pra tani Këshilli kombëtar i sigurisë së “Republikës së Maqedonisë” i ka
të gjithë anëtarët e tij maqedonas etnikë, vetëm një shqiptar dhe një
të a.q “turk”. Kjo sa i takon strategjisë zyrtare, shtetërore.

Por edhe sektori privat sllavo-maqedonas është në një vijë me pushtetin
kur vjen puna të çështja shqiptare. Kështu edhe Siteli nacionalist e
ksenofob antishqiptar dhe “antiturk” zgjodhi të emetojë ditë e natë një
soup opera primitive në gjuhën turke.

Kjo bëhet në mënyrë që të goditet në shtyllën kurrizore të identitetit kombëtar të shqiptarëve në FYROM - në gjuhën shqipe.

Dhënia ditë e natë e filmave të këtillë në gjuhën turke bëhet me qëllim
që të ritet numri i përdoruesve potencial të kësaj gjuhe me qëllim të
qartë që në perspektivë të ritet numri i të a.q “minoritet turk” në
IRJM. Ky është interesi i përbashkët antishqiptar që i bën bashkë
Sitelin serb dhe Gumushin turk. Kjo është një strategji shumë e njohur
në përmasa botërore ku me anë të filmave, botimit të librave, teatrove,
ndikimeve të ndryshme ekonomike etj, bëhen përpjekje të ethshme që të
influencohen dhe asimilohen grupe të tëra etnike.

Kjo nuk ka të bëjë fare me shkëmbime kulturore apo ndërveprim kulturor
siç përpiqen ta arsyetojnë disa mercenarë të shitur te të huajt. Kjo
është imperializëm i pastër antinjerëzor, antidemokratik dhe i dalë mode
për botën e sotme të qytetëruar që respekton tjetrin, që duket se
respekton dallimet kulturore dhe nuk përpiqet ti fshijë e zhdukë ato.

Kjo nga ana tjetër duket të jetë qartë një imperializëm kulturor dhe
ekonomik. Kjo është pushtimi i hapësirës kulturore të kombeve më të
vegjël e më të dobët dhe asimilimi apo shkatërrimi tyre.
Republika e Turqisë është duke e shfytëzuar varfërinë ekstreme të
shqiptarëve si dhe nivelin e ulët kulturor që vjen si pasojë e
diskriminimit të egër sllav, që të arrijë ta shtojë në mënyrë
artificiale numrin e popullsisë turke këtu. Turqia në një bashkëpunim
perfekt me sllavët e Shkupit është duke e ulur numrin e shqiptarëve në
IRJM.

Gruevski dhe gjithë ministrat tjerë të qeverisë së Fyromit nuk e quajnë
kot Turqinë “nash golem i iskren istoriski prijatel” (miku ynë i madh
dhe i sinqertë historik). Politika për uljen e numrit të shqiptarëve në
IRJM praktikisht gjenocidi antishqiptar, duket të jetë një projekt i
përbashkët apo një joint–venture e qeverive sllavo-maqedonase dhe turke. Miqtë e sinqertë, miqtë e vërtetë, aleatët besnikë nuk veprojnë kështu.

Komuniteti shqiptar në IRJM sot gjendet buzë greminës shkaku i
diskriminimit të egër shtetëror dhe i ndikimeve të huaja agjenturore në
të gjitha poret e jetës së tij shoqërore.

Kultura
shqiptare në IRJM gjendet sot nën një agresion të fuqishëm imperialist
nga kultura sllavo-maqedonase dhe kultura turko-aziatike bashkë. Është
koha e fundit që organet kompetente qeveritare shqiptare këtu si dhe
shoqëria civile shqiptare të ndërmarin diçka për ta shpëtuar arealin
kulturor shqiptar nga kjo gërryerje dhe rënie sistematike.

Reagimi demokratik, i kulturuar dhe qytetar ndaj kësaj katastrofe
kombëtare në bërje është tashmë domosdoshmëri e kohës. Ndal asimilimit
të shqiptarëve.

http://www.sot.com.al/index.php?opti...tid=55:komente

Citim:




Gostivar:Kryetari i komunës Osmani priti ambasadorin turk Okçal

Bashkëpunimi më i thellë me komunat turke, shtjellimi i çështjeve të
karakterit lokal dhe qendror ishin disa nga pikat që u biseduan në
takimin e ambasadorit të Republikës ë Turqisë në Shkup, Hakkan Arslan
Okçal dhe kryetarit të Komunës së Gostivarit,Rufi Osmani.

Ambasadori i Republikës së Turqisë, Hakkan Arslan Okçal, qëndroi për
vizitë në komunën e Gostivarit ku realizoi takim edhe me kryetarin e
komunës,Rufi Osmani. Kryetari Osmani shprehu falënderim për vizitën e
bërë dhe përkrahjen e Turqisë ndaj komunës së Gostivarit.

http://www.botasot.info/?gjuha=0&category=12&id=47116

Citim:




Agresion ndaj identitetit shqiptar të Gostivarit
Valon Kurtishi

(...)

Kemi besuar se ardhja në postin e qytetarit numër 1 të Gostivarit të një
politikani me gradë shkencore dhe me një të kaluar “atdhetare” si
z.Osmani, do të sjellë një cilësi të re kushtimisht thënë akademike,
kombëtariste dhe moderne në rregullimin e raporteve të përgjithshme
shoqërore në këtë qytet.

Por gjithmonë e më tepër vendimet e vetë kryetarit të komunës së
Gostivarit dhe bashkëpunëtorëve të tij të ngushtë, janë duke na lënë me
gojë hapur gjithë neve që e patëm pritur me një entuziazëm shumë të
sinqertë votën e qytetarisë shqiptare të Gostivarit në zgjedhjet e
fundit lokale.

Qeverisja lokale e Gostivarit është duke dështuar qartazi në pikën më të
rëndësishme të një projekti shoqëror: mbrojtjen e interesave nacionale
të popullit të vet.

Shkrimet
e fundit në gazeta si dhe lajmet e agjencive të ndryshme informative
njoftojnë se plani i qeverisjes vendore të këtij qyteti për të
zyrtarizuar gjuhën e ish okupatorit aziatik ka marrë rrugë të sigurtë
dhe formë zyrtare.

Në këtë drejtim ishte edhe vizita e fundit e ambasadorit të shtetit turk
në IRJM, z Hakkan Okcall në këtë qytet shqiptar si dhe takimi i tij me
kreun shqiptar të kësaj komune shqiptare, z.Rufi Osmanin. Ambasadori i
një vendi i cili me asnjë akt ligjor nuk njeh as ekzistencën fizike të
minoriteteve kombëtare në shtetin e tij, është shprehur shumë i kënaqur
dhe i ka shprehur githashtu falenderimet e tij kreut të Gostivarit për
zyrtarizimin e gjuhës turke në këtë qytet shqiptar.

D.m.th,
ambasadori i një shteti që nuk zyrtarizon asnjë gjuhë tjetër përveç
turqishtes në asnjë komunë apo rajon të Turqisë, shpreh falenderimin e
vet për zyrtarizimin e gjuhës turke në një shtet tjetër, në një komunë
të një shteti tjetër, në zonën apo arealin etnokulturor të një populli
tjetër!

Z.Osmani para se ta zyrtarizojë gjuhën turke në Gostivar është dashur të
kërkojë nga ambasadori turk që në kuadër të marrëdhënieve të “mira” që
ekzistojnë mes dy vendeve tona si dhe në kuadër të parimit bazik të
reciprocitetit në marrëdhëniet ndërkombëtare, të ndikojë që shteti turk
të zyrtarizojë gjuhën shqipe në mijëra fshatra e qytete të Turqisë ku
janë degdisur shqiptarët e shkretë si rezultat i marrëveshjeve
xhentëlmene dhe konventave turko-jugosllave për “iselavanje muslimana sa
nase juzne Srbije u Tursku”.

Zoti Osmani duke qenë me gradë shkencore profesor doktor, duhet ta dijë
se janë reth 5 milionë shqiptarë pa asnjë të drejtë kombëtare apo
kulturore në Turqi. Kryetari i Gostivarit duhet t’ia kërkojë me forcë
ambasadorit turk plotësimin e kërkesave politike dhe kulturore të
shqiptarëve në Turqi.

Kreu i Gostivarit shqiptar nuk guxon asesi të marë vendime të tilla
serioze për zyrtarizime gjuhësh të huaja kokë më vete dhe pa kërkuar që
në bazë të reciprocitetit edhe shqipja të zyrtarizohet me efekt të
menjëhershëm në Turqi. Kjo pasi me këtë veprim ai i implikon edhe
shtetet shqiptare të Shqipërisë dhe Kosovës në situata të palakmueshme
tensionesh e keqkuptimesh të panevojshme në rang ndërkombëtar.

Këtu nuk ndihmon aspak fakti se edhe Elbasani mund të jetë anëtar i
“bashkimit të komunave turke në botë”, pasi në Elbasan nuk ka “minoritet
etnik turk” dhe gjuhë zyrtare atje është vetëm shqipja.

Nga goja e një intelektuali të vërtetë që i do të mirën si popullit të
vet ashtu edhe gjithë njerëzimit, nuk guxojnë të dalin fjali të tipit,
“ne gjetëm gjuhën e përbashkët për qasjen e multikulturalizmit që Turqia
si shtet e preferon dhe e aplikon në raport me Maqedoninë”!

Zoti
Rufi Osmani nuk është zgjedhur nga shqiptarët e Gostivarit në postin
aktual që ti “mbrojë dhe aplikojë në praktikë” politikat nacionaliste,
asimiluese dhe imperialiste që shteti turk i paska për Maqedoninë dhe që
me eufemizma tipike bizantino-otomane aziatike i emërton “qasje
multikulturaliste”.

Po për vete ç’farë qasje preferon dhe aplikon Turqia? Ç’farë qasje kemi
ne sot në Turqi ndaj këtyre çështjeve etnike e kulturore? Përderisa
Turqia për Gostivarin me 7000 mijë shqiptarë turkofonë paska qasje
multikulturaliste, pse për Adanën me mbi 200.000 mijë shqiptarë dhe
Stambollin me mbi 1 milionë shqiptarë ka qasje diametralisht të kundërt
monokulturaliste d.m.th asimiluese, antidemokratike dhe shoviniste.

Përderisa Turqia kërkon zyrtarizimin e gjuhës turke në Gostivar pse nuk
pranon zyrtarizimin e gjuhës shqipe në Adana, Stamboll, Adrianopojë,
Izmir, Antali, Ankara, e në qindra qytete të tjerë të mëdhenj ku
shqiptarët jetojnë në shifra milionëshe? Si të spjegohen këto fenomene e
praktika krejtësisht kontradiktore me njëra tjetrën në stadin e sotëm
civilizues ku ka aritur njerëzimi?

Këto janë standarde të dyfishta dhe politikë shoviniste neoimperialiste
të cilën nuk mund ta pranojë asnjë qeveri normale dhe demokratike qoftë e
niveleve lokale apo qëndrore. Nëse
pranohet një manipulim i këtillë shumë transparent dhe gjigant
shovinist, atëherë kemi të bëjmë me tradhti nacionale të klasit të parë
dhe me tëhujasim dhe shpërfytyrim gati total të një politike dhe të një
politikani të caktuar.

Ambasadori në fjalë e ka inkurajuar Osmanin edhe për thellimin e
bashkëpunimit të ndërsjellë në të gjitha fushat në kuadër të një
organizate nacionaliste panturke të quajtur, “Bashkimi i komunave turke
në botë”.

Kjo është një shoqatë ultranacionaliste e tipit të organizatave
shoviniste greke të Vorio Epirit”, e cila përpiqet që duke i bashkuar
këto komuna në një trup të vetëm ta ruajë me çdo kusht gjuhën dhe
kulturën turke në zonat që dikur ky shtet i ka pasur nën okupim.

Shihet qartë pra se në çfarë aventura të rezikshme aziatike është futur
komuna shqiptare e Gostivarit në këtë moment të caktuar të zhvillimit
historik.

Në bazë të kësaj gjendje faktike, z.Osmani del në rastin më të mirë si
një nacionalist turk i cili duke e legalizuar gjuhën turke në nivel të
qytetit të Gostivarit lufton për mbrojtjen e kësaj gjuhe në këtë
hapësirë gjeografike dhe në rastin më të keq si një luftëtar i
imperializmit panturk për rikthim në “Rumeli”.

Gostivari si komunë historikisht shqiptaro-europiane dhe shqiptarët si
shumicë dërmuese e popullsisë së këtij qyteti, nuk kanë luftuar për
rikthimin e perandorive të së shkuarës primitive aty por për
zyrtarizimin dhe mbrojtjen e kulturës autoktone shqiptare në një zonë të
pastër etnike shqiptare.

Rufi Osmani të ç’anëtarësojë menjëherë komunën shqiptare të Gostivarit
nga organizata ekstremiste turke, “bashkimi i komunave turke në botë”!,
dhe ta tërheqë urgjentisht vendimin e turpshëm dhe krejtesisht
antidemokratik për zyrtarizimin e gjuhës turke në Gostivar, pasi
pseudo-turqit e atyshëm lëre që antropologjikisht nuk kanë asnjë lidhje
me mongolët e Anadollit, por edhe të paktët që mund të jenë të gjakut
mongoloid janë popullsi emigrante e ardhur vonë aty.

Në bazë të standardave më të avancuara ndërkombëtare, emigrantëve nuk u
takon statusi juridik i “pakicës kombëtare”(ethnic minority) në vendin
tonë. E shumta atyre mund tu lejohet mësimi plotësues në gjuhën turke
njëjtë si emigrantëve tanë shqiptarë në perëndim.

Pjesa e tretë dhe më e rezikshmja e kërkesave të ambasadorit turk dhe
veprimeve të kreut të Gostivarit është çështja në lidhje me
“bashkëpunimin e ndërsjellë ekonomik”, për ç’arsye zoti Osmani paska
realizuar tashmë vizita në “katër komuna në Turqi”.

Kjo është edhe një përpjekje shumë e qartë neoimperialiste e politikës
turke që me anë të aseteve ekonomike dhe financiare të shtohet ndikimi
dhe influenca në vendimmarjen politike në një zonë të caktuar interesi.
Lidhjet e këtilla janë tradicionale për gjithë zonën ballkanike e më
gjerë.

Kapitali koncentrohet në mënyrë artificiale dhe antiligjore në duart e
elementëve dhe qarqeve të caktuara antikombëtare dhe apatride të cilët
pastaj financojnë në mbrojtjen dhe afirmimin e kulturës inekzistente
turke në Gostivar. Me kalimin e kohës fuqia financiare përkthehet në
fuqi politike.

Kjo ka ndodhur tashmë në Shqipëri ku numrat e minoritetit artificial
grek janë në ritje konstante që nga vitit 1992. Karta e njëjtë e
ndikimeve financiaro-kulturore përdoret nga pseudo turqit në Gostivar
dhe duket se Rufi Osmani e ka pranuar këtë lojë dhe tregti të ndyrë me
interesat e popullit të tij. Kjo është shumë e rrezikshme dhe në
periudha afatgjata mund të çojë në një rënie rapide dhe serioze të
numrit të popullsisë shqiptare në Gostivar duke shtuar ndjeshëm dhe në
mënyrë krejtësisht artificiale numrat e të a.q turq në këtë qytet
shqiptar.

Një
skenar i tillë tashmë është realizuar dhe është parë në Gostivar.
Numrat e minoritetit fals turk janë shtuar në mënyrë paradoksale nga
20 persona në vitin 1900 në gati 8000 në vitin 2002 !. Ky është një
shembull unikat në botë i ritjes artificiale të një minoriteti
inekzistent?!

Këto numra nuk kanë rënë nga qielli, por janë rezultat i politikës
sërbo-maqedonase për turqizimin artificial të shqiptarëve me anë të të
shkollimit të detyrurar në gjuhën turke dhe korruptimin e një pjese të
klerit analfabet dhe antikombëtar të kohës.

Është interesante të analizohet se me sa lehtësi, shpejtësi dhe
seriozitet realizohen planet dhe synimet e tjerëve për shqiptarët, në të
njëjtën kohë kur sa rëndë, ngadalë dhe gjatë në kohë shkon realizimi i
ndonjë kërkese apo synimi për elementin etnik shqiptar në Gostivar.

