Rishikimi i teksteve të historisë në bashkëpunim me ekspertë turq është:

First topic message reminder :

• I drejtë

• I nevojshëm

• I gabuar

• Politik

• Nuk e di

"Osmanizimi me force filloj kudo. Shkolla Normale e Elbasanit, që filloj me aq entuziazëm, u mbyll me force. Keshtu u bë edhe me shkollat e tjera Shqiptare. Gazetat e sapo filluara Shqiptare u shtypën njëra pas tjetrës, dhe editorët e tyrë qënë burgosur pa gjygj. Gazeta e Shkodrës mbijetoj vetëm se artikujt e saj politik merrëshin më gjëra jo të përkohshme si Lufta Franko-Pruse, dhe së fundmi kjo skadoj sepse nuk ishte e përkohshme. Ishte e ndaluar të përmendësh Shqipërinë apo Shqiptarët në shtyp. Të gjithë qënë Osmanli tani."

"Beteja për Shkodrën" Edit Durham. Faqe 16-17. Botuar 1914, Londër.


"Vetëm kështu mund të shpëtohet perandoria. Me shpatën e Islamit!”

“Turqia në Europë përbënte shumë pak Turq, perjashto ketu Konstandinopojën dhe Adrianopojën, që në krahasim kishin në mesin e tyre vetëm zyrtarë dhe ushtarë. Popujt homogjen përbëhëshin nga Grekët, Bullgarët, Shqiptarët, Serbët, Vllahët, dhe me përbërjë të përqëndruar të Cifutëve dhe Romëve. Urrejtja e ashpër e ndjerë nga secili prej të katër të parave ndaj njëri tjetrit, fillimisht e lejoj Turkun të hinte në Europë. E njëjta urrejtje, e mbajtur që nga Mesjeta gjër në ditët tona, e lejontë të qëndronte.
Duke nënshtruar njërën rracë pas tjetrës, ai komplotoj me një ligj të zgjuar që I përleshte njërin me tjetrin në mënyrë qe ato të mos bashkohëshin kundra tij.Faqe 4)
Nje oficer nga Turqit e Rinje, I sapodale nga kolegji ushtarak, më shpjegoj që ishte udhëzuar “që detyra e qeverisë ishte te forconte perandorine. Nën ligjin e keq, rracat e ndryshme që përbënin përandorinë po shkëputëshin me shpejtësi. (Shiko ligjin me lart) Njëra është mënyra e paqshme e arsimimit. Por kjo merr kohë, dhe ne nuk kemi kohë. Neve na mbetet vetëm metoda e dytë – nepërmjet shpatës. Me anë të shpatës ne duhet te presim të gjithë armiqtë e pernadorisë. Vetëm kështu mund të shpëtohet perandoria. Me shpatën e Islamit!”

"Beteja për Shkodrën" Edit Durham. Faqe 4, 7-8. Botuar 1914, Londër.

Ja se çfarë shkruhet në zërin “Albania”: “Albania (në gjuhën shqipe Shqipëria, në gjuhën turke Arnaut) është emertimi i pjesës perëndimore dhe jugperëndimore të zotërimeve të drejtpërdrejta të Perandorisë Otomane në Evropë. Duke përfshirë krahinat e Epirit të lashtë dhe të Ilirisë së lashtë, ajo vazhdon përgjatë brigjeve të Detit Jon dhe të Detit Adriatik, që nga Gjiri i Artës, deri në zonën që shtrihet matanë lumit Buna, nga 39 deri në 42 gradë të gjerësisë veriore. Në veri kufirin e saj e formon krahina që i është aneksuar Malit të Zi (Dulqinja) dhe Sanxhaku i Novipazarit që i ka kaluar Austrisë, në jug kufizohet me Gjirin e Artës dhe me mbretërinë e Greqisë, me të cilën Shqipërinë, që nga viti 1881, kur iu shkëputën ca territore, e ndan lumi i Artës. Në lindje…Shqipërisë i takojnë një pjesë e Thesalisë dhe e Maqedonisë. Sipërfaqja e këtij vendi …arrin në 134 mijë kilometra katrorë”

(Russkij Encikllopediçeskij Sllovar. San-Peterburg, 1896, f.359).

SHQIPTARËT NË TURQI NUK KANË TË DREJTË TA MËSOJNË GJUHEN SHQIPE AS SI GJUHË TË HUAJ

Nurcan Kaya - Te harruar apo asimiluar - Minoritetet ne sistemin arsimor turk (Forgotten or Assimilated? Minorities in the Education System of Turkey)

Në Turqi rreth 6 milionë shqiptarët nuk lejohen ta mësojnë gjuhën shqipe as s’i gjuhë të huaj. Nëpër shkolla publike e private, si dhe universitete mund të mësohet anglisht, frëngjisht, gjermanisht dhe italisht, por ndalohet të mësohet gjuha shqipe.

Në asnjë universitet turk nuk ka katedër të gjuhës shqipe, kur vetëm në Itali ka shtatë të tilla. Katedra të gjuhës shqipe ka edhe në disa vende të tjera, ku prania shqiptare është shumë e vogël ose pothuajse mungon si në Rusi dhe në Kinë.

Në Stamboll flitet gjërësisht rusisht, ndërsa shqiptarët që punojnë në treg, me vështirësi të flasin shqip, madje disa prej tyre, të përmalluar të ftojnë brenda dyqanit se vetë, se vetëm atje e ndjejnë se mund ta flasin gjuhën e tyre, pa u penalizuar.

Marrëveshja për shkëmbimin e popullësisë turke dhe greke dhe pabesia ndaj shqiptarëve.

Jashtë kritereve që përmbante marrëveshja e Lozanës, shqiptarët myslimanë u konsideruan padrejtësisht si turq dhe u përzunë nga Greqia. Largimi i shqiptarëve ishte interes i përbashkët turk dhe grek. Turqit kishin në Anadoll fshatra të zbrazura dhe shtëpi bosh, ndërsa grekët kërkonin strehim dhe prona për grekët që vinin nga Anadolli.
Shkëmbime të popullsisë mes Turqis dhe Greqis ne vitin 1923 !
Kjo marrëveshje mes ketyre dy shteteve çoi në dëbimin/shkaterrim masiv vendasit shqiptarë .
Mbi 2 milion turq me religjion Ortodoks u sjellen ne "greqine" e sotme , dhe po aq shqiptare u debuan nga ky shtet per ne Turqi .

Population exchange between Greece and Turkey

The 1923 population exchange between Greece and Turkey is the first large-scale population exchange, or agreed mutual expulsion in the 20th century. It involved some two million people, most of them forcibly made refugees and "de jure" denaturalized from homelands of centuries or millennia, in a treaty promoted and overseen by the international community as part of the Treaty of Lausanne Fact|date=October 2008. The document about the population exchange was signed at Lausanne, Switzerland in 1923, between the governments of Greece and Turkey. The exchange took place between Turkish citizens of the Greek Orthodox religion established in Turkish territory, and of Greek citizens of the Muslim religion established in Greek territory.

( Tragedy Stalks Through the Near East as Greece and Turkey Exchange Two Million of their People, in The National Geographic Magazine. Volume XLVIII, No. 7-12, July- December, 1925.)

link: Population exchange between Greece and Turkey

Meqenese kerkohet rishikimi i historise ne trojet shqiptare, pra qe te rishikohet prezenca osmane - turke dhe te paraqitet ne nje menyre tjeter, le te merren historianet turq dhe disa historiane (shqiptar apo shqipfolsa) proturq p.sh te na analizojne si duhet pare vepra e Kronistit Turk, Saidin Turku, ku ne vepren e tij paraqet mizorite turke, plaçkitjet si dhe skllaverimin e djemeve dh vashave shqiptare!

