Me Mallin e Luleve

LETRA E NËNËS

Radhët i kishte shkruar

me lotët e saj

liqe i pafund

përmallimi

i derdhur nëpër fjalë

ata lot,ai mall

i saj,i përjetshëm

më djeg kahdo si zjarr.

BABAI

Fytyra e babit

mu shfaq në atë ëndërr

në orët e agut

më tha:

që tu përngjash burrave

bëhu ballë furtunave

forco unin tënd

më tha, dhe dhembjet bluaj

në vetvete, mos u ndjej

kurrë i huaj.

TOKA IME

Të më falësh toka ime

për vitet kur isha djalë

mbi ty ndoshta kam lënë gjurmë

që të lënduan, t’erdhën rëndë

sapo kuptova se ikën vitet

pa praninë tënde,toka mëmë

flokët e thinjur

zemrën e vrarë

dua të më falësh

mua fëmiun plak

të të dua tash nga larg

me mallin çmendurak

përgjithmonë mallkoj kurbetin

kohën që na treti në këtë rrugë

mall ta kemi ne njëri-tjetrin.

TRONDITJE KOHËSH

I thotë e djeshmja të sotmes

unë lart e ti poshtë qëndrojmë

e sotmja i thotë të djeshmes

s’bëre gjë fare për fatin tonë

përgjatë ecjes së vet

ky ndërrim kohësh

kërkon dritë dhe identitet

jo rrallë na mashtron lakmia

kur dalim në maje,

pa çarë kokën se çfarë thotë populli

ata të lodhurit t’përvuajturit

me dhembjet e tyre ndër llërë

kot provojmë t’i lëkundim askushët

Shqiprëinë, ata, e kanë nënë.

TRONDITJE KOHËSH

I thotë e djeshmja të sotmes

unë lart e ti poshtë qëndrojmë

e sotmja i thotë të djeshmes

s’bëre gjë fare për fatin tonë

përgjatë ecjes së vet

ky ndërrim kohësh

kërkon dritë dhe identitet

jo rrallë na mashtron lakmia

kur dalim në maje,

pa çarë kokën se çfarë thotë populli

ata të lodhurit t’përvuajturit

me dhembjet e tyre ndër llërë

kot provojmë t’i lëkundim askushët

Shqiprëinë, ata, e kanë nënë.

DIÇKA SI ZGHËNDËR

Portat e ëndrrave

natë e për natë

i hapi në shtrat,

zemra mal më bëhet

hapëroj nëpër Gjilan

hy dhe dal

shtigjeve të tua

kohën e ndal në “Kristal”

me poetë me këngëtarë,

por mëngjeseve trishtohem

sapo takoi fqiun e parë

e më thotë:Guten morgen.

KËNGË FATI

Në fytyrën tënde

dhembjet t’i lexova

në mua lexova vuajtjen

që po fillon prej tash

dhembjet le të na dhembin bashkë!

FATKEQËSI BREZASH

Stinët ndërrojnë netët

në kalendar,s’ndërrojnë rrugët

për t’pagjumët mërgimtarë

rrugë dje

rrugë sot

Evropën e mbushëm plot -

kohët ia mbathën brenda natës

lum i forti në baltë btë shtrëngatës

rrugë dje,rrugë sot

Evropën e mbushëm plot

mërgimtarë e plagë e vrragë

t’pagjumët ne

si sot si dje.

DIKUR DHE TASH

Kur u nisëm n’rrugën e dritës

jeta me vdekjen

qëndronin bashkë

shtrat për shtrat

ndanin epilogun në lojë gjaku

pa dhembje assesi s’ka bërë

shpirtin shtrëngoja me dhëmbë

duroj, prapë, sa mund të durohet

nga caku nuk lëkund dot mendjen

edhe në vdeksha

s’dua të vdes pa emër.