Është shndërruar në histori tashmë çështja me një përmendore të vetme të
një personaliteti historik si Xhemë Hasa e cila nuk gjen zgjidhje gati
20 vite me rradhë. Kurse çështjet në lidhje me gjuhën turke, flamurin
turk, investimet turke, kulturën turke, ndryshimi i emrave të shkollave
turke, kolegjet turke, deri edhe universitetet turke rregullohen me
shpejtësi të madhe, për të mos thënë brenda natës.

Është
kaq absurde edhe e pabesueshme kjo saqë na bën të pyesim publikisht,
vallë kush përbën 80% të popullsisë së Gostivarit: shqiptarët apo pseudo
turqit?. Kryetari i Komunës së Gostivarit është shqiptar etnik apo …?

Kreu aktual i komunës së Gostivarit gjendet në një sprovë historike ku i
mbetet të vendosë mes dy opcioneve: atij të një kryetari modern
europian që mbron në mënyrë transparente interesat kombëtare dhe liberal
demokratike të komunitetit të vet si dhe liritë e të drejtat e pakicave
reale apo të imagjinuara, apo atij të një modeli bizantin oriental që
për interesa materiale apo egoizma të ndryshëm personalë i nxjer në
ankand publik bashkëqytetarët bashkë me qytetin e tij. Zgjedhja është e
tij. Historia por jo vetëm ajo do të gjykojnë.

Citim:




Pakt per restaurimin e monumenteve islamike

Ministria e Turizmit, Kultures, Rinise dhe Sporteve ka nenshkruar nje
marreveshje per projektimin dhe restaurimin e monumenteve te kultures
islamike, me Kryesine e Administrates Turke per Zhvillim dhe Bashkepunim, dhe Komunitetit Mysliman te Republikes Shqiptare.

Projekti do te financohet nga Kryesia e Administrates turke. MTKRS do te ndihmoje me kapacitete teknike dhe administrative.

Sipas kesaj Ministrie, kjo marreveshje behet me qellimin, qe trashegimia kulturore te vendoset ne funksion te turizmit.

Gjate shkrimit te marreveshjes, ku ishte i pranishem ambasadori turk
Hasan Asan, kryetari i Komunitetit mysliman Selim Muca, Ministri
Xhaferri beri te ditur, se ne buxhetin e 2010-es, 1 milion dollare jane
vene ne dispozicion per subvencionin e objekteve te kultit.

http://www.top-channel.tv/artikull.php?id=175596

Citim:

Kavaf: Kufijtë mes Turqisë e Shqipërisë, imagjinarë Kufijtë mes Turqisë dhe Shqipërisë janë kufij imagjinarë. Kështu u shpreh ministrja e Shtetit e Turqisë, Selma Aliye Kavaf në krye të delegacionit turk të përbërë edhe nga biznesmenë të njohur turq në turizëm, në takimin me ministrin e Turizmit, Ferdinand Xhaferri, i mbajtur mbi temën e Turizmit. Sipas ministres Kavaf ky është momenti i duhur për të vendosur një bashkëpunim të frytshëm në lëmin e turizmit, për të cilin informoi po ashtu mbajtjen e një mbledhjeje të rëndësishme për turizmin me biznesmenët e palës turke, përfaqësuesit shqiptarë e të gjithë Ballkanit. Ndërsa Ministri Xhaferri duke evdientuar në bisedë, përvojen e pasur turke në fushën e turizmit, theksoi se ky sektor bashkëpunimi dypalësh do të jetë me interes për të dy vendet. Ndaj ministri i Turizmit ftoi biznesmenët turq të investojnë në turizmin shqiptar në mënyrë të tillë që edhe turqit të njohin bregdetin e bukur shqiptar, sikundër shqiptarët pushojnë në brigjet turke prej vitesh tashmë. Ministri Xhaferri e uroi ministren turke Selma Aliye Kavaf për shpalljen e Stambollit Kryeqytet i Kulturës Europiane për vitin 2010. http://www.tvklan.tv/lajmi.php?id=9448

Citim:




Berisha: Biznesi turk, i mirëpritur në Shqipëri

Kreu i ekzektutivit ka ftuar biznesin turk të rrisë investimet në
Shqipëri. Gjatë një takimi me sipërmarrës nga Turqia, pjesëmarrës në
forumin ndërkombëtar të biznesit të mbajtur në Tiranë, kryeministri
Berisha tha se Shqipëria ofron mundësi të mëdha për investime dhe një
klimë të favorshme për biznesin.

Turizmi, minierat apo infrastruktura rrugore janë sektorë ku biznesi
turk mund të investojë në vendin tonë vijoi kryeministri Berisha teksa
ndau me sipërmarrësit turq edhe projekte që pritet ta shndërrojnë
Shqipërinë në superfuqi energjetike në rajon.

Shefi i qeverisë falenderoi ministren turke të Shtetit, pjesëmarrëse në
forum, për ndihmën që shteti mik dha për zonat e përmbytura në veri të
vendit.

http://www.tvklan.tv/lajmi.php?id=9451

Citim:




Shqipëria do të përfaqësohet jashtë përmes ambasadave turke

Nenshkrimi i nje memorandumi mirekuptimi mes Shqiperise dhe Turqise me
10 dhjetor te vitit te kaluar nuk eshte permendur publikisht, por qe u
jep mundesi Tiranes dhe Ankarase te perfaqesohen ne vendet ku mungojne
selite diplomatike respektive.

I shpjeguar me thjesht, memorandumi do te thote se ne
vendet ku Shqiperia nuk ka ambasade, por ka marredhenie diplomatike te
kete asistencen turke, per te permbushur misionin diplomatik, madje atje
ku eshte e mundur fizikisht te hape nje zyre te sajen ne oborrin e
ambasades turke.

Dokumenti nuk eshte me shume se nje flete formati dhe i bashkangjitet
marreveshjes se nenshkruar ne Ankara me 12 shkurt te 1998 nga ish-
ministri i Jashtem, Paskal Milo.

Pavaresisht nenshkrimit dhe tashme hyrjes ne fuqi ngrihen shume
pikepyetje per dokumentin; se pari se pavaresisht fjales bilaterale te
perdorur, Shqiperia nuk ka cfare te ofroje pasi Turqia ka seli
diplomatike ne te gjithe boten.

http://www.top-channel.tv/artikull.php?id=176008

Citim:




Komunikatë

Shoqata për mbrojtjen dhe afirmimin e identitetit kombëtar
ILLYRICUM LIBERTAS – Tetovë

www.illyricumlibertas.org
illyricumlibertas@live.com


Sh.m.a.i.k Illyricum Libertas – Tetovë, e pranoi me shqetësim të thellë
agjendën e aktiviteteve të Ministrit të punëve të jashtme të Republikës
së Turqisë, z.Ahmed Dautogllu gjatë vizitës së tij në IRJM. Agjenda u
realizua në tërësi pa as më të voglin reagim të strukturave shqiptare të
cilat e kanë për obligim kombëtar, qytetar, moral, ligjor dhe
kushtetues që ta mbrojnë interesin kombëtar shqiptar në Fyrom.

Duke parë mungesën e reagimit të atyre që duhet të reagojnë në kësi
situata absurde, ne si shoqatë për mbrojtjen dhe afirmimin e identitetit
kombëtar shqiptar detyrohemi ti drejtohemi ministrit në fjalë si dhe
opinionit të gjerë me këto kërkesa:

Së pari, kërkojmë që në komunën shqiptare të Ohrit të mbyllet sa më
shpejt konsullata turke e nderit që e inauguroi ministri në fjalë, pasi
ekzistenca e saj në këtë pjesë të vendit do të ndikojë në
shkombëtarëzimin e mëtejshëm të shqiptarëve në këtë qytet, të cilët të
gjendur nën presionin e përditshëm të shovinizmit sllavomadh kanë
tendencë të turqizohen për të shpëtuar më lehtë nga shtypja e madhe që
ushtrohet mbi ta. Në këtë drejtim, të mbyllet dhe konsullata turke në
Manastir pasi aty nuk ka turq etnikë, dhe të hapet një e tillë në
Radovish, Vallandovë apo Gjevgjeli ku ka nevojë reale për konsullata të
tilla dhe ku jeton një pakicë e vërtetë turke.

Së dyti, kërkohet nga Ministri i jashtëm turk që të ushtrojë ndikimin e
tij politik dhe moral në mbylljen sa më të shpejtë të kolegjit turk
“Jahja Kemal” në Strugë dhe degëve e tij në Gostivar dhe Shkup, pasi
këta luajnë një rol të tmershëm shovinist dhe antidemokratik duke
asimiluar fëmijët e vegjël shqiptarë, fenomen që i shkon përshtati
shovinizmit maqedonas i cili është i interesuar për uljen e numrit të
shqiptarëve në IRJM. Të largohen nga IRJM edhe qendra për kulturë turke
“Junus Emre” si dhe ndërtesa e vjetër e Hanit Kurshumlia në Shkup ti
kthehet përsëri në pronësi dhe shfrytëzim Instutitit të trashëgimisë
shqiptare në Shkup.

Së treti, kërkojmë nga shteti turk që të koncentrojë përpjekjet e tij të
drejta për shpëtimin dhe përparimin e kulturës turke në Maqedoninë
lindore ku jeton pakica e vërtetë turke, e jo të përpiqet që të
turqizojë shqiptarët etnikë në Maqedoninë perëndimore ku as ka pasur në
të kaluarën, as ka sot dhe as ka për të pasur ndonjëherë prezencë racore
apo kulturore turke.

Së katërti, kërkojmë nga Ministri turk, që në kuadër të miqësisë
turko-sllave që e shpalosi gjatë takimeve vëllazërore me sllavët në
Shkup, të kërkojë nga partitë gjoja turke në FYROM tek të cilat ka
ndikim dhe të cilat i financon shteti turk, që në zgjedhjet e ardhshme
parlamentare apo lokale, këta të votojnë partitë e mëdha shqiptare si
BDI apo PDSH dhe jo partitë sllave VMRO apo LSDM, siç kanë vepruar deri
më sot.
Së pesti, kërkojmë nga shkëlqesia e tij Ministri i jashtëm Dautogllu, që
të ushtrojë ndikimin e tij tek miqtë e tij personalë sllavë si
kryeministri Gruevski, presidenti Ivanov dhe kryeparlamentari
Veljanovski, si dhe te populli maqedonas në përgjithësi, në mënyrë që
këta të mos i diksriminojnë më shqiptarët në IRJM, njëjtë siç nuk
diskriminohen por përkundrazi favorizohen të a.q “turq” në këtë vend të
vogël ballkanik.

Duke vlerësuar lart dëshirën e mirë të z.Dautogllu që me anë të kësaj
vizite të kontribuojë në thellimin e bashkëpunimit dypalësh mes dy
vendeve tona si dhe të thellimit të miqësisë në mes tre popujve tanë,
popullit autokton shqiptar dhe dy popujve nomadë të ardhur këtu atij
sllav dhe turk, nuk mund të mos e shprehim mospajtimin tonë të thellë më
përzierjen e z.Dautogllu në çështjet që kanë të bëjnë në mënyrë të
drejtëpërdrejtë me identitetin kombëtar të komunitetit shqiptar si në
IRJM, ashtu edhe më gjerë në gadishullin Ilirik.

Kryetar
Valon Kurtishi

Citim:




Përgjigje shqiptare për një neootoman
Valon Kurtishi

Në kuadër të vizitës së vet dyditore në Ish-Republikën Jugosllave të
Maqedonisë, ministri i Punëve të Jashtme të Republikës së Turqisë i
përsëriti qëndrimet e tij të zakonshme dhe tashmë të njohura në lidhje
me qëllimet e politikës së jashtme të këtij shteti aziatik. Duket se
qeveria e re turke me orientime puritaniste e ka marë seriozisht
realizimin e asaj që nuk e arritën qeveritë e mëparshme
nacional-sekulariste në regjionin ballkanik.

Duket se Turqia në rajone të caktuara përpiqet të luajë rolin e një
fuqie të rëndësishme që duhet marrë parasysh dhe respektuar në
vendimmarrjet regjionale. Kjo i bie të jetë ajo që Henri Kisinxher
(Henry Kissinger) në librin e tij “Diplomacia” e përshkruan si ndarja e
botës në sfera kontrolli dhe influence, me një superfuqi globale si SHBA
në krye dhe me disa hegjemonë regjionalë që ose e sfidojnë supremacinë
globale të SHBA në aleancë me disa hegjemonë të tjerë rajonalë ose janë
në aleancë me Amerikën. Rusia tashmë duket e releguar në statusin e një
fuqie të tillë rajonale. Bashkimi Europian duket të jetë fuqia rajonale
në Europë me ndikime të fuqishme globale. Kina e India për rajonet
respektive të lindjes së largët dhe asaj jugperëndimore, kurse Brazili
në Amerikën jugore.

Një rol të tillë për një hapësirë më të kufizuar gjeografike në Azinë e
vogël, në Azinë qendrore dhe mundësisht edhe në Ballkan, e ëndërron
tashmë edhe Turqia, një shtet i cili kohëve të fundit duke i falënderuar
edhe përkrahjes së SHBA dhe Bashkimit Europian gjendet në ngritje të
vazhdueshme ekonomike. Zhvillimi ekonomik kuptohet se rrit edhe ndikimin
politik të vendit në skenën ndërkombëtare. Edhe në këtë fushë janë
vërejtur dhe shihen disa zhvillime interesante në politikën e jashtme të
këtij shteti si ftohja e marrëdhënieve me Izraelin dhe disa lëvizje
tjera që nuk janë pritur mirë në Uashington, si konvergjencat në lidhje
me intervenimin dhe zhvillimin e situatës në Irak p.sh.

Në dritën e rritjes së vetëbesimit të elitave politiko-ekonomike së
këtij shteti duhen parë edhe lëvizjet e fundit në drejtim të Ballkanit.
Janë realizuar disa vizita të elitave shtetërore dhe qarqeve
ekonomiko-financiare në kryeqytetet ballkanike, ku spikasin vizitat në
Beograd, Sofje apo Zagreb e Tiranë si dhe janë nënshkruar një mori e
marrëveshjeve bilaterale e multilaterale ekonomike e politike me të
cilat synohet të ritet influenca turke këtu.

E kësaj natyre ishte edhe vizita e fundit në Shkup e z.Amet Dautogllu
(Ahmed Davutoglu), ministër i jashtëm dhe gjeostrateg i njohur
nacionalist turk, me një agjendë shumë interesante e cila ia vlen të
shihet nga më shumë aspekte. Duke mos pasur hapësirë gazetareske që
kësaj vizite t'i qasemi nga më tepër këndvështrime, do të koncentrohemi
shkurtimisht vetëm në çështjet që prekin interesat kombëtare të
shqiptarëve të këtushëm në lidhje me Turqinë, turqizimin e shqiptarëve
si dhe impakti që kjo vizitë dhe planet e projektet konkrete që janë
duke u realizuar para dhe pas kësaj vizite kanë për elementin etnik
shqiptar në IRJM.

Të shtojmë këtu se populli shqiptar si një popull i kulturuar evropian
me tipare të theksuara humanizmi, gjithmonë e ka ndjekur me simpati dhe
kur duhet edhe e ka ndihmuar konkretisht luftën dhe përpjekjet e
popullit turk për liri, bashkim, emancipim dhe përparim në të gjitha
sferat e jetës. Populli ynë ka ndihmuar edhe popuj tjerë në luftën e
tyre për liri dhe emancipim social duke dhënë kontribut të çmuar përtej
mundësive të veta për paqe e zhvillim në botë.


Një rekapitulim i shkurtër historik

Turqia
e maskuar nën eufemizmin Perandoria Otomane, e ka mbajtur për rreth
500 vite nën okupim territorin etnik shqiptar në Ballkan, duke i
shkaktuar kombit një gjenocid, kulturocid, asimilim social, shkretëtirë
ekonomike dhe prapambeturi epokale e cila as sot më 2010 nuk është duke u
larguar nga jeta e përditshme e kolektivit si dhe nga mendësia e
individit shqiptar.