Le te na analizojne ate çka ka sjell kronisti turk i cili ne faqen 121 te vepres se tij shkruan si me poshte:

"PLACKITJA E SHQIPERISE, BOSNJES DHE E HERCEGOVINES (VITI 1375)
Kur çeshtjet e mbretit ne Azi ishin paqesore, dhe te qeta ne perputhje me deshiren e tij, ne vitin 785 (1375) kaloi ne Greqi me shpirtin per te luftuar, dhe te neneshtroje Vende, dhe u ndal ne rezidencen e tij Mbreterore te Adrianopolit, ku ishte keshilluar me Veziret dhe Governatoret e shtetit, urdheroi qe duheshin bere plaçkitje ne Shqiperi dhe Bosnje: Emeroi si Gjeneral Timurta-beun dhe e dergoi se pari drejt ketyre vendeve, jo vetem qe ushtaret te pasuroheshin, e te fuqizoheshin me preun dhe plaçken e ketyre Vendeve, dhe te Pafete te ktheheshin ne te varfer dhe varfanjake. ...
...Per kete Timurat.beu, se pari shkoi ne Shqiperi dhe mori (theu) disa keshtjella, te cilat ishin pergjate rruges se tij: Dhe me pas dergoi ushtare te sulmonin dhe te plaçkitnin Vendin. Aty ku kapeshin prej ushtareve vasha dhe djem te rinje Shqiptar me nje bukuri te pashoqe,,,, çdo ushtar mori nje skllav me shume plaçke & dhe çdonjeri prej tyre realizoi qellimin dhe deshiren e vet: Timurtan-Beu duke kerkuar nje te pesten e plaçkes u kthye me ushtrine me pre dhe pasuri te pafund ne Pallatin Mbreteror...."
---
Do ishte me te vertet interesante te dinim mendimin e ketyre biçim historianesh qe kerkojne te na paraqesin ndryshe barbarin osman-turk!

E. Canaj

"....Lap Martallozi, nga Sofia në vitin 1908. Shkruesi në fjalë që sulmonte politikat osmane në Shqipëri ndër të tjera ironizon edhe mënyrën sesi njerëzit mësoheshin nëpër shkolla. Kështu ai tregon se nëpër meqtepë, shqiptarëve ju mësonin që sulltanët turq ishin të shenjtë dhe janë dërguar në kahuristanë për të bërë feth nga Zoti, që Skënderbeu sqe tjatër përveç se një hajdut, se hoxhët kishin gjetur në një qitap arabisht që tregonte që shqiptarët ishin arabë dhe një mijë e treqint vjet më parë ju zemëruan halifesë hazretit Ymer dhe u bënë muhaxhirë në Shqipëri.
Problemi i të ndryshuarit të identitetit të osmanllive në shqiptarë tregohet në mënyrë shumë origjinale nga një letër që Kostandin Kristoforidhi i dërgon Lef Nosit në 23 Kallnur 1909 nga qyteti i Durrësit. Në këtë letër Kostandini rrëfen që ortodoskët dhe myslimanët jo vetëm që refuzonin të mësojnë të shkruajnë gjuhën me gërma latine, por thotë se: "...Myslimanët prap as ta nëgjojnë emnin Shqiptar e fjalën Gjuha shqip nuk dunë; kaq shumë i ka myt fanatizma e xhonturklluku; kan ideen se gjith klubet shqiptar qi jan sot, kane mrena njerzë të pa bes hajdutë e bukshkal qi dunë me u damun më yte nga Osmanlli qi na ka dhan këtë liri; t’ishin shqiptar thonë ato atëhere gjante shqipe e ta shkruine me shkronja Tyrkshe e jo me shkronja latinshe...."

Olsi Jazexhi "Nga turq, në shqiptarë"

"Populli vella turk"

A mendoni se u takuan kot ??? A do te kete ndonje marrveshje tjeter ???...Marrëveshja Tito-Kypërli 1953, e cila është realizuar në Split. Këtu do t’i sjellim vetëm disa fjalë nga ajo marrëveshje:

Tito: “Do të ishte në interes të të dyja vendeve që të punojmë për harmoninë e popujve në të ardhmen. Kjo do të thotë se nuk do të na ngarkojë fare e kaluara. Sa u takon shqiptarëve të religjionit musliman në Kosovë dhe Maqedoni, atyre përmes vizave që do t’u lejohen nga Qeveria e Juaj (turke), do të kenë mundësi të integrohen me familjet e tyre që i kanë andej në Turqi. Ato lidhje familjare janë krijuar shekuj me radhë. Për mënyrën e vizave të pasaportave, ne nuk do të vendosim, por ne do të përkujdesemi që të keni sa më tepër kërkues. Atyre u nevojitet t’u sigurohet pasuri tokësore, sepse afër 90% e tyre janë bujq... Besoj se deri në vitin 1959 atje do të keni përafërsisht një milion qytetarë bujq të zellshëm. Kështu flasin informatat nga terreni, për të cilat ne kemi punuar që nga viti 1951... Bartja le të fillojë nga Shkupi, sepse prej andej shqiptarët ndjehen më të sigurt që të lëvizin. Kosovarët janë më të egër, por do të përkujdesemi që të natyralizohen aty për fillim...” 

Me kujtohet mire nje takim shume interesant qe pata rastesisht me Mustafa Qemalin ne vitin 1910 atekohe ishte ende nje toger i thjeshte.
Per ne ishte ( edhe kete mendim kemi edhe sot) me prejardhje shqiptare. I ati i tij me 1878 u shperngul nga Leskovaci (Serbia Jugore) vend i banuar prej shqiptaresh, dhe u vendos ne Prishtine.(deshmite zyrtare kane qene deri ne 1944, ne arkivin e Prishtines) e ema ishte shqiptare nga Parga e Greqise. Sot Mustafa Qemali mban nofken e merituar “ Ataturk” - “babai i turqve”, eshte nje mendim shterpe te besh pyetjen se c'eshte ai, sllav. turk apo shqiptar. Po atehere, te gjithe ne, nacionalistet shqiptar, ne euforine e ndergjgjes sone te fryre kombetare, kishim interes t'i benim per vete dhe t'i afronim ne mjediset tona te gjithe Turqit e Rinj, qe shquheshin mbi te tjeret ose premtonin dicka ne te ardhmen. Me kete synim u perpoqem te afronim edhe Mustafa Qemalin, si me nje personalitet te vetesigurte. Shtathedhur, flokeverdhe, elegant, autoritar, krenar, hijerende, me nje spikame teresisht evropiane, Mustafa Qemalin mund ta quaje cfare te doje, vetem turk jo. Se bashku me mikun tim, atdhetarin Dervish Hima, i beme nje vizite ne hotel. Qe ai nuk tregoj asnje mirekuptim per ideologjine tone nacionaliste, nuk me habiti aspak: nga nje njeri i rritur dhe edukuar ne rrethet ngushta te oficereve ne Selanik dhe Stamboll, nuk mund te pritej ndonje simpati per idete nacionaliste te shqiptareve. Por ajo qe me habit edhe sot e kesaj dite, ishte qendrimi i tij i prere per perdorimin e shkronjave arabe ne shkrimin e shqipes. Ai, qe vetem disa vjet me vone kishte shpallur ne menyre solemne dhe e kishte vene ne jete ne menyre drastike mendimin e papershtatshmerise se ketyre shkronjave madje edhe per gjuhen turke, e cila, fundja, kishte nje tradite qindravjecare ne kete drjetim, pra, pikerisht ai donte te degjonte per perdorimin e shkronjave latine ne shkrimin e gjuhes shqipe, vetem e vetem se e shihte kete si nje mjet te shprishjes se parimit unitar turko-myslimano-osman.
Lufta midis ketyre dy drejtimeve – shkronja latine apo arabe u ndez e ashper; gjer edhe gazetat turke nuk mbeten jasht debatit. Ne kete diskutim letrar u dalluan vecanersiht im ate, zgjedhur deputet i Vlores, ne vend te kusheririt te tij te arratisur nga koha e revoltes ushtarake, si edhe atdhetari dhe gazetari shqiptar nga Struga, Dervish Hima.

