Gjumi dhe vdekja janë vëlla e motër!

" . . . në qoftë se ne pranojmë ekzistencën e një Egoje të lartë ose të përhershme në ne - e cila nuk duhet të ngatërrohet me atë që ne e quajmë Vetja "e lartë," ne mund të kuptojmë se çfarë shpesh ne shohim si ëndrra,..., në të vërtetë, ato janë shqyer nga faqet e humbura nga jeta dhe eksperiencat e njeriut të brendshëm, dhe kujtesës së turbullt për të cilat në momentin e zgjimit bëhet më shumë ose më pak e shtrembëruar nga kujtesa jonë fizike. Kjo e fundit kap mekanikisht disa përshtypje nga mendimet, faktet dëshmitare, dhe veprat e kryera nga njeriu i brendshëm gjatë orarit të tij të lirisë së plotë. Kjo ego është ajo e cila është njeri i vërtetë, vetë e vërteta e njeriut. Por njeriu fizik nuk mund të ndjehet ose të jetë i vetëdijshëm gjatë ëndrrave, për personalitetin, njeriun e jashtme, me trurin e vet dhe të menduarit, janë pak a shumë të paralizuara plotësisht. - (Transactions of the Blavatsky Lodge)"

Gjumi dhe vdekja janë vëlla e motër, sipas një proverbi të vjetër grek. Megjithatë, ata nuk janë vetëm të lindur në të njëjtën strukturë të vetëdijes njerëzore, por janë një e vërtetë identike. Vdekja është një gjumë i përsosur. Gjumi është një përmbushje e paplotë e vdekjes, profecia e natyrës së vdekjes së ardhshme. Natën ne flemë, dhe për këtë arsye natën ne pjesërisht vdesim. Në të vërtetë, mund të shkojmë edhe më larg dhe të themi se gjumi dhe vdekja si dhe të gjitha proceset e ndryshme dhe realizimet e fillesës, fazat e ndryshme apo funksionet e ndërgjegjes janë forma të ndryshme të të njëjtës gjë themelore. Gjumi është kryesisht një funksionim automatik i ndërgjegjes njerëzore, vdekja është e njëjta, por në shkallë jashtëzakonisht më të madhe, dhe është një prirje e nevojshme e ndërgjegjes, në mënyrë që ajo të mund të fitojë për pjesën psikologjike një pushim dhe zotërim të përvojës.

Çdokush që ka qëndruar afër atij që është duke vdekur, duhet të ketë qenë i impresionuar me ngjashmërinë e jashtëzakonshëm midis ardhjes së vdekjes dhe ardhjes së gjumit. Dallimi i vetëm mes vdekjes dhe gjumit është në një shkallë. Pikërisht si në vdekje, vetëdije gjatë gjumit bëhet pas një periudhe të shkurtër e pandërgjegjshme, fokusi i formave të aktivitetit të brendshëm mendor është në atë të cilën ne e quajmë ëndërr.

Në gjumë, pjesa psikologjike e njeriut nuk është e manifestuar nëpërmjet trurit fizik, në të vërtetë, është kjo mungesë, shkëputje e përkohshme. Trupi fle sepse vetëdija nuk është më atje. Kur ne shkojmë në gjumë natën, ne rrëshqasim në një gjendje të fikti të plotë, vetëm se ne nuk jemi mësuar ende për t'u bërë të vetëdijshëm për anët më të larta tonat.

Si rregull, trupi fizik gjatë gjumit është i ruajtur nga një vello - një përmbledhje e substancës aurike - e cila zakonisht pengon lëndimin. Kjo ilustrohet më së miri në rastin e somnabulve.

Fija vitale e jetës dhe e ndërgjegjes ende vibron në trurin fizik të një njeriu gjatë gjumit, prodhon ëndrra, disa nga ato sjellin kënaqësi dhe të tjerët që të bien në qafë dhe të shastisin. Fija vitale mbetet e pathyer, në këtë mënyrë ajo lë mendjen e ulët dhe trupin prapa dhe ngrihet jashtë në hapësirë. Kur një njeri vdes, është tamam si të bjerë në një gjumë shumë të thellë, humb ndjenjat dhe pastaj menjëherë, si një tingëllim e ndonjë note të artë, shpirti është i lirë.

Çfarë ndodh me një njeri gjatë gjumit është ajo çfarë do të ndodhë me atë në vdekje. Ego personale shkon në harresë dhe ndërgjegjëja e tij është tërhequr në pjesën shpirtërore ku ajo mbështetet dhe ka paqe të përkohshme. Gjatë gjumit, shpirti i njeriut shkon në rrugën e tij nëpër hapësirat e sistemit diellor. Migrimi sigurisht është shumë i shkurtër, ndonjëherë si një flash rrufe, kur individi ka fjetur vetem pak caste. Por koha për ndërgjegjëjen e pastër nuk ekziston, koha ka të bëjë me ekzistencën materiale. Disa njerëz shkojnë në hënë kur janë të fjetur, disa në planetet tjera, të tjerët te dielli. Disa të tjerë vizitojnë vende të ndryshme në tokë.