Populli ynë është përpjekur në rreth 57 kryengritje masive të çlirohet
nga sundimi i huaj aziatik. Në periudhën e Tanzimatit apo reformave të
mëdha centralizuese, është bërë përpjekje që të asimilohet tërësisht
populli ynë, duke mos lejuar assesi shkolla në gjuhën shqipe, dhe duke
hapur dhe mbajtur me dhunë shkolla në gjuhën turke për myslimanët
shqiptarë, si dhe duke lejuar shovinizmin grek që të mbajë shkolla në
gjuhën greke për ortodoksët shqiptarë. Kjo politikë turke i ka shkaktuar
kombit shqiptar humbjen e gjithë vilajetit të Janinës dhe atij të
Manastirit ku në atë periudhë me lejen e qeverisë turke kanë vepruar
mëse 400 shkolla greke dhe 200 shkolla bullgare dhe vllehe për fëmijët
shqiptarë.

Profesorët e nderuar Pëllumb Xhufi, Kristo Frashëri, Kasëm Biçoku, Ali
Hadri, Zekeria Cana, Shukri Rahimi, Hivzi Islami e shumë të tjerë e kanë
sqaruar shumë mirë këtë fazë të marrëdhënieve shqiptare me sunduesit e
huaj.

Sulmi i aleancës ballkanike kundër Shqipërisë në vitin e tmerrshëm
1912 nuk është pritur aspak nga forcat mbrojtëse të Perandorisë Otomane
të cilat janë tërhequr plotësisht për të mbrojtur territorin etnik turk,
duke pamundësuar elementin etnik shqiptar të vetëmbrohet.

Në
vitet 30 dhe 50 të shekullit XX, shteti turk ka nënshkruar marrëveshje
ndërshtetërore “për emigrimin e popullatës turke” me Jugosllavinë dhe
Greqinë respektivisht, me të cilat e ka dënuar me vdekje kombin shqiptar
të Çamërisë, Kosovës dhe Maqedonisë gjeografike, pasi dihet se ata pak
“turq etnikë” të këtyre territoreve janë larguar nga këtu që në vitin
1912. Marrëveshjet e këtilla kanë qenë të drejtuara krejtësisht kundër
interesave nacionale të shqiptarëve dhe kanë shkuar plotësisht në favor
të planeve gjenocidale sllavo-greke për pastrimin etnik të territoreve
shqiptare. Ne nuk e dimë akoma sot a janë shfuqizuar këto konventa apo
jo?

Në gjithë këtë periudhë kohore, shovinizmi sërb ka tentuar ta shtojë në
mënyrë artificiale numrin e popullsië turke në Ish-Jugosllavi dhe ta ulë
sa të jetë e mundur numrin e popullsisë shqiptare. Në këtë masakër
antishqiptare Turqia, Jugosllavia dhe Greqia kanë bashkëpunuar më mënyrë
perfekte.


Post 1999

Përgjatë
gjithë periudhës nga viti i largët 1912 e deri në intervenimet e NATO
në Kosovë në vitin 1999, politika turke ka qenë projugosllave dhe
thelbësisht indiferente ndaj fatit të shqiptarëve dhe Shqipërisë. Madje
në raste të caktuara kjo politikë merr formë të hapur antishqiptare kur
Turqia nënshkruan pakte ballkanike me Greqinë, Jugosllavinë dhe
Rumaninë, si para luftës së dytë botërore në vitet 30 ashtu edhe pas
luftës në vitet 50. Edhe pas intervenimit të SHBA-NATO dhe çlirimit të
Kosovës, politika zyrtare turke ka pasur një qëndrim shumë anakronik me
momente të tilla kulmore negative si fjala e ambasadorit turk në
Këshillin e Sigurimit në OKB dhe kërkesa e tij drejtuar anëtarëve të
këtij Këshilli për të krijuar dhe mbrojtur “zona etnike turke” në
Kosovë.

Njohja e pavarësisë së Kosovës nga Turqia është bërë nën presionin
direkt Amerikan. Kjo shihet qartë kur asnjëra nga pesë republikat
turkofone të Azisë qëndrore si Kazakistani, Turkmenistani, Uzbekistani,
Kirgizia, Taxhikistani nuk e kanë njohur pavarësinë e Kosovës. As
Azerbaixhani turk i Kaukazit si aleat më i ngushtë i Ankarasë zyrtare në
rajon, nuk e ka njohur akoma pavarësinë e Kosovës. Kjo nuk e pengoi
aspak Ankaranë që të kërkojë nga Tirana zyrtare ndalesën e menjëhershme
të shitjes së armëve të vjetra shqiptare Armenisë.


Agresioni kulturor dhe imperializmi ekonomiko-financiar

Një
moment tjetër shumë negativ ka qenë kërkesa qesharake dhe paradoksale
drejtuar UNMIK-ut për të zyrtarizuar me çdo kusht gjuhën turke në Kosovë
për 0.4% gjoja “turq” atje, në të njëjtën kohë kur në vendin e vet nuk
pranon në asnjë mënyrë zyrtarizimin e gjuhës shqipe apo të atyre kurde,
boshnjake, armene, çerkeze, greke p.sh. Përderisa për të a.q “pakicë
turke” në Kosovë apo IRJM e cila de fakto nuk ekziston dhe është një
përzierje e shqiptarëve dhe sllavëve muslimanë të pavetëdijshëm
kombëtarisht, kërkon me zë të lartë deri në OKB shkolla në gjuhën turke,
për pakicën e vërtetë reale shqiptare prej 5 milionë në Turqi as që
lejon identifikimin si grup i veçantë etnik, e lëre më shkollimin në
gjuhën amtare.

Përderisa qeveritë shqiptare të Shqipërisë, Kosovës dhe qeveria
antishqiptare e IRJM lejojnë hapjen jo vetëm të shkollave publike por
edhe të atyre private në gjuhën turke për ata shqiptarë të pavetëdijshëm
në aspekt kombëtar që identifikohen si turq, shteti turk nuk lejon
assesi shkollat në gjuhën shqipe në Turqi.

Për më tepër në një akt të pabesueshëm, shumë të ulët dhe arrogant,
ministri i arsimit së këtij vendi gjatë një vizite në Shkup, pyetjes së
një gazetari shqiptar për shkolla shqipe në Turqi iu përgjigj me një
sarkazëm primitiv se “le të kërkojnë dhe pastaj do e shqyrtojmë këtë
kërkesë” apo edhe “paska shqiptarë në Turqi?!”. Me një arrogancë të
njëjtë mohuese iu përgjigjën edhe kërkesës së kryeministrit Berisha për
programe në gjuhën shqipe në TV publik turk.

Nga ana tjetër, është interesante të shihet sesi një numër i studiuesve
turq e paraqesin pozitën e sotme të së a.q “pakicë etnike turke” në IRJM
dhe Kosovë. Sipas tyre, “turqit janë shqiptarizuar dhe akoma edhe sot
janë nën një presion të madh të nacionalistëve shqiptarë të cilët
ngjashëm si në Bullgari po tentojnë të asimilojë apo shqiptarizojnë
turqit e Maqedonisë apo Kosovës”?! (shih në, Sirin Tufayi “Turks in
Macedonia”; apo edhe Guner Ismail, “The Position of the Turks in the
Republic of Macedonia”).

Madje edhe në faqe elektronike qëndrimet zyrtare turke për të a.q
"pakicë turke" në Kosovë janë aq absurde dhe të pabesueshme të llojit,
“Pas vitit 1912 turqit kanë përjetuar masa të shumta asimiluese nga
shqiptarët” apo “Pas vitit 1945 turqit janë detyruar të mësojnë në
gjuhën shqipe” (shin në Wikipedia, Turks in Kosovo)?! Sipas pikëpamjes
së çuditshme të qarqeve akademike turke, “Turqit e Kosovës dhe
Maqedonisë kanë qenë në mes të nacionalizmit të shumicës dhe pakicës”.
Me këtë duan të thonë në mes zjarrit të dy nacionalizmave – atij sërb
dhe atij shqiptar?! Edhe shefja e departamentit të marrëdhënieve
ndërkombëtare në Universitetin Bilgi në Stamboll Shule Kut, ka pasur
qëndrime kontradiktore në shkrimet e saj në lidhje me të a.q “turq” të
Kosovës. Një studiues tjetër turk , Can Karpat, i quan padrejtësisht dhe
më përçmim shqiptarët e IRJM, “një pakicë që sillet si shumicë”, (shih
në Can Karpat, Two Major Muslim Minorities of Macedonia: Albanians and
Turks”). Dr. Nasif Mandaci nga ana tjetër flet për “qindra mijëra turq”
që u larguan nga Kosova në Turqi duke pranuar plotësisht tezat sërbe se
në Turqi u larguan turqit dhe jo shqiptarët nga Ish Jugosllavia.

Pra shkenca turke manipulon gjithë kohës me përkatësinë etnike të
qytetarëve të Kosovës dhe IRJM duke falsifikuar në vazhdimësi përbërjen
etnike të popullatës shqiptare në vend.

Në një artikull me titull “Frika e turqve të Kosovës nga shqiptarizimi”,
(Zaman, 27 maj 2008, “Kosovo Turks’ fear of Albanianization”), të
shkruar nga Hajrudin Somun, ish ambasador i Bosnjës në Turqi, Irfan
Sekerci, kryetar i lidhjes “Doru Yol” në Prizren, ka deklaruar se
pavarësia e Kosovës është e mirë, por frikohemi nga nacionalizmi
shqiptar?! Një numër i autorëve tjerë si Aydin Babuna (shih në “Albanian
National Identity and Islam in the Post Communist Era”), një franceze
antishqiptare Natalie Clayer – Popoviç e cila boton për llogari të
sërbëve dhe turqve në Stamboll e Paris, e disa të tjerë, ua mohojnë
shqiptarëve identitetin e veçantë kombëtar duke mjegulluar shumë fakte
nga historia më e afërt apo më e largët dhe duke ardhur në përfundime
krejtësisht të gabuara neokolonialiste për identitetin kombëtar të
popullit shqiptar në Ballkan. Në këto shkrime paraqiten teza të gabuara
dhe gati raciste në lidhje me religjionin dhe kombëtarizmin të
shqiptarët në ish Jugosllavi, teza këto shumë të ngjashme me shkrimet e
shqiptarofobëve sërbë e grekë nga e kaluara të cilët kanë spekuluar
shumë me amalgamën e identiteteve fetare dhe kombëtare të masave
analfabete shqiptare nën okupimin jugosllav e grek. Për qëndrimet e
ngjashme të autorëve turq, sërbë dhe grekë në lidhje me këtë çështje
mund të shihet dokumenti me titull, “Position of the Turkish National
Community in the Kosovo- Metohija since Rambouillet…”, ku teza sërbe
përputhet plotësisht me atë turke.

Nga këto shkrime si dhe të tjera të ngjashme siç duket inspirohet edhe
Dautogllu në përpilimin dhe pastaj edhe në realizimin konkret të
politikave të tij në drejtim të shqiptarëve në Europën Juglindore.

Politika
aktuale e Republikës së Turqisë në Kosovë dhe IRJM është në kundërshtim
të drejtpërdrejtë me interesat nacionale të shqiptarëve të cilët
tentojnë apo priren drejt avancimit juridik-politik, ekonomik, kulturor
dhe numerik të faktorit shqiptar këtu. Politika dhe strategjia e sotme
turke për turqizimin e komuniteteve të caktuara shkakton rënien apo
uljen e numrit të popullsisë shqiptare në IRJM dhe Kosovë, duke dëmtuar
prospektet për të ardhmen shqiptare të popullsisë në këto dy rajone
shqiptare.

Të gjitha lëvizjet, deklaratat apo inaugurimet e ministrit turk gjatë
vizitës së tij në IRJM kanë dëmtuar rëndë interesat e komunitetit
shqiptar këtu dhe i kanë shkuar përshtati shovinizmit sllavo-maqedonas
në gjithë ingredientët e mësipërm. Politika e sotme turke në drejtim të
shqiptarëve në IRJM dhe Kosovë karakterizohet nga një nacionalizëm shumë
transparent, neoimperializëm i skajshëm, si dhe një integralizëm
“islamik” i kamufluar në mënyrë perfekte dhe i mbështjellë me doza
miqësie dhe amortizues gjoja “fetare”.

Atë që Dominik Moisi (Dominique Moisi) e quan “Gjeopolitikë të
emocioneve” (Geopolitics of Emotions), e pamë të shfrytëzohet e
interpretohet në praktikë gjatë kësaj vizite me shembuj shkollorë.
Kështu, fjalët e ministrit në xhaminë shqiptare të larme të Tetovës dhe
në USHT se “ndihet mirë mes shqiptarëve”, nga persona me aftësi të
kufizuara mendore mund të merren si të vërteta absolute, por ja që
veprimet tjera e demantojnë rëndë ministrin e jashtëm në këto që tha.
Kjo shihet qartë kur zyrtarët e ndryshëm turq i emërtojnë xhamitë dhe
objektet tjera kulturore të ndërtuara nga shqiptarët myslimanë gjatë
viteve të errëta të okupimit turk si objekte “turko-otomane”. Kjo
paraqet një nacionalizim apo kombëtarizim të objekteve dhe të gjithë
trashëgimisë kulturore islame, e cila e tëhuajson duke e shkombëtarizuar
një pjesë të rëndësishme të trashëgimisë kombëtare të shqiptarëve në
IRJM dhe më gjerë.

Në këtë drejtim, vizita në xhamitë apo objektet tjera islamike shqiptare
të Manastirit, Tetovës, Shkupit, Ohrit si dhe emërtimi i këtyre
objekteve nga Ministri i jashtëm si “turko-otomane”. paraqet një sulm
frontal dhe një sfidë serioze ndaj identitetit kombëtar të shqiptarëve
të këtushëm. Pas kësaj shtrohet pyetja logjike: Nëse xhamitë dhe
objektet tjera islamike në IRJM janë trashëgimi kombëtare turke kurse
nga ana tjetër kishat ortodokse janë trashëgimi kombëtare
sllavo-maqedonase, atëherë ku është trashëgimia kombëtare shqiptare në
Maqedoni?!

Këtu del në pah shumë qartë edhe keqpërdorimi i pamoralshëm i fesë
islame në funksion të rikthimit kulturor nacionalist afetar turk në
Ballkan. Goditja kryesore këtu jepet ndaj elementit autokton shqiptar
dhe boshnjak, të cilët rrezikohen nga zhdukja totale nëse përfshihen në
skema të këtilla asimiluese të cilat i shndërrojnë në fushë të
përshtatshme për tu bërë kurban në atë që Samuel Huntington e quan
“përleshje të qytetërimeve’, apo akoma më keq në “kufinj të përgjakshëm
të islamit”.

Imperializmi
kulturor turk është duke i rrezikuar përbindshëm shqiptarët në IRJM dhe
më pak edhe në Kosovë. Sipas Entit shtetëror të Statistikave të
FYROM-it i cili është etnikisht i pastër dhe prej të cilit shqiptarët
janë larguar tërësisht, 77 959 persona ose afërsisht 4% e popullsisë së
IRJM është regjistruar si turke, duke e ulur kështu me 4 % numrin e
popullsisë shqiptare këtu. Nga ana tjetër, numri i popullsisë së
regjistruar si turke në qytetin shqiptar të Prizrenit është rritur nga
7 227 apo 4.1% më 1991, në 14 050 apo 6.4% në vitin 2002.

Këto të dhëna statistikore tregojnë qartë asimilimin e shqiptarëve në
territoret e tyre etnike. Një rol të tmerrshëm në turqizimin e kësaj
mase të madhe të shqiptarëve në IRJM dhe Kosovë ka luajtur dhe luan
Turqia me politikat e turqizimit të shqiptarëve me anët të shkollimit
publik, kolegjeve private, ndikimeve kulturore (si shfaqja e filmave
nacionalistë turk në disa TV gjoja shqiptare), ndikimeve pseudo -fetare,
dhënies së stimujve të ndryshëm financiarë personave labilë e pa
identitet, ndikimeve ekonomike etj.

Ulja për 4% e numrit të shqiptarëve të këtushëm është interes jetik i
shovinizmit sllav dhe Turqia nëse është vërtet mik i sinqertë i
shqiptarëve duhet të tërhiqet nga njohja dhe sponzorimi i të a.q “pakicë
etnike turke” në IRJM apo edhe në Kosovë. Nëse Davutoglu e ka me
sinqeritet dhe gjithë mend atë që deklaroi në USHT dhe në xhaminë e
larme se “është mik i shqiptarëve” dhe se “pranë shqiptarëve ndjehet
mirë”, atëherë ai duhet të ndalojë menjëherë politikën e turqizimit të
shqiptarëve pasi kjo i shkon përshtati nacional-shovinizmit sllav.
Përndryshe këto fjalë duken shumë boshe dhe kjo shndërrohet në hipokrizi
apo dyfytyrësi makiaveliste.