(Eqrem Bej vlora. "kujtime 1885-1925" f 247) by Lauri

Në periudhën e përpjekjeve për ripërtëritjen e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit në vitet 1892 - 1897, Lëvizja Kombëtare Shqiptare, hoqi dorë publikisht nga e drejta juridike dhe politike shqiptare në Vilajetin e Selanikut për faktin se nuk e kishte të drejtën natyrore të dhënë nga Zoti, shumicën etnike. Realisht, nga Kongresi i Hagës më 1897, për Shqipëri do të konsiderohen katër vilajetet me shumicë shqiptare: i Kosovës, i Shkodrës, i Manastirit dhe i Janinës. Të saktësojm faktin se Shqipëria e fundshekullit XIX - fillimshekullit XX, kishte 90 100 km2.

Të ndjekim statistikat osmane:
Vilajeti i Shkodrës kishte 10 800 km2,
Vilajeti i Kosovës - 32 900 km2,
Vilajeti i Manastirit - 28 500 km2 dhe
Vilajeti i Janinës kishte 17 900 km2.

Këto katër vilajete të Shqipërisë, më 1910 patën 3 804 000 banorë. Në strukturën e banorëve të territorit perandorak osman që quhej Shqipëri 

(Arnautlluk, Albania)

Turqia nuk lejon shkollën shqipe

Në Turqi jetojnë rreth 6 milionë shqiptarë të harruar apo asimiluar; atyre nuk u lejohet ta mësojnë gjuhën shqipe as si gjuhë të huaj. Nëpër shkolla publike e private, si dhe universitete mund të mësohet anglisht, frëngjisht, gjermanisht dhe italisht, por sistemi arsimor turk nuk e lejon shkollimin në gjuhën shqipe.

Në asnjë universitet turk nuk ka katedër të gjuhës shqipe, kur vetëm në Itali ka shtatë të tilla. Katedra të gjuhës shqipe ka edhe në disa vende të tjera, ku prania shqiptare është shumë e vogël ose pothuajse mungon si në Rusi dhe në Kinë.

Në Stamboll flitet gjerësisht rusisht, ndërsa shqiptarët që punojnë në treg, me vështirësi të flasin shqip, madje disa prej tyre, të përmalluar të ftojnë brenda dyqanit të vetë, se vetëm atje e ndjejnë se mund ta flasin gjuhën e tyre, pa u dënuar. /Shkruan Nurcan Kaya-kosova

Greket dhe serbet autonomin jua dha P.Osmane qe ne fillim te shek 18. Dhe shqiptaret nuk ngelen duar-kryq, kerkuan te drejtat e tyre. Bashkim te 4 Vilajeteve ne NJE te vetem, te hapnin shkolla shqipe, oficeret e larte te ushtrise te ishin shqiptare(ne te kunderten jo-shqiptar, te njihnin dinin zakonet dhe traditat tona), sherbimi ushtarak i djemve shqiptare te behej vetem ne Ballkan(dhe jo ne shkretetirat Arabe & Afrikane). Keta jane vetem disa nga pikat e kerkuara...! 
Po c'pergjigje moren shqiptaret? shkoni e lexoni historine e Kosoves pikesepari fundi i shek 18 dhe fillimi i shek 19. Dhe mbi te gjitha betejat kosovare 1910 kunder c'armatosjes se shqiptarve. Pse u c'armatosen shqiptaret pak kohe para sulmeve serbe?? Dhe shqiptaret ishin akoma te ndare 4 deri ne terheqjen e plote te P O ne pranvere 1914




Coptimi, apo me mire leshimi i tokave shqiptare nga turqit tuaj(vellzer per fe e gjak)filloj qe nga konf.Berlinit 1878. Dhe me pazare tavolinash te firmosur nga perfaqsuesit e P.Osmane....! SHikoni ketu ne te djathte dallaverexhite turq me ata europian

Traktati i Shën Stefanit 3 mars 1878

Më 3 mars të vitit 1878 u nënshkrua Traktati i Paqes së Shën-Stefanit, i cili i dha fund Luftës Ruso-Turke që pat shpërthyer më 24 Prill 1877. Pas luftimeve të ashpra, që zgjatën për pothuajse një vit, trupat ruse arritën në fshatin Shën Stefan, rreth 17 km në afërsi të Stambollit. Pas bisedimeve ndërmjet përfaqësuesve rusë, konti Nikolla Ignatiev e Aleksandër Nelidov dhe atyre osmanë Safet Pasha, Ministër i Punëve të Jashtme dhe Sadullah Beu, Ambasador në Oborrin Perandorak të Gjermanisë, u nënshkrua ky traktat. Për shkak të epërsisë ushtarake, Rusia abuzoi shumë me Traktatin e Shën-Stefanit, duke thelluar mosmarrëveshjet ndërmjet popujve të Ballkanit. Sipas Traktatit, u krijua shteti bullgar me kufij shumë të gjerë, ndërsa Rumania, Serbia dhe Mali i Zi deri atëherë principata autonome nën vasalitetin e sulltanit osman, fituan pavarësinë e plotë. Serbia zgjerohej nga jugu në drejtim të viseve shqiptare të Kosovës. Sipërfaqja e saj rritej nga 37, 7 mijë km2 në 52, 7 mijë km2. Edhe Mali i Zi rritej nga 4, 7 mijë km2 në 15,7 mijë km2. Sipas këtij traktati, brenda kufijve të Malit të Zi hynin vise të banuara prej shqiptarëve, duke përfshirë Ulqinin, Tivarin, pjesën e sipërme të bregut të lumit të Bunës, gati krejt liqenin e Shkodrës, Hotin, Grudën, Plavën e Gucinë. Territoret e Bullgarisë zgjeroheshin deri në brigjet e liqenit të Ohrit. Greqia nuk arriti të përfitonte asgjë. Kundërshtimi i vendimeve të Traktatit të Shën Stefanit shënon një nga momentet ku filloi të merrte hov lëvizja kombëtare shqiptare.

Gjithmone ne historine e njerzimit, i humburi ne lufte duhej te paguante. Po cfare do te paguante Turqia?? Leshoj tokat shqiptare sllaveve.! Politika ruse ishte qe te qendronte larg territoreve ballkanike, por duke sistemuar vellezerit tij sllav ne Ballkan, me zgjerimin e Bullgarise dhe Serbise.

Hoxhë Said Najdeni118 vjet më parë...

Ky është flamuri që patrioti i madh Said Najdeni qepi me duart e tij në burg të Edirnesë më 1896. U burgos prej turqëve sepse shtypte abetare Shqip. Këtë flamur e ka qepur nga kujtesa duke dashtur t'i afrohet flamurit të Skënderbeut në Kep të Rodonit. Kur doli nga burgu vazhdoi të botonte abetare dhe flamuj të shumtë që i shpërndante nëpër popullin shqiptarë nga Dibra e deri në Shën Gjergj të Tiranës e më pas në Pejë e në Shkup. E burgosën sërish në Sofje të Bullgarisë. Hapi shkollën e pare Shqipe në Dibër e zonat përreth, qenë me dhjetra shkollat e tija. Në vitin 1899 delegatëve të Dibrës, në Kuvendin e Dibrës, iu shpërndanë një numër i madh stemash më këtë flamur që e kishte riprodhuar në Bukuresht të Rumanisë. Qytete si Dibra, Prizreni e Peja e katunde të tjera plot e shpallën Pavarësinë e tyre me këtë flamur. Në vitin 1903 Najdeni ndërmori një udhëtim të vështirë, por të nevojshëm për çështjen kombëtare në Tripoli, ku do të hartohej programi për një kryengritje shqiptare. Në këtë mbledhje ai përfaqësonte Dibrën dhe Kosovën, Refik Toptani Shkodrën, simboli i pavarësisë babëloku Ismail Qemali përfaqësonte Janinën. S. Najdeni vdiq i turbekulosur rrugës së atdhetarizmit, sëmundje e marrë në Tripoli. Motoja e tij qe: "Që shqiptarët të shpëtojnë nga rreziku, ka vetëm një rrugë: me u zgjue kombi, me mësue gjuhën e tij, me i dalë zot vetes!"

Politika asimiluese e Turqise, nuk i ka lene asgje mangut asaj te Greqise.

