Të humbur në mes të askundit

Për këta njerëz koha nuk ka asnjë kuptim. Janë bashkëkohës të shekullit XXI, por jetojnë tërësisht jashtë epoke. Zhvillimi dhe teknologjia për ta janë elementë të ndonjë dimensioni tjetër njerëzor.

“Nuk kemi pasur kurrë as televizor dhe as radio. Nuk e di çfarë viti është…”
Kjo është familja Demisha, katër anëtarët e së cilës banojnë në fshatin Kodras të Ersekës, në mjerim të plotë. Pa të ardhura, me kushte që nuk mund të lidhen me nevojat njerëzore dhe për shumë vite pa drita.

“Edhe qeni nuk jeton kështu. Kemi 5-6 vjet pa drita. I kanë hequr pasi nuk paguaja paratë”, thotë Behari.

Në këtë shtëpi nuk punon askush. Puna e fundit e Beharit, kryefamiljarit 52-vjeçar, ka qenë në vitin 1991: “Nuk kemi toka. Pa bukë jemi.”

Lavdia tregon: “Gatuaj ato që na japin. Sot kemi ngrënë reçel me bukë. Gatuaj jashtë.”

Përveç kushteve të këqia, gjendja shëndetësore e pjesëtarëve gjithashtu nuk është e mirë. Më e vjetra e shtëpisë lëngon në shtrat, ndërsa banorët thonë se pjesëtarët e tjerë kanë kufizime të shëndetit mendor. Por, vizita mjekësore ata nuk kanë kryer kurrë dhe kurrë ndonjëri prej tyre nuk është kuruar.

“Nuk kam qenë kurrë në qytet. Merrem me gjërat që ka nevojë shtëpia, marr shkarpa, dru…”, thotë Lavdia.

Lavdia është motra e Beharit. Ajo nuk është martuar dhe jetën e saj ja ka kushtuar rritjes së mbesës 23-vjeçare, Xhensildës. Kur Xhensilda ishte 6 muajshe, prindërit e saj u ndanë: “E la e ëma dhe e rrita unë. Është bërë për tu martuar tani.”

Shtëpia deri pak kohë më parë mbahej me të ardhurat e ndihmës sociale dhe kempeve që merrnin pjesëtarët e saj. Sot, për fatin e tyre të keq, këto lekë nuk i marrin më.

“Të ardhura kam pasur 200 mijë lekë, por nuk m’i japin më. Jam i mbytur me borxhe nëpër dyqane”, thotë kryefamiljari.

Ylli Jaupi, një banor i fshatit tregon: “Asistencën ua prenë se duhet të ribëjnë dokumentat, por ata nuk janë në gjendje t’i bëjnë kartat. Nuk besoj të ketë në Shqipëri një familje më të mjerë.”

Ndërkohë që shteti e ka lënë në harresë këtë familje të mbytyr në skamje, bashkëfshatarët e tyre përpiqen mesa munden t’i ndihmojnë sa për të mbajtur disi frymën gjallë.

“I kemi ndihmuar me çfarë kemi pasur mundësi, por nuk është zgjidhje një pako sheqer apo një gotë vaj”, thotë një banore e fshatit.

/ Top Channel

Eglantina Mbreshtani: Kthehem pas 23 vitesh për të rigjetur vajzën

Eglantina Mbreshtani rikthehet në këtë kthinë pas 23 vitesh. Në fshatit Kodras të Ersekës ndodhet dhe banesa, ku dikur ajo ka qenë nuse e shtëpisë. Sot nuk është nostalgjia që e ka bërë të kthehet, por vajza e saj Xhensilda, të cilën e ka lënë në muajt e parë të jetës.

Ritakimi nuk është aspak i lehtë për palët… Eglantinën del e pret ish-kunata e saj, Lavdia, ndërsa Xhensilda nuk shfaq kurrëfarë shenje afrimiteti me të, edhe pasi mëson se është e ëma. Në fakt edhe kushtet e saj shëndetësore nuk i bëjnë të lehta rrethanat.

Eglantina ka shumë pikëpyetje për të zgjidhur në gjithë këto vite mungesë në jetën e së bijës.

“E dua mamin, po Bona më tha të mos e dua shumë”.

Mentaliteti, por edhe mëria e famijarëve të saj, e kanë yshtur këtë vajzë të rritur për rreth 23 vite në mjerim, kundër nënës së saj.

“Më tha mua se kam lindur nga mamaja, pro rri me Lavdien, me babin, me Bonën. Por, Bona më tha që të mos e dua mamin”. Bona dhe Lavdia janë hallat e Xhenit, që e kanë rritur së bashku.

Eglantina e ka të vështirë, në pak minuta, t’i shpjegojë të bijës motivet përse u detyrua ta braktiste. Por, sot ka ardhur këtu me dëshirën për të ngjitur dy pjesët e shkëputura të jetës së saj.

“Mami ka pasur shumë probleme, ndaj nuk të kam ardhur. Tani i kam rregulluar, i kam bërë të gjitha dokumentet ndaj dhe erdha të të marr. Do shkojmë në shkollë, do të të rregullojmë edhe librat, do i rregullojmë shtëpinë babit, nënën do ta çojmë në spital. Po sot ke ngrënë bukë?”.

“Po, bukë me reçel. Makarona që kishim për darkë”.

“Po emrin e mamit e di ti? Si e kam emrin unë? E di se kush ta ka vënë emrin ty? Mami ta ka vënë kur linde”.

“Tina quhesh, emrin gjatë Eglantina, ndërsa unë e kam Xhensila, por nuk më kanë thënë se kush ma ka vënë emrin”.

“Për mua është ëndrra më e madhe që e takoj pas 23 vitesh gocën. Falënderoj zotin që është gjallë në radhë të parë dhe të gjitha do të rregullohen me kalimin e kohës” thotë Eglantina. / Top Channel