Nëse Dautogllu është mik i shqiptarëve, atëherë ai duhet të mbyllë
menjëherë konsullatën turke që e hapi në Ohër pasi pikërisht në këtë
qytet shqiptar, minoriteti shqiptar i ndodhur nën trysninë e përditshme
sllave është turqizuar në përmasa të frikshme. Konsullata e sapohapur
turke duke qenë ajo e një shteti të fuqishëm, rrezikon që të turqizojë
edhe 2 962 shqiptarët e mbetur atje. 2 268 shqiptarë të tjerë të Ohrit
nën trysninë sllave tashmë janë regjistruar si turq etnikë.

Gjatë vizitës në Manastir, Dautogllu është dashur të pranojë publikisht
origjinën etnike shqiptare të Mustafa Qemalit dhe tu bëjë apel
shqiptarëve të Manastirit që të qëndrojnë aty dhe të mos turqizohen nga
frika sllave, pasi ata janë shqiptarë dhe ai “ndjehet mirë pranë tyre”.
Këtë tua thoshte 4 164 shqiptarëve të mbetur të Manastirit dhe jo
shqiptarëve në Tetovë, pasi ata nën presionin e shovinizmit sllav kanë
tëndencë të turqizohen.

Hapja e Qendrës për kulturë turke “Junus Emre”, i cili përndryshe është
një poet mesjetar mistik dhe nacionalist turk i cili e ka larguar
arabishten dhe persishten për të futur turqishten popullore në poezitë e
tij, do të ndihmojë në vazhdimin e turqizimit të shqiptarëve në Shkup.
Ministri i jashtëm turk si mik i shqiptarëve, bën mirë që me autoritetin
e tij të ndikojë që shteti turk tua kthejë shqiptarëve Hanin
Kurshumlia, pasi ai objekt historik është trashëgimi kulturore shqiptare
dhe duhet edhe shqiptarëve të shkretë tu mbetet diçka nga kultura
islame, apo jo?

Megjithatë,
marrëdhëniet ndërmjet popujve nuk bazohen në sentimentalizma apo
dashuri të përjetshme, por në interesa të mirëstudiuar dhe mirëkalkuluar
reciprokë. Parë në një këndvështrim më të gjerë dhe gjithëpërfshirës,
rikthimi kulturor turk paraqet një përgatitje tereni për rikthim dhe
shfrytëzim ekonomik. Kjo tashmë është duke ndodhur në Shqipëri, Kosovë
dhe në IRJM ku vërehen elemente neokolonialiste dhe neoimperialiste të
shfrytëzimit të të mirave publike dhe të qytetarëve shqiptarë nga
kompani të mëdha turke.

Privatizimi i një numri të ndërmarjeve në sektorë strategjikë të
ekonomisë shqiptare duke përdorur elemente shantazhi e korrupsioni
bashkë nga kompani të tilla si Calik, TAV, Ziraat apo Pariba, tregon
qartë një tendencë të tillë shfrytëzimi dhe konsolidimi të fuqisë
financiare- ekonomike për tu përdorur më vonë për qëllime politike.
Shembujt për këtë janë të shumtë por për arsye hapësire nuk do ti japim
këtu.


Përfundim

Ekspansioni ekonomik dhe kulturor turk në bazë të Real-politik (në
kuptim të një politike të bazuar në interesa apo konsiderata praktike e
jo në terma ideologjikë apo premisa morale) që aplikohet një kohë të
gjatë, shkon në drejtim të maksimizimit të fuqisë së shtetit-komb në
marrëdhëniet ndërkombëtare. Në fund nuk mund të mos përjashtohet as
ekspansioni i drejtpërdrejtë territorial, i kushtëzuar më tepër nga
lëvizje të ndryshme tektonike të inicuara dhe kontrolluara nga interesa
më të mëdha të fuqive globale. Kjo politikë ekspansioni kulturor,
ekonomik dhe territorial s'ka lidhje me miqësi mes dy popujve tanë.

Populli ynë dhe shteti ynë shqiptar nuk janë kundër fuqizimit të shtetit
turk dhe përparimit e mirëqenies së popullit mik turk apo çdo populli
tjetër mik. Por shteti shqiptar, kombi ynë dhe shqiptarët e vetëdijshëm
kombëtarisht nuk mund të pranojnë asimilimin etnik dhe shfrytëzimin
ekonomik nga nacional-shovinizmat e huaj kushdoqofshin ato.

Këtu me të vërtetë shtrohet pyetja se kush e kupton këtë mesazh, dhe jo
vetëm. Thënë më drejtë, nuk kemi të bëjmë me mesazhe por me politikë
asimiluese neoimperialiste e cila është duke u realizuar me masa dhe
veprime konkrete në praktikë. Lufta e paevitueshme kundër kulturës dhe
akoma më gjerë kundër civilizimit shqiptar e filluar që moti, tashmë ka
marrë forma më perfide, më të sofistikuara dhe më të egra se kurrë më
parë.

Elementët apatridë, anacionalë dhe antikombëtarë do të detyrohen të
çjerrin maskat dhe të nxjerrin fytyrën e vërtetë. Ata tashmë kanë
filluar ta bëjnë këtë. Çështja është se kush do të rreshtohet në
mbrojtje të kulturës sonë të rrezikuar kombëtare dhe cili botëkuptim
(Weltanschauung) do të triumfojë në fund.

SHQIPTARET NE MAQEDONI NUK DUHET TE ASIMILOHEN ME TURQIT SIQ BEJNE SOT.










. Fanatikë fetarë ortodoksë
dhe myslimanë injoronin gjuhën shqipe, filluan të ndryshonin emrat e
fshatrave ku banonin shqiptarët. Osmanët i quanin shqiptarët të “pa fe”
dhe të “paudhë”, priftërinjtë grekë e quanin gjuhën shqipe “gjuhë
barbare”.

Ligj kundër gjuhës shqipe
Një ligj kundër gjuhës dhe kulturës shqipe ka lëshuar sulltani i
Perandorisë osmane më 31.maj.1779, Abdul Hamiti II, ku përcaktohej saktë
marrja në mbrojtje nga ana e turqve e kulturës dhe gjuhës greke, dhe se
duhej luftuar gjuha shqipe. Ky dokument është nxjerrë nga arkivat greke
dhe është botuar në gazetën “Thessaloniki” (14.korrik.1999). Për shekuj
me radhë turqit qëllimisht dhe sistematikisht kishin përçarë popullsinë
shqiptare në grupe rivalësh, armiqësive fetare dhe zëvendësimin e
gjuhës amtare shqipe me gjuhë të huaja. Ndonëse trashëgimia e panumërt e
poemave, baladave, përrallave dhe fjalëve të urta ishin përcjellë
gojarisht brez pas brezi, qeveria turke i kishte ndaluar rreptësisht
botimet në gjuhën shqipe. Kështu që shqiptarët shkolloheshin në shkollat
fetare që ishin në gjuhën turke, greke, sllave, italiane, gjermane. Dhe
ata që shkolloheshin nuk e dinin mirë gjuhën shqipen. Fëmijët myslimanë
duhet të shkonin në shkollën e xhamisë, ku mësonin turqisht, fëmijët e
krishterë duhet të mësonin greqisht.

Citim:




Tirana bëhet me Universitetin Islamik

Tiranë, 7 prill - Është inauguruar në Tiranë Universiteti Islamik, i
pari në historinë e Shqipërisë. Kryetari i komunitetit mysliman, Haxhi
Selim Muça ka theksuar se feja islame nuk është fe e dhunës dhe e
shkatërrimit, por fe e dijes.

“Urdhri i parë i Kuranit të madhërishëm është ‘lexo’. Ne sot po hedhim
një hap të rëndësishëm tek të rinjtë, që të lexojnë e studiojnë”, ka
deklaruar Muça.

Përfaqësuesi i fondacionit Sema, një nga bashkëpunëtorët për ngritjen e
këtij universiteti, pohon se të tilla shkolla do të shërbejnë për të
mirën e njerëzimit.

“Besoj se në këto shkolla do të jenë arkitektët e së ardhmes. Dhuna nuk do ekzistojë më, por vetëm dialogu”, ka thënë ai.

Duke marrë shkas nga pjesëmarrja në një aktivitet fetar, kryeministri
Berisha i ka bërë thirrje të gjithë shqiptarëve që të bashkohen për të
përshpejtuar zhvillimin e vendit.

“Le të frymëzohemi nga këto mësime, të respektojmë njëri-tjetrin, të
përhapim mesazhin e shpirtit tonë qytetar dhe të jemi të sigurt se do
ecim me sukses drejt asaj të ardhmeje që po e ndërtojmë me vështirësi”,
ka deklaruar Berisha.

http://www.koha.net/index.php?cid=1,16,54835

Citim:




Bizneset turke pushtojnë Kosovën dhe Shqipërinë

Bizneset turke kanë depërtuar me sukses në tregjet e Ballkanit. Askund
tjetër nuk është kjo më e dukshme se në Kosovë dhe Shqipëri, ku
investimet në bankat, aeroportet, shkollat dhe institucionet e kujdesit
shëndetësor të këtyre vendeve po japin përfitime reciproke.

Gjatë dekadës së kaluar, Agjencia
për Promovimin e Investimeve në Kosovë (APIK) regjistroi 405 kompani
turke dhe 2339 punëtorë në fushën e ndërtimit, arsimit, turizmit,
kujdesit shëndetësor, telekomunikacionit, transportit dhe tregtisë.

Duke folur për SETimes, Drejtori i APIK Mustafë Hasani përmendi disa
kompani të mëdha, fuqia e madhe punëtore e të cilave ka pasur një ndikim
pozitiv në zhvillimin ekonomik të Kosovës, duke përfshirë edhe firmën e
ndërtimit Bechtel Enka, agjencinë ajrore Limak Group, si dhe bankat TEB
(Paribas) dhe BKT.

"APIK
citon Turqinë në strategjinë e investimeve të huaja për shkak të
përparësisë krahasuese të Turqisë në Kosovë nga një kulturë dhe një fe e
përbashkët," tha Hasani.

Ai shpjegon se shumica e fuqisë punëtore të re të Kosovës flet edhe
turqisht edhe anglisht dhe ka studiuar ose në Kosovë ose në Turqi.

Tregtia dypalëshe ka luajtur një rol të madh në kultivimin e një
partneriteti mes dy vendeve. Disa organizata, të tilla si Dhoma Turke e
Tregtisë dhe Ekonomisë së Kosovës, ndihmojnë në forcimin e marrëdhënieve
Kosovë-Turqi.

Hasani gjithashtu thekson statusin preferencial të Kosovës në BE dhe
CEFTA si një tjetër përfitim për bizneset turke. Duke krijuar prodhim në
Kosovë, Turqia mund të eksportojë mallrat e saj në BE dhe CEFTA pa
pësuar tarifa doganore.

"Në këtë kontekst, unë besoj se Turqia duhet ta shohë Kosovën si një mjedis miqësor për investitorët potencialë," tha Hasani.

Qeveria e Kosovës ka treguar mbështetjen e saj për investimet turke. Në
mars, kryeministri Hashim Thaçi vizitoi Turqinë për t'u takuar me
homologun e tij Rexhep Tajip Erdogan.

"Kosova e konsideron Turqinë partnerin e saj strategjik, dhe mirëpret
ndihmën e saj për forcimin e bashkëpunimit rajonal në Ballkan," tha
Thaçi.

Investitorët i janë përgjigjur thirrjes së Kosovës. Kohët e fundit,
grupi i kujdesit shëndetësor Medicana njoftoi planet për të ndërtuar një
spital ndërkombëtar të akredituar në Kosovë.

Daily Express e Kosovës ka raportuar më 10 maj që ministri i
shëndetësisë i Kosovës, Ferid Agani, u takua me Husein Boskurt, kryetar i
bordit të drejtorëve të Medicana, për të shprehur mbështetjen
institucionale për projektin.

Bizneset e Turqisë janë gjithashtu aktive në Shqipëri në sektorin
bankar, financiar, të ndërtimit, turizmit, kujdesit shëndetësor,
telekomunikacionit, tregtisë dhe transportit.

Shifrat e publikuara nga koordinatorja për ndihmën e huaj në Shqipëri
Azeta Çollaku Xhafka tregojnë se investimet turke kanë pasur ndikim më
të madh mbi tregtinë dhe transportin, pasuar nga industria e përpunimit
dhe ndërtimi.

Sipas televizionit publik shqiptar RTSH, investimet turke në Shqipëri u rritën në 260 milionë euro në vitin 2010.

Investitori më i madh në Shqipëri -- konglomerati turk Çalik Holding --
ka investuar rreth 340 milionë euro në infrastrukturën shqiptare dhe
telekomunikacionet, sipas Presidentit për Evropën Jugore dhe Ballkanin
të Grupit Çalik, Orhan Çoskun.

"Për sa i përket popullsisë dhe potenciali të tregut, Shqipëria është
investimi më i mirë," tha Çoskun. Ai konfirmoi po ashtu planin e
kompanisë për të hyrë në sektorin e energjisë, duke theksuar përvojën e
saj në këtë fushë.

http://www.setimes.com/cocoon/setime.../02/feature-01

Citim:




Prishtinë: Tërnava pohon se shqiptarët janë turq

Prishtinë: Tërnava pohon se shqiptarët janë turq Zv/kryeministri i
Turqisë, Bylent Arinç, ka marrë pjesën të mërkurën në ceremoninë turke
të 622-vjetorit të vdekjes së Muratit I, organizuar në fshatin Mazgit të
Kastriotit.

Pas vizitës në varrin e ashtuquajtur të "sulltan Muratit" në territor
shqiptar, zv/kryeministri turk ka pohuar se midis Turqisë dhe Ballkanit
ka lidhje të thella dhe se ka një solidaritet të madh midis popullit
turk dhe atij "kosovar".

Ndërkaq për rëndësinë e varrit të Muratit ka folur edhe kryetari i komunës së Bursës, Turqi, Reçep Altepe.

"Jemi
mbledhur për të kujtuar një personalitet që ishte shumë i rëndësishëm.
Sulltan Murati ishte i gatshëm të luftonte në çdo kohë dhe zhvilloi
37 luftëra dhe e fundit ishte ajo në Kosovë, ku ishte një luftë për
ekzistencë, dhe pati thënë se 'Edhe nëse do të bie dëshmor, me rëndësi
është që të fitohet lufta'", ka deklaruar Altepe.

Më tej ai ka vazhduar me falsifikimin e historisë shqiptare duke pohuar se Murati I u vra nga "një serb".

“Ai me djemtë e tij arriti ta fitonte luftën por në këtë vend në të
cilin ndodhemi ai u vra nga një serb. Ai është i varrosur në dy pjesë në
Bursa dhe në këtë vend ku ndodhemi dhe ne do të vazhdojmë ta
përkujtojmë këtë njeri kaq të mençur”, ka thënë Altepe.

Në shënimin e përvjetorit të 622-të të vdekjes së Muratit, sulltanit që
nisi pushtimin e tokave të Arbrit, kanë marrë pjesë edhe ministri i
Administratës Publike, Mahir Jagçilar, si dhe kryetari i organizatës
abrahamike "Bashkësia Islame e Kosovës", Naim Tërnava.

Në fjalën e tij në varrin e ashtuquajtur të "sulltan Muratit", kreu i
BIK-ut, Naim Tërnava, ka deklaruar se turqit dhe shqiptarët i kanë
familjet dhe gjakun e përzier me njëri-tjetrin.

“Ky vend flet për historinë tonë dhe ky vend flet se ne si dy popuj kemi
familje të përziera dhe gjakun e përzier tash e 622 vjet dhe falë tij
ne sot jemi besimtarë myslimanë shumicë”.

http://ateistet.org/lajme/prishtine-...aret-jane-turq

Citim:




Arbën Xhaferri: Kërkesat turke janë rrënuese

Një prej intelektualëve më të shquar shqiptarë, Arben Xhaferi, në një
intervistë për Express flet në lidhje me kërkesën e shtetit turk për
Kosovën që ta korrigjojë historinë e saj - në pjesën ku flitet për
turqit. Xhaferi thotë se kjo nuk guxon të ndodhë. “Me këtë bëhen
përpjekje që jo vetëm ta ndryshojnë të vërtetën historike, por edhe
imazhin e turqve”, thotë ai.