Erol Ülker, « Assimilation, Security and Geographical Nationalization in Interwar Turkey: The Settlement Law of 1934 », European Journal of Turkish Studies, No. 7 2008.

Ligji 2510 parashikonte një sërë masash për të asimiluar, jo vetëm pjestarët e komuniteteve të emigrantëve, por edhe mijërat e myslimanëve të tjerë që nuk e flisnin turqishten si gjuhë amtare edhe dhjetë vjet pas themelimit të Republikës së Turqisë.

Në nenin 1 të ligjit, Ministria e Brendëshme fitonte të drejtën ta shpërndante popullsinë përgjatë vendit në bazë të aderimit në kulturën turke.

Sipas nenit 11 të ligjit, ndalohej formimi i fshatrave dhe qarqeve prej popullsive që nuk flisnin turqisht, por ata shpërndaheshin nëpër qendra të banuara me shumicë turke.

Përmes shpërndarjes së popullsisë shpërndaheshin njerëzit që të humbnin mundësinë e komunikimit në mes tyre dhe të detyroheshin t'i përshtaten mjedisit turk. Gjithashtu të ardhurve,deri sa ata përvetësonin gjuhën dhe kulturën turke, nuk u jepej shtetësia.
Kjo është arësyea që edhe lagjja Arnautkoj (e shqiptarëve) që mbijetoi për qindra vjet si shqiptare gjatë sundimit osman dhe ku jetonin "shqiptarisht" pashallarët shqiptarë, pas themelimit të Turqisë e humbi identitetin e vet dhe u mbush me turq.

Eshtë domethënëse se njerëzit që përdornin gjuhën shqipe si gjuhë të lindjes ose të dytë midis viteve 1927-1935 u rrit nga 21774 në 40647. Megjithëse shumë pak, krahasuar me popullsinë shqiptare që vajti atje, dokumentimi i këtij fakti tregon se shqiptarët po i rezistonin më shumë se të tjerët politikës turke të asimilimit.

Popullsia 6 milionëshe shqiptare nuk ka formuar asnjë lagje, fshat apo qytezë të vetme. Në Turqi mund të flasim vetëm për lagje, fshatra dhe qytete ku shqiptarët gjenden më shumë ose më pak, por gjithnjë shumicën e përbëjnë turqit.

Ligji i vitit 1932 ishte në vazhdim të një sërë ligjesh të tjera që u miratuan për çështjen e emigrantëve jo turq që u vendosën në Turqi.

Si masë e detyruar u konsiderua përdorimi vetëm i turqishtes nga emigrantët. Kjo do të thoshte se shqiptarët duhet të mësonin shpejt gjuhën turke sepse nuk u lejohej të përdornin as në komunikimet ndërmjet tyre gjuhën amtare.

Përdorimi i detyruar i turqishtes konsiderohej si mjeti që emigrantët ta konsideronin veten turq.

Şükrü Kaya, Ministri i Brendshëm i Turqisë në atë periudhë, theksonte se ky ligj do të krijonte një shtet që do të fliste me një gjuhë, do të mendonte në të njëjtën mënyrë dhe të ndante të njejtën ndjenjë kombëtare, atë turke.

Me këto masa ligjore asimilimi i shqiptarëve do të ishte i shpejtë dhe i plotë.
Me ligj turqit konsideroheshin si grup etnik i privilegjuar, "një superfamilje” që shquhej nga të tjerët prej veçorive etnike dhe gjenealogjike.

Interpelancë për shqiptarët emigrantë të Greqisë që turqit i morën sipas marrëveshjes së Lozanës. Autoritetet turke ishin shumë të shqetësuara pse shqiptarët ishin vendosur në lagjen Erenkoj të Stambollit.

Gjatë debatit u theksua se jo vetëm ishte vepruar gabim me vendosjen e shqiptarëve atje, por ishte ndjekur një politikë e gabuar ndaj emigrantëve për të zbatuar aprimet asimiluese të parashikuara nga qeveria

Lufta ruso – turke dhe Ballkani

Më 24 prill 1877 fillon lufta ruso – turke; Rusia i shpall luftë Perandorisë Osmane – ishte në fakt konflikt midis Perandorisë Osmane dhe Koalicionit Ortodoks Lindor. Luftimet u zhvilluan në Kaukaz e pastaj në Ballkan nën atmosferën e krijuar nga nacionalizmi i shekullit të 19-të. Faktorët shtesë të luftës ishin edhe shpresat ruse për të rimarrë territoret e humbura gjatë Luftës së Krimesë, si dhe për vendosjen e kontrollit në rajonin e Detit të Zi, dhe shtrirjen e ndikimit në Ballkan.

Lufta ruso – turke solli ndryshime edhe mes shqiptarëve; ata mësuan se perandoria Osmane nuk ishte e pathyeshme; dhe së dyti, trojet e tyre nën perandori nuk ishin aq të mbrojtura ndaj rrezikut të gllabërimit nga vendet fqinje – shqiptarët krijuan Lidhjen e Prizrenit (1878) – kuptimi i gjendjes solli ndryshimin e mendësisë që i futi shqiptarët në udhën drejt pavarësisë.

Gjithashtu, Lufta ruso – turke shkaktoi një ndryshim tjetër; atë mes emblemave të Kryqit të Kuq Ndërkombëtar dhe Gjysmë Hënës së Kuqe, ndarje e cila vazhdon sot e kësaj dite. Rusia dhe Perandoria Osmane kishte nënshkruar Konventën e parë të Gjenevës (1864), e cila e bëri Kryqin e Kuq emblemën mbrojtëse për personelin ushtarak mjekësor, të plagosurit, dhe robërit e luftës. Por Kryqi u kujtonte osmanëve kryqëzatat, kështu që e zevendësuan atë me Gjysmë Hënën e Kuqe; simbol i shoqatave të tilla ndihmëse në shumicën e vendeve myslimane – më vonë Gjysmë Hëna e Kuqe u ratifikua si emblemë mbrojtëse nga Konventat e Gjenevës në vitin 1929 dhe përsëri në vitin 1949.
Astrit Lulushi

MITHAT FRASHËRI PËRBALLË KOMPLOTIT GREKO-TURK

Pozita e Shqipërisë ishte shumë e dobët në arenën ndërkombëtare, megjithatë ajo bëri çfarë kishte në dorë për të penguar syrgjynojen e shqiptarëve në Anadoll për interesa greke dhe turke.

Mithat Frashëri bëri sa mundi për ta penguar shpërnguljen për realizimin e të cilës ishin angazhuar qeveritë greke, turke dhe shqiptarë të blerë grekoman dhe turkoman.

Pas kësaj tragjedie që duhet përkujtuar me dinjitetin që i takon, shqiptarët duhet ta dijnë se Turqia nuk bisedoi fshehtas me Greqinë për të mirën e tyre, por që bashkë me Greqinë te realizonin synimet e tyre.

Është koha të denoncohen pallavra të tilla se “Turqia na ndihmoi gjatë shpërnguljes dhe këtë e bëri për arësye humanitare”.

Për ironi të fatit të hidhur të shqiptarëve, ndërsa bisedonte për shpernguljen e qindra mijëra shqiptarëve që i përkisnin një kombi tjetër, Turqia zvarriste me qëllim vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Shqipërinë. Pabesia aziatike e turqëve veproi pa mëshirë mbi popullin fisnik shqiptar.

Përsa u përket grekëve ata ishin të njohur si armiq të deklaruar të shqiptarëve.

Mithat Frashëri duke iu referuar Traktatit të Lozanës [Konventës] theksonte; Turqia nuk është aspak e autorizuar të flasë për myslimanët në përgjithësi sepse ka 200 milionë individë muhamedanë kudo nëpër botë, dhe vetëm Turqia ka 7 milionë të tillë. Është e vështirë të pranohet se në një traktat midis Turqisë dhe Greqisë të jetë pretenduar të vendosi për fatin e myslimanëve shqiptarë. Nëqoftëse Greqia kishte synim të dëbonte shqiptarët e fesë myslimane, kjo duhej të ishte bërë objekt i një marrëveshje midis Greqisë dhe Shqipërisë dhe jo midis qeverisë greke dhe qeverisë së Ankarasë.