KUR E MUNDËM KUÇEDRËN

Djalli e dërgoi një kuçedër

në kthetra helm,me gojë flakë

shqiponja i doli para, e ndali

e hodhi t’plandosur në batak

po u nise ndonjëherë tjetër

do pësosh sërish më keq

ik zonja e egër kuçedër

kthehu në Karpate te i yti dreq.

E NDJEJ THIRRJEN E NËNËS

Shkojnë stinët

dhe prapë vijnë

dhembjen

ç’ma kanë bërë grumbull

e ti, biri i nënës

kaq vite je humbur,

thirrja jote, nënë

zemrë po ma gris

këtu i mërguar n’male

në një qytet të Gjermanisë

a je lodhur

a je plakur, nënë

nëpër atë furtunë

saherë të kujtoj unë ty

motet më rëndojnë më shumë.

SIMBOLIKE

Jemi përcaktuar për dritën

mbrapa kurrë më s’do kthehemi

tash e tutje

na duhen dy flamuj

njërin mbi kufomë

tjetrin mbi pullaz

dhe jeta jonë shqiptare

le të rend nëpër breza

krejt origjinale

e bujshme, krenare.

NDARJE QË DHEMB

(Azem Shkrelit)

Në kohëra të pakohë

pëplot pelin e shtërngatë

sikur edhe Vdekja

bënë rendin si për inat

nëpër kohët e pakohë

ngatërrohen rendet

sulet e pikas atdhetarët

e dikund njerëzit e penës

shuan papritmas jetëra

rrëzon tempuj drite

shuan mendje të holla

maja të letrave shqipe

e mori Azem Shkrelin

dhe befas e ndau prej shkrimit

vargjet, veprat flasin me kohët

përjetshëm n’vel t’kujtimit.

FJALA E JUAJ

Fjalët i kam humbur

atë ditë kur jam nisur

nëpër jetë ashpërsive

endjeve nëpër dritë e mugë


jehona e tyre, kudo

më ndiçte nga pas

me acar e furtunë.

PËRGJIGJE NDAJ ATDHEUT

Rendin trimat

nga mërgimi

nëpër rrugët

të larë me gjak

bashkë me Xhevën, Fehmi trimi

n’Dardani të mbrojë çdo prak

Fehmi Lladrovci jam unë

pushka top ju bëftë ju bisha

bëhen prush e digjen flakë

veç Atdheut t’i kthehet drita.

DROJË

Druaj se djalli

me xixa stralli

na vizaton yllin

mu në mes balli

vijnë pastaj hijenat

të grisin egër pelenat

e foshnjeve t’palindura

këta këlyshë popi

soj sorollopi

që pijnë gjak populli

shekulli dot s’i ngopi

në këtë rreth harkor

të këtij rrugëtimi mizor

vetëm lëmshi i fatit

na ka mbetur në dorë.

TOKA IME

Të më falësh toka ime

për vitet kur isha djalë

mbi ty ndoshta kam lënë gjurmë

që të lënduan, t’erdhën rëndë

sapo kuptova se ikën vitet

pa praninë tënde,toka mëmë

flokët e thinjur

zemrën e vrarë

dua të më falësh

mua fëmiun plak

të të dua tash nga larg

me mallin çmendurak

përgjithmonë mallkoj kurbetin

kohën që na treti në këtë rrugë

mall ta kemi ne njëri-tjetrin.

AS NË JETË AS NË VARR

Më humbi shoku i shpirtit

e zhdukën pa gjurmë

cerberët e ferrit

as në jetë

as në varre

s’është as kund

s’është më as hija e tij

sepse tash ai është çdokund

duke i dhënë shpirt

gurit e drurit.

AMANETI I ATDHEUT

Njëra-tjetrën e shkelin stinët

dhe vjen një vit e shkel tjetrin

rrudhat në ballë e kokëthinjur

bredhin rrugëve, mërgimtarë

te praku lamë nënat e motrat qyqe

zogjtë të trembur bredhin vendeve tjera

shtëpitë atërore dikund mbuluar n’ferra

fole lumturie

jashtë atdheut nuk ka

kjo tokë e premtuar

në kokë na ka shpërla’

koha e atdheut lëngon

me dhembje me rënkim

dhe varret e t’parëve tanë

lëshojnë amanetin për kthim.