Express: Si e komentoni kërkesën e Ministrit turk të Arsimit, Omer
Dincer, i cili po viziton Kosovën, për ndryshimin e teksteve të
historisë, të cilat, sipas tij, janë ofenduese për popullin turk dhe
personalitetet e këtij vendi?

A. Xhaferi: Fjalët e urta popullore kanë konotacione të shumëfishta dhe
vlejnë për situata të ndryshme. Populli thotë “ujku qimen e ndërron, por
vesin jo”. Kemal Ataturku, Presidenti i parë i Republikës së Turqisë, e
ndërroi karakterin e rendit shoqëror politik të Turqisë, por nuk arriti
ta ndryshojë mendësinë e popullit, apo thënë më saktë të një elite që
mendonte me kategori imperiale.

Politika e Ataturkut, i cili e kuptonte mirë katandisjen e Turqisë për
shkaqe, ambicie joreale politike, filloi të praktikojë një variant të
izolacionizmit. Mirëpo, pas tij erdhën politikanë që sërish shfaqnin
tendencën për ringjallje të politikës së dikurshme imperiale. I pari që
kishte ambicie të këtilla ishte Presidenti Turgut Ozall (1989-1993),
pastaj presidenti Demirel (1993-2000) dhe tani këtë mision e vazhdon me
shumë energji, Presidenti aktual, Abdulla Gyl, sidomos kryeministri
Erdogan, i këshilluar orë e çast nga Ministri i Punëve të Jashtme të
Turqisë, z. Davutogllu.

Këto tendenca, ambicie imperiale si moto kryesore e kanë tezën se
periudha osmane ka qenë një rrëfim i suksesshëm (success story) dhe jo
një okupim i egër. Me këtë bëhen përpjekje që jo vetëm ta ndryshojnë të
vërtetën historike, por edhe imazhin e turqve. Kjo tezë fillon nga
konstatimi se Perandoria Osmane nuk ishte okupatore e jashtme, por erdhi
në një hapësirë gjeografike të pasunduar, ngjashëm si popujt evropianë
që krijuan shtetet e tyre të reja në Amerikë.

Krahas kësaj, ata gjithnjë në kuadër të tendencës së shlyerjes së
kujtesës historike, sundimin osman dëshirojnë ta paraqesin si
bashkëqeverisje (condominium) duke përmendur me këtë rast pashallarët,
vezirët dhe zyrtarë të tjerë shqiptarë, serbë, boshnjakë etj. Natyrisht
se këto pohime janë një pjesë e së vërtetës. Pjesa tjetër e vërtetës
janë: kryengritjet e shqiptarëve, katandisja tragjike e figurave
historike shqiptare, si Pjetër Bogdani, ose ndalesa e përdorimit të
gjuhës shqipe, ose mosdhënia e statusit “milet” për shqiptarët.

Natyrisht se ka edhe shumë fakte dëshpëruese, të cilat nuk mund të
eliminohen në librat e historisë, ngaqë, nëse ndodh kështu, atëherë ne
vetë do ta shlyenim historinë tonë.

Kjo kërkesë e Ministrit të Arsimit, Omer Dinxher (Dincer), është vetëm
një segment i kontestimit të politikës së mençur të babait të kombit
turk, Ataturkut, përkatësisht maksimës së tij “Paqe në vend -paqe në
botë”. Me rrënimin e këtij parimi do të krijohen probleme të panumërta,
sidomos me shtetet ortodokse, me Greqinë, Serbinë, Bullgarinë dhe
sidomos me Rusinë.

Tendenca për korrigjim post festum të historisë u manifestua me
përmirësimin e marrëdhënieve me Armeninë. Mirëpo, Turqia nuk do të
arrijë, pikërisht për shkak të përvojave të hidhura historike të
armenëve, të krijojë marrëdhënie të ngushta me këtë popull, por
gjithsesi do të ndodhë ajo që ndodhi: prishja me një shtet dhe popull
turqishtfolës, me Azerbajxhanin dhe me azerët.


Express: Ministri i Arsimit, Ramë Buja ka pranuar lehtësisht kërkesën
e homologut të tij duke pranuar që të bëhet eliminimi i këtyre
paragrafëve. Si mund të shpjegohet ky qëndrim “bashkëpunues” i z. Buja?

A. Xhaferi: Duke i njohur bindjet e z. Ramë Buja, përcaktimet e tij
kombëtare, nuk besoj se ai do të pranonte një propozim të këtillë.
Pranimi i kësaj kërkese luksoze të Ministrit turk të Arsimit nënkupton
destabilizimin e menjëhershëm të shoqërisë shqiptare në përgjithësi.
Shqiptarët e krishterë do të reagonin menjëherë dhe natyrshëm kriza do
të marrë përmasa të humbjes së besimit të ndërsjellë. Një kompromis i
këtillë absurd do të shënonte fillimin e qëndrimit jolojal të një pjese
të madhe të shqiptarëve ndaj shtetit, si në Kosovë, ashtu edhe në
Shqipëri.

Janë bërë shumë përpjekje, të cilat do të vazhdojnë për të hequr gjuhën e
urrejtjes në librat e historisë të popujve të Ballkanit, mirëpo të
gjitha këto kanë dështuar. Këto tendenca do të vazhdojnë dhe ekziston
mundësia që në kuadër të këtij projekti rajonal të gjendet një zgjidhje e
pranueshme edhe për këtë problem.

Ministri turk, Dinxher, në kërkesën e vet përdor një fjalor diplomatik,
pa fjalë që mund të irritojnë jo vetëm homologun e tij, por një popull
të terë. Ai kërkon që të hiqen paragrafët që e fyekan dinjitetin e
popullit turk. Por, nuk i qartëson ato. Nga ana tjetër, edhe Ministri
shqiptar, z. Ramë Buja, po ashtu flet më një gjuhë jokonkrete
diplomatike duke pohuar se kjo kërkesë është në shqyrtim e sipër. Por,
besoj se të dy ministrat e kanë të qartë se ndryshimet e kësaj natyre
janë rrënuese për shqiptarët dhe të panevojshme për turqit.


Express: Ju keni qenë kritik ndaj qasjes së politikës së Ankarasë dhe
Ministrit të Jashtëm, Davutoglu ndaj Ballkanit. A mendoni se
autoritetet në Kosovë duhet t’i definojnë saktësisht raportet me
Turqinë, pasi deri më tani në këtë aspekt ka pasur më shumë eufori?

A. Xhaferi: Ministri i Jashtëm turk, z. Davutogllu, si çdo intelektual
që hyn në politikë, përpiqet të krijojë një doktrinë politike koherente.
Ai ka qenë ligjërues në Universitetin e Bilkentit, në zemrën e
opsioneve të kësaj natyre që sot njihen me nocionin “neoosmanizëm”. Ai u
bë këshilltar i Kryeministrit turk, Erdogan, në vitin 2002, ndërkaq në
vitin 2009, për shkak të atraktivitetit të doktrinës së tij neoosmane, u
emërua për Ministër të Punëve të Jashtme. Premisat kryesore të tij janë
rikthimi i Turqisë në Ballkan si dhe eliminimi i të gjitha problemeve
me fqinjët. Apelet e tij kanë edhe konotacione fetare.

Ai publikisht shtroi një dilemë: pse t’i kemi marrëdhëniet e këqija me
shtetet myslimane, Iranin, Sirinë, Irakun dhe të kemi raporte të mira me
Izraelin?! Në vijë të kësaj strategjie të thellë (ai shkroi edhe një
libër “Stratejik dirinlik” që shqip përkthehet si “Thellësia
strategjike”. Këtë libër e ka botuar në gjuhën shqipe botuesi “Logos” i
Shkupit). Mirëpo, nëse disa punë duken se janë shumë të logjikshme dhe
koherente, në realitet ato bëhen pengesë dhe i dëmtojnë interesat vitale
të popullit dhe shtetit turk. Këto ditë, projekti “armiqësia zero” me
fqinjët, sidomos myslimanë, hasi në pengesa që do t’i testojë fjalët,
taktikat dhe strategjinë e thellë të Ministrit intelektual turk,
Davutogllu. Situata aktuale në Siri do të jetë sprovë e madhe për
udhëheqësit turq, ngjashëm me atë në Iran, sidomos deklarata
jodiplomatike e tij, ”Askush nuk mund ta pengojë Iranin që ta zhvillojë
programin e tij nuklear”, ose ajo e dhënë në Sarajevë: “Ne kemi ardhur
këtu para shumë shekujsh, me kuaj. Nëse do të ketë nevojë, do të vijmë
sërish”.

Këto deklarata të ashpra, jodiplomatike, menjëherë morën përgjigje
adekuate nga serbët, që hëpërhë janë favoritë të ministrit turk,
Davutoglu : “Neoosmanizmi për të krishterët është njësoj si neonazizmi
për hebrenjtë”.

Neoosmanizmi, sado që prezantohet si projekt serioz, megjithatë nuk
është i tillë. Është një rreng propagandues për përdorim të brendshëm.
Intelektualët shpeshherë prodhojnë teori të logjikshme, por që janë të
rrezikshme për interesat kombëtare. Një intelektual serb, regjisori GJ.
Gjorgjeviç, duke parë këtë harlisje të intelektualëve serbë, deklaroi:
”Armiku më i madh i popullit serb është elita e tij”. Kjo ka ndodhur
shpesh në histori.

http://www.gazetaexpress.com/index.php?cid=1,13,60875

Citim:




Arroganca e egër e okupatorit dhe servilizmi i pështirë i viktimës
Valon Kurtishi

Para ca kohësh Prishtinën e vizitoi ministri turk i Arsimit Kombëtar,
Omer Dincer. Pjesë e agjendës së tij, përveç takimeve të ndryshme me
elementë tashmë të njohur, të çekuilibruar mendërisht, pa identitet të
formësuar kombëtar dhe antishqiptarë si Shefqet Krasniqi, Fuad Ramiqi
apo Mahir Jagcillar në Kosovë, ishin edhe dy propozime ose thënë më
drejt dy ultimatume që ai ia parashtroi qeverisë kosovare.

Sipas ministrit të arsimit kombëtar të Republikës së Turqisë i cili sa
për informacion në vendin e vet në vitin 2005 është dënuar për
plagjiaturë, librat e historisë në sistemin edukativo-arsimor të
Republikës së Kosovës përmbajnë pjesë të shkruara ku fyhen ndjenjat e
kombit turk si dhe harta të caktuara politike të cilat janë të
papranueshme për këtë vend.

Kërkesa e dytë e ministrit të arsimit kombëtar të Turqisë ishte hapja e një universiteti turk në Kosovë.

Të dyja kërkesat i paraqiti në fillim ministri i arsimit, për ti
artikuluar disa ditë më vonë me një arrogancë të egër dhe plotësisht
jodiplomatike ministri i jashtëm turk.

Ministri shqiptar i arsimit, shkencës dhe teknologjisë i Republikës së
Kosovës, Ramë Buja, me një servilizëm të pabesueshëm, i mirëpriti të dy
kërkesat dhe u zotua të punonte në realizimin sa më të shpejtë të tyre.
Ministri shtoi se tashmë janë formuar komisione dypalëshe,
“profesionale”, “që do të punojnë në spastrimin e historisë shqiptare”.
Sipas tij, “është formuar një komision i veçantë i cili ka vizituar edhe
Turqinë dhe është duke verifikuar faktet historike mes Kosovës dhe
Turqisë”.

Media tiranase kanë zbuluar se edhe në Tiranë, Turqia e paska bërë
tashmë në rrugë zyrtare një kërkesë të ngjashme. Sipas informacioneve të
atjeshme, në dy vizitat e tij më 2005 dhe 2008 kryeministri turk,
Rexhep Taip Erdogan ka kërkuar nga qeveria shqiptare rishkrimin e
historisë në lidhje me periudhën e gjatë të okupimit otoman. Në këtë
drejtim, në Tiranë në prezencë të dy kryeministrave, Genc Pollo dhe
homologu i tij turk kanë nënshkruar një marrëveshje e cila parasheh
formimin e komisioneve dypalëshe për të korrigjuar historinë shqiptare.

Korrigjimi (në fakt falsifikimi) kërkohet të bëhet me qëllim që të
ndryshohet “përceptimi” i shqiptarëve për Perandorinë osmane! Pra,
shteti turk e ka marrë shumë seriozisht këtë çështje duke mbledhur madje
edhe historianë të shumtë turq dhe të tjerë që paguhen nga shteti turk
por që vijnë nga shtete tjera, që të punojnë për rishkrimin e historisë
shqiptare sipas këndvështrimit nacionalist turk.

Në Kosovë, opinioni publik mëse i vetëdijshëm për rreziqet e tmerrshme
që kanë për identitetin tonë kombëtar këto kërkesa ka reaguar fuqimisht.
Një shumësi e gazetarëve shqiptarë mbetën të shokuar nga arroganca dhe
mungesa totale e taktit diplomatik me të cilën e kërkojnë këtë
falsifikim zyrtarë të lartë neootomanë.

Shkencëtarë të njohur shqiptarë si Hakif Bajrami, Frashër Demaj, Kristo
Frashëri e shumë të tjerë kanë reaguar ndaj kësaj furtune antishkencore
dhe antikombëtare. Me forcën e argumenteve dhe fakteve të
pakundërshtueshme historike, historianët tanë kanë shpalosur edhe
njëherë para opinionit publik periudhën e errët të okupimit osman, që
nga luftërat shqiptaro-osmane të shekullit të XV, përgjatë kryengritjeve
të shumta (rreth 57) të kombit tonë gjatë kësaj periudhe pushtimi, e
deri te kryengritjet e mëdha të popullit shqiptar gjatë viteve
1878-1912, që kulmuan me realizimin e ëndrrës historike - shtetit të
pavarur shqiptar.

Një numër shumë i madh i publicistëve dhe veprimtarëve të dëshmuar
shqiptar kanë reaguar me shkrime të shumta në lidhje me këtë absurditet
të padëgjuar në botë të rishkrimit të historisë nga një shtet me kërkesë
të një shteti tjetër.

Dy personalitete të njohura të intelektualizmit shqiptar, Arbën Xhaferi
dhe Veton Surroi kanë bërë thirrje që moti për seriozitet në trajtimin e
kësaj politike të re neotomane në raport me shqiptarët, pasi kjo
rrezikon thelbin e identitetit kombëtar shqiptar: gjuhën, kulturën,
traditën dhe historinë.

Nga ana tjetër, një aleancë e çuditshme, shumëngjyrëshe, pa identitet të
sqaruar kombëtar e qytetar, e përbërë nga fundamentalistë të sëmurë
islamikë, ish punëtorë të UDB jugosllave, ish pjesëtarë të kombit
“jugosllav në Kosmet”, gjoja kosmopolitë dhe sorosistë, dolën në
mbrojtje të kërkesave nacionaliste turke. Çfarë ironie, kosmopolitanët
kosovarë në mbrojtje të nacionalizimit turk?!

Flasin gjithë kohës kundër nacionalizmit shqiptar, kurse nga ana tjetër
dalin në një vijë me qëndrimet falsifikuese të nacionalizimit modern
turk. Njëri madje ngatërronte konceptin për kombformim e shtetformim,
revolucionin e qershorit të vitit 1924 në Shqipëri si një ngjarje e
brendshme politike shqiptare dhe momente tjera të historisë së brendshme
shqiptare me kërkesat absurde, të ulëta, shoviniste dhe krejtësisht
antishkencore të dy ultranacionalistëve turq si Dincer dhe Davutoglu për
falsifikim të historisë shqiptare.

Kërkesat turke në fakt nuk kanë të bëjnë aspak me heqjen e termave fyes
apo hartave të caktuara gjeografike, pasi të tilla nuk gjenden askund në
curiculat shqiptare as për turqit dhe për ndonjë popull apo shtet
tjetër të rajonit. Këto kërkesa kanë të bëjnë me ndryshimin e historisë
kombëtare në mënyrë që okupimi turk në librat tanë historikë të
paraqitet si një “administrim paqësor” dhe jo si një pushtim klasik.