Mehmet Necati bej ministri Turk i shkëmbimit tha se Janinjotët e vendosur në krahinën e Stambollit s’janë shqiptarë, por janë turq dhe janë pritur si turq.547

Pra shikohet se edhe parlamentarët turq vazhdojnë të mendojnë përsëri si në kohën e perandorisë osmane ku nuk bëhej diferencimi i fesë me kombin, si dhe të mos kenë ide dhe mendime të qarta mbi Shqipërinë dhe krahinat e saj [Çamëria dhe Kosova] të cilat si rezultat i vendimeve të Fuqive të Mëdha në Konferencën e Ambasadorëve të Londrës në 1913 mbetën jashtë trojeve etnike. Pasi ndiqte nga afër hetimet e komisionit, i detyruar nga presioni që po u bëhej fshatrave të Filatit, Ajdonatit, Margëlliçit -Mithat Frashëri i dorëzoi Ekstrandit krytetarit të komisionit Mikst një listë me emra të fshtarave shqiptare para se ai të nisej për inspektim në këto zona. Të njëjtën listë i’a kishte dorëzuar edhe ministrit Turk në Athinë z. Nebil, me emrat e fshatrave shqiptarë të Epirit dhe Maqedonisë për t’ia dhënë delegatit Turk që do të shoqëronte komisionin.548

Në prill të vitit 1924, komisioni i përbërë nga Metaksa [grek] dhe Hamdi beu [turk] nisi udhëtimin nëpër Çamëri e krahina të tjera. Pas hetimit të kryer pati një takim me Mithat Frashërin ku i shprehu se nga të gjithë banorët e asaj zone që u paraqitën, vetëm 3% ose 5% u deklaruan shqiptarë, të tjerët kishin thënë se ishin djem dhe nipa të memurëve [nëpunësve] të ardhur nga Turqia.549

Përfaqësuesi shqiptar i kundërshtoi përfundimet e kryetarit Ekstrand, dhe i konsideroi ato të gabuara e të mbështetura në argumente jo të sakta. Ai i bëri të qartë Ekstrandit se asnjë memur Turk nuk ishte vendosur në Shqipëri, dhe sipas tij kriter bazë duhej të merrej origjina, gjuha, zakonet dhe vetëdija. Sipas tij plebishiti i realizuar nga komisoni nuk i përgjigjej realitetit, dhe ishte zhvilluar në kushte anormale.550

Mithat Frashëri e kuptoi që vendimet e komisionit ishin të pasakta, prandaj i kërkoi komisionit të hetimit të kishte në përbërje një përkthyes shqiptar, duke i lejuar që shqiptarët të shprehnin më lirshëm mendimet e tyre dhe të bënin ankesa në mënyrë verbale. Kjo kërkesë nuk u mor parasysh nga Ekstrandi kryetari i komisionit me arsyen se ata e kishin delegatin grek që dinte shqip dhe ishte përkthyes. Duke e njohur personalitetin e përkthyesit Toço anëtarit grek të komisionit, përfaqësuesi shqiptar kundërshtoi dhe theksonte se “ai ishte një korçar grekoman, domethënë një renegat politik dhe si çdo renegat
ishte armik i kombit të tij”.551

547. TBMMZC.,C.10, s.77.
548. Luan Maltezi –Sherif Delvina, Mithat Frashëri..., po aty, f.98.
549. AMPJ, viti 1924, d.85, fl.4-6
550. Luan.Maltezi,-Sh. Delvina, Mithat Frashëri.., f.110

Dr. Iliriana Kaceli Demirlika, Tezë doktorature mbi marrëdhëniet shqiptaro-turke

"Albanians hanged in Dibra by a turkish military court" (Photo: Ernst Jäckh, ca. 1910).

Masakrat e Turqve Islamik ndaj Armeneve. Bota e dine qe ne Kreun e Ushtris Turke ne at koh kishte edhe Shqiptar. "Shqiptaret" bashk me Turqit, masakronin Armenet Autokton ne vendin e vete.
- Serbet,Greket e Malazezet grabitnin tokat Shqiptare, sepse forcat shqiptare po merreshin me punet e P.Osmane neper Azi e gjetke..!
(Iscander Beg)


Ky ne foto eshte Enver Pasha-Minister i Luftes ne Perandorine Osmane, shqiptare nga gjaku, hero i revulucionit turk dhe njeri prej tre personave te akuzuar per masakren ndaj armeneve. Ne kohen kur ndodhi kjo masaker edhe kryevezeri i Perandorise Osmane ishte shqiptare. Vetem komandanti i trupave osmane ne terren Talat Beu, masakruesi i drejtperdrejt i armeneve, ishte turk. Treshja e ketyre oficereve ne histori njihet si "Treshja e Hekurt", pasi nga viti 1913 deri ne perfundim te Luftes se Pare Boterore, paten pushtetin efektiv, pasi kishin neutralizuar Sulltanin nga cdo vendim. Vendimi me i rendesishem i ketyre Arnauteve ishte futja e Perandorise Osmane ne Luften e Pare Boterore, ne aleance me Gjermanine dhe AustroHungarine, apo ne aleance me ate qe njihej si Boshti Qendrore..



''Enver Bey, hero i revolucionit Turk'' (1909

Enver Pasha or Ismail Enver Pasha (1881-1922) was an Ottoman military officer of Albanian descent,
a leader of the Young Turk revolution, and one of the principal orchestrators of the Armenian Genocide (evil man).
He was the main leader of the Ottoman Empire in both Balkan Wars and World War I.
As a war minister and de facto Commander-in-Chief (despite only being the de jure Deputy Commander-in-Chief, as the Sultan formally held the title), Enver Pasha was considered to be the most powerful figure of the government of Ottoman Turkey or "the number one man in Istanbul" as many referred to him.
Back at home he was hailed as "the Hero of Revolution", Germans were speaking of Turkey as "Enverland" and the British referred to him as "the one whose power was absolute and ambitions were grandiose".

DJANGOT SHQIPTARE- TE LIDHUR ME ZINXHIR NGA VELLEZERIT KOPILA TURQ
SHKUP, 1912

Po ne te njejten kohe, kur shqiptaret kundershtare te P. Osmane lidheshin me zinxhir si kafshet, ne Stamboll ca kopila shqiptar(spermatozo turqish) demostronin pro Turqise dhe qendrimin e Shqiperise nen thunderen e saje. Kundershtare te levizjes per nje shtet te pa varur shqiptar. 
Shqiptaret te çarmatosur qe 2 vjet me pare nga qeveria turke, u ben mish per top nga Serbet malazezet dhe greket, duke ju lene fushe te lire pa pengesa vellezerit kopilat turq.

SHKUP, 1912: 

SHKUP, 1912: Ushtria Osmane dorezon Shkupin ne duarte e serbve. Oficeret turqe dhe serbe gjate dorezimit te Shkupit
/FMimages

The New York Times: MIZORITE TURKE TE KRYERA MBI SHQIPTARET ne vitin 1911
Gazeta prestigjioze amerikane The New York Times, ne numrin e saj te vitit 1911 rrefen miozorite e turqve ne Shqiperi. Charles R. Crane, thot se gjate fushates represive turqit nuk kane marre asnje te burgosur por te gjithe gra, femije dhe pleq jane vrare, fshatrat jane djegur dhe me mijra jane debuar nga shtepite e tyre

Genocide: A Reference Handbook, Howard Ball, p.94

PODGORICE, 1912: USHTRIA TURKE DOREZONE PODGORICEN TE MALAZEZET
Koloneli turk Ali Bej duke dalur nga Shtabi i Ushtrise pas dorezimit qe i beri te Princi Danilo. Keto jane pazaret turko-sllave ne kurriz te trojeve shqiptare
/FMimages

Gruaja fisnike kristiane sypatrembur suliote, duke u hedhur në gremin së bashku me foshnjen e porsalindur, për të mos rënë në kthetrat e barbarëve trathtarë shqiptare (suliot), te konvertuar ne islam dhe jenicere osmanllinj, që punonin (grabisnin e merrnin kudo që i gjenin motrat apo vajzat bashkatdhetare arbërore (suliote etj.) për ti derguar si dhurata në haremet e flliqura të sulltanëve dhe Ali Pashë Tepelenes...). Sikurse na mëson nëna histori këto jashteqitje kombëtare, për të treguar besinikërinë ndaj padronëve të Stambollit, luftonin me histerizëm në llogari të përdhunuesve pushtues otoman, për nenshtrimin e tokave të Arbërisë dhe shteteve të tjera të krishtera të Ballkanit... Ne pikture shikohet shumë mirë, se mbas dy shqiptarëve (të etur për gjak) me gjak të përzier dhe flliqur tashmë otoman, është një ushtarak turk, i cili, shtanget nga barbaria dhe mizoria, qe shqiptaret (dy suliotët) ushtrojnë kunder njeri-tjetrit, pra nënës me femijë në gji...