Gjatë gjumit dhe pas vdekjes, çdo individ shkon në ato vende të cilat ai i ka fituar për vete me mendjen e tij dhe aspiratat e tij, me fjalë të tjera, kjo është e gjitha një çështje e vibrimit sinkron - një njeri shkon në shtëpinë e tij natyrore, qoftë të lartë apo të ulët. Shkaku i kësaj është krejtësisht në tërheqjet psikomagnetike në këto lokalitete të ndryshme të sistemet diellor, të cilat janë stacionet përgjatë rrugëve në qarkullim në kozmos, dhe që ndërgjegjëja është e mësuar me këto rrugë përgjatë kohës, secili shpirt njeriu ndjek drejtimin e tij të veçantë.

Nuk është vetëm një analogji e ngushtë, por një ngjasim - në mes ëndrrave gjatë gjumit dhe atyre pas-vdekjes. Endërrat varen nga dy faktorë kryesorë: (a) mekanizmi i ndërgjegjes psikike, dhe (b) dy lloje të forcave mbi këtë mekanizëm, të cilat kontrollojnë drejtimin dhe udhëzojnë operacionet e ndërgjegjes psikike të ëndërruesit. Lloji i pare është ndikimi diellor, hënor, dhe ndikimet e planetare, sipas të cilit një individ është i lindur, dhe e dyta është reagimi automatik me ngjarjet dhe përvojat që kanë ndodhur gjatë gjendjes së zgjuar.

Ndikimi astrologjik nën të cilin një individ është i lindur janë veprime të bashkuara të diellit, hënës dhe kompetencat planetare në sistemin diellor, por në çdo rast kompetenca të caktuara varen nga lindja e individit dhe ky është identiteti i shkaktuar nga ndikimi i ktyre forcave. Prandaj, të gjitha qeniet njerëzore kanë ëndrrat të cilat janë pak a shumë njësoj, por që të gjithë kanë ëndrrat karakteristike te llojit të vet unik.

Me fjalë të tjera, çdo njeri është nën ndikimin e një nga të dymbëdhjetët forcave të sistemit diellor. Tani çithkush e gjen vetë drejtimin e tij të veçantë të veprimit në një nga të dymbëdhjetët shenja. Ne shohim se si planetet ndikojnë në ndërgjegjen psikike të njeriut që është duke fjetur. Gjithashtu, të gjithë qeniet njerëzore kanë një 'pjesë hënore'. Hëna "luan" me mendjen e të fjeturit, në të vërtetë, në shumicën e rasteve ndikimet e hënës janë më të fuqishme mbi njeriun e fjetur.

.... Ka shumë lloje të ëndrrave, siç e dimë të gjithë. Duke lënë anash ëndërrat që harrohen, kemi ëndrrat e trurit dhe ëndrrat e kujtesës, vizionet mekanike dhe të vetëdijshme. Ëndrrat na paralajmërojnë dhe kërkojnë bashkëpunim aktiv me egon e brendshme. Ato shpesh shihen për shkak të veprimit të vetëdijshëm apo të pavetëdijshëm të trurit të dy personave ose të dy egove të tyre.

Natyra e ëndrrave të një njeriu është e vendosur pothuajse plotësisht - në asnjë mënyrë krejtësisht nuk është e ndarë me jetën e tij të zgjuar. Fëmija i vogël, për shembull, nuk ka ëndrra pozitive të çdo lloji; përvoja e tij është ende shumë e zbraztë, mendja e tij dhe truri nuk janë formuar plotësisht, megjithatë në rast se do të ketë ëndrra të frikshme, ato janë shkaktuar nga disa shqetësime që ka përjetuar kur ka qenë zgjuar në të cilat reagon truri.

Shumica prej nesh kanë ëndrra, të cilat nuk janë as shumë të mira dhe as shumë të tmerrshme, por të cilat shpesh janë të përziera dhe të hutojnë. Arsyeja është e qartë për ëndrrat tona, ato janë reflektimet tona kur jemi të zgjuar. Nganjëherë mendja jonë është e vendosur për gjërat e shpirtit dhe mënyrat e bukurisë dhe harmonisë, dhe në raste të tjera i jep rrugë mendimet me një karakter krejtësisht të kundërtë, të cilat gjatë natës kthehen në ëndrrat tona.

Vdekja është identike me këtë proces të gjumit. Kjo nuk është çështje se si ne vdesim: nëse nga mosha, nga sëmundjet, ose nga dhuna. Vdekja gjithmonë sjell një periudhë të paqes si të fikët të përsosur, e cila është si rrëshqitje në një fillim të ri, një shijim paraprak si të thuash, ashtu si vëzhguesi i kujdesshëm do të gjej përvojën e tij kur bie të fle .

Së fundi, për të tërhequr vëmendjen edhe një herë deri në pikën ku mendja do të shkojë automatikisht në funksionimin përgjatë linjave të sakta të mendimit e cila i kishte paraprirë ose gjumit ose vdekjes. Me rëndësi të madhe është që njeriu të ketë një mendje të qetë para se të fle - ose para se të vdes, të refuzojë hyrjen në mendime të këqija, të papëlqyera dhe urrejtje. Pitagora meson versetet nga dishepulli Lysis, të cilat formojnë një pjesë të ashtuquajtur: Vargjet e Arta të Pitagorës:

"Mos prano të mbyllësh sytë tu të venitur,
Para se t’i rishikosh secilin prej veprimeve të ditës.
Në cfarë isha i dobët? Çfarë bëra? Çfarë detyre nuk kam plotësuar?"