Edhe pse në shikim të parë këto kërkesa duken të pabesueshme dhe
krejtësisht jashtë kategorisë së të mundshmes, përsëri duhet pranuar se
nëse realizohen do të çojnë paevitueshmërisht në asmilimin dhe uljen e
numrave të shqiptarëve etnikë në trojet e tyre në Ballkan.Falsifikimi i
historisë kombëtare dhe shndërrimi i turqve otomanë nga okupatorë dhe
pushtues siç ishin realisht, në “administratorë miqësorë që paskan
ardhur me ushtri nga Anadolli në Ballkan për ti shpëtuar shqiptarët nga
serbët dhe grekët”(?!), i shërben strategjisë së re megalomane turke të
neoosmanizmit.

Sipas kësaj strategjie në pajtim me forcimin ekonomik të vendit, duhet
të shfrytëzohet “fuqia e butë’ (soft power) që të sigurohet ndikimi turk
në disa rajone të caktuara gjeografike që njëherë ishin nën sundimin e
këtij shteti. Kjo arrihet edhe me forma të këtilla të presionit të butë
ndaj shteteve të dobëta si Kosova, me kërkesa të kësaj natyre për
ndryshime të historisë, por edhe me ndikime të tjera të natyrave
ekonomike, politike, diplomatike etj.

Sa do të realizohet në plan global kjo strategji e re imperialiste turke
mbetet të shihet. Megjithatë, gjasat janë që në periudha afatmesme kjo
të dështojë në pajtim me parashikimet e Huntington për Turqinë si një
“shoqëri e copëtuar” (Torn Society),e cila gjendet diku mes orientit dhe
perëndimit.

Këtë “Torn society” as në lindje as në perëndim, përpiqet ta shpëtojë
doktrina e re neootomane, duke hequr dorë nga perëndimi dhe duke u
rikthyer në origjinën e vet orientale.Në gjithë këtë lojë të madhe
gjeopolitike, elementi etnik shqiptar në Ballkan shihet nga Turqia si
material human, si mish njerëzor, i cili mund të përdoret në
konfrontimet e ardhshme me perëndimin.

Me një fjalë, shqiptarët shihen si jeniçerët modernë të Republikës së Turqisë në Ballkan.

Për të aritur synimin që shqiptarët ta pranojnë me dëshirë këtë rol, së
pari duhet mjegulluar identiteti kombëtar i këtij kombi. Kjo arrihet:

- me falsifikimin e historisë (sipas Dincer: për Turqinë ka shumë rëndësi kultura dhe historia e përbashkët”!);
- me sulm frontal ndaj sistemit edukativo-arsimor në Kosovë duke hapur
sa më shumë shkolla turke në zona shqiptare të Kosovës ku nuk ka asnjë
turk etnik (kërkesa për Universitet turk në Lipjan ku s’ka minoritet
turk);
- me investime të ndryshme politike të cilat i vënë pasuritë publike dhe
resurset natyrore të Kosovës, në duart e personave të caktuar që
vetëshpallen si turq etnikë (Ziraat bank, Halk bank, Banka “kombëtare”
ndërtimi i autorrugave nga firma turke);
- me dhënien e bursave për studentë shqiptarë që të studiojnë në Turqi
ku ta ndryshojnë botëkuptimin e tyre duke u shndërruar në zëdhënës të
këtyre ideve nacionaliste turke (rreth 2000 studentë shqiptarë
momentalisht në Turqi!);
- duke publikuar libra të rinj në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni ku mbrohet
dhe afirmohet pikëpamja falsifikuese turke mbi historinë shqiptare
(shtëpia botuese Logos – A, Shkup, prin në këtë drejtim si botuese
zyrtare e tezave të nacionalizmit turk tek ne);
- duke propaguar nëpër disa media të blera në lidhje me ndihmën e madhe
që ajo jep në njohjen e Kosovës (asnjë shtet i vetëm në botë nuk e ka
njohur Kosovën si rezultat i lobimit turk);
- keqpërdorimi apo shfrytëzimi i fesë islame për të sulmuar figura
qendrore në historinë kombëtare si dhe për të turqizuar shqiptarët apo
organizimi i iftareve masive në qendrat e qyteteve shqiptare që marrin
kështu pamje aziatiko-afrikane... etj… etj.

Plani parasheh që në një periudhë afatmesme elita politike, financiare
dhe shkencore e krijuar nga kapitali dhe shkollat turke në Kosovë, ta
përkthejë këtë fuqi reale në pushtet politik i cili do të realizonte
fazën finale të eliminimit të botëkuptimit shqiptar mbi jetën.

Me këtë, Kosova nga shtet shqiptar do të shpallet shtet pa konfiguracion
të qartë kombëtar-etnik, me një prezencë të fuqishme turke dhe gjoja
islamike e cila do të ishte tmerruese për Bashkimin Europian. Kjo nuk
është gjë tjetër pos një strategji antishqiptare e cila ka rrezik të
çojë në shpërbërjen dhe zhdukjen e shtetit të Kosovës dhe eliminimin e
shqiptarëve nga gadishulli ballkanik.

Elitat tona drejtuese duhet ta kenë parasysh këtë fakt të
pakundërshtueshëm në përpilimin e politikave tona kombëtare në raport me
këtë shtet aziatik. Kërkesat zyrtare të qeverisë turke për ndryshimin
apo thënë më drejt falsifikimin e historisë dhe për hapjen e një
universiteti turk në Lipjan (ku s’ka asnjë turk të vetëm etnik),
shpalosin fytyrën e qartë armiqësore të këtij vendi ndaj të ardhmes
shqiptare të Republikës së pavarur të Kosovës.

Këto kërkesa jonormale vërtetojnë më së miri tezën se Republika e
Turqisë nuk është mik i sinqertë i Republikës së Kosovës. Një shtet i
cili mohon haptazi identitetin kombëtar të shqiptarëve nuk është dhe nuk
mund të jetë mik i Kosovës.

Shoqëria shqiptare duhet të jetë në vijimësi një vigjilente dhe
kundërshtuese e prerë e këtyre kërkesave absurde për falsifikimin e së
kaluarës tonë kombëtare. Nëse qeveria aktuale e Kosovës e cila
karakterizohet nga një paaftësi proverbiale, korrupsion i nivelit të
lartë dhe manipulime të shumta me çështjen kombëtare, i pranon këto dy
kërkesa turke, atëherë shoqëria civile dhe opinioni përparimtar në
Kosovë duhet të kërkojë që me forma demokratike nëpërmjet referendumit
të bllokojë falsifikimin e historisë dhe absurditetin e hapjes së një
universiteti turk në Republikën e Kosovës.

Këto janë dy propozime të papranueshme që po të realizohen rrezikojnë
krijimin e dyshimeve serioze për të ardhmen shqiptare të qytetarëve të
Kosovës. Nëse turqit si komb me shtrirje gjeografike në Azi dhe me
origjina kulturore mongoloido-lindore kanë më tepër opsione orientuese
dhe mund ti thonë edhe jo integrimit europian, shqiptarët si popull
europian, me kulturë europiane dhe me shtrirje gjeografike në Europë nuk
duan dhe nuk munden të refuzojnë konceptin apo opsionin europian. Këtë
duhet ta dijë edhe qeveria e tanishme e Kosovës bashkë me ministrat e
saj. Qeveritë bashkë me bartësit e funksioneve publike shkojnë e vijnë,
kurse kombi dhe shteti kombëtar mbeten aty ku janë. Të mos turpërohemi
para historisë.

http://www.sot.com.al/index.php?opti...rticle&id=3931

Citim:




Akademikët, politikanët turq po gabojnë

Akademikët dhe historianët shqiptarë nga Kosova dhe Shqipëria edhe një
herë kanë hedhur poshtë pretendimet e politikanëve turq se tekstet
shkollore të historisë në Kosovë, por edhe në Shqipëri, përmbajnë
elemente fyese ndaj ish-Perandorisë Osmane dhe popullit turk.

Sipas tyre, tekstet shkollore, nga të cilat mësojnë nxënësit shqiptarë,
si në Kosovë ashtu edhe në Shqipëri, janë korrekte dhe terminologjia e
përdorur është e njehtë edhe me ato që sot përdoren në sistemin arsimore
të vendeve të përparuara.

Duke konsideruar kërkesën e politikanëve turq si tërësisht politike.
Këto konkludime akademikë dhe historianë tanë i shpalosën në një tryezë
shkencore të mbajtur të enjten në ASHAK, me temën "Trajtimi i
Perandorisë Osmane dhe i raporteve turko-shqiptare në tekstet e
historisë", që u organizuar nga Akademia e Shkencave dhe e Arteve e
Kosovës dhe Instituti i Historisë në Prishtinë.

Dukë hapur tryezën, akademik Pajazit Nushi ka thënë se kjo tryezë do të
jetë një rast i mirë për të shqyrtuar këto shqetësime dhe për të
vërtetuar se tekstet tona shkollore nuk përmbajnë fjalë fyese ndaj
ish-Perandorisë Osmane apo popullit turk.

Në kumtesën e tij, "Identiteti etnik i shqiptarëve në trajtesat
enciklopedike të raporteve shqiptaro-osmane", ka potencuar se
terminologjia e përdorur në tekstet shqiptare, duke veçuar edhe fjalorin
enciklopedik shqiptar, është korrekte dhe i përgjigjet shkencës.

"Fjalët e përdorura si pushtues, sundues i tokave shqiptare, janë
adekuate dhe korrekte dhe që përdoren edhe në gjuhët e tjera", ka thënë
ai, duke dhënë edhe fakte të tjera se terminologjia në tekstet shqiptare
nuk ka elemente fyese ndaj askujt.

Ndërsa kryetari i ASHAK-ut, Besim Bokshi, është shprehur se
historiografia shqiptare kurrë nuk ka rrëshqitur në pozicione shoviniste
e fyese për popullin e tyre dhe popujt e tjerë.

Në kumtesën e tij, "Shqiptarët dhe Perandoria Osmane 1881-1912",
drejtori i Institutit të Historisë, Jusuf Bajraktari, është shprehur se
tekstet shkollore të historisë, të cilat e mbulojnë këtë përudhë, nuk
përmbajnë fjalë fyese ndaj ish-Perandorisë Otomane.

"Terminologjia e përdorur në tekstet e historisë është e standardeve shkencore profesionale", ka thënë Bajraktari.

Me kumtesa janë paraqitur edhe Frashër Demaj, Isa Bicaj, Muhamet Mala,
Fehmi Rexhepi, Ferit Duka, Beqar Meta, Emine Bakalli e Esat Stavileci,
të cilët pohuan se nuk ka fjalë fyese në tekstet shkollore, duke ngritur
shqetësimet e tyre edhe reagimin e dobët të organeve tona shtetërore
ndaj këtyre kërkesave, sipas tyre të pabaza, nga ana e politikanëve
turq.

http://www.kosova-sot.info/kulture/a...urq-po-gabojne

Citim:

Erdogan në Tetovë: Ju jeni nipërit dhe vëllezërit tanë Kryeministri turk, Rexhep Taip Erdogan theksoi në Tetovë para një mase të tubuar se ndjehet shumë i lumtur për pritjen madhështore në Tetovë, për herë të dytë pas 11 viteve. "Ne nuk mund të ju harrojmë juve dhe se ju jeni nipërit dhe vëllezërit tanë. Gëzimi juaj është gëzimi jonë, dhe shqetësimi juaj është shqetësimi ynë. Kam një lutje deri tek ju, që të jeni të bashkuar dhe nuk është mirë të keni ndasi. Në xhami nuk ka ndarje, ajo është e të gjithve. Unë nuk e dua turkun se është turk, maqedonasin se është maqedonas apo shqiptarin se është shqiptar, por i dua të gjithë njerëzit që janë krijuar nga një Zot", theksoi Erdogan, pas faljes së xhumasë në Xhaminë e Larme në Tetovë. Ai ka shpjeguar se 11 vite më parë ka qenë në Tetovë, që pas daljes së tij nga burgu dhe se nga ajo periudhë ai ka pasur përparime në karrierën e tij politike me formimin e partisë së tij. Pas kësaj vizite në Tetovë, Erdogan ka qëndruar në komunën e Vrapçishtit të dominuar nga turqit si dhe në komunën e Gostivarit, ku para Shtëpisë së Kulturës ka pasur një fjalim para qytetarëve të tubuar. "Në vitin 2002 e fituam pushtetin dhe ju porosis se në vitin 2023 kur do të shënohen 100 vjet nga formimi i Republikës së Turqisë ne do të jemi në dhjetëshin e parë të vendeve më të zhvilluara ekonomike në botë. Ne juve asnjëherë nuk mund t'ju harrojmë për shkak se mes juve ka nipër të Osmanlinjve. Ne kemi vëllezër tanë edhe në Bosnjë, edhe në Prishtinë dhe Prizren edhe në Shkup, Manastir, Ohër, Dibër, Tetovë", tha kryeministri turk. Ai theksoi se bisedimet e djeshme me kreun shtetëror të Maqedonië, me kryeministrin Nikolla Gruevskin, me presidentin Gjorge Ivanov dhe të tjerët kanë kaluar në një atmosferë dhe dialog miqësor. Ai bashkë me një numër të madh të ministrave, deputetëve dhe kryetarëve të komunave, si dhe ish kampionin e reprezentacionit futbollistik turk Hakan Shukur dhe kreyebashkiakun e Stambollit Kadir Topbash, në mënyrë solemne e lëshuan në përdorim ndërtesën pranuese të Myftinisë së Tetovës të BFI-së. Kryeministri Erdogan qëndrimin dyditor në Maqedoni do ta rrumbullaksojë me vizitën në Ohër. (INA) http://ina-online.net/maqedoni/9758.html

Citim:

Erdogan - Rexhepi: Ne jemi një Reis ul Ulema i Bashkësisë Fetare Islame, H. Sulejman ef. Rexhepi zhvilloi takim me kreun e Qeverisë turke, Rexhep Taip Erdogan në hotelin Aleksandar Palas në Shkup. Gjatë këtij takimi Reis Ulema i prezentoi një letërnjoftim të BFI-së dhe institucioneve të saj edukativo- shkencore, mbi zhvillimin dhe organizimin e jetës fetare islame në vend dhe diasporë, si dhe për problemet me të cilat ballafaqohet BFI dhe me gjitha ato probleme që e kanë tanguar për disa vite këtë institucion të lartë fetar islam në Maqedoni. Ai gjithashtu e njoftoi për punën e pronës së BFI-së, ngecjet në procesin e denacionalizimit, për xhaminë Burmali dhe gjitha xhamitë tjera për të cilat BFI është gjallë e interesuar që t’i rindërton. Ai gjithashtu shprehi shqetësime për diskriminimin që po përjeton nga Qeveria e R.M, dhe se kërkesë e BFI është që të jemi të barabartë me gjitha bashkësitë tjera fetare, e jo të priviligjohet vetëm një. Reis ul Ulema falënderoi disa asociacione dhe organizata turke në veçanti TIKA, për punën e tyre që bëjnë për trashigiminë kulturore islame. Në anën tjetër kryeministri turk, Rexhep Taip Erdogan shprehi falënderime për pritjen madhështore të muslimanëve të Maqedonisë dhe mirënjohje për gjithë atë që po bënë BFI-ja. Ai shprehi shqetësimet për këtë që po ndodhë me BFI-në dhe myslimanët e Maqedonisë, me të cilat probleme ishte i njohur si dhe me padrejtësitë që po i bëhen BFI dhe pjestarëve të saj, andaj theksoi se Turqia gjithmonë është e gatshme të ndihmonë BFI. Kërkesa e tij ishte deri tek kreu i BFI që të vazhdojë edhe më tej me aktivitete, ashtu siç janë bërë deri më tani, të cilat janë shumë të çmuara dhe me vlerë. Reis ul Ulema dhe kryeministri Erdogan këmbyen dhurata ku këtij të fundit iu dhanë dy korniza njëra me xhaminë Mustafa Pasha, ndërsa tjetra, korniz me Urën e Gurit të Shkupit, ndërsa, z. Erdogan i dhuroi një Kuran të madhë Reis Ulemasë në shenjë nderi, respekti, vëllazërisë dhe miqësisë që ka BFI me Institucionet e shtetit Turk. Erdogan vijon vizitën në Tetovë, Gostivar dhe në disa qytete të tjera, namazin e xhumasë do të fal bashkërisht me Reis ul Ulemanë në xhaminë e Larme të Tetovës, do të hapë mektebin e hafizëve të Kuranit në Tetovë dhe njëkohësisht do të vizitojë edhe Teqen Arabati Baba. Gjithashtu sot në orët e paraditës Reis ul Ulema i Bashkësisë Fetare Islame, H. Sulejman ef. Rexhepi morri pjesë në akademin e diplomimit të gjeneratës së parë të Univeristetit Ndëerkombëtar Ballkanik në Shkup, në të cilin solemnitet ishte pjesëmarrës kryeministri turk Rexhep Taip Erdogan. Në këtë akademi fjalë rasti kishte z. Erdogan i cili mes tjerash foli mbi vlerat që sjellë arsimi dhe kultura në ambientet multietnike dhe multikulturore. Erdogan studentëve të këtij universiteti ua shpërndau diplomat e para studentëve të gjeneratës së parë të diplomuar në këtë Universitet. Gjatë këtij akti solem inshin prezent personalitete të shquara politike dhe fetare. (INA) http://ina-online.net/maqedoni/9751.html

Citim:




Erdogan, thirrje për unitet (foto+video)

Kryeministri turk përkujtoi se Tetovën e kishte vizituar para 11 viteve,
ndërsa se me lutjet e tetovarëve është kthyer në Turqi ku edhe ka
formuar partinë e tij dhe me po këto lutje pretendon që vendin e tij ta
bëjë fuqi ekonomike botërore

Tetovë, 30 shtator - Kryeministri i Turqisë Rexhep Taip Erdogan, sot
ka qëndruar në Tetovë, ku në Xhaminë e Larme ka falur namazin e drekës,
ndërsa më pas edhe ka përuruar Medresenë për hafëz. Ai përkujtoi se
Tetovën e kishte vizituar para 11 viteve, ndërsa se me lutjet e
tetovarëve është kthyer në Turqi ku edhe ka formuar partinë e tij dhe me
po këto lutje pretendon që vendin e tij ta bëjë fuqi ekonomike
botërore.