Janë të rralla pikturat, qe pembledhin dramen tone kombtare, sa kjo pikture historike realizuar mjeshterisht dhe realisht nga Filippo Agricola (1776-1857), titulluar: "Shqiptare e re e ndjekur nga turqit" ("Young Albanian being chased by a Turks"). Piktura sot gjendet ne Galerine Kombetare te Artit modern ne Rome. Ajo mbart tragjedine tone kombetare, tragjedine e vella-vrasjes, ne sherbim te pushtuesit otoman nder shekuj!...

/Albanian Genocide -Turkey 1385-1912

FAKTE: Genocidi apo Holokausti i Kriminelit Sulltan Mehmet Fatih mbi Shqiptaret

Kete histori e ka shkruar Tursun Beu. Ai ishte HISTORIANI i SULLTANIT Mehmetit II, i cili ishte prezent gjate pushtimit te Shqiperise. Lexoni pak se cili ishte arkitekti i pameshirshem i Genocidit, qe per fat te keq shume vete ne trojet shqiptare vijojne ti quajne vellezer. Ai ishte perbindshi Sulltan Mehmet Fatihu per Shqiptaret xhamia e te cilit eshte ne mes te Prishtines!!!

Kronikani Qemal Pashë-Zade shkruan, se: “Me urdhër të Padishahut u vra pa mëshirë, cilido që u zu gjallë, vendi u plaçkit tmerrësisht, gratë dhe fëmijët u morën robër.” 

Kronisti bizantin i kalif Fatihut, Kritobuli nga Imbrosi, që e vëzhgoi së afërmi këtë luftë, thotë, se: “Shqiptaret preferonin më mirë vdekjen, se sa të binin në duart e turqve. Disa ilirianë, duke parë se ndiqeshin nga turqit dhe pasi nuk gjetën asnjë vend për t’u strehuar, u hodhën poshtë që nga shkëmbinjtë, në hapësirën e përrejve dhe u vranë.” 
I zemëruar për disfatën, kalifi Fatih largohet nga Kruja. Gjatë rrugës prej Elbasanit në Dibër, ai rrethon qytetin e Kidhnës, afër Drinit, ku janë strehuar rreth 20.000 gra, pleq e fëmijë, të larguar nga krahinat fushore për t’i shpëtuar masakrave islamike. Nën thirrjet ‘Vdekje shqiptarëve!’ dhe ‘Allahu Akbar!’ osmano-islamikët sulmojnë qytetin. Pasi e pushtojnë atë, kalifi islamik Fatihu i masakron të gjithë barbarisht në emër të allahut “mëshirëmadh.” Vetëm në këtë qytet humbën 20.000 mijë shpirtra të pafajshëm. U masakruan nën klithmat ogurzeza ‘Allahu Akbar.’ “Shkodër. Viti 1478. Kështjella e Shkodrës rrethohet nga ushtritë osmane. Turqit sulmojnë pareshtur por mbrojtësit nuk dorëzohen dhe i zmbrapsin me sukses sulmet e barbarëve. Mehmet Fatihu që e drejtonte vetë fushatën, vendos zbatimin e një tjetër taktike për të terrorizuar mbrojtësit e qytetit. Ai sulmon dhe pushton kështjellat Zhabjakut, Drishtit e Lezhës. Pasi i rrafshon ato, banorët e marrë robër i sjell përpara mureve të Shkodrës. Disa mijëra gra, burra, pleq e fëmijë masakrohen në mënyrën më mizore pranë mureve të kështjellës. Me këto skena makabre, kryekrimineli islamik Fatih, ka si qëllim të ligështojë mbrojtësit e kështjellës, dhe t’i detyrojë ato të dorëzohen. Kjo taktikë dështon. Më vonë qyteti dorëzohet sipas një traktati midis Venedikut dhe sulltanit. Banorët e qytetit largohen drejt Italisë, dhe në vend të tyre sulltani e popullon qytetin me islamikë të ardhur nga Anadolli, Afrika Veriore dhe Azia Qëndrore. (“Lufta shqiptaro-turke në shekullin XV”, BURIME OSMANE, Instituti i Historisë dhe i Gjuhësisë, Tiranë 1968, f. 380- 381-382.)

Kastriot Marku – Dokumenti i 31 Majit 1466 që njofton për vrasjen e 200 000 shqiptarëve nga turqit

Ky dokument, i cili mban daten 31 Maj 1466, i shkruar nga Bartolomeo Marasca, orator nga Mantova, njofton dukeshen e Mantoves se turqit kanë vrarë në Arbeni 200 000 njerëz.

"E urrejtur qoftë për jetë ajo administratë, e mallkuar qoftë ajo orë që solli këmbën e aziatikut në Shqipëri, që na bëri të rrimë pesë shekuj më pas nga shokët. Pesë shekuj shkuan mbi ne si një hije e zezë, një gur i rëndë mbi mendjen dhe vetëdijen tonë, një kohë errësire që mend e shoi çdo ndjenjë njerëzie, çdo cilësi njeriu të ndershëm. [...] Dhe kështu, shekulli i nëntëmbëdhjetë, kjo kohë e dritës, e qytetërimit dhe e zgjimit të ndjenjave kombtare, na gjen, neve shqiptarët, krejt në gjumë, pa njësi, pa bashkim, pa literaturë, sa dhe pa alfabet. Na u desh një forcim i madh që të zgjohemi prej afionit që na kishte dhënë sundimi i osmanxhikut." - 

/Mit'hat Frasheri, 'Te metat e shqiptareve', 1924.

MITROVICE, 1903: Isa Boletini me luftëtarët e tij gjatë një luftimi të përgjakshem me turqit në Mitrovicë.
*Gravurë e panjohur, nga një gazetë austriake
/FMimages

I URREJ VIKTIMAT QE RESPEKTOJNE EKZEKUTORET E TYRE - Jean Paul Sartre

Mizori i Perbindshem Sulltan Mehmet Fatih: 
‘Allahu Akbar!’ - ‘Vdekje shqiptarëve!’ - ‘Allahu Akbar!’... (‘Allahu Akbar! - 'Death Albanians! - ‘Allahu Akbar!...)

Myftiu i Kosovës Naim Tërnava: "Turqit dhe shqiptarët i kanë familjet dhe gjakun e përzier me njëri-tjetrin. Ky vend flet për historinë tonë dhe ky vend flet se ne si dy popuj kemi familje të përziera dhe gjakun e përzier tash e 622 vjet dhe falë tij ne sot jemi besimtarë myslimanë shumicë”. (Kosova Haber)

"Shqipëtarët zbresin prej Pellazgëve. Kush mendon ndryshe, – në qoftë i huaj, është gomar; në qoftë Shqipëtar, është TRADHETAR.“ Faik Konica

Fanatizmi Islamik Shqiptar, ne nje foto TURPI dhe TRATHTIE KOMBETARE gjate pritjes se Sulltanit ne Fushe Kosove 1911!