MALL PËR T’MITË

Në vetmi duke u errur

në vetmi duke u gëdhirë

ndërmend ju kam, njerëzit e mi t’mirë

se ç’po më djeg një mall për ju

si trung me zgavër mbetur n’këtë strehë

mendje e zemër më rrinë atje, në atë fole

në këtë tokë s’po më ngrohë as dielli

jetoj kohë të trishtuar dhe tash sikur dje

më ndihmoni t’kthehem përgjithmonë në Atdhe.

ATY RRON VEÇ NËNA

Pullazet e vjetëruara

vende-vende e lëshojnë pikën

e vetmuar rron veç nënë

jetën e kalon bashkë me frikën

tretë shikimin në ara t’bukës

ato mbushur përplot kaçuba

e vetmuar rri pranë stufës

pa djemë e pa çupa

ajo rron me shpresë, ne duke na prit’

numëron ditët e pleqërisë

i thotë zemrës së vet, duro

qëndro edhe ndonjë ditë.

GJENIUT TË SKENËS

(A.Moisiut)

Moisi i miri, Moisi or’ burrë

ti, aktori ynë i madh, s’tretesh kurrë

se nderë e nam t’dha nëna yte, Kavaja

aktor Europe me vepra zulm -mëdhaja

që nga rinia aktrimin e deshe

erdhe nga Shqipëria mu në mes Trieste

me vete more traditat e Durrësit t’lashtë

ti gjeni i skenës që studiove në Grac

me Jozef Kaincin, aktor dhe mik

ti arrite kulmet e artit skenik

interpretove Hamletin, Fedian,Romeon

se harrove kurrë, veç e nderove Atdheun

Në Vjenë, Berlin,Nju Jork

i trande skenat kudo aktrove

tashmë trupi në Lugano pushton përjetë

Moisi, ti rrënjë e shqipes, aktor i aktorëve.

KTHETRAT E VARFËRISË

Plagë dhembjesh në shpirtra

shpresa të humbura n’çdo stinë

cep më cep trojeve tona

dhembje t’ashpra që zemrat ngrinë

n’rendje drejt Evropës

me dorën e shtrime

në vend të lëmoshës

tek ndeshesh me krime

ah, njomëz, moj varfanjake

me t’tëndin, eh, t’bukurin shtat

vetëm për hir të një kafshate

ti ndeshesh me ndotësin në shtrat

ata që kënaqin epshet

s’janë tjetër veç një qelbësirë

sulen mbi shtatin tënd të freskët

Ah, ç’tmerr ky, moj varfanjake e mirë.

PENDIM I THELLË

Çdo lot që ka derdhur, nëna për mue

janë ngrirë n’shkrepa, ndër male e n’gurë

vështirë me prit’ ndonjëherë me u gëzue

sepse loti i nënës s’të lë të qetë kurrë

sa male e fusha i kam kaptue

aq larg vendlindjes aq larg shtëpisë

me pas dit’ kështu se ka me u pendue

as një hap jashtë portës unë s’e kisha nis’

vetëm zemra e nanës mundet me kuptue

sa është rropatur deri në rritje t’djalit

e në ditët e pleqërisë pranë mos me i qëllue

ndoshta s’mund t’ia gjej as gurët e varrit.

DHEMBJE

Zemrat mbeten pa dashuri

në thatësi tokat prehen

plot bar të egër

janë mbushur arat

plot vite pa gjumë, jetët

pleqët tek kujtojnë me mall

kohën e vjetër e t’shkuar

fëmijët rrisin shtatin

duke pritur n’takim t’atin

ndoshta t’gjitha kështu

fati i paska shkruar.