“11 vite më parë kam vizituar Tetovën, në atë vizitë sapo kisha dalë nga
burgu. U ktheva me kujtime të paharruara. Në atë kohë unë këtu hëngra
byrek, piva bozë, në Xhaminë e Pashës fala namazin, vizitova fshatra dhe
morra pjesë në dasmat tuaja. Me lutjet tuaja u ktheva në Turqi, dhe
arrita të formoj partinë e drejtësisë, dhe po ashtu me lutjet tuaja
arrita që nëntë vite të jem në Qeveri. Tani përsëri me lutjet tuaja
pretendoj që Turqia në vitin 2023 të jetë në mesin e dhjetë vendeve me
ekonomi të zhvilluar. Në vitin 2003 Turqia isha në vendin e 26 kurse sot
është në venin e 17 për nga fuqia ekonomike”, tha Erdogan.

Kryeministri turk nga Tetova bëri thirrje për unitet. “Bosnja,
Prishtina, Prizreni, Shkupi, Tetova, Ohri, Dibra, Manastiri, të gjithë
këto qytete janë vëllezërit tanë. Gëzimi dhe pikëllimi juaj, është
gëzimi dhe pikëllimi ynë. Dje në Shkup, me kryetarin e shtetit, me
kryetarin e kuvendit dhe me kryetarët e partive në qeveri dhe në
opozitë, kishin takime të drejtpërdrejta. Me lejen e zotit, me dialog,
me bisedime dhe konsultime, do t’i zgjedhim të gjitha vështirësitë e
shtetit dhe të popullit. Por unë kam një lutje nga ju. Çdo herë të jeni
unik, bashkë dhe të gjallë. Nëse përçaheni do të dobësoheni. Përçarja
nuk ju ngjan juve. Ne të gjithë jemi njerëz të vlerave të njëjta, të një
civilizimi”, tha Erdogan. Ai ka bërë thirrje edhe për tolerancë mes
popujve. Gjatë ceremonisë së prerjes së shiritit në skenë bashkë me
Erdoganin ka marrë pjesë edhe lideri i partisë Demokratike Shqiptare
Menduh Thaçi, ndërsa ka qenë i pranishëm edhe deputeti i BDI-së
Behuxhidin Shehapi. Erdogan, po ashtu ka marrë disa mirënjohje dhe
dhurata nga Myftinia e Tetovës, BFI-ja dhe Komuna e Tetovës.
Kryeministri i Turqisë ka vazhduar me vizitën në Teqenë Arabati Baba
Teqe, në Gostivar, Vrapçisht dhe Ohër. (U.H./KOHA)

http://www.koha.mk/aktuale/7910.html

Citim:




Përgjigjen akademikët për historinë

Disa javë pas vizitës në Kosovë të Ministrit të Arsimit si dhe atij të
Punëve të Jashtme të Turqisë dhe kërkesës së tyre për rishikim apo
korrigjim të teksteve të historisë, reagojnë, përmes një tryeze
shkencore, historianët dhe akademikët kosovarë.

Në ambientet e Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës, në
bashkëorganizim me Institutin e Historisë së Kosovës, të enjten, u mbajt
tryeza shkencore me titull: "Trajtimi i Perandorisë Osmane dhe i
raporteve turko-shqiptare në tekstet e historisë".

Fjalën e hapjes e mbajti Akademik Besim Bokshi, kryetar i Akademisë së
Shkencave dhe Arteve të Kosovës. në fjalën e tij, Bokshi e përmendi
miqësinë dhe ndihmën që Turqia po ia jep popullit të Kosovës, por
theksoi se kjo miqësi nuk mund të lëndohet nga trajtimet e bëra
shkencore për periudhat e rënda të historisë nën sundimin e Perandorisë
Osmane, për efektet e rënda shtypëse që i solli popullit shqiptar e për
qëndresën dhe kundërshtimin krenues ndaj asaj shtypjeje nëpër
kryengritje të shumta e flijime me lavdin e dëshirës për liri.

Ai shtoi se kjo tryezë do të nxjerrë në pah se historiografia shqiptare
kurrë nuk ka rrëshqitur në pozicione shoviniste e fyese për popullin
turk. Lidhur me çështjen e korrigjimit të teksteve të historisë, Bokshi
theksoi se kjo çështje duhet të trajtohet nga historianët e jo nga
politikanët.

“Çështja nuk është politike, që ta trajtojnë politikanët, as qeveritare
që të trajtohet nga qeveritarët. Po të ishte çështje, do të ishte
çështje që do të zgjidhej vetëm nga trajtimi shkencor i historianëve”,
tha Bokshi.

Ai tha po ashtu se asnjë zaptues nuk vjen pa deklaruar se vjen për të sjellë të mirën dhe për të krijuar rënd.

Mbajtjen e kësaj tryeze shkencore, Bokshi e arsyetoi me faktin se
opinioni duhet të njihet me përgjigjen e historiografisë shqiptare për
relacionet e Perandorisë Osmane me shqiptarët dhe përgjigjen ndaj
kërkesës për ndryshime të teksteve të historisë me shmangie nga trajtimi
shkencor.

Jusuf Bajraktari, drejtor i Institutit të Historisë së Kosovës, i
konsideroi të pavërteta vërejtjet kinse tekstet tona shkollore të
historisë kanë qasje dhe paragrafë fyes ndaj popullit turk dhe Turqisë.

Ai tha se në tekstet e historisë për shkollat e Kosovës në gjuhën shqipe
të periudhës 1881-1912 nuk ka terminologji joshkencore, fyese ose
diskriminuese për asnjë popull dhe as për turqit e Perandorinë Osmane.

“Përmbajtjet lëndore si dhe vlerësimet shkencore të ngjarjeve dhe të
figurave janë në harmoni me metodologjinë e mësimdhënies dhe me të
vërtetën historike, natyrisht duke lënë të hapur mundësinë e begatimit
me burime të reja”, theksoi Bajraktari.

Ndërkaq, historiani nga Shqipëria Pëllumb Xhufi, duke u marrë me figurën
e Skënderbeut në tekstet e historisë, e konsideroi brengosës faktin se
në historiografinë evropiane po shtrembërohet figura dhe kontributi
kombëtar i Skënderbeut. Duke folur për librin ‘Skënderbeu’ të
historianit zviceran Oliver Jens Schmitt, Xhufi tha se për heroin
kombëtar Schmitt shkroi se bëri një luftë hakmarrëse ndaj Sulltanit, gjë
që, sipas Xhufit, kjo nuk është e vërtetë.

Ai më pas u shpreh edhe kundër atyre shqiptarëve të cilët, nën ndikimin e
fesë islame, deklarojnë se Skënderbeu ka qenë tradhtar, por u shpreh
edhe kundër atyre që, nën ndikimin e fesë së krishterë, deklarojnë se
Skënderbeu ka qenë atlet i krishterimit.

“Skënderbeu ka qenë luftëtar për liri dhe pavarësi të shqiptarëve”, u shpreh Xhufi.

Duke folur për islamizimin e shqiptarëve në Perandorinë Osmane,
historiani Muhamet Mala u shpreh se problemi i islamizimit të
shqiptarëve në shkencën e historisë ende nuk e ka marrë trajtimin
adekuat dhe çështja lëvizë nga një ekstrem në tjetrin. Ai theksoi se në
një anë qëndron ideja që e shikon islamin si fenomen shpëtues për
çështjen tonë kombëtare apo ekstremi tjetër që e mohon tërësisht si
proces me rëndësi për avancimin tonë kombëtar.

“Duke qenë në mes të këtyre dy ideve diametralisht të kundërta,
hartuesve të teksteve iu mbetet detyrë e vështirë për përcaktimin e
drejtë lidhur me këtë çështje. Andaj në nivele të teksteve shkollore
islamizimi duhet të përmendet si proces, i cili në një periudhë të
caktuar kohore, në fillim individualisht e mandej në masë, si pasojë e
sundimit osman, u bë pjesë e identitetit tonë kombëtar”, tha Mala.

Historiani Frashër Demaj tha se pavarësisht vullnetit tonë, historia nuk
mund të ndryshohet e as të tjetërsohet. Sipas tij, historia mund të
plotësohet e ndryshohet me fakte e jo me ‘vullnet politik’.

“Ministrat të shfaqin vullnetin e tyre politik, por janë shkencëtarët
ata që, bazuar në kërkime dhe argumente shkencore, duhet ta thonë fjalën
e tyre”, u shpreh Demaj. Sipas tij, historia nuk shkruhet me qejfe e
për qejfe por me argumente të bazuara e të studiuara mirë e në mënyrë
profesionale nga studiuesit e shkencave të historisë.

Lidhur me këtë çështje referuan edhe historianë dhe akademikë të tjerë,
në mesin e të cilëve edhe Isa Bicaj, Fehmi Rexhepi, Ferid Duka, Beqir
Meta, Emine Bakalli, Esat Stavileci, Izber Hoti etj.

http://www.gazetaexpress.com/index.php?cid=1,21,63930

Citim:




Erdogan faktorizon turqit në Maqedoni

Kryeministri turk, Reçep Erdogan, synon planet për rritjen e numrit të
turqve në Maqedoni, duke i rivendosur ata si një pakicë të fuqishme dhe
me numër më të madh.



Kjo shkruhet nga e përditshmja maqedonase “Nova Makedonija” e cila
shkruan se kryeministri turk gjatë vizitës së tij para regjistrimit në
Maqedoni, ka drejtuar porosinë tek popullata turke që të deklarojë
identitetin dhe përkatësinë etnike, duke i`u shmangur çdo presioni.

Erdogan këto porosi i ka dhënë gjatë takimeve të shumta me komunitetin
turk dhe mysliman, në zonat veriperëndimore të Maqedonisë.

Një javë pas fillimit të regjistrimit të popullsisë, një pjesë e
komunitetit turk alarmuan për presione nga partia në pushtet VMRO-DPMNE
që ata të deklarohen si maqedonas mysliman dhe jo si turq.

Këto presione janë regjistruar nga regjistruesit turq, të cilët kanë
alarmuar mediat, ambasadën turke dhe institucionet vendore që
përfaqësohen edhe nga zyrtarët turq në kuadër të qeverisë.

http://www.gazetaexpress.com/index.php?cid=1,18,65033

Kjo gjëja është ngritur në
Shkodër nga ushtria turke në kujtim të gjeneralit të saj i cili,
harrojnë ta përmëndin, u vra nga shqiptarët.





Zgjedhja e vendosjes nuk është e rastësishme, gjendet në një nga
lulishtet kryesore të qytetit, ndërtesa nga pas është gjimnaz. Pra brezi
i ri duhet ta shohë disa herë në ditë që t'i ngulitet ky "burr si
moti"... Dhe zgjedhja e formës nuk duket e rastësishme, ngjason me një
piramidë kufiri! E kanë ngritur kufirin anadollakët.

Citim:




Neootomanizmi, shqiptarët dhe demokracia - Seb Bytyçi

Populli shqiptar, Kosova, dhe Shqipëria janë miq me Turqinë. Dhe kjo
miqësi është e rëndësishme. Mirëpo, çmimi i kësaj miqësie nuk duhet të
jetë ndryshimi i fakteve historike

Këtë vit Mbretëresha e Britanisë vizitoi Irlandën dhe kjo vizitë u pa si
një vulosje e miqësisë së dy shteteve. Meqenëse historia e këtyre dy
shteteve është shumë e rëndë, rëndësia e kësaj vizite ishte e madhe. Në
të njëjtën kohë, ky rast shërbeu si një mundësi për të rikujtuar
historinë e Irlandës si pjesë e Perandorisë Britanike. Një gjest i
rëndësishëm simbolik ishte fjalimi i Mbretëreshës në gjuhën galike
(gjuhën origjinale/amtare të irlandezëve). Ajo çka nuk ndodhi,
sidoqoftë, është kërkesa ndaj Irlandës për t’i ndryshuar librat e
historisë. Publiku britanik nuk e diskuton vuajtjen e popullit irlandez
nën Perandorinë britanike. Me gjithë faktin se ende ka probleme në
Irlandën veriore, diskutimi për të kaluarën është gjakftohtë. Dhe,
Britania e Madhe nuk i kërkon Irlandës ndërrimin e tregimit të historisë
në shkëmbim të miqësisë.

Gjithë këto para duhet të shpenzohen për të dëshmuar diçka që tashmë e dimë, ne jemi dy vende mike.


Neootomanizmi?

Para disa ditësh në Kosovë ishte për vizitë ministri turk i Arsimit, ku
gjatë kësaj vizite ai deklaroi se Kosova duhet të largojë nga librat e
historisë pjesët që janë fyese për historinë turke. Nëse ka fjalë fyese
apo raciste kundër çfarëdo populli natyrisht se ato duhet të eliminohen.
Mirëpo, “fyerje për historinë turke” mund të nënkuptojë shumëçka. Për
kuptuar më mirë çfarë do të thotë kjo, na duhet ta kuptojmë kontekstin
aktual të Turqisë.

Në Turqi, partia islamike AKP (Partia e Drejtësisë dhe e Zhvillimit),
sapo i fitoi zgjedhjet e treta me radhë në krye me kryeministrin Erdoan.
Kjo parti është vazhdimësi e disa partive të mëhershme islamike, të
cilat ishin shpallur të paligjshme dhe ishin mbyllur në të kaluarën.
Pra, Turqia me AKP-në në pushtet ka shënuar një ndryshim në mentalitetin
e saj, dhe në politikën e jashtme të saj. Edhe pse ky ndryshim është
quajtur neootomanizëm, ky koncept kundërshtohet nga politikanët turq.


Thellësia strategjike

Arkitekti i politikës së jashtme turke, Ahmet Davutollu, e përdor
konceptin e “thellësisë strategjike” për të dizajnuar fuqizimin global
të Turqisë. Ai thotë se Turqia është një nga disa “Fuqitë qendrore” në
botë dhe duhet të luajë rol global. Pikat kryesore të këtij koncepti
janë relevante në raport me shqiptarët janë këto në vijim. Roli global i
Turqisë parasheh luajtjen e një roli me ndikim në zgjidhjen e
konflikteve rajonale, si p.sh. në Ballkan. Për të realizuar këtë rol
Turqia duhet të ketë zero probleme me fqinjët. Gjithashtu, Turqia duhet
të përdorë pushtetin e butë në vendet që kanë qenë pjesë e Perandorisë
Osmane.