Perse valle jemi populli me i vonuar ne Ballkan dhe Europe?

"33 vjet pas Lidhjes së Prizrenit, imagjinoni ju lutem, Sulltan Reshid viziton Kosovën, në cilësinë e KALIFIT TE ISLAMIT, duke sjellur me vete gjoja "qimen e Pejgamberit", dhe paria i bën pritje solemne. Flamuj osmanë, lule, burra me mustaqe, tirqe, që i mbushin rrugët e sheshet e pajisura me zëdhënës, duke falur Namazin me Padishahun. Thua ti s'ka ndodhur kërdia e Dërgut Pashës pak vjet më parë, thuase s'ka ndodhur Gryka e Kacanikut [ose shtypja e dhuneshme e kryengritjes se malesoreve]. Me një qime në dorë, khani i osmanëve arriti t'i përgjumë sërish dy milionë analfabetë në tirq, derisa ua nxorën gjumin topat e Serbisë një vit më vonë. Por atëhere, ata burrat me tirq mundeshin vetëm të ulin kokat, e ta pranojnë çizmen serbe mbi qafë."
- Sh. Oseku

QEVERIA SHQIPTARE KUNDËR MARRËVESHJES FAMËKEQE GREKO-TURKE PËR SHPËRNGULJEN E SHQIPTARËVE TË ÇAMËRISË.

Mungonin kontaktet zyrtare me Turqinë për këtë problem se akoma shteti turk nuk e njihte shtetin e Shqipërisë edhe 11 vjet pas krijimit të tij.

Turqia dhe Greqia, dy shtete që sapo kishin dalë nga një luftë shkatërruese në mes tyre, merren vesh fare mirë, kur është puna për të përdorur shqiptarët si plaçkë tregu.

Sot, askush nuk dyshon në idenë se Greqia bëri genocid ndaj shqiptarëve përmes deportimit të dhunshëm, por ka individë, që qëndrimin turk e konsiderojnë gjoja “humanitar”.

Kjo ishte Turqia në lakuriqësinë e politikës së saj antishqiptare, politikë që ende nuk është denoncuar zyrtarisht nga qeveritë shqiptare.

Duke u njohur me këtë reagim tëAnkarasë dhe i ndodhur përballë rrezikut të
dëbimit nga tokat e veta në Greqi, popullsia shqiptare e Çamërisë reagoi me forma të ndryshme, duke dërguar peticione pranë qeverisë greke, në të cilat shprehte përkatësinë shqiptare dhe dëshirën për të qëndruar në tokat dhe pronat e veta. Në këto peticione ajo denonconte dhunën dhe terrorin që ushtrohej nga autoritet greke, arrestimet dhe burgimet që bëheshin ndaj përfaqësuesve më në zë të shqiptarëve dhe propagandën që zhvillonin klerikët të blerë nga autoritetet greke për të bindur shqiptarët të iknin në Turqi.
Zëdhënësja e parë kundër masave dragoniane të qeverisë greke ndaj
shqiptarëve të Çamërisë, u bë gazeta londineze “The Ëestminister Gazette”. Në këtë artikull autori H. F. Spender përshkruante fatin e 30 000 shqiptarëve, të cilët në një kohë të shkurtër, pa dëshirë ishin shpërngulur në Anadoll të Turqisë dhe se qeveria greke ata i konsideronte si pjesëtarë të kombësisë turke.527

Mbi bazën e fakteve që i vinin nga zona të ndryshme, Mithat Frashëri u
përpoq dhe arriti të realizojë takime jo vetëm me autoritetet shtetërore greke, por të tilla përpjekje ai i bëri edhe pranë qeverisë turke në mënyrë që kjo e fundit të mos pranonte vendosjen e shqiptarëve në Turqi në kuadrin e zbatimit të marrëveshjes së nënshkruar.
Në 24 shtator të vitit 1923 Mithat Frashëri si i deleguar i parë i Shqipërisë,
mori pjesë në Asamblenë IV të Lidhjes së Kombeve dhe i drejtohej Erik
Drummondit, sekretar i përgjithshëm i Lidhjes së Kombeve, ku demaskonte ligjet greke që i diskriminonin çamët.

Krahas këtyre përpjekjeve përfaqësues nga popullsia çame i drejtoheshin
kryeministrit në Tiranë, të cilit i kërkohej mbikqyrja e tij dashamirëse për atë pjesë të popullsisë shqiptare. Ata besonin se e vetmja fuqi që do ti mbronte ata dhe çështjen e tyre ishte qeveria shqiptare dhe luteshin që kjo e fundit të merrte masa serioze dhe të dilte me një përfundim për tragjedinë që populli çam po e përjetonte dhe se ai po shkonte drejt shkatërrimit.

Në bazë të këtyre kërkesave, Këshilli i Ministrave në Tiranë më 29 tetor 1923 nxori një vendim sipas të cilit autorizohej MPJ për veprime në këtë drejtim. Duke patur dijeni se shkëmbimi i popullsive ndërmjet Greqisë dhe Turqisë ishte në zhvillim e sipër, çdo neglizhencë e jona qeveritare do të mund të shkaktonte dëme të padëshirueshme si për popullin çam ashtu edhe për shtetin shqiptar.Prandaj kërkohej nga dërgata shqiptare në Ankara, që të merrte masa serioze pranë Qeverisë Turke, në mënyrë që të mos përfshihej në shkëmbim popullsia e Çamërisë.

527. The Cham Albanians of Greece-a documentary history, (edited by R.Elsie & B.Destani), I.B. Tauris London-Neë York in association ëith the Centre for Albanians Studies: 2013, f.74

/Dr. Ilirjana Kacelirlika, Tezë doktorature mbi marrëdhëniet shqiptaro-turke

Si Sot 134 vjetë më parë, nderkohe kur po shkruajm këto rreshta zhvillohej lufta e ashpër Shqiptaro-Osmane, në mes Perandorise Osmane dhe Lidhjes Shqiptare të Prizrenit me degët e sajë.

Arsyjët e luftës në mes Lidhjës dhe Perandorisë jan të njohura botërisht nga historia. Përgjat 3 vjetëve (1878-1881) Lidhja Shqiptare kishte kërkuar një palë kërkesa Portës së Lartë, që ishin: 
(1). Bashkim të katër vilajeteve osmane në nje vilajet, të quajtur vilajet i Shqipërisë (Apo Vilajeti Shqiptarë)
(2) Njohje të etnise dhe kombësise shqiptare. 
(3) Hapje të shkollave shqipe dhe formim të administratës autonome shqiptare brënda suzerenitetit osman.



Por Perandoria osmane nuk qe asnjëher në gjendje t'i pranoje kët kërkesa. Ndërkaq edhe pse në fillim fare Perandoria kishte pranuar formimin e Lidhjes nga Shiptaret për ti kundershtuar aneksimet e tokave perandorake nga fuqite e huaja, Ajo megjithate nuk pranonte në asnje menyre dhënje të cfarëdo të drejtash për shqiptarët apo njohjë te tyre si një etni e komb më vehte, dhe Lidhjen shqiptare e e njohur deri atëher thjesht per qellimin e cështje te intereseva të Perandorisë karshi aneksimeve të huaja si palë kundershtuese ndaj coptimit të perandorisë, nderkohe që shqiptarët i kishin deklaruar edhe më parë qeverise osmane se nuk po formonin Lidhjën për të kerkuar pavarsi të plotë por po kërkonin të drejtat etno-kombterare dhe autonomine brenda osmanerisë. Perandoria megjithate duke e zvarritur plotësimin e tyre, synonte t'i zbraste shqiptaret me cdo kusht nga këto kerkesa me anë të presioneve, trysnive e manipulimeve të ndryshme duke mos u pranuar asnjëher asnje nga keto të drejta.

Kur u muar veshe se shqiptaret nuk terhiqeshin, dhe u kuptua se Perandoria Osmane haptazi nuk e kishte pasur aspak plan t'u plotesonte shqiptareve ndonje nga ato kerkesa, ateher Porta e Lartë me furi e denoi kerkesat shqiptare hapur dhe ngarkoi një ushtri prej 30 mij trupash me artileri të rënde për të shtypur degët e Lidhjes shqiptare gjithandej katër vilajeteve, duke burgosur të 4000 delegatet e sajë, e duke djegur e shtypur gjithcfarë nuk i bindej atë vitë të 1881-s. Pasi morri qëndren e Lidhjes dhe shpartalloi degët e saj me dhunë gjithandej, ajo përsëri vazhdoi t'i njoh të 4 vilajetet të ndara në 4 provinca sic kishin qëne dhe jo si nje vilajet shqiptar të vetëm që Shqiptarët kërkonin, as të njoh etnin e kombësinë shqiptare.

Nga presionet e vazhdueshme shqiptare, e nga rreziku i eskalimit të gjendjes dhe nje lufte të re, Porta e Lartë, pas 6 vitesh të shkatërrimit të Lidhjes Shqiptare, lejoi për herë të parë , përkohësisht, hapjen e shkollës së parë shqipe në Korcë më 1887, e cila u dukë që s'paku kishte shpaguar dicka nga sakrifica dhe gjaku e Lidhjes Shqiptare, por ajo nuk zgjati shum vetëm 15 vite, sepse Sulltan Abdul Hamidi II nga drojtja e ri-kërkesave për vilajet shqiptar dhe e zhvillimit të ndjenjave kombetare së bashku me përpjekjet për bashkim të trojeve nga Lidhjea e Pejes (1889-1900) Sulltani e mbylli përseri shkollen shqipe më 1902. dhe cdo shkrim apo cdo kërkes etno-kombetare shqiptare e denoi me ligj.

Shkolla shqipe u hap edhe njhër (për të dyten radhë në perandori) gjat kohës së turbullt të revolucionit xhonturk për 2 vjetë (1908-1910) por u mbyll sërish dhe perfundimisht nga xhonturqit në verë të 1910. E cila ndezi edhe njëher kryengritjet shqiptare të (1910-1912) deri në luften ballkanike.
/Historia shqiptare

Selanik viti 1779: "Turku HASAN PASHA jep driten jeshile qe turqit dhe greket te ndermerrnin çfaredolloj aksioni qe atyre u pelqente kundrejt çdo shqiptari qe gjenin: TE VRASESH NJE SHQIPETAR NUK ESHTE NJE KRIM! Duke vazhduar marshimin e tij ai ekzekutoi te gjith shqiptaret qe gjente duke i vene flaken nje manastiri ku ata fshiheshin, duke ofruar 5 sequin (monedhe ari 3.5 gram ne perandorine osmane) per çdo koke Shqiptari qe i sillnin..."
Cezar Ndreu dhe Etnor Canaj. /burimi Mazower 2005 - Salonica, City of Ghosts



PO NGA AI LIBER , KERKIME ARKEOLOGJIKE NE SELANIK 1916-1917(shqiptare me qeleshe)

TURQIA NA ADHURONTE SI "MBETURINA OSMANE" DHE NA LUFTONTE SI SHQIPTARE

Hasan Tahsini eshte njeri nder personalitetet me te shquara te historise osmane, themeluesi dhe rektori i pare i Universitetit te Stambollit, i cili per shkak te obskurantizmit osman u mbyll dy herë dhe kaperceu peripeci te shumta deri sa vijoi normalisht. Hoxha Tahsin ishte edhe Kryetar i Gjeografeve Islame te Perandorise.
(Deri këtu adhurohej...)

Si shqiptar ishte antar i Shoqerise se Stambollit dhe luftoi per gjuhen, shkollen dhe arsimin shqip. Ne vitin 1874 hartoi nje alfabet te gjuhes shqipe me alfabet latin. (Ketu luftohej)
Vdiq i helmuar, pas nje audience me Sulltanin, me daten 5 korrik te vitit 1881.

Hajrullah Koliqi, Historia e arsimit dhe e mendimit pedagogjik shqiptar.
Prishtinë, 2002, f.243

"E felliqura Turqi shqiptaret i ka rjepur e varferuar keq saqe mund te themi se varferi e vobesi si e shqiptareve nuk gjendet gjekundi. Pa shtepi, pa gje, pa mesim e pa me te voglen shprese kane mbetur, edhe prap pagese te rende i paguajne Turqise e cila i merr ushtare qe te vejne e vdesin nga klima dhe shigjetat e Mahmut Jahjait ne Arabi. As udhe s’kemi, as ura, as mesonjetore as ndonje te mire per vendin tone ka bere gjer me sot Turqia. Te gjitha te hollat qe mbledh i dergon ne Stamboll dhe çdo nepunesi te saj i ka dhene lejen te rjepe gjendjen ne çdo udhe te mundur…"

Cerciz Topulli “Leter e nje memedhetari “ (botuar ne Gazeta “Drita”, Sofje 1906)

"Duhet të bëjmë kurban, sakrifice e gjdo gjë që kemi, që të shpetojmë nga Turqia. Dua prap të them, se vdes per nji shqiptar të krishterë, se ay është gjak prej gjakut tonë dhe se ka eshtra prej eshtravet tona, ndersa me turqit ndryshojmë si dita nga errësira, si jeta nga vdekja!”.

Cerciz Topulli “Leter e nje memedhetari “ (botuar ne Gazeta “Drita”, Sofje 1906)

Shqiptarët nuk janë as turq as grek as të tjerë të huaj përveç shqiptar. Sulltani eshte pjelle e barbarise. Ne nuk kemi asnje lidhje me osmanet, asnje gjuhe, asnje histori, as fis dhe as fare, e pra si duhet te rrojme me ata dhe ti duam ata

Meqenese kerkohet rishikimi i historise ne trojet shqiptare, pra qe te rishikohet prezenca osmane - turke dhe te paraqitet ne nje menyre tjeter, le te merren historianet turq dhe disa historiane (shqiptar apo shqipfolsa) proturq p.sh te na analizojne si duhet pare vepra e Kronistit Turk, Saidin Turku, ku ne vepren e tij paraqet mizorite turke, plaçkitjet si dhe skllaverimin e djemeve dh vashave shqiptare!
Le te na analizojne ate çka ka sjell kronisti turk i cili ne faqen 121 te vepres se tij shkruan si me poshte:

"PLACKITJA E SHQIPERISE, BOSNJES DHE E HERCEGOVINES (VITI 1375)

Kur çeshtjet e mbretit ne Azi ishin paqesore, dhe te qeta ne perputhje me deshiren e tij, ne vitin 785 (1375) kaloi ne Greqi me shpirtin per te luftuar, dhe te neneshtroje Vende, dhe u ndal ne rezidencen e tij Mbreterore te Adrianopolit, ku ishte keshilluar me Veziret dhe Governatoret e shtetit, urdheroi qe duheshin bere plaçkitje ne Shqiperi dhe Bosnje: Emeroi si Gjeneral Timurta-beun dhe e dergoi se pari drejt ketyre vendeve, jo vetem qe ushtaret te pasuroheshin, e te fuqizoheshin me preun dhe plaçken e ketyre Vendeve, dhe te Pafete te ktheheshin ne te varfer dhe varfanjake. ...
...Per kete Timurat.beu, se pari shkoi ne Shqiperi dhe mori (theu) disa keshtjella, te cilat ishin pergjate rruges se tij: Dhe me pas dergoi ushtare te sulmonin dhe te plaçkitnin Vendin. Aty ku kapeshin prej ushtareve vasha dhe djem te rinje Shqiptar me nje bukuri te pashoqe,,,,
çdo ushtar mori nje Skllav me shume plaçke& dhe çdonjeri prej tyre realizoi qellimin dhe deshiren e vet: Timurtan-Beu duke kerkuar nje te pesten e plaçkes u kthye me ushtrine me pre dhe pasuri te pafund ne Pallatin Mbreteror...."
---
Do ishte me te vertet interesante te dinim mendimin e ketyre biçim historianesh qe kerkojne te na paraqesin ndryshe barbarin osman-turk!

E. Canaj