Brenda këtij konteksti duhet të kuptohen vizitat e përfaqësuesve turq në
të gjitha vendet e Ballkanit. Rëndësi të veçantë në Ballkan, Turqia i
jep Serbisë. Në një vizitë të ministrit të Mbrojtjes të Serbisë, Dragan
Shutanovac, në Ankara, gjatë shënimit të marrëveshjes për bashkëpunim në
mbrojtje, ministri i Mbrojtjes i Turqisë, Vexhdi Gënyl, deklaroi se
“Turqia dëshiron t’i përmirësojë marrëdhëniet me Serbinë më së shumti
prej të gjitha shteteve ballkanike”. Me Serbinë, Turqia nënshkroi edhe
një Marrëveshje të Tregtisë së lirë. Gjithashtu, rëndësi të madhe Turqia
u kushton marrëdhënieve me Greqinë dhe Rusinë me të cilat ka nënshkruar
marrëveshje bashkëpunimi në fushën e mbrojtjes.

Në Kosovë, si dhe te shqiptarët në shtetet e tjera, vizitat e
përfaqësuesve turq kanë karakteristikë iftaret. Dhe kjo nuk është e
rastësishme. Këto aktivitete janë pjesë e strategjisë së përdorimit të
“pushtetit të butë”. Edhe pse ky aspekt i politikës së jashtme nuk është
primar, ai shihet si mjet për të rritur ndikimin turk sidomos në
ish-vendet e Perandorisë Osmane.


Shqiptarët vis-a-vis politikës së re turke

Narrativi historik i shqiptarëve i vendos ata në kundërshtim me
Perandorinë Osmane. Mirëpo, shqiptarët kanë disa role në atë Perandori,
sepse, ashtu si popujt e tjerë të saj, kanë qenë edhe pjesë e elitës
sunduese, përveçse kanë qenë të sunduar.

Sidoqoftë, me gjithë faktin se shqiptarët luftuan kundër Perandorisë
osmane për pavarësi, një pjesë e popullsisë identifikohej me sulltanin,
edhe pas vitit 1912. Nacionalizmi shqiptar gjatë shekullit XX kishte
arritur të largonte këtë lidhje emocionale. Mirëpo, e ndihmuar nga një
lloj islamizmi, tashmë ka filluar të ngrihet një lloj ndjenje
“neootomane” e veçantë te shqiptarët. Ky sentiment e përzien fenë me
ideologjinë islamike të llojit të AKP-së. Simptomë kryesore është
kërkesa për revizionizëm historik, dhe paraqitja në dritë të bardhë e
çdo gjëje që ka të bëjë me Perandorinë Osmane në trojet shqiptare.
Aspektet më të spikatura të këtij fenomeni janë akuzat se narrativi
historik shqiptar është sllavist. Pra, ky sentiment përputhet
shkëlqyeshëm me konceptin e “pushtetit të butë” të politikës së jashtme
turke. Dhe ky fenomen është i lidhur direkt me aspekte të realitetit të
ri në Turqi si p.sh. bursat dhe ndihma financiare për studentë në
Universitetin Prishtinës apo universitete të tjera dhe të rinj kosovarë
të papunë që ndoshta kanë edhe lidhje familjare me turq etnikë. Në anën
tjetër, ky fenomen ka hasur në kundërshtim nga pjesa më e madhe e
popullsisë që e sheh këtë si sulm ndaj identitetit shqiptar.

Një faktor i rëndësishëm, është edhe fakti që disa të rinj të zhgënjyer
nga realiteti i tyre, nuk kanë me çka të ndihen krenarë. Dhe e
kompensojnë atë me ndjenjën e krenarisë që ua ofron atyre përparimi i
shtetit turk.


Demokracia dhe elitat politike

Sentimentit “neootoman” i kanë kontribuar edhe liderët tanë politikë.
Këtë e shpjegon gjendja e brishtë e demokracisë si në Kosovë ashtu edhe
në Shqipëri. Një teori mbi legjitimitetin thotë se liderët/elitat
politike që nuk kanë legjitimitet të brendshëm synojnë ta fitojnë atë
nga jashtë. Domethënë, në shtetet me demokraci të dobët, elitat politike
nuk kanë legjitimitet nga populli për të sunduar. Kështu që atyre u
duhet të marrin legjitimitetin nga marrëdhëniet me shtetet e tjera ose
organizatat ndërkombëtare. Për këtë arsye, liderët e këtyre vendeve u
kushtojnë rëndësi takimeve me sa më shumë liderë të huaj.

Kjo është me rëndësi për kontekstin panshqiptar, sepse, liderët tanë
kanë qenë ditë e më shumë të izoluar nga komuniteti ndërkombëtar për
shkak të menderosjes së qeverisjes dhe praktikave demokratike. Mirëpo,
në kontrast me këtë situatë, Erdoan dhe liderët turq kanë qenë të vetmit
që nuk kanë hezituar të takohen me ta. Kjo ka pasoja rrjedhimisht,
sepse në një anë i bën liderët tanë të ndikueshëm ndaj çfarëdo lloji të
kërkesave që kanë politikanët turq; dhe në anën tjetër i shtyn
militantët partiakë, që gjatë arsyetimit liderëve të tyre, ta pranojnë
neootomanizmin si forcë shpjeguese.


Miqësia moderne

Shqiptarët, Republika e Shqipërisë, Republika e Kosovës e kanë
Republikën e Turqisë vend mik. Dhe nuk ka dyshim se kjo miqësi është e
rëndësishme. Mirëpo, kjo miqësi nuk duhet të vijë me koston e ndryshimit
të fakteve historike e humbjes së identitetit nacional, etnik e
kulturor.

Perandoria Osmane ka qenë multietnike. Në qeverisjen e saj kanë marrë
pjesë turqit, shqiptarët, grekët, serbët, armenët, arabët e popujt e
tjerë të Perandorisë. Disa sulltanë kanë qenë bijë të nënave serbe, ose
pas martesave të baballarëve të tyre me princesha serbe ose përmes
haremeve.

Për shqiptarët, për të kuptuar rolin e neootomanizmit dhe islamizmit të
ri turk duhet shkuar në vitet e fundit të Perandorisë Osmane në
periudhën e Sulltan Abdylhamitit II. Ky sulltan fokusohej te islami për
të ruajtur Perandorinë Osmane. Islamizmi i asaj kohe propagandonte një
identitet mbietnik te subjektet e Sulltanit, të bazuar kryesisht në fenë
islame. Këtu identiteti turk sublimohej nën identitetin islamit me
qëllim të sigurimit të lojalitetit të popujve të tjerë myslimanë. Ishte
një përpjekje e ngjashme me atë të serbëve që thoshin” “Gjithçka është
serbe është jugosllave”, në përpjekje për të asimiluar gjithçka
jugosllave në gjithçka serbe. Një koncept i ngjashëm ekzistonte në
Bashkimin Sovjetik ku rusët thoshin: “Gjithçka është ruse është
sovjetike”, me synimin e shndërrimit të gjithçkaje sovjetike në ruse.
Kjo ka qenë ideologji që është aplikuar fort nga Sulltan Abdylhamiti II,
autokrati i fundit otoman. Dhe në këtë kontekst, zell të veçantë
Sulltani kishte për përhapjen e kësaj ideologjie te shqiptarët, të cilët
i shihte si shumë të rëndësishëm për ruajtjen e Perandorisë Osmane në
Ballkan. Kjo ishte një arsye kyç pse shqiptarët nuk fitonin të drejtat e
edukimit në gjuhën amtare, kur serbët e popujt e tjerë i kishin fituar
qysh moti. Kjo ideologji kishte minuar shumë krijimin e shtetit shqiptar
dhe rol të veçantë këtu kishte luajtur Esat Pashë Toptani që përdori
këtë ideologji për mbijetesën e vet politike.

Vetë Republika turke që nga krijimi deri në vitet 1980-a ka synuar të
ikte nga trashëgimia e Perandorisë Osmane. Tash islamikët e rinj në
Ankara, synojnë revidimin e historisë. Dhe prandaj vijnë kërkesat për
eliminimin e paragrafëve që fyejnë popullin turk. Pyetja është, a është
fjala për terme ofenduese që duhet të largohen? Apo për eliminimin
pjesëve që nuk u pëlqejnë politikanëve ose popullit turk? Ka shumë gjëra
në historinë tonë që nuk na pëlqen as neve. Janë të hidhura. Disa nga
to janë shkaktuar si nga Perandoria Osmane (si mohimi i të drejtave
njerëzore, si ekspeditat ndëshkuese të Turgut Pashës), ashtu edhe nga
Republika Turke (marrëveshjet me Jugosllavinë për shpërnguljen e
shqiptarëve). Kjo nuk mund të mos u pëlqejë as turqve. Por janë gjëra që
kanë ndodhur.

Rishikimi i historisë është produktiv nëse bëhet për hir të
rigorozitetit akademik. Mirëpo, nëse bëhet për qëllime politike ai do të
krijojë konflikt të ri duke i komplikuar marrëdhëniet shqiptaro-turke.

http://ina-online.net/opinione/8157.html

Citim:




Instituti i Monumenteve të Kulturës nis restaurimin e xhamive

Së shpejti do të fillojë të implementohet projekti për restaurimin e
xhamive që janë monumente kulture. Punimet konservuese të 5 xhamive të
para do të realizohen nga Instituti i Monumenteve të Kulturës në
bashkëpunim me Agjensinë Ndërkombëtare Turke për Bashkëpunim dhe
Zhvillim, TIKA.

Drejtori i Monumenteve të Kulturës bëri me dije se për këtë vit shuma e
vënë në dispozicion për restaurimin e monumenteve të kulturës është
30 milion dollarë. Ndërkohë që përfaqësuesi i TIKA-s tha se do të ketë
një bashkepunim më të gjerë në fushën e restaurimit të monumenteve të
kulturës.

Ndërkohë që janë përzgjedhur xhamia në Kalanë e Prezës, xhamia në
Pazarin e Krujës, ajo e Nazireshesë në Elbasan, xhamia e Plumbit në
Berat dhe xhamia e Iljaz Bej Mihrahorit në Korçë.

http://www.botasot.info/def.php?category=15&id=157074

Citim:

Davutoglu: Ju përfaqësojmë ku s'keni konsullatë Ankara - Ministri i jashtëm turk Ahmet Davutoglu i ka shprehur gatishmërinë kryeministrit Berisha për ofrimin e shërbimeve konsullore për shqiptarët që jetojnë në ato vende ku nuk ka përfaqësi diplomatike të vendit tonë. Gjatë takimit mëngjesin e sotëm, Berisha dhe Davutoglu vlerësuan marrëdhëniet e shkëlqyera mes dy vendeve, duke u ndalur tek ato ekonomike. Investimet turke në Shqipëri kapin vlerën e 1 milionë dollarëve, gjë e cila sipas kryeministrit Berisha dëshmon besimin që investitorët turq kanë në ekonominë shqiptare. http://news.albanianscreen.tv/pages/news_detail/35059

Citim:




Davutoglu-Berishës, Ambasadat turke, shërbime për shqiptarët

Shërbimi diplomatik turk është i gatshëm të ofrojë shërbime konsullore
për qytetarët shqiptarë, në ato vende ku nuk ka ambasada shqiptare. Kjo
nismë i është bërë e ditur Kryeministrit Sali Berisha gjatë takimit me
me Ministrin e Punëve të Jashtme të Turqisë Ahmet Davutoglu gjatë
mëngjesit të sotëm.

“Ministri Davutoglu i shprehu Kryeministrit Berisha gatishmërinë e
ministrisë dhe shërbimit diplomatik të Turqisë për të zhvilluar modelet
më të shkëlqyera të bashkëpunimit me shërbimin diplomatik shqiptar,
përfshi edhe ofrimin e shërbimeve konsullore apo të tjera për qytetarët
shqiptare në përfaqësitë turke nëpër botë, në ato vende ku nuk ndodhen
përfaqësi diplomatike shqiptare”, njofton Zyra e Shtypit e
Kryeministrisë.

Më tej, ministri Davutoglu vlerësoi arritjet e rëndësishme të
Shqipërisë, në veçanti performancën e ekonomisë shqiptare, duke theksuar
se ekonomia shqiptare, falë politikave dhe reformave të suksesshme të
qeverisë, i ka qëndruar kësaj kohe të vështira për ekonominë globale.

Kryeministri Berisha e falënderoi ministrin Davutoglu për pritjen e
ngrohtë dhe i shprehu mirënjohjen më të thelle për mbështetjen që Turqia
i ka dhënë në vijimësi Shqipërisë gjatë gjithë kësaj periudhe.

Dy politikanët vlerësuan marrëdhëniet e shkëlqyera midis të dy vendeve,
bazuar në miqësinë e gjatë tradicionale midis të dy popujve. Në veçanti,
u vlerësua kontributi i jashtëzakonshëm i Kryeministrit Berisha dhe
Kryeministrit Erdogan, në konsolidimin e mëtejshëm të kësaj tradite të
shkëlqyer dhe në zgjerimin e bashkëpunimit të frytshëm midis të dy
vendeve.

Si një zhvillim tejet pozitiv, u vlerësua rritja e madhe e shkëmbimeve
ekonomike e tregtare midis të dy vendeve, gjatë këtyre 5 viteve, e cila
ka kapërcyer vlerën e 400 milionë dollarëve dhe e investimeve turke në
Shqipëri, të cilat i kanë kapërcyer një miliardë dollarë, çka dëshmon
për besimin që investitorët dhe biznesi turk kanë në ekonominë shqiptare
dhe politikat e qeverisë, të cilat kanë krijuar klimën më të favorshme
për biznes e investime.

Kryeministri Berisha e falenderoi ministrin Davutoglu për këtë
gatishmëri bashkëpunimi edhe më të ngushtë dhe shfrytëzoi rastin për t’i
përsëritur mirënjohjen e të gjithë shqiptareve për mbështetjen që
Turqia i ka dhënë në vijimësi Kosovës dhe njohjes ndërkombëtare të saj.

http://www.zeri.info/artikulli/1/4/4...er-shqiptaret/

Citim:




Turqia përfaqësuese e Shqipërisë në Azerbajxhan

Tiranë - Shërbimet për qytetarët shqiptarë në Azerbajxhan do të kryhen
nëpërmjet ambasadës turke atje. Qeveria ka miratuar në parim protokollin
mes dy vendeve, Turqisë dhe Shqipërisë, duke marr formë kështu edhe
marrëveshja e kryeministrit me Erdogan gjatë vizitës atje.

"Miratimin, në parim, të protokollit, ndërmjet Këshillit të Ministrave
të Republikës së Shqipërisë dhe qeverisë së Republikës së Turqisë, për
përfitimin e mundësive që ofron Ambasada e Republikës së Turqisë, në
Baku, për përfaqësuesin e Republikës së Shqipërisë në Republikën e
Azerbajxhanit, sipas tekstit që i bashkëlidhet këtij vendimi", thuhet në
vendimin e qeverisë.

http://news.albanianscreen.tv/pages/news_detail/37628

Citim:




Hiqen suveniret shqiptare nga aeroporti “Adem Jashari”

Prishtinë, 29 korrik - Suveniret me simbole të Kosovës janë hequr nga
“freeshopi” i Aeroportit Ndërkombëtar të Prishtinës, prej ditës kur e ka
marrë atë nën menaxhim një kompani turke. Zëdhënësi i ANP-së “s’ka çka
të thotë për këtë”. Ministrja Çitaku, e cila nuk kishte qenë e informuar
për këtë fakt, ka thënë se “kjo duhet të ndryshojë menjëherë”, shkruan
sot Koha Ditore.

Vetëm disa muaj më parë, në hapësirën e “blerjes së lirë” në Aeroportin
Ndërkombëtar të Prishtinës ka pasur me bollëk simbole të Kosovës.
Suvenire si Hyjnesha në Fron, skulptura të personaliteteve, si aso të
humanistes së madhe shqiptare Nëna Terezë, presidentit historik të
Kosovës, Ibrahim Rugova, dhe të heroit Adem Jashari, emrin e të cilit e
mban Aeroporti i Prishtinës, do të mbushnin raftet e kësaj hapësire.
Flamuj kombëtarë të shqiptarëve e asi shtetërorë të Kosovës kanë qenë
simbolet e tjera që lehtë kanë mundur të bliheshin aty.

Një ish-punonjëse në “freeshop”, e cila nuk deshi t’i përmendej emri, ka thënë se këto simbole kanë qenë ndër më të kërkuarat.

http://www.kohaditore.com/?page=1%2C13%